eşdi. Lətifə isə gözlərini ona dikib bir neçə an dinmədi. Sonra qabağı na sərilmiş ağ vərəqəni götürüb, qalın kitabın arasına qoydu. Vərəqə də bir kəlmə də yazılmadığım əvvəlcədən görmüş Vasilyev qızın bu tələsik hərəkətinə heç bir mena vermədisə də, üzündə əm ələ gələn x ə fifcə qızartı gözündən qaçmadı. Lətifə üç-dörd dəfə nə isə yazmaq is təmiş, lakin tez-tez cingildəyən telefon zəngi ona mane olmuşdu. Trestdən danışan adamların səsini yaxşı eşidə bilmədiyindən, cavabla rını də təxmini vermişdi. O bilirdi ki, belə tufanlı günlərdə öz kabinet lərində oturan müdirlər v ə mühəndislər qazımaçılardatı azı on qat artıq həyəcan keçirirlər. Əlbəttə, onlan, hər şeydən əvvəl iş maraqlandırır: “Dayanıb, dayanmayıb? deyə soruşmasalar da, Ləüfə bütün sualların yalnız bunun üçün verildiyini bilirdi. Lakin onun qabağındakı ağ vərə qə nə üçün idi? Səhərdən bəri Lətifə onu azı beş dəfə çıxarıb stolun üs tünə qoymuş, yenə də götürüb kitabın arasında gizlətmişdi. O, Tahirə məktub yazmaq istəyirdi. Dilinə gətirmədiyi sözləri, qələm lə ifadə 265 O V
etmək də o qədər asan deyilmiş. Bəlkə buna tufan mane olurdu? Yal nız buruğun kiçik kollektivini tanımayanlar belə düşünə bilərdilər. Lə tifə do burada çoxdan işləyən fəhlələr kimi, belə günlərdə daha sakit, daha soyuqqanlı olurdu. Təsadüfən dəniz kənarında durub dağ boyda dalğalan seyrə dalmış normənazik adamları fəlakət və ölüm kimi yük sək məfhumlar düşündürdüyü halda, buradakılan sadəcə bir şey, ver dikləri vəd həyəcana gətirirdi: “Buruq beş gündən sonra qurtarıb İstis mara buraxılmalıdır!” Bax, odur, Cəmil Tahiri təqsirləndirir, ürəyində özünü yox, onu vəfasız sayır, məlahətli səsi, könülə yatan malınılan ile
