Naxçivan dialekt və ŞİVƏLƏRİNİn lüĞƏTİ

QADAXLI II (Axura,Qorçulu) – qoz. 
QAFĞAKEŞ (Bulqan, Cəhri) - əzabkeş, əzab-əziyyətə 
dözümlü. –M
ə:m yekə qızım qafğakeşdi, heş şikəyət eləməz. 
QAHMAR  (Bab
ək,  Culfa,  Naxçıvan)//QƏHMƏDAR 
(Şahbuz) - tərəf saxlayan adam. –Hammı Fatıya qahmar çıxdı, 
m
ən qaldım ortada təx'. 
QAXET 
(Naxçıvan) – arıq, cansız. –Qaxet Hüsen indi 
b
ələdiyədə işdiyir. 
QAXINC 
(Kırna)  –  başa  vurulan  söz,  tənə.  –Oğlanın 
işdəməməyi də mənim başıma qaxınc olup. 
QAQA 
(Şahbuz)  –  ağacın  meyvəsi.  –Bı  armudun 
qaqası şipşirindi. 
QALABAŞMAĞI  (Biçənək)  –  qadın  ayaqqabısı.-
H
əməşə аrvаtdаr qаlаbаşmаğı gеyirdilər. 
QALAX  (Bab
ək)  –  kərmə  yığını.  –Kərməni kəsənnən 
sora qalax eliyirix', yanı yığırıx üsd-üsdə. 
QАLIB  (Biçənək)  -  аrı  səbəti.  -Аrı  qаlıbdа  yахşı 
b
əslənir. 
164 
 

---

QALIN I 
(Ağbulaq, Cəhri, Nəzərabad) – çörək növü. -
Qalın yağlı çörəx'di, bınnan əzəl onu təndirdə yapardıx. 
Qalın  sacda  bişirilən çörək mənasında  Cəbrayıl, 
Qarakils
ə, Zəngilan, Zərdab şivələrində də işlənir (1, s.303). 
QALIN 
II  (Culfa,  Şahbuz,  Şərur)  –  qaba, cod yun. –
Qalın yun get-gedə lap da coddaşır. 
QALIN 
III  (Naxçıvan)  –  söz təsir etməyən.  –Dədəsi 
oqq
ədə söz dedi, elə salıp qalın yerinə. 
QАLLАХ  (Cəhri)  -  lаğ  еtmək.  -Kətdə  çох  küçədə 
durup dаnışаnnаrа qаllах еliyərlər. 
QALTAX 
(Nursu,  Şahbuzkənd)  –  yəhərin primitiv 
forması.