Çocuk Kalbi

KISKANÇLIK
23 Çarşamba
Derossi’nin  herkesten  üstün  olmasını  sağlayan  etkenlerden  biri  de  vatan
sevgisidir.  Votini’yse  birinci  ödülü  alacağından  çok  emindi!  Biraz  fazla
kibirli  olmasına,  kendine  çok  bakmasına  rağmen  ben  Votini’yi  severim.
Birkaç zamandır Votini yanımdaki sırada oturuyor; onun Derossi’yi ne kadar
kıskandığını görmek beni çok üzdü. Onunla boy ölçüşmek istiyor, çalışıyor;
ama,  ne  yaparsa  yapsın,  Derossi  daima  üstün  geliyor,  bunu  gören  Votini  de

---

hırsından  parmaklarını  ısırıyor.  Carlo  Nobis  de  Derossi’yi  kıskanıyor;  ama,
öyle  kibirli  bir  çocuk  ki,  yalnız  kibiri  yüzünden  onu  kıskandığını  kimseye
belli  etmek  istemiyor.  Halbuki  Votini  kendi  kendini  ele  veriyor,  evde  aldığı
notlardan  yakınıyor,  öğretmenin  haksızlık  ettiğini  söylüyor.  Derossi  derste
kendisine  sorulanlara  her  zaman  olduğu  gibi  rahat,  kolayca  cevap  verince
Votini hırslanıyor, başını önüne eğiyor, duymuyormuş gibi yapıyor, gülmeye
çalışıyor  ama,  bu  acı  bir  gülüş  oluyor.  Herkes  bunu  bildiği  için,  öğretmen
Derossi’yi övdüğü zaman bütün sınıf öfkeden titreyen Votini’ye bakar, küçük
duvarcı  ustası  da  ona  bakıp  yüzünü  tavşan  gibi  buruşturur.  Bu  sabah  sınıfta
bir olay meydana geldi.
Öğretmen sınıfa girdi ve sınav sonuçlarını okudu:
– “Derossi, on üstüne on ve birinci ödül.”
Votini gürültüyle aksırdı. Öğretmen ona baktı, bunu anlamak için pek akıllı
olmaya lüzum yoktu. Ona:
– “Votini” dedi, “kıskançlık yılanının içinize girmesine göz yummayın.”
Derossi’den  başka  herkes  dönüp  Votini’ye  baktı.  Votini  karşılık  vermek
istedi ama, başaramadı. Yüzü bembeyaz, taş kesilmiş gibi öyle durdu. Sonra,
öğretmen ders anlatırken, Votini bir kağıdın üstüne, kocaman harflerle şunları
yazmaya koyuldu: “Ben, kayırmayla, haksızlıkla birinci olanları kıskanmam.”
Bunu  Derossi’ye  yollamak  istiyordu.  Ama,  bir  yandan  da  Derossi’nin
yakınında  oturanların  birbirlerinin  kulaklarına  fısıldayarak,  bir  şeyler
hazırladıklarını gördüm. İçlerinden biri çakıyla kağıttan bir madalya kesmişti,
üstüne  de  siyah  bir  yılan  resmi  çizmişti.  Votini  de  bunu  fark  etti.  Birkaç
dakika  için  öğretmen  sınıftan  çıktı.  Hemen  “Derossi’nin  arkadaşları  ayağa
kalktılar,  sıralarından  çıktılar  ve  Votini’nin  yanına  koşup  kağıt  madalyayı
merasimle Votini’ye verdiler. Bütün sınıf çıngar çıkacağını sanıyordu. Votini
tir tir titriyordu.
Derossi bağırdı:
– “Onu bana verin!”
Diğerleri:
– “Doğru” dediler, “bunu ona sen vermelisin. Derossi kağıt madalyayı kaptı
ve  onu  parça  parça  etti.  O  sırada  öğretmen  sınıfa  girdi  ve  derse  devam  etti.
Ben göz ucuyla Votini’ye bakıyordum -kiraz gibi kızarmıştı- yazmış olduğu
kağıdı  aldı,  onunla  oynuyormuş  gibi  yaptı,  kimseye  göstermeden  yuvarladı,
onu  ağzına  soktu.  Biraz  çiğnedi,  sonra  da  sıranın  altına  tükürdü...  Sınıftan
çıkarken,  biraz  dalgın  olan  Votini,  Derossi’nin  önünden  geçerken  kurutma
kağıdını düşürdü. Derossi, her zamanki terbiyesiyle eğildi, kağıdı yerden aldı

---

ve  çantasına  koydu,  sonra  da  Votini’nin  çantasını  kapamasına  yardım  etti.
Votini gözlerini yerden kaldırmaya cesaret edemedi.