Mustafa Feyzullah aky\334Z. mdi

 

 

 

 

2. GENEL BİLGİLER 

İ

nsanların  hayatlarını sağlıklı  bir  şekilde devam ettirmek  için  yeterli gıdaya ulaşmaları 

ve  gıdaların  güvenli  olması,  devredilemez  ve  ertelenemez  temel  hak  olarak 

görülmektedir (Erol, 2007).  

İ

nsanlarda görülen enfeksiyon kaynaklı  hastalıkların %60’nın zoonotik olduğu  ve gıda 

kaynaklı  hastalıkların  %90’nından  fazlasının  da  hayvansal  gıdalardan  kaynaklandığı 

bilinmektedir (Alkan ve İstanbulluoğulları 2000). Dünya nüfusu 2004 yılı itibarıyla 6.37 

milyara  ulaşmış  olup,  2025  yılında  8.47  milyar  olacağı  ve  bununda  %  61’nin  büyük 

ş

ehirlerde  yaşayacağı  tahmin  edilmektedir  (Erol,  2007).  Bu  durum  gıda  kaynaklı 

enfeksiyonların hızla yayılmasına zemin hazırlamaktadır. Her çeşit üretimde olduğu gibi 

gıda  üretiminde  de  en  belirleyici  unsur  kaliteli  ve  güvenilir  gıda  üretmektir  (Arıkbay 

2002). Özellikle Avrupa’da ortaya çıkan BSE ve dioksin krizleri ile Kuzey Amerika’da 

görülen  sığır  eti  kaynaklı  E.  coli  O157:H7  enfeksiyonlarına  bağlı  olarak  (Erol  2007) 

gıda güvenliğini sağlayan kuruluşlara olan toplum güveni, ne kadar riskin ele alındığı ve 

çözüldüğü hususunda azalmıştır (Wilcock ve ark 2004, Marvin ve ark 2009). Bu durum 

devletler  bazında  gıda  güvenliği  stratejilerinin  yeniden  ele  alınmasını  gerektirmiştir. 

Takip  eden  süreçte  yasal  ve  uygulama  bazında  yeniliklerin  yapılması  zorunluluğu 

doğmuştur (Erol 2007). 

Gıda kaynaklı  hastalıklar gelişmiş ülkelerin  halk  sağlığında  mevcut ciddi  bir sorundur. 

Az  gelişmiş  ülkeler  ise,  sağlık  ve  kalkınmanın  kendileri  için  tehdit  oluşturan  fakat 

üzerinde  çok  da  durulmayan  büyük  problem  olduğunu  belirtmiştir.  Gıda  güvenliğinin 

sağlanmasının  oldukça  zor  bir  durum  olmasından  dolayı  da  ancak  hükümet,  tüketici 

örgütleri  ve  sanayii  dahil  tüm  sektörlerle  bir  çaba  ile  mümkün  olacağını 

vurgulamışlardır (Raspor 2008). 

 

 

---

 

4