Alisher Navoiy. Favoyid ul-kibar
www.ziyouz.com kutubxonasi
206
Havolam qilsa piri dayr but yo mug‘bacha zunnor,
Ne chora, chun qo‘yib masjid, fano dayrig‘a yuz urdum.
Navoiydek yorug‘luq ul zamon topdimki, o‘zlukni
Fano o‘tig‘a o‘rtab, kulni dog‘i ko‘kka sovurdum.
404
Bahori vaslda o‘rtandi rashkdin jonim,
Xayol qilki, ne bo‘lg‘ay xazoni hijronim.
Tanim tugonlariga marham, ey rafiq, ne sud,
Erur ko‘ngulda chu yuz muncha dog‘i pinhonim.
Ne nav’ deyki, buzug‘ ko‘nglum ichra gah-gah kel,
To‘kar chu gardi fano lahza-lahza vayronim.
Jununum emgagidin gar toriqting, ey nosih,
Salomat o‘l senu shahring, menu biyobonim.
Kamoli za’f ko‘rungkim, yetar necha yerda,
Ko‘nguldin og‘zima yetkuncha xayli afg‘onim.
Salomat ahli, tutung dinu ofiyatqa azo
Ki, mastu arbadajo‘ chiqti nomusulmonim.
Qadah quyoshi bila, soqiyo, munavvar qil,
Ki, g‘amdin asru erur tiyra kunji ahzonim.
Zamon elida vafo yo‘q, agarchi jon bersang,
Bas o‘ldi ersa vafosiz, ne ayb, jononim.
Deding, firoqida sabr ayla toki mumkindur,
Navoiyo, dema bu so‘znikim, yo‘q imkonim.
Dostları ilə paylaş: