Qələm qabında çoxlu karandaş var idi. Onların içində biri köhnə və çox balaca idi. Qəşəng, rəngli, istifadə olunmamış karandaşlar həmişə bu balaca, köhnə karandaşa gülürdülər:
- Ey, xəbərin var, sən çox köhnəlmisən? Səni o qədər yonublar ki, bapbalaca qalmısan. Bir də baxacaqsan ki, zibil yeşiyindəsən. Sən heç kimə lazım deyilsən.
Balaca karandaş ağlamsındı,gözləri doldu, qələm qabından çıxdı. Diyirlənib stolun kənarındakı kitabın bir küncünə qısıldı.
Elə bu vaxt qapı açıldı. Karandaşlar tez səslərini kəsdilər. Otağa gələn Aysel və babası idi. Babası məşhur rəssam idi. Aysel babasının emalatxanasına girib onun çəkdiyi şəkillərə baxmağı çox sevərdi. Aysel indi də şəkillərə heyranlıqla baxır, ona maraqlı gələn şeylərin hamısını birnəfəsə soruşurdu.
- Mənim balam, mən bütün bu tablolarımı, gözəl rəsmlərimi bu karandaşla çəkmişəm, ona görə mənə hamısından qiymətli və doğma budur, - deyərək həmin o kiçik, yonulmuş karandaşı göstərdi. Sonra karandaşı əlinə götürüb, otağın ən gözəl yerinə qoydu.
Bir azdan Aysel babası ilə çıxıb getdilər. Karandaşlar isə susmuşdular...