Tunda chiroyli iz qoldirib uchgan «yulduzlar»ni kim ko‘rmagan deysiz? Biroq, bu «uchar yulduz»larning yulduzlarga hech aloqasi yo‘q bo‘lib, aslida ular-osmonning «daydi» mayda tosh zarrachalardir (kattaliklari millimetrning ulushlarida, massalari esa milligramlarda o‘lchanadi). Erga yaqinlashgach, ular sayyoramiz atmosferasiga sekundiga 10 kilometrdan 70-80 kilometrgacha tezlik bilan kiradilar. Shubhasiz, bunday katta tezlikdagi tosh-zarrachasi atmosfera molekulalari bilan ishqalanib cho‘g‘lanadi va uchish davomida juda tez emiriladi. Fanda meteorlar deb yuritiluvchi «uchar yulduz»lar yo‘lining uzunligi, bu osmon jismlarining kattaliklari bilan bog‘liq bo‘lishi o‘z-o‘zidan tushunarli.
Meteor zarralar qanday vujudga keladi, ularning manbalari qaerda?- degan tabiiy savol tug‘iladi. Gap shundaki, ayrim kometalar Quyosh sistemasining boshqa osmon jismlaridan farq qilib, vaqt o‘tishi bilan parchalanadilar. Kometa har daf’a Quyosh yaqinidan o‘tayotib, yadrosiga tegishli bir qism gazni yo‘qotadi. Bu gazlarning zonasi chegaralangan-ligini e’tiborga olsak, ma’lum davrdan so‘ng «dumli yulduz»lar boshsiz va dumsiz qolishlarini tushunish qiyin bo‘lmaydi. Perigeliydan o‘tayotgan kometaning dumsiz va komasiz bo‘lishi uning «qariligi»dan darak beradi. Ma’lum kometa qancha vaqtdan so‘ng o‘z yadrosidagi gazni sarflab bo‘lishini hisoblash mumkin bo‘lib, xuddi shu xildagi hisoblashni rus olimi S.V.Orlov Galley kometasi uchun bajardi. Uning hisoblashlariga ko‘ra, bu kometa Quyosh atrofida 330 marta aylangandan so‘ng, yana qariyb 25 ming yildan so‘ng gaz zapaslaridan ajralajagini ko‘rsatdi.
Astronom S.K.Vsexsvyatskiy o‘z tadqiqotlari asosida, davriy kometa har daf’a Quyosh yaqinidan yangidan o‘tayotganda, uning ravshanligining kamayishini aniqladi. Bunday fakt ham, nisbatan qisqa vaqt ichida kometaning gaz zapasi kamayib ketishidan darak beradi. Aslida kometa gaz zapasidan ajralgandan keyin ham changli dum hosil qilib «sochli» degan nomni anchaga oqlab yuradi. Kometaning butunlay parchalanib ko‘zdan yo‘qolishi, boshqa bir jarayonning-mexanik parchalanishning oqibatida bo‘ladi. Mexanik parchalanish, Quyosh yaqinidan o‘tayotgan juda ko‘p kometalarda kuzatilgan. Xususan, 1946 yilda kuzatilgan Biela kometasi Quyosh yaqinidan o‘tayotib ikki bo‘lakka ajralgan. Navbatdagi 1857 yili ko‘rinishida, bu bo‘laklarning biri ikkinchisidan ikki million kilometrga uzoqlashgan va shundan keyin to shu paytgacha, har qancha urinishlarga qaramay, bu kometa hech kim tomonidan kuzatilmagan. 1872 yili mazkur kometaning Erga juda yaqin oraliqda o‘tish paytida, kometa o‘rniga kuchli «meteor yomg‘iri» kuzatilgan.
1950 yil olim D.D.Dubyago parchalangan kometa yadrolarining meteor oqimlarining vujudga kelishidagi rolini chuqur o‘rganib chiqdi. Uning hisob-kitobining ko‘rsatishicha, kometa yadrosini tashlab qochgan meteor zarralarining buluti, Quyosh beradigan ko‘tarilish kuchi ta’sirida ham cho‘zilib, ham kengaya boradi va bir necha ming yillardan so‘ng kometa orbitasi bo‘ylab bir tekis taqsimlanib qoladi. Parchalangan kometa-larning qoldiqlari kelgusida meteor oqimlarini tug‘dirish faktlarida yaxshi tasdiqlanadi. Buning uchun parchalangan kometa orbitasi va yillik davr bilan kuzatiladigan meteor oqimlarini solishtirish kifoya. Shunday solishtirish natijasida har yili avgust oyida kuchayadigan «meteor yomg‘iri» (Perseid meteor oqimi) «1862 III» deb nomlangan parchalangan kometa yadrosining zarrachalari ekanligi aniqlandi. Mashhur Galley kometasi ham ikkita-Orionid va may oyida kuzatiladigan Akvarid yulduz turkumlarida meteor oqimlarini vujudga keltirdi. Shu xildagi «meteor yomg‘iri»dan o‘nga yaqini fanga ma’lum.
Ba’zan samoning «daydi» toshlari ancha katta bo‘lib, Yer atmosferasi qatlamidan o‘tayotganda yonib ulgurmaydi va bolid ko‘rinishida Yer sirtiga tushadi (**-rasm). Ular meteoritlar degan nom bilan yuritiladi. Meteoritlar asosan toshdan, temirdan, tosh-temirdan hamda muzdan iborat bo‘ladi. ha, yanglishmadik, qisman muzli meteoritlar ham Erga tushib turadi.
Tarixda kishilar bir necha bor osmon jismlarining Erga «tashrif» buyurgan «vakili» muzdan iborat bo‘lganini ko‘rishgan. Xuddi shunday hodisadan biri yaqinda Kiev viloyatida kuzatildi: 1970 yilning 8 mayida Yagotina shahrida bulutsiz ochiq havodan kattagina muz parchasi erga urilib, bir necha bo‘lakchalarga parchalanib ketdi. Bo‘laklarning umumiy og‘irligi 15 kilogrammga etdi.
Buyuk Karl zamonasining qo‘lyozmalaridan birida esa osmondan kattaligi sal kam uydek keladigan muz parchasi tushganligi haqida yoziladi. 1908 yili Sibir taygasiga «mehmon» bo‘lgan boshqa bir osmon jismining nimadan iborat bo‘lganligini aniqlash, olimlar orasida o‘n yillab cho‘zilgan tortishuvga sabab bo‘lib, hozirgacha ham sirligini saqlamoqda.
Sibir «mehmoni», Podkamennaya Tunguska daryosining o‘ng qirg‘og‘ida joylashgan Vanovare qishlog‘idan yuz kilometrcha shimoliy-g‘arbga ertalab, Quyosh bir oz ko‘tarilganda «tashrif» buyurdi.
Erni kuchli larzaga solib planetamizga «qadamranjida» qilgan bu osmon jismi keyinchalik Tungus meteoriti nomi bilan fanda keng tanildi. Hisoblashlarning ko‘rsatishicha, planetamizga yiliga 500 dan ortiq bunday toshlar «tashrif» buyuradilar. Biroq, Yer yuzining qariyb 70 protsenti suv bilan qoplanganligini e’tiborga olsak, bu toshlardan 350 ga yaqini dengiz va okean tublaridan joy olib, izsiz yo‘qolishlari ma’lum bo‘ladi. Qolgan quruqlikka tushadigan 150 toshning hammasi ham aholi yashaydigan joylar atrofiga tushavermaydi albatta, shuning uchun osmon «mehmonlari»ni ko‘rish har kimga ham nasib bo‘lavermaydi.
1947 yilning 12 fevral kuni boshqa bir osmon toshi Sixote-Alinsk meteoritining tushishining guvohi - Uzoq sharqdagi Iman shaharchasida istiqomat qiluvchi rassom Medvedev bo‘ldi. Uning ma’lum qilishicha, olov shar, orqasidan burqsigan tutundan iz qoldirib va turli tomonlarga uchqunlar sochib, katta tezlik bilan gorizont tomonga uchdi. Olov shar gorizontdan yo‘qolgandan so‘ng u tomondan juda kuchli portlash tovushi eshitildi. Keyingi yillarda bu temir meteoritni o‘rganish yuzasidan uyushtirilgan ilmiy ekspeditsiyalar, bu «osmon mehmoni» Yer sirtiga tushishdan oldinroq havoda parchalanganini va uning parchalaridan hosil bo‘lgan voronkalar bir necha kvadrat kilometrli maydonni egallaganini aniqlashdi. hosil bo‘lgan voronkalarning diametri 60 santimetrdan 28 metrgacha bo‘lib, ulardan topilgan meteorit bo‘laklarining og‘irligi 1 kilogrammdan 70 kilogrammgachani tashkil qildi. hisoblashlar meteorit bo‘laklarining umumiy og‘irligi 100 tonnadan kam emasligini ko‘rsatdi!
Birinchi bo‘lib osmondan tosh tushishi mumkinligini Peterburg Fanlar akademiyasining muxbir a’zosi E.F.Xladniy o‘zining 1794 yilda bosilib chiqqan «Pallas tomonidan topilgan temir bo‘lagining kelib chiqishi va u bilan bog‘liq tabiat hodisalari haqida» asarida ilmiy asosladi. E.F.Xladniy Krasnoyarsk o‘lkasiga tushgan temir meteoritni uzoq vaqt o‘rganib, u «osmon mehmoni» ekanligiga to‘la ishonch hosil qiladi va yuqorida eslatilgan ilmiy asarni yozish bilan meteoritikaga birinchi bo‘lib asos soldi.
Osmon toshlarining erga tushishi juda qadimdan kuzatilgan bo‘lib, bu toshlar xudoning erlilarga in’omi deb qaralar va muqaddas hisoblanardi. Shunday samo «mehmon»laridan biri 1514 yili Germaniyaga tushgan tosh bo‘lib, u tushgan joyi yaqinida joylashgan cherkovga o‘rnatilgan va qayta «osmonga uchib ketmasligi» uchun temir zanjirlar bilan bog‘lab qo‘yilgan. Bu cherkov ham xudojo‘ylar uchun muqaddas qadamjoga aylangan.
Yerga tushib turadigan bu toshlar qaerdan keldi? degan savol tug‘iladi. Gap shundaki, osmonda turli kattalikka ega bo‘lgan bu xil toshlar ming-minglab topilgan bo‘lib, ular ham planetalar kabi Quyoshning atrofida aylanadi. Ularning ichida turli orbitalilari bilan birga, orbitalari yagona bo‘lganlari ham ko‘plab uchraydi. Xususan parchalangan kometa («dumli yulduz») orbitasida minglab turli kattaliklardagi osmon jismlari ham uchraydi. Orbitasi bo‘ylab harakatlanayotgan bunday mayda jismlar Yer yaqinidan o‘tayotib, uning kuchli ta’siriga beriladilar va o‘z «yo‘llari»ni planetamiz tomon burishga majbur bo‘ladilar.
Meteorit Yerga urilganda, uning tezligiga bog‘liq ravishda turli kattalikdagi o‘ralar hosil qiladi. O‘raning chuqurligi, urilish joyining yumshoqligiga ham bog‘liq, albatta. 1871 yil 10 dekabrida Bandunga (Yava) yaqinidagi sholi maydoniga tushgan meteoritning og‘irligi 8 kilogramm bo‘lib, erga 1 metrgacha kirib ketgan. 1910 yilning 12 iyulida Sant-Mixel (Finlandiya) yaqiniga tushgan osmon toshining og‘irligi esa, 10 kilogramm bo‘lib, yarim metr chuqurlikdagi o‘rani hosil qilgan.1948 yili Norton (Kanzas shtati) shahri yaqinidagi makkajo‘xori maydoniga tushgan osmon jismlari «vakili»ning og‘irligi bir tonnaga yaqin bo‘lib hosil qilgan o‘rasining chuqurligi uch metrga etdi.
Garchi meteoritlar Yer atmosferasiga sekundiga o‘nlab kilometr tezlikka ega holda kirsalarda, havoning katta qarshiligi, ularni tezda «hovuridan tushiradi». hisoblashlarning ko‘rsatishicha, erga urilish paytida ularning o‘rtacha tezligi sekundiga 200-300 metrni tashkil qiladi. K.P.Stanyukovich, tezligi sekundiga 4 kilometrgacha bo‘lgan toshlarning erga urilishi portlash bilan tugashini ilmiy asosladi. Portlagan meteorit urish joyida krater (havza) hosil qilib, uning parchalari, bir necha kilometrgacha otilib ketadi. Tezligi sekundiga 4 kilometrdan ortiq bo‘lgan osmon toshining Erga urilishidan ajralgan energiya, har qanday shunday massali portlovchi moddadan ajralgan (portlash paytida) energiyasidan bir necha marta ortiq bo‘ladi. Bunday katta tezlik bilan uriluvchi meteorit energiyasining bir qismi uni to‘la bulg‘atib yuborishga sarf bo‘lsa, qolgan qismi krater hosil qilish va tuproqni isitishga ketadi. Bunday katta tezlikka erishuvchi meteoritning massasi juda katta (taxminan 100 tonna) bo‘lishi hisoblashlardan ma’lum. Shuning uchun ham massasi 100 tonnadan ortiq osmon «mehmon»larini erda topib bo‘lmaydi., ular «avtograf» sifatida Erda ulkan kraterlargina qoldiradilar. Meteorit hosil qilgan bunday yirik kraterlardan biri Arizona shtatida (AQSh) topilgan bo‘lib, uning diametri 1300 metrga, chuqurligi esa 175 metrga etadi. Bu krater meteorit tushgandan bir necha ming yil keyin topilishi diqqatga sazovordir.
1891 yili bir gruppa amerika olimlari Arizona shtati bo‘ylab safarga chiqishdi va sahro o‘rtasida juda katta voronkaga duch kelishdi. Voronka atrofida 10 kilometrgacha masofaga uloqtirilgan qoya toshlarining topilishi, voronka tuprog‘i bir qismini ezib kukunga aylantirilganini va boshqa bir qismini eritib qotishmaga aylantirilgani olimlar tomonidan krater portlash tufayli vujudga kelgan degan xulosani tug‘ilishiga asos bo‘ldi. Olimlar halokat ro‘y bergan bu joydan ko‘p uzoqda bo‘lmagan joyda istiqomat qilgan qadimda mashhur hind qabilalari avlodlaridan surishtirib, krater atrofi zonasini Alvasti darasi deyilishini va afsonalarga ko‘ra «u erga bir vaqtlar xudo o‘z olov aravasida tushganini» aniqladilar. Shundan so‘ng olimlar krater-osmon toshining «ishi» degan gumon bilan uning atrofini qidirishdi. Natijada kraterdan va hatto o‘ndan o‘nlab kilometrgacha masofada meteorit bo‘laklarini topishdi. Minglab topilgan meteorit parchalarining umumiy og‘irligi 20 tonnadan ortiq chiqdi!
Bunday yirik meteorit hosil qilgan kraterlardan yana biri Texas shtatida topildi; uning diametri 162 metr bo‘lib, chuqurligi 5 metrni tashkil qiladi. Krater va uning atrofi maydonidan qariyb bir yarim ming temir meteorit parchalari topilgan.
1031 yili Avstraliyaning Xenberi cho‘lida meteoritlar «yomg‘iri»dan hosil bo‘lgan 13 krater topildi. Ulardan eng kattasining diametri 165 metr bo‘lib, chuqurligi 15 metrga etadi. Kraterlar gruppasi maydonidan qariyb bir yarim ming meteorit bo‘laklarining topilishi va mahalliy aholi orasida tarqalgan «qoya ortida yonib tushgan Quyosh» afsonasi, bu kraterlar osmon toshlari «bombardirovka»sining oqibati ekanligidan darak beradi. Topilgan toshlarning og‘irligi bir necha kilogrammdan yarim tonnagacha keladi.
Tabiatning bunday ajoyib hodisalarida «bosh rol» ijrochisi sifatida ishtirok etgan o‘nlab yirik meteoritlar planetamizning turli burchaklarida muzey eksponatlari qatoridan o‘rin olgan. Chixuaxuada (Meksika) topilgan Morita deb nomlangan to‘g‘ri konus shaklidagi meteoritning og‘irligi 11 tonna bo‘lib, hozir Mexikoda saqlanadi. Argentinaning Kampo-del-S’elo («Yulduzli maydon») maydonida topilgan osmon «vakili»ning og‘irligi 13 tonnani, Amerikaning tabiyot tarixi muzeyida saqlanayotgan 1902 yili Oregon o‘rmonlaridan topilgan Villamette temir meteoritining og‘irligi 14 tonnani tashkil qiladi. Sinszyan (Xitoy) viloyatining Armanti shaharchasi yaqiniga tushgan meteoritning og‘irligi 20 tonna, Tanganikaga tushgan Mbozi ismli boshqa meteoritning bo‘yi 4 metr chamasi bo‘lib, eni va qalinligi 120 santimetrdan, og‘irligi esa 25 tonna. Meksikaning Sinapoa shtatiga tushgan osmon toshi ham boshqalaridan qolishmaydi. Uning bo‘yi rosa 4 metrni, eni qariyb 2 metrni, qalinligi esa 1 metru 60 santimetrni tashkil qilib, og‘irligi 27 tonnadir. g‘arbiy Grenlandiyaga tushgan meteorit Erga urilganda parchalanib ketdi. 1897 yili Nyu-Yorkka keltirilgan va Keyi-York deb yuritiladigan bu meteorit uchta katta bo‘laklarining og‘irligi 30 tonna («Palatka»), 3 tonna («Ayol») va 408 kilogramm («It»)ni tashkil qiladi.
