partizan
əməliyyatında yaralanıb əsir düşən bir iraqlını çiynində öz
mövqelərimizə qədər gətirib. Onu təhvil verəndən sonra
qarnında güclü ağrı başlayıb və xəstəxanada kor
bağırsağını əməliyyat ediblər.
Həkim ona demişdi: "Nə üçün bunu etdin? Sən dağda
uzun yolu belə gedə bilməzsən". O da demişdi: "Ehtiyac
var idi. Yaralı idi və onu heç kim geri gətirə bilmirdi".
Biz bundan xəbərsiz idik. İbrahim Tehrana qayıdandan
uzun müddət sonra əşyalarının arasında bir neçə rentgen
fotosu gördüm. Nə olduğunu soruşanda hadisəni
danışmağa məcbur oldu.
Son dəfə Tehranda yanında olanda halı çox dəyişmişdi.
Bəzi günlər xörək yemirdi. Biz etiraz edəndə deyirdi:
"Gərək bədəni hazırlayım".
148
Soyuq qış gecələrində quru yerdə və balışsız yatırdı.
Yenə etiraz edəndə deyirdi: "Gərək bu bədən uzun müddət
torpaqda qalmağa alışsın".
Bizimlə son vidasını çox yaxşı xatırlayıram. Heç vaxt
belə deyildi. Çox güclü mənəvi halda idi.
Vəlfəcr-hazırlıq əməliyyatından öncə motosikletlə evə
gəlib dedi: "Gedirəm. Dua elə ki, qayıtmayım”.
Narahat olduğumu görüb əlavə etdi: "Bu camaat hələ
birləşməyib. Bilmirəm niyə belədirlər. Mən bu dünyadan
heç nə istəmirəm, hətta bir qarış torpaq da. Əgər layiq
olsam və Allahın imtahanından keçə bilsəm, istəyirəm ki,
bədənim Allah yolunda parça-parça olsun və ruhum həzrət
Zəhranın (ə) ruhuna qonşu olsun".
|
