Ommaviy madaniyatning shakllanish tarixi va uning turlari: aksilmadaniyat, submadaniyat, popular madaniyat, ekran madaniyati. Reja

Ommaviy madaniyatning ijtimoiy vazifalari.
Ma’lumki, madaniyat umuminsoniy hodisa, faqat bir xalqqa tegishli bo’lgan, faqat bir xalqning o’zi yaratgan sof madaniyat bo’lmaydi va bo’lishi ham mumkin emas.Har bir milliy madaniyatning asosiy qismini o’zi yaratgan bo’lsa-da, unda jahon xalqlari yaratgan umuminsoniy madaniyatning ulushi va ta’siri bo’ladi, albatta. U barchaga baravar xizmat qiladi. Masalan san’at va adabiyot durdonalari, me’morchilik obidalari, maqomlar, fan yutuqlari va boshqalar barchaga tegishli. Madaniyatni ikkiga-elitar (yuksak) va ommaviy (tuban) madaniyatga bo’lish mumkin. Yuqoridagi fikrlar yuksak madaniyatga xosdir. Unda umuminsoniy g’oyalar, qarashlar, nazariyalar va ta’limotlar asosiy negiz vazifasini bajaradi. Shu ma’noda asl madaniyat odamlarga ruhiy quvvat, ma’naviy ozuqa beradi ularning bilimlarini yanada boyitadi. “Ommaviy madaniyat” esa odamlarning kundalik o’tkinchi ehtiyojlariga mo’ljallangan sayoz mazmunli mahsulotlar yaratadi. Ular bir qolipdan chiqqan, standatlashgan ommaviy nusxalarda industrial usullarda ishlab chiqilgan. Ular insoning iste’molchilik psixologiyasiga mos.Ular insonni jonli hayotdan uzoqlashtirib, virtual olamida bekinib olishga yordam beradi. Buning uchun u gepervoqelikni ya’ni shaxsning bo’rtirilgan, sun’iy kichik olamini yaratadi.Ommaviy madaniyatning asosiy xususiyatlari sirasiga individual xarakterga ega ekanligi, milliylikning deyarli yo’qligi, OAV orqali tarqatilishiga mo’ljallanganligini kiritish mumkin. Shu ma’noda ommaviy madaniyatning bajaradigan ijtimoiy vazifasini ham keng keng ko’lamda talqin qilish biroz mushkul.Har qanday madaniyat ijtimoiy hodisa sifatida ma’lum bir vazifani bajaradi. Ommaviydavr ta madaniyat zamonaviy jamiyatning ichki xususiyati sifatida ko’plab vazifalarni bajaradi. U odamlardan davr talabiga javob berishni taraqqiyot bilan hamqadam bo’lishni taqozo qilmoqda.Ya’ni “Zamonaviy odamni” shakllantirishga harakat qilmoqda. Rivojlanish sur’atlarining o’sib borishi odamlarda o’ylab ko’rishga imkon qoldirmasdan tezlik bilan moslashish (adaptatasiya) zaruratini yuzaga keltirmoqda. Masalan, zamonaviy aloqa vositalarini, kompyuter va ATV ni ishlatishni bilmagan odamlar o’zlarini zamondan orqada qolgan deb hisoblanadi va hozirgi zamon talabiga yetarlicha moslasha olmaydilar.Yoki bo’lmasa moda talabidan kelib chiqib haqiqiy ehtiyoj bilan hisoblashmasdan, reklama orqali ongiga sindirilgan buyumlarni xarid qilmoqdalar.Bu kabi xolatlar faqat maishiy hayotda, balki ma’naviy hayotda ham kuzatilmoqda.Odob-axloq, adabiyot va san’at, kiyinish madaniyatida bunday misollarni ko’plab keltirish mumkin. Masalan, jamoat joylari va ta’lim muassasalarida kiyinish madaniyatiga amal qilmaslik, estetik qoidalarni chetlab o’tish kabi xolatlar bizga ko’proq ma’lum. Albatta, taraqqiyot talabi bilan bog’liq bo’lgan zarurtdan voz kecha olmaymiz lekin ommaviy madaniyat taklif qilayotgan “madaniyat massulotlarini” to’liq qabul qila olmaymiz. Biznigcha, madaniyatda ham axloq va nafosat mezonlariga amal qilmoq kerak.
