Dedikim: «Shohga ne itobdurur,
Kim bu so'zkim dedim, savobdurur.
Menki bir nag‘ma soz qilsam chang,
Ruh chiqmoq sari qilur ohang.
Yo‘q edi bu muloyamat* birla,
Munga yetti mudovamat5 birla.
Shohkim bir kiyikka urdi xadang,
Desam idmonni6 ishga keldi batang».
Bu so'zlami eshitgan shohning g‘azabi toshdi,
parivashning ikkita gapi qahrini keltirdi-da, uni
sotyib oldirmoqchi boldi. Ba’zi a’yonlar: «Ayol kishi-
ni bu tarzda qatl etish yaxshi emas», - deyishgach,
jallodlar Diloromni shoh amriga ko‘ra kajavadan
tushirib, bir biyobonga olib bordilar. Atrofi necha
kunlik yol bolib, suv uchramaydigan bu dashtda
zaharli giyohlardan boshqa hech narsa o'smasdi.
Parivashning uzun sochlari bilan qol-oyoqlarini
boglab, o‘sha yerda qoldirdilar-da, shoh huzuriga
qaytib, bolgan ishlami so‘zlab berdilar.
Bu payt shoh may bilan g‘azabdan o'zida emasdi.
Shu kuni oqshomgacha paydar pay may ichsa ham,
g‘azabi pasaymadi. Shomda mast bolib uxlab qoldi.
Tong chog'i ertalabki mayni ichishni istab qarasa,
yonida mahbubasi ko'rinmadi. «Mahvash qayerga
ketdi?» - deb so'ragan edi, mahramlar kecha yuz
bergan voqealami aytib berishdi. Shohga yorug‘
olam qorongti boldi-yu, boshini quyi solganicha
qilgan ishlarini eslay boshladi.
Bildikim qahr sarsari esmish,
0 ‘z qo‘li birla o ‘z boshin kesmish.
D edi:«Ushbu zamon o'zum borayin,
Ul biyobonni bir-bir axtarayin.
Qayda bolsa topay nigorimni,
4 Muloyamat - muloyimlik.
5 Mudovamat - uzluksiz mashq qilish.
6 Idmon - mashq.
|
