o‘tkir ekan, shu mening robbim bo‘lsa kerak» - dedi. Ammo quyoshning ham botganini ko‘rib hafsalasi pir bo‘ldi va: «Men olamlar Parvardigoriga itoat etaman!» - dedi».(Tarixi Tabariy, 1-j.166-bet.) Ibrohim qavmiga borganda, ularning but va sanamlarga sig‘inishayotganini ko‘rdi.
Ibrohim (a.s.)ga Alloh taolo yoshligidan hidoyat ato etdi. U Allohning birligini, olamni yaratgan yagona egasi
ekanligini bilgan holda qavmlari ibodat qilayotgan but va sanamlarning befoyda ekanligini tushundi.
Bobilliklar nihoyatda farovon hayot kechirishardi, hech bir narsadan kamchilik va muhtojlik sezmas edilar.
Ammo shunday bekamu ko‘st, farovon hayotga noshukrlik bilan munosabatda bo‘lib, Allohga shukr aytish
o‘rniga, unga qarshi e’tiqodda edilar, ya’ni butparastlik qilardilar. Bu munkir va mushrik qavmga Namrud ibn Kan’on ibn Ko‘sh podsholik qilardi. U o‘zining qudratli
mamlakatga bosh bo‘lganidan va xalqning butparast bebosh bo‘lganidan foydalanib, hech qanday foyda va
zarar yetkazolmaydigan, na gapni eshitadigan, na iltijo qiluvchining musibatini ko‘radigan butlarga ibodat
qilmay, balki fikr qiladigan, eshitadigan, ko‘radigan, xohlasa birovni qahr bilan o‘ldira oladigan, xohlasa birovni
boy qiladigan, qudrat, saltanat, boylik egasi bo‘lgan insonga – o‘ziga ibodat qilishga qavmini amr qilgan, ya’ni
xudolik da’vosini qilgan edi.
Alloh taolo Ibrohim (a.s.)ni ana shu Bobillik mushriklarga payg‘ambar qilib yubordi.
Ibrohim (a.s.)ning otalari Ozar butparast edi, o‘zi butlar yasab bozorda sotardi. Ibrohim (a.s.) avval o‘z
otalarini hidoyatga chaqirdilar, chunki u kishining padari buzrukvori bo‘lgani uchun zalolatda yurishiga sira rozi
bo‘lolmas edilar. Shuning uchun otalarining diliga og‘ir botmaydigan muloyim tarzda shunday nasihat qildilar:
Payg’ambarlar tarixi Islomiyat tarixidir (1-kitob)