Ommaviy madaniyat odamlarni real hayotdan uzoqlashtirib, ularni xayollar (illyuziya) olamiga yetaklaydi. Aldamchi va soxta tuyg’ularni baxsh etib turmush tashvishlaridan chalg’itgandek bo’ladi. Aslida esa bularnig hammasi aldamchi his-tuyg’ular – sarob.Bu odamlarda xayolot va real hayot o’rtasidagi tafovutning yo’qolib borishiga olib kelmoqda. Turmush muammolari, orzu- istaklarning yechimi faqat xayoliy olmda aks etib real hayotda unga amaliy harakat qilishga yo’l bermayapti. Mazkur xolatni “Ajoyib xayolparast” filmidagi bosh qahramonni eslash orqali yorqin tasavvur qilish mumkin. Dediktiv asarni o’qigan, jangari filmlarni muntazam ko’rib brogan o’quvchi yoki tomoshabin o’zini super qahramon timsolida tasavvur qila boshlaydi. Bo’sh vaqtlardan unumli foydalana olgan kishi har jixatdan o’sadi, rivojlanadi xulqida ijobiy xususiyatlar shakllanib boradi.Shu boisdan. Odamlarning bo’sh vaqtini mazmunli o’tkazish ularni turli illatlar ta’siridan himoyalash imkonini beradi. Har biro dam qalbida uni muntazam harakatga undan turuvchi kuch- qiziquvchanlik mavjud. Shu tufayli turli xildagi virtual o’yinlar odamlar, ayniqsa yoshlar e’tiborini tortib, bo’sh vaqtni o’tkazish va dam olish uchun ermak bo’lmoqda. Kompyuter o’yinlarini o’ynash nafaqat bo’sh vaqtni sarflash, balki dam olish hamdir. Bizning nazarimizda, bosh vaqt ma’naviy kamolot vaqtidir. Masalan, kitob o’qish, shaxmat o’ynash, film tomosha qilish, muzey va spektakllarga tushish odamga yangi bilimlar berish bilan bir vaqtda dam olishi uchun ham imkon yaratadi. Kitob o’qigan kishi voqealar rivojini ongidan o’tkazib, tasavvur qilib o’zicha taxlil qilib boradi.Kino ko’rayotgan odam biroz chalg’isa voqeadan uzilib qoladi, shuning uchun u asosiy e’tiborni tasvirlar ketma-ketligiga qaratadi.Ayni vaqtda voqeani tahlil qilishga imkon qolmaydi, chunki voqealar uzluksiz davom etadi. Ommaviy madaniyatning yana bir vazifasi odamlarni va jamiyatni real ijtimoiy-siyosiy muammolardan chalg’itish va uning ongini boshqarish(manipulatsiya)dir. Bu orqali odamlarda davlat va jamiyat ishlariga nisbatan loqaytlik, Ommaviy madaniyat odamlarda va jamiyatda iste’molchilik psixologiyasini rivojlantiradi. Ehtiyojlar uzliksiz o’sib borgani sayin iste’molga bo’lgan talab ham o’zgaradi.Radio, televideniye va internet orqali tarqatilayotan reklama materiallari, ko’cha va xiyobonlardagi bannerlarda namoyish etilayotgan ko’rgazmalarda ”Faqat siz uchun”, ”Baxtinga erish”, ”Xizmat kafolatlangan” kabi chaqiriqlar odamlar ongini boshqarmoqda.Reklamalarning takrorlanaverishi odamlarda shu to’g’ri ekan, sifatli va kafolatli degan fikrni yuzaga keltirmoqda.Shu orqali odamlar va jamiyat ongiga ta’sir