Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
33 da ovqat yeb o‘tirgan uchta baliqchi bizni ko‘rib qolsa bo‘ladimi. Mujgonning esxonasi chiqib ketdi, qo‘llarimni xuddi sindiradiganday qisib: — Murodingga yetdingmi, Farida? Endi nima qildik? — dedi pichirlab. Men kuldim. — Baliqchilar odam yeyishmaydi-ku, — dedim. Lekin ahvolimiz chindan ham xunuk edi. Masalan, tizzamning ko‘zlarigacha ochiq boldir- larim, qo‘lda paypoqlarim bilan odamlarga ko‘rinadigan ahvolda emas edim. Mujgon supurgidan qochgan o‘rgimchakdek, ingichka boldirlari bilan qochish harakati- ga tushib qoldi. Menga bu vahm aybday tuyuldi, shuning uchun baliqchilarni gapga so- lish fikriga tushdim. Suv o‘sha kuni nega yo‘llarni bosib ketgani, dengizning qaysi tomonlarida qachon ba- liq tutishganini so‘radim. Ishqilib, gapga solish niyatida aytilgan safsatalar bu... Baliqchilarning ikkitasi yigirma yo bundan ortiqroq yoshlardagi ikki yigitu, bitta soqolli chol edi. Yigitlar uyatchan ko‘rindi. Javobni chol qildi. Lekin u ham men singari gapdonlikni yaxshi ko‘rarkan shekilli, mening kimligimni so‘radi. Bir zumda shoshib turganimdan so‘ng: “Marika degan qizman. Savdogar amakimniki- ga Istambuldan mehmon bo‘lib keldim”, — deb yurib ketdim. Mujgon meni qo‘limdan ushlab sudramoqchi bo‘lganday oldinga tortar: “Xudo jazoing- ni bersin, nega bunday qilding?” deb koyir edi. — Qaydam, — dedim men ham, — Istambuldagi xolalarim: “Tilingni tiy. Behuda vaqil- lama. U yerning odamlari g‘iybatchi bo‘ladi”, deb tayinlashuvdi-da. Baliqchilar: “Bu qan- day musulmon qiz, boshinigina emas, sonini ham ochib yuribdi”, deyishmasin dedim- da...... Xullasi, qo‘rqoq Mujgon bu ahamiyatsiz narsadan katta voqea yasadi... * * * Kechqurun Mujgon ikkimiz qo‘ltiqlashib sayr qilib yurganimizda, bir yosh suvori ofitse- ri orqamizga tushganini ko‘rib qoldik. Bu ofitser otiga ta’lim berayotgan ko‘rinardi. Lekin xudoning dalasiga boriladigan boshqa joy qurib ketganday, nuqul biz yurgan yo‘lda bo- rib-kelar, yonimizdan o‘tayotganda bizga tikilib qolardi. Yana shundayin g‘alati avzodaki, hali-zamon to‘xtab gaplashadi, deb o‘ylaysan... Bir kun u yana otini o‘ynata-o‘ynata bizni devor chetidagi daraxtlar orqasiga qochirib, yonimizdan o‘tib ketgandan so‘ng sekingina kuldim-u, tomog‘imni qirib: — Tushundik, Mujgon opa, — dedim. Mujgon yuzimga qaradi. — Nima demoqchisan, Farida? — deb so‘radi. — Shuni demoqchimanki, biz avvalgiday yosh qizcha emasmiz, opa... Ofitser bilan yaxshigina jigarso‘xtaligingiz bor ekan... Mujgon kula boshladi. — Meningmi? Jinni qiz! — Bizni ham bir oz mensib muomala qilish darajasiga tushsangiz qanday bo‘lar ekan, xonim afandim? — Ofitser menga ilhaq bo‘lib yuribdi, deb o‘ylaysanmi? — Bunday o‘ylamaslik uchun bir oz to‘mtoq bo‘lish kerak. Mujgon yana kuldi. Lekin bu safargi kulgisida bir oz iztirob bor edi. Keyin chuqur tin oldi. — Jonginam, men orqasidan birov yuguradigan qiz emasman-ku... U seni deb atrofi- mizda parvona bo‘lib yuribdi. — Nahotki, opa!.. |