Naxçivan dialekt və ŞİVƏLƏRİNİn lüĞƏTİ

SƏLAMI  (Dəstə)//ŞƏLƏLİ  (Naxçıvan)  –  şaftalıya 
oxşayan gözəl iyli meyvə. –Səlamı peyvas meyvədi da. 
SƏLƏK  (Naxçıvan)  –  pendir küpəsinin  ağzına 
bağlanan heyvan dərisi. –Sələyi pənir, yağ, doşap nə olsa onun 
ağzına bağlıyırıx.  
SƏLƏSOVLAMAX  (Naxçıvan)//SƏRƏSAVLAMAX 
(
Şahbuz) – hamarlamaq. –Torpağı sələsovlamışıx. 
SƏLLƏMƏ  (Naxçıvan)//SƏLİMİ  (Ordubad)  – 
özbaşına adam. –Elə bilginən səlləmə atdı, hara gəldi baş alır 
gedir. 
SƏLLƏMƏ  BURАХMАQ//SЕLLİMİ  (Оrdubаd)  – 
suyu  özbаşınа  burахmаq.  –Əhməd  suyu  zəmiyə  sеllimi 
234 
 

---

burахıbdı. 
SƏMƏ (Naxçıvan) – səfeh, axmaq. –Qız elə bil səmədi, 
sözü d
ə başa tüşmür. 
SƏMİZ//SƏMRİMİŞ//SEMİZ  (Culfa, Ordubad) – 
kök, gümrah heyvan.  
SƏNGƏH (Ordubad) – lavaş şəkilli çörək. –Səngəh də 
lavaşa oxşuyur elə. 
SƏNGİMƏX' (əksər şivələrdə) – ara vermək, azalmaq. 
–Diy
əsən yağış birəz səngidi axı.  
SƏR  (Babək,  Culfa,  Şahbuz)  –  zənciri boyunduruqda 
h
ərəkət etməyə  qoymayan dəmir hissə.  –Sər qoymaz zəncir 
d
ərbəşə. 
SƏRAB (Kotam) - əkinə verilən üçüncü su. –Sərabdan 
sonra ta buğdə qaraul gösdərməyə başdiyəcax. 
SƏRÇİ  (Şərur)  -  əkin  yerinin  qurtaracağında  suyun 
başqa  sahələrə  keçməməsi  üçün  qazılmış  kiçik  arx.  –Sərçi 
imkan vermir ki, su axsın o biri yerə. 
SƏRDƏN//SƏRDAN  (Vayxır)  –  qoyun  sağlan  yer.  –
Heyvanı sərdəndə sağıllar. –Kеçən il sərdаndа bеş yüz sаğmаl 
qоyun sаğdırdım. 
SƏRXOV  (Biçənək)  –  səpindən sonra sahədə  görülən 
iş.  
SƏRKAR  (Gömür)  –  keçmişdə  varlıların  sürüsünə 
cavabdeh  şəxs,  baş  çoban.  –Sərkar  keşmişdə  varıydı,  indi  ta 
h
ərə öz heyvanına ancax baxır. 
235 
 

---

SƏRLİ  (Ordubad)  –  kobud, qaba. –Sərli adəmnən 
m
ə:mki tutmaz. 
SƏRMƏ  (Naxçıvan)  –  boyunbağı.  –Nənəmin bir 
q
ədimi sərməsi var.