o’tkadi. Bugungi kunda odamlarning ijtimoiy turmush darajasi birxillashib bormoqda. Iste’molga bo’lgan ham xuddi shunday asosga ega. Iste’molchi zaruriy extiytojga qarab emas, davr va moda talabiga qarab harakat qiladigan bo’lib bormoqda. Masalan, talab darajasidagi mashinasi bor odam yangi markadagi mashina chiqsa olishga harakat qiladi. Garchi unda bunga ehtiyoj bo’lmasada. Yo’qsa u o’zini zamondan orqada qolgan, qoloq iste’molchi sifatida his qiladisiyosiy va iqtisodiy jarayonlarga befaqlik kabi munosabat shakllanadi. Boshqacha aytganda, ommaviy madaniyat odamlarni asl maqsad va muddaolaridan uzoqlashtirmoqda. Muammoli masalarni hal etish, ularning yechimini izlash o’rniga ”Mening nima ishim bor, qornim to’q, ustum but” qabilida ish yiritish taklif etmoqda. Biz ommaviy madaniyatning ayrim kamchgiliklari haqida fikr yuritdik. Maqsad uni qoralash emas, balki uning ijtimoiy foydali tomonlarini ajratib ko’rsatish bilan birgalikda asl madaniy qadriyatlarni hurmat qilish, asrab-avaylash va boyitishdir. Ommaviy madaniyat turmush tarzimizda tobora katta o’rin egallamoqda. Unga ma’lum bir cheklov qo’yish imkoni yo’q.
Davr odamlardan ommaviy madaniyatga nisbatan to’g’ri munosabatni shakllantirishni, uni ta’lim-tarbiya tizimida xolis va tanqidiy o’rganishni talab qilmoqda. Ommaviy madaniyat deganda, faqat uning salbiy ta’sirlarini izlash emas, balki undan himoyalanish va foydalanishni ham hisobga olishimiz lozim.
“Ommaviy madaniyat” – ma’naviyat kushandasi.
«Ommaviy madaniyat» G‘arb dunyosida o‘tgan asrning ikkinchi yarmida shakllandi. Uni G‘arbda «populyar» yoki qisqartirilgan holda, «pop-kultura» (ya'ni «ommaviy madaniyat») deb atashadi. Garchi «madaniyat» deb atalsa-da, aslida, tub mazmun-ma'nosiga, maqsad-niyatiga ko‘ra «ommaviy madaniyat» chinakam madaniyatning kushandasidir.
Mutaxassislar (faylasuf va sotsiolog olimlar)ning fikricha, hali ilm-fanda «antikultura» («g‘ayrimadaniyat») degan ilmiy tushuncha shakllanmaganligi uchun «Pop (ommaviy) madaniyat» tushunchasi, nochorlikdan qo‘llanilmoqda. Chunki, «ommaviy madaniyat», aslida madaniyatsizlik, ya'ni ma'naviyatsizlik va axloqsizlik sinonimidir. «Ommaviy madaniyat» shu boisdan, eng avvalo, yuksak iste'dod va o‘lmas ma'naviy-axloqiy g‘oyalar bayroqdori bo‘lgan mumtoz madaniyatga, san'atga, uning boyliklariga qarshi tish-tirnog‘i bilan kurashib, uni inkor etib kelyapti. G‘arb dunyosining o‘zidagi faylasuflar, sotsiolog olimlar, «Bizga «To‘qqizinchi simfoniya» (Betxoven) kerak emas!» yoki «Mona Liza»ni loyga qorishtiramiz!» kabi jaholatparastlikka asoslangan xitoblar «ommaviy madaniyat» tarafdorlari va muxlislarining dasturiy qarashlari negizini tashkil etadi, deb yozadilar.
Taassufli jihati shundaki, gohida g‘oyatda iste'dodli insonlar ham «ommaviy madaniyat» targ‘ibotchilarining qutqusiga uchrab, uning tegirmoniga suv quymoqda. Masalan, rassom Salvador Dali Leonardo da Vinchining «Mona Liza» («Jakonda») asarini kulgi qilib, Mona Liza lablari ustiga mo‘ylov chizgan va «Mo‘ylovli Jakonda» asarini yaratgan. Tadqiqotchilarning fikricha, mana shunday «achchiq istehzoli, qora mazmunli kulgi» - «ommaviy madaniyat» faoliyatining eng yetakchi belgilaridan biridir. «Ommaviy madaniyat» namoyandalari qora, zaharxanda, behayo kulguni «isyon ifodasi» deb bilishadi. «Nimaga qarshi isyon» degan savol tug‘iladi. Agar «pop-madaniyat» dunyoga «ehson» eta­yotgan «pop-art» («tasviriy san'at» desa ham bo‘ladi), «pop-muzika», «pop-adabiyot» natijalariga qarab hukm yuritadigan bo‘lsak, ular insoniyat yaratgan barcha qadriyatlarni isyonkorlik bilan inkor etadi: yuksak madaniyatni, ma'naviyatni, axloqni, yuksak orzu-maqsadlarni mensimaydi... Ular uchun ezgulikning o‘zi yo‘q. Jumladan, san'at - alohida iste'dodlar tomonidan yaratiladigan ma'naviy boylik, mo‘'jiza ekanligi kabi ijodning oliy mezonlari «pop-madaniyat» tarafdorlarining o‘ta darajada g‘ashini keltiradi. Ularcha, hamma san'atkor bo‘lishi mumkin. Hamma narsa san'at atalishi mumkin. «Pop-art» - ommaviy san'at shu xulosa manbaida vujudga kelgan.
Chunonchi, «ommaviy madaniyat» namoyandalaridan biri Karl Manning fikricha, atrof-borliqda, maishiy hayotda mavjud barcha narsalar (masalan, konserva bankalari, siniq tish cho‘tkalari, mashina, vodoprovod kabilarning zanglagan bo‘laklari, turli suratlar, jurnal-gazeta qiyqimlari ham) hayot bag‘ridan alohida ajratilib, ularga muayyan tartib berilib, odamlar nazariga tutilsa, bu oddiy chiqindilar baayni arxeologik qazilmalar chog‘ida topilgan qadimgi yunonlar davriga xos osori atiqalarday o‘zgacha ahamiyat kasb etib, «san'at, madaniyat namunalari» qatoridan o‘rin olar emish.
«Pop-art»chilarning dasturiy qarashi shundayki, ular insonni emas, aksincha, narsalar va buyumlarni e'zozlashadi; ma'naviy dunyoni emas, maishiy-iste'molchilik his-tuyg‘ularini qadrlaydilar va ularni keng ommalashtirishga intiladilar. Ularning ma'naviy pozitsiyasi - ma'naviyatni o‘ldirish va «narsalarga qullik»ni rag‘batlantirishdir. Amerikaning taniqli adibi R. Bredberi aytganidek, «ommaviy madaniyat» maktabidan o‘tgan avlod uchun hayotning ma'nosi - avtomobil, televizor, muzlatkichga ega bo‘lish. Agar televizor ikkita bo‘lsa, ularga shuncha yaxshi.
«Ommaviy madaniyat»da «Pop (ommaviy)-muzika» alohida o‘rin tutadi. «Pop-muzika»ni «Yangi rok» belgilaydi. «Yangi rok», ta'bir joiz bo‘lsa, kuchaytirilgan ritmik tuzilmali musiqadir. Ya'ni jazavali ritm, zarb, shovqin ushbu musiqaning qiyofasidir. Bu musiqa tinglashga, qalbdan huzurlanishga emas, balki vujud harakatiga, talvasali raqsga yo‘naltirilgan. «Ommaviy madaniyat»dagi texnik-ijro vositalari musiqa imkoniyatlarini nihoyatda toraytirmoqda, polifonizm - musiqiy sadolar boyligi va rang-barangligini yo‘qqa chiqarmoqda.
