Zaynab (r.a.) akalari Husayn (r.a.) bilan Kufaga ketdilar. U yerda Karbalo kunlarining
oyida Ashuro kuni akalari Husayn (r.a.), Ubaydulloh ibn Ziyod bilan Kufaga bordilar.
Kechasi akalari dedi: «Ey Zaynab, men Rasulullohni tushimda ko‘rdim. «Sen biz
tomonga kel!» dedilar». Zaynab bu so‘zlarni eshitib iztiroblandilar, yig‘ladilar. Husayn
(r.a.) dedilar: «Yig‘lama, Alloh senga rahm qilsin. Ko‘z yoshlaringni artgin». «Qanday
yig‘lamay?! Onam Fotima, otam Ali, akam Hasan vafot etishgan bo‘lsa!» Husayn (r.a.)
rahm-shafqat bilan singillariga qaradilar: «Ey singlim, shayton vasvasasiga uchmagin!»
Zaynab dedilar: «Ota-onam, nafsim sizga fido bo‘lsin, ey akajon!» Husayn aytdilar: «Ey
Mo’minalar silsilasi. Fotimaxon Sulaymon qori qizi
www.ziyouz.com kutubxonasi
30
qolmaydilar. Har bir narsa halok bo‘ladi. Faqat yolg‘iz Alloh boqiy qoladi. U shunday
Zotki, yerni qudrati bilan yaratdi. O’z qudrati bilan xaloyiqni yana tiriltiradi. U yagona
Zotdir. Otam mendan yaxshi edilar, onam mendan yaxshi edilar, akam mendan yaxshi
edilar. Men va ular Rasululloh bilan bir oila edik!»
Shu so‘zlardan bir soat keyin Husayn (r.a.) ikki o‘g‘illari Muhammad va Avn bilan birga
shahid bo‘ldilar. Ular Ahli baytning oxirlari edi. Zaynab (r.a.) shahidlarga qarab ko‘p
yig‘ladilar, qalblari alam va xafalikka to‘ldi. Shahidlarni Kufadagi Ibn Zayyodning
(Sayyodning) qasriga olib ketishdi...
Dostları ilə paylaş: