- Zeynəddin müəilim, bu yöndə nə vaxtsa yazdığım iki
misra şeirimi xatırladım: Sayı çox vəfasız olan dostlardan, Çobanın vəfalı iti yaxşıdır. Bu baxımdan yadıma bir rəvayət də düşdü; Deyirlər ki, keşmiş əyyamda sövcəsi ilə baş-başa verib yaşayan səxa vətli və qonaqpərvər bir tacir yaşayırmış. Elə gün olmazdı ki, dostlar onun süfrəsi ətrafında olmasın. Onlardan hansı dara düşərdisə tacir dostuna üz tutar, ondan yardım alar dılar. Dostların əhli-əyalı da həftələrlə, aylarla o tacirin qonağı olar, gen-bol yeyib-içərdilər. Ancaq tacirin xanımı nın ürəyində bir nisgil yaşayırdı - övladsızlıq nisgili. Hər dəfə arvadını qəm-qüssəli görən tacir qayıdıb bir bunu deyərmiş; - Ay mənim könül həmdəmim, mən sənin qüssəni başa düşürəm. Ancaq kədərlənməyə dəyməz, onu bil ki,
