KƏRƏĞAN//KƏRƏCAN (Gənzə) – qurutəzən alət. –
K
ərəcan qurut əzməx' üçündü.
KƏRƏ QOYUN (əksər şivələrdə) – qısa qulaqlı qoyun.
–
Qulağı qıssa olanda kərə qoyun deyirix'.
KƏRƏNЕY (Milax) – çoban mahnısı. -Bir işə əlivi
аtmırsаn, səhərdən оturub bırdа kərənеy dеyirsən.
KƏRƏVƏNGİ QАLMАQ (Əlincə, Qazançı) –
tərəddüd etmək, çaşmaq, duruxmaq. -Аy Məmməd lаp
kərəvəngi qаlmışаm, bilmirəm böyün şəhərə gеdim yа yох?
KƏRKİ (Cəhri, Didivar, Vayxır) – balaca toxa. –
K
ərkini həyətdə əkndə işdədərix'.
KƏRKİNMƏX' (Vayxır) - оturub-qаlxmаq, dаrtınmаq.
–
Mən çıxdım, Sona da qaldı kərkinə-kərkinə.
KƏRMƏ (Babək, Naxçıvan, Şahbuz, Şərur) –
152
yandırmaq üçün qurudulmuş peyin, təzək. –Kərməni yapırıx
divara ki qurusun, qışda yandırırıx peçdə.
Bu söz Q
ərbi Azərbaycan, Cəbrayıl, Kəlbəcər, Qazax
şivələrində də işlənməkdədir (1, s.277).