Umuman aytganda, «pop-muzika» ijrochiligi ko‘ngil­ochar musiqa niqobi ostida ommaviy vasvasali, shaytoniy talvasali, badaxloq raqs­lar, ko‘pincha oxiri janjal, ur-yiqit, vahshiyliklarga borib yetadigan agressiv diskoteka shoularini uyushtirish bilan ajralib turadi. 1970 yilda Kaliforniyaning Altamonte shahrida bo‘lgan musiqa ­festivalida o‘zini «pop-muzika» qiroli hisoblaydigan «Rolling Stounz» («Aylanayotgan tosh») guruhi kontserti ana shunday ur-yiqitlar bilan tugab, politsiya bu mojaro oqibatlari bilan uzoq muddat shug‘ullanishiga to‘g‘ri kelgan edi. «Pop-muzika» namoyandalari o‘z «ommaviy»liklarini ta'kidlash uchun sahnadagi xatti-harakatlari va kiyim-liboslari namoyishida ham - odob-axloq, jamiyatga ehtirom tuyg‘ularini rad etib - asosan ko‘cha, olomonchilik qonun-qoidalariga amal qiladilar. Va o‘zlarining kulguli darajada ajralib turadigan shunday raftorlaridan faxrlanadilar. Afsuslanarli tomoni shundaki, bunday holatlarni «pop-muzika»chilar san'atdagi demokratizmning, xalqchillikning tantanasi, deb bilishadi.
Aslida, ularning sahnada o‘zlarini bezorilarday tutishi san'atni va san'atkorlikni yerga uradi. Bu esa hayron qolarli emas: chunki asl san'atni yerga urish - «Ommaviy madaniyat»ning dasturiy, ya'ni o‘z oldiga maqsad qilib qo‘ygan vazifalaridan biridir.
«Pop-muzika» namoyandalari ijro etadigan qo‘shiq matnlari esa, avvalo, she'riyatning oddiy talablariga javob bermaydi yoki ular ko‘proq ko‘chada mavjud behayo, jargon iboralarga - qadriyatlarni, insoniy ezguliklarni kinoya, mazax qiladigan so‘zlarga asoslangan. Xullas, erkinlik, demokratiya «namunalari» deb tavsiya etilayotgan «pop-muzika» matnlari bilan haqiqiy she'riyat hamda asl xalqchil did, sog‘lom ruhiyat, ma'naviyat o‘rtasida yer bilan osmoncha farq bor.
1964 yilda AQShda T.Sazern va M.Xoffenberg degan ikki muallif hamkorlikda yozishgan «Kendi» («Asal qiz») nomli romanini ­nashrdan chiqarishdi. Keyinchalik bu kitob qayta va qayta, katta miqdorlarda amerikalik kitobxonlarga taqdim etildi. Ushbu roman asosida yaratilgan kinofilm kinotomosha bozorida keng tarqaldi. «Kendi» qahramoni, «Asal qiz» deb ta'riflangan juvon duch kelgan odam bilan to‘shakda aysh-ishrat qilishdan charchamaydi. Uning ishqibozlari - turli diniy va siyosiy qarashli shaxs­lardir. «Kendi» romani Amerika adabiyotida shakllangan va keng tarqalgan romantik tabiatli, shirin va go‘zal o‘y-xayollarga beriluvchan qizlar timsolini keskin hajv qiladi, ularning ustidan kuladi. Badiiy mahorat talablaridan ancha pastda turadigan, ammo «ko‘ngilochar»lik mavzui muxlislarini oshufta etgan bu kitobga AQSh adabiyotshunoslari: «Madaniy tanazzulda oldinga qarab qo‘yilgan ulkan qadam», deya kinoya bilan baho berishdi.
Xuddi shu kitob bilan ayni bir vaqtda AQShda Jon Rechi ismli yozuvchining «Tungi shahar» nomli romani chop etildi. Kitob sahifalarida shahardagi tun - jinoyatlar bazmiga aylanadi, inson shaxsi va uning qadri esa mis chaqaga arzimaydi. Bu roman «tubanlik va qabohat - inson tabiatini belgilovchi haqiqatdir», degan g‘oyani tasdiqlash uchun bitilgan.
Biz nega bu ikki romanni esladik? Aynan, ana shu kitoblar va ular asosida yaratilgan filmlar - g‘arb­dagi «ommaviy madaniyat»ning adabiyotdagi, televidenie va kinodagi yo‘lini belgilab berdi. Intim munosabatlar, shahvatpa­rastlik, zo‘ravonlik, xudbinlik, «Kim kuchli bo‘lsa - o‘sha haq» degan changalzorlar qonunini poetiklashtirish AQSh va Yevropa «ommaviy madaniyat»ida mana shunday asarlar ta'sirida keng ommalashdi. Agar ayrim G‘arb davlatlarida erkak bilan erkak, ayol bilan ayol o‘rtasidagi nikoh - hayratlanarli hodisa bo‘lmay qolayotganligi nazar tutilsa, «ommaviy madaniyat» targ‘ib etayotgan ma'naviy tubanliklar, behayoliklar, qabohatlar naqadar chuqurlashib ketganligini tasavvur etish qiyin emas.
Shu o‘rinda zarur bir izoh: «pop (ommaviy) madaniyat»ning namoyandalari va targ‘ibotchilari «pop-adabiyot»ni unchalik tan olishmaydi. Ularning fikricha «adabiyot - bu so‘z san'ati» degani. «Pop (ommaviy) madaniyat» esa san'atga, jumladan, «so‘z san'ati»ga qarshi. Aniqrog‘i, «san'atsiz so‘z», ya'ni yovvoyi, dag‘al, tarbiya, axloqni xush ko‘rmaydigan «ko‘cha so‘zlari»ga moyil. Biroq, ular xohlaydimi-yo‘qmi, aynan G‘arb olamida bemaza qovunning urug‘iday ko‘payib, tomir otayotgan «ommaviy madaniyat» ta'sirida «Pop (ommaviy) adabiyot» ham tug‘ilyapti. Va bu «adabiyot» «ommaviy madaniyat»ning tuban g‘oyalari targ‘ibotiga xizmat qilmoqda.
«Ommaviy madaniyat» ko‘pdan-ko‘p shakllarda o‘zini namoyon etadi. Kitch (zarracha badiiy-estetik qimmatga ega bo‘lmagan narsa va buyumlarga yuksak andoza tusini berish), komiks (tagiga qisqa matn yoki luqmalar bitilgan behayo matbaa - rasm mahsulotlari), starizm (sub'ektiv ehtiroslarga berilgan holda, estrada artistlari, aktyorlar, sportchilar, telediktorlarni ilohiylashtirish), xeppining (avvaldan rejalashtirilmagan, nogahonda uyushtiriladigan «keskin» tomoshalar, masalan, royal, pianino yoki avtomobillarni urib abjag‘ini chiqarish yoxud o‘t qo‘yish orqali vahshiyona, ommaviy «ko‘ngil ochish»lar uyushtirish) «ommaviy madaniyat»ning ayrim ko‘rinishlaridir.
Yuqorida biz G‘arbda «ommaviy madaniyat»ning tarixi, tug‘ilish manbalari to‘g‘risida so‘zladik. Hozir-chi? Hozirga kelib esa bu tamoyillar yanada g‘ovlab, tomir otyapti. Masalan, «pop-muzika»ga xos o‘sha ritmik «bit» (zarb), qo‘shiq niqobidagi alahsirash, valdirashga yaqin didsiz «repp»lar ta'siri dunyo miqyosida tar­qalib, milliy mumtoz va xalq musiqa san'atidan odamzotni uzoqlashtirmoqda. G‘arb davlatlarining ayrimlarida «ommaviy madaniyat» tarqatayotgan «pornografiya» (sharmsizlik, hayosizlik) hamda sadizm (zo‘ravonlik) targ‘iboti yo‘lidagi g‘ovlar, qarangki, sud qarorlari asosida, birin-ketin olib tashlanayapti. Hatto AQSh maktablarida «Yangi rok» musiqalari o‘quv dasturlariga kiritilgan...
«Ommaviy madaniyat» maktabining «natijalari» esa yaqqol ko‘rinib turibdi. Masalan, AQShning ayrim maktablarida sodir etilayotgan portlashlar, bolalarning savdoyi, vas-vos kimsalar qo‘lida qurbon bo‘layotgani, yoshlar fe'lida kuchayib bora­yotgan agressivlik jahon ommaviy-axborot vositalari orqali hammaga ma'lum. «Ekkaningni o‘rasan» deb shunga aytsalar kerak-da.
Afsuski, yer yuzidagi axborot almashinuvi mislsiz tezlashgan hozirgi globalizm sharoitida, G‘arb­dagi «markazlar» bundan foydalanib, boshqa davlatlar va xalq­lar o‘rtasida G‘arb hayoti «jozibalari»ni, jumladan, «ommaviy madaniyat» ta'sirini «erkinlik shabadalari» tarzida imkon qadar keng yoyishga yeng shimarib harakat qilmoqdalar.
AQShning taniqli siyosatshunosi Zbignev Bjezinskiy shunday yozadi: «...Madaniyat sohasida Amerika jahon yoshlari orasida alohida jozibadorligi bilan ajralib turadi. Bu esa AQShga jahonning hech bir davlatiga nasib qilmagan siyosiy ta'sirni ta'minlaydi. Ayniqsa, Amerikaning televizion dasturlari va filmlari jahon bozorining to‘rtdan uch qismini egallaydi. Uning ommabop musiqasi, amerikaliklarning qiziqishlari, ovqatlanishlaridagi odatlari va hatto, kiyinishlariga butun dunyoda taqlid qiladilar». AQSh siyosati va mafkurasi namoyandalari o‘z mamlakatlari manfaati, siyosati va turmush tarzini faqat kitoblar, publitsistik chiqishlar orqali targ‘ib etish bilan cheklanib qolayotganlari yo‘q. Dunyo xalq­larini «g‘arblashtirish»­-ga urinishlar quroli sifatida, masalan, «ommaviy madaniyat» vositalaridan, turli-tuman axborot tarqatish (reklama, matbuot, kino, televidenie kabi) yo‘llaridan zo‘r berib foydalanilmoqda.
Albatta, xalqimiz, jumladan, yosh avlod g‘arb fan-texnikasi, madaniyati, adabiyotu san'atining ilg‘or jihatlarini inkor etmaydi. Biroq g‘arb­dagi taraqqiyparvar ziyolilarning o‘zi «g‘arbning muammosi» sifatida baholayotgan «ommaviy madaniyat»ning ma'naviy-axloqiy tubanliklarini yoshlarimiz qancha tez anglasa, shuncha yaxshi.
To‘g‘ri, biz demokratiya davrida yashayapmiz. Jamiyatimizda qiziqish va mayllarga hurmat bilan qaraladi. Ammo xatarli qiziqish va mayllardan davlat va jamiyat o‘zini himoya qilishi lozim. Buning uchun esa, eng avvalo, reklama va ommaviy axborot vositalari to‘g‘risidagi davlatimiz qonunlarining talablari qat'iy bajarilishi kerak. Ya'ni «reklama»chilar va jurnalistlar davlatimiz, jamiyatimiz xavfsizligiga (jumladan, xalqni, yoshlarni ma'naviy aynitishga olib keladigan holatlarga) yo‘l qo‘ymasliklari kerak.