O‘tmishdan Uylar to‘la non, och-nahorim, bolam

(1943-yil)
MING BIR JON

Martning oxirgi kunlari. Ko‘k yuzida suzib yurgan bulut parchalari oftobni bir zumda yuz ko‘yga solyapti. Oftob har safar bulut ostiga kirib chiqqanida, bahor kelganidan bexabar hanuz g‘aflatda yotgan o‘t-o‘lanni, qurt-qumursqani uyg‘otgani avvalgidan ham yorug‘roq, avvalgidan ham issiqroq shu’la sochayotganday tuyuladi.

Kasalxonaga yaqinda tushgan Mirrahimov, jikkakkina kishi, o‘ziga juda ham katta ko‘k xalatga burkanib, yengchadan boshini chiqarib turgan sichqondek, derazadan ko‘chaga qarab o‘tgan edi, birdan tutaqib ketdi: shunday havo bo‘lsa-yu, oyoq-qo‘li butun odam ko‘chaga chiqolmay, derazadan mo‘ralab o‘tirsa!..
Mirrahimov jussasi kichkina bo‘lgani bilan tovushi juda yo‘g‘on va buning ustiga sekin gapirolmas edi. Hamshira yugurib kirdi, Mirrahimovning sog‘lig‘ini, kayfiyatini so‘radi, keyin dardni bardosh yengadi, bu xususda Mastura Aliyevadan ibrat olish kerak, degan mazmunda shama qildi.
Mastura Aliyeva sakkiz oydan beri palatasidan chiqmay yotgan og‘ir xasta, uni kasalxonada hamma bilar, ko‘p kishi kirib ko‘rgan ekan. Mirrahimovning odamgarchiligi tutib ketdi:
– Shu sho‘rlik ayolni bir kirib ko‘raylik! Uch kunligi bormi, yo‘qmi... Sob bo‘lgan deyishadi...
– Ha, ancha og‘ir, – dedi hamshira xo‘rsinib, – o‘n yil dard tortish osonmi!
Poygadagi karavotda kitob o‘qib yotgan Hoji aka degan xasta yo‘g‘on gavdasiga nomunosib chaqqonlik bilan boshini ko‘tarib, ko‘zoynagini oldi.
– O‘n yil? O‘n yildan beri kasal ekanmi?
– Ha, o‘n yil bo‘libdi. Bechora turmush qilganiga bir yil bo‘lar-bo‘lmas shu dardga yo‘liqqan ekan. Tomog‘idan hech narsa o‘tmaydi. Ovqatni qorniga quyishadi... Teshib qo‘- yilgan... Ba’zan o‘zi quyadi, ba’zan eri...
Hoji akaning ko‘zlari o‘ynab ketdi.
– Eri? Eri bormi?
– Bor. Shu yerda. Besh oydan beri birga!
Hoji aka uzoq angrayib qolganidan keyin:
– O‘n yil kasal boqib yana kasalxonada ham birgami? – dedi.
– Shuni ayting, – dedi hamshira. – Shifokorlarga yalinibyolvorib palataga karavot qo‘ydirib oldi.
Hoji aka dardga bu qadar bardoshli ayoldan ham ko‘ra bunchalik vafodor erni ko‘rishga ishtiyoqmand bo‘lib qoldi-yu, xalatining belbog‘ini mahkam bog‘lab, shippagini kiydi.
– Qani, yuringlar, tabarruk odamlar ekan, bir ko‘rib chiqaylik.
Hamshira Mastura bilan uning eriga xabar bergani ketdi. Hayal o‘tmay, qorni chiqqan Hoji aka oldinda, uzun koridordan o‘ninchi palataga tomon yo‘l oldik. Palata eshigi oldida bizni hindiga o‘xshagan qop-qora, katta-katta ko‘zlari yonib turgan bir yigit, aftidan, Masturaning eri kamoli ehtirom bilan kutib oldi va har qaysimizga alohida minnatdorchilik bildirib, ichkariga yo‘lladi. Palataga kirdik. Shu payt oftob yana bulut ostiga kirdi-yu, palatani shom qorong‘uligi bosdi. Kattakon derazaning chap tomonidagi karavotdan zaif, yo‘q, zaif emas, mayin tovush eshitildi:
– Kelinglar... Rahmat! Odamga odam quvvat bo‘ladi, ming rahmat! Akramjon, kursi qo‘yib bering...
Oftob yana yorishdi. Masturani baralla ko‘rdik... Ko‘z o‘ngimizda xasta emas, o‘lik, haqiqiy o‘lik, sap-sariq teri-yu suyakdan iborat bo‘lgan murda ichiga botib ketgan ko‘zlarini katta ochib yotar edi... Tobutda yotgan o‘likning qo‘limi, oyog‘imi biron sabab bexosdan qimirlab ketsa kishi qay ahvolga tushadi? Uning o‘lim pardasi qoplagan yuzida chaqnab turgan ko‘zlarini ko‘rgan kishi xuddi shu ahvolga tushar edi.
Boya bizni kutib olgan yigit – Akramjon kursi qo‘yib berdi. Mirrahimov ikkovimiz o‘tirdik. Hoji aka yo‘g‘on gavdasi bilan Masturani to‘sib tikka turib qoldi. Yonimdagi kursini surib Hojining etagidan tortay desam, qorni silkinyapti... Ajabo, bu odam nega kulayotibdi, deb aftiga qarasam... rangi bo‘z bo‘lib ketibdi! Uning qo‘rqqanini payqab hamshira darrov yo‘l qildi:
– lye, Hoji aka, sizga dori berish esimdan chiqibdi-ku, yuring!– dedi va Hojini yetaklab chiqib ketdi. Hoji koridorga chiqib yiqilarmikan deb o‘ylagan edim, yo‘q, xayriyat, gumburlagan tovush eshitilmadi...
Hamshira yo‘l qilib Hojini olib chiqishga chiqdi-yu, lekin bari bir Mastura payqadi. Juda-juda xunuk ish bo‘ldi. Mirrahimov ikkovimiz nima deyishimizni, nima qilishimizni bilmay qoldik. Bu hol kasalga qanday ta’sir qildi ekan, deb sekin qaradim. Mastura qonsiz labida tabassum bilan eriga yuzlandi:
– Akramjon, daftaringizga yozib qo‘ying: uch mardi maydon meni ko‘rgani kirgan edi, bittasi arang qochdi-yu, ikkitasi qochgani ham bo‘lmay, o‘tirib qoldi.
Mastura piqirlab kulib yubordi: yana kuldi, yosh boladay o‘zini tutolmay qiqirlar edi. Bu hazil va ayniqsa kulgi avval xunuk, odamning etini jimirlatadigan darajada xunuk eshitildi, keyin, nechukdir, Masturaning yuzidan zim pardasi ko‘tarilganday, hayot to‘la ko‘zlari o‘lik yuziga jon kirgizganday bo‘ldi. Mirrahimov Hoji akaning qilmishi to‘g‘risida uzr tariqasida bir nima demoqchi bo‘lib gap boshlagan edi, Mastura so‘zini og‘zidan oldi:
– Bunaqa narsa menga ta’sir qilmaydi, – dedi. – Akramjon, bularga tobut voqeasini aytib bering... yo‘q, yo‘q, o‘zim aytib beraman! Bunga besh yildan oshdi. Ko‘z oldimdan ketmaydi...
Qalin qor yoqqan kun edi. Men derazaning ro‘parasida mana shu xilda yotibman, Akramjon paypog‘ini yamayotgan edi shekilli... Birdan ko‘cha eshigimiz ochildi-yu, qizil bir
narsa kirdi, nima ekan deb qarasam – tobut! Akramjonning ikkita o‘rtog‘i hovlimizga tobut ko‘tarib kirdi! Yuragim jig‘ etib ketdi... Voy sho‘rim, nahot o‘lgan bo‘lsam... To eshushimni o‘nglab, Akramjonga bir nima degunimcha boyagi ikkovi tobutni devorga suyab qo‘yib, uyga kirib keldi; uyga kirdi-yu, meni ko‘rib ikkovi ham boyagi Hoji akangizday shaytonlab qolayozdi. Akramjon hayron... Men ana ketdi, mana ketdi bo‘lib yotgan edim-da, o‘sha kuni ertalab birov avtobusda yig‘lab ketayotgan bir bolani ko‘rib, mening ukamga o‘xshatibdi-yu, shundan haligiday gap tarqalibdi... Tobutni buzib pechkaga qalashdi. Menga shu ham ta’sir qilgani yo‘q. Bunaqa narsalar o‘lim kutib yotgan kasalga yomon ta’sir qilishi mumkin, men hech qachon o‘lim kutgan emasman, kutmayman ham! U yog‘ini surishtirsangiz, men odam bolasining o‘lim kutishiga, ya’ni dunyodan umid uzishiga ishonmayman. Hatto tildan qolgan kasalning rozilik tilashib qaragani ham dunyodan umid uzgani emas, balki «rozilik tilashgani hali erta», dermikