3
|
Maktabimiz biqinidan ariq oqardi. Ariqda charxpalak bor edi. Katta tanaffusda charxpalakni tomosha qilishni yaxshi ko‘rardim... Yog‘och gardishi ko‘hna, temir paqirchalari zanglab ketgan. Parraklariga ko‘kimtir suv o‘tlari yopishgan...birov yolg‘ondan turtib yuborsa, rostdan qulab ketadigandek... Charxpalak nolali chiyqillab aylanadi. Kiftida suv ko‘tarib yuqoriga olib chiqadi... Tepaga chiqib olgan suvi ortga qaytmaydi... Charxpalak ham bunga ranjimaydi. Yangidan-yangi suv tomchilarini yuqoriga ko‘tarib beraveradi... Nolali g‘iyqillaydi...
Oradan ko‘p yillar o‘tib, o‘sha charxpalak tushlarimga kiradigan bo‘ldi. Nega shunday bo‘lganini uzoq o‘yladim...
So‘ng...bir haqiqatni angladim. Men charxpalakni emas, ustozlarimni qumsar ekanman.
Suv – suv emas, men ekanman! Charxpalak – charxpalak emas, o‘qituvchilarim ekan!
Meni –bir tomchi suvni katta hayot yo‘liga olib chiqib qo‘ygan ustozlarim – charxpalak zahmatini oqlay oldimmikan?..bilmadim.
...Ko‘hna charxpalak hamon tushlarimga kiradi...
|
Ustozlar ham charxpalak singari har bir o'quvchisini qo'lidan ushlab uni hayotga tayyorlaydi.Ilm o'rgatadi,kasb-hunar tanlashiga ko'maklashadi.O'z farzandidek mehr beradi.O'quvchilari yillar o'tib ustozidan uzoqlashadi. Ustoz bundan ranjimaydi
|
