Çocuk Kalbi

DEMİRCİ DÜKKANI
18 Cumartesi
Dün  akşam  Precossi  bize  uğradı,  yarın  için  babasının  demirci  dükkânına
davet  etti.  Dükkan  bizim  sokağın  öbür  ucunda.  Bu  sabah  babamla  biraz
dolaşmaya çıktık, bu arada da Precossi’nin babasının dükkanına uğradık. Biz
dükkana  yaklaşırken  Garoffi’nin,  elinde  kocaman  bir  paket  vardı.  Garoffi  o
uzun,  geniş  mantosunu  rüzgarda  estire  estire  koşuyordu.  Karşılığında  eski
gazete  almak  için  sattığı  demir  tozunu  nereden  yürüttüğünü  şimdi  çok  iyi
öğrendim!  Ah,  Garoffi,  ah!  Kapıdan  içeri  girdiğimizde  Precossi,  bir  tuğla
yığınının  üstüne  oturmuş,  kitabı  dizlerinde,  ders  çalışıyordu.  Hemen  ayağa
kalktı  ve  bizi  içeri  buyur  etti.  Burası,  kömür  tozuyla  kaplı,  içinde  her  çeşit
çekiç,  kerpeten,  pense,  çivi  ve  her  şekil  demir  parçası  bulunan  büyükçe  bir
odaydı.  Bir  köşede  de  bir  çocuğun  körüklediği  harlı  bir  ateş  yanıyordu.
Precossi’nin  babası  örsün  yanında  duruyordu,  bir  çırak  da  demir  bir  çubuğu
ateşte kızdırıyordu.
Demirci bizi görünce kasketini çıkararak:
–  “A!  Oğluma  güzel  oyuncaklar  armağan  eden  o  iyi  kalpli  çocuk  geldi”
dedi. “Nasıl çalıştığımı görmeye geldin, değil mi? İşte şimdi görürsün.”
Bunları  söylerken  gülümsüyordu,  sert  çizgili  haşin  yüzü,  ters  ters  bakan
gözleri bütünüyle değişmişti. Çırak, bir ucu ateşte beyazlaşmış demir çubuğu
demirciye  verdi,  o  da  bunu  örse  dayadı.  Kıvrımlı  çubuklardan  kafesli  teras
parmaklığı  yapıyordu.  Kocaman  bir  çekici  kaldırdı  ve  demiri  dövmeye
başladı.  Demir  çubuğu  çevire  çevire  çeşitli  yerlerinden  dövüyordu.  Çekicin
sert  ve  hızlı  vuruşları  altında  demir  eğriliyor,  bükülüyor,  yavaş  yavaş  bir
çiçek  yaprağı  gibi  kıvrılıyor,  elle,  hamurdan  yapılan  bir  çörek  gibi  pek
kolayca işleniyordu. Bütün bunlar pek hoş bir görüntü meydana getiriyordu.
Bu sırada küçük Preccossi de:
– “Görüyor musunuz, babam nasıl çalışıyor!” der gibi bizlere bakıyordu.
Demir çubuğa istediği şekli verip dövmeyi bitirdikten sonra onu bana doğru
uzatarak, demirci bana sordu:
– “Nasıl yapıldığını gördünüz mü, küçük bey?”

---

Sonra bu demir çubuğu bir kenara itti ve ateşten bir diğerini aldı.
Babam:
–  “Gerçekten  de  pek  güzel  oldu”  dedi  ve  “Demek  ki  artık  iyi
çalışıyorsunuz, değil mi? Bütün iyi niyetinizle çalışıyorsunuz” diye ekledi.
İşçi terini silip, biraz da kızarak:
– “Evet, artık bütün iyi niyetimle çalışıyorum.” diye karşılık verdi. “Benim
yeniden böyle iyi bir işçi olmama kim ön ayak oldu, biliyor musunuz?”
Babam bunu anlamamış gibi göründü.
Demirci, parmağıyla oğlunu göstererek:
–  “Bu  iyi  yürekli  çocuk,  evet,  bütün  gayretiyle  derslerine  çalışan  ve  ona
karşı  bir  hayvan  gibi  davranan,  onun  burnundan  getiren  babasını...  Mutlu
etmeye çalışan o iyi yürekli çocuk. Ödül olarak oğluma verilen o madalyayı
görünce...  Ah!  Benim  asker  gibi  gururlu  sevgili  yumurcağım,  biraz  yanıma
gel de o sevimli suratını daha yakından göreyim.” Çocuk hemen koşup geldi,
demirci  onu  koltuklarından  tutarak  örsün  üstüne  çıkardı  ve  ona  “Babanın  o
kötü davranışlarla kirlenen alnını temizle, evladım” dedi.
Bunun  üzerine  Precossi  kendi  yüzü  de  simsiyah  oluncaya  dek  babasının
kömürden, ateşten kabarmış yüzünü öpücüklerle kapladı.
Demirci:
– “Gerçekten de şimdi oldu, Precossi!” dedi.
Demirciyle  oğluna  hoşça  kalın  dedikten  sonra  dükkandan  çıktık.  Ben
dükkandan çıkarken Precossi yanıma yaklaştı ve:
–  “Özür  dileriz”  dedi  ve  cebime  bir  çivi  paketi  indirdi.  Ben  de  onu  yarın
bizim evdeki eğlenceye davet ettim.
Yolda giderken babam bana:
– “Precossi’ye trenini hediye ettin, eğer o tren inci ve altınla dolu da olsaydı
gene  o  iyi  yürekli  çocuk  için  az  olurdu,  çünkü  babasına  yeniden  çalışma
gücünü veren o çocuk oldu.” dedi.

---