Dinning mohiyati, tuzilishi va funksiyalari. Reja: Din-ijtimoiy ong shakli, muayyan turmush va tafakkur tarsi, ma’naviy qadriyat sifatida

4.2.Buddaviylikning tarqalishi. Buddaviylikning yoyilishida Sangxa - buddaviylik jamoalarining roli katta bo’lgan. Ular yilning ob-havosi yaxshi bo’lgan 9 oyida shaharma-shahar, qishloqma-qishloq yurib, ular aholisini buddaviylikga da’vat qilib ularga Budda ta’limotini o’rgatib yurishgan. Faqatgina Musson yomg’irlari tinmay quygan 3 oydagina o’z ibodatxonalarida muqim bo’lib ibodat bilan shug’ullanganlar.
Eramizdan avvalgi 273-232 yillarda hukmronlik qilgan Imperator Ashoka davri buddaviylikning keng hududga yoyilishiga katta imkoniyatlar yaratdi. Ashoka o’zining ilk hukmronlik paytidanoq buddaviylikka e’tiqod qila boshladi. U buddaviylikka, monaxlariga, ularning Hindiston bilan chegaradosh davlatlarga qilgan missionerlik harakatlariga xayrixohlik qildi. Ular o’z da’vatlari asosida biron-bir erlik aholi yoki ruhoniylar tomonidan qarshilikka uchrasalar, ular hech qanday qarshi harakat qilmay, o’z yo’llarida davom etganlar. Agar mahalliy aholi tomonidan o’zlariga nisbatan xayrixohlik sezsalar, o’sha erga ko’proq ahamiyat berib, ularni ko’proq da’vat qilishgan.
Buddaviylik jamoalari har qanday boshqa din, madaniyat yoki urf-odatlar qamrovida yoki aralashuvda bir necha yuz yillab o’zlarini saqlab qolish, hamda fursat kelganda ularga o’z ta’sirlarini o’tkazish qobiliyatiga egadirlar. Ularni bu xususiyatlari Hindistonda musulmon hukmdorlar davrida, Shri-Lankada portugallar, gollandlar va inglizlar mustamlakasi davrida, Xitoy va Yaponiya konfusiychilari davrida, Janubi-Sharqiy Osiyoga buddaviylikning yoyilishida yaqqol namoyon bo’lgan.
Shunday qilib, buddaviylik eramizdan avvalgi 1 ming yillik oxirlarida Shri-Lankaga va O’rta Osiyo hamda Old Osiyoni o’z ichiga olgan Kushon imperiyasiga kirib keldi. Bizning diyorimizda olib borilgan arxeologiya qazish ishlari asnosida O’ratepa, Dalvarzintepa, Quva, Zartepa, Qorovultepa, Ayritom mavzelaridan topilgan. Shakyamuni sanamlari, hayvon haykalchalari, ramziy g’ildiraklar va stupa qoldiqlarining guvohlik berishicha Kushon imperiyasida buddaviylikka katta ahamiyat berilgan.
Buddaviylik eramizning I asrida Xitoyga,
IV asrda Koreyaga,
VI asrda Yaponiyaga,
VII asrda Tibetga,
XIII asrdan
XVI asrgacha Mongoliyaga,
XVII asrdan XVIII asrlargacha Buryatiya va Tuvaga,
XIX-XX asrlarda Amerika va Yevropa qit’alariga kirib borgan.
Xitoy manbalarining xabar berishicha buddaviylik Xitoy hududiga kirib borishida diyorimizdan borgan budda olimlarining xissasi katta bo’lgan. Taxminan 30 ga yaqin da’vatchi olimlar Xitoyning turli shaharlarida budda ta’limotini yoyganlar. Xanuzgacha Samarqand, Buxoro, Shoshdan borgan budda olimlarining maqbaralari muqaddas joy sanaladi.
Buddaviylik o’z ta’limotida hech qachon boshqa xudolarga sig’inishni ta’qiqlamagan. Balki ularga ibodat qilish insonga vaqtincha tasalli berish mumkin. Biroq, nirvana holatiga olib bormaydi deb aytgan. Shu sababli buddaviylik ta’limoti turli joylarda yoyilishi bilan ular ibodat qilib kelgan xudolari yoki ulug’langan shaxslari timsollari ibodatxonalarni egallagan.
Masalan, Hindistonning buddaviylikka mansub xudolari «dunyoni yaratuvchi Braxma», «chaqmoq va momaqaldiroq xudosi Indra», «hunarmandchilik ishlari xudosi Xatimanu», Tibetda: «Tibet eposi qahramoni Baser» timsoli, Mongoliyada Chingizxon kabi milliy panteon buddaviylik ilohlari sifatiga aylandi. Biroq bu panteonlar Nirvana holatiga olib bormaydi. Faqatgina Budda nirvanaga olib boradi va insonni qiynoqdan qutqaradi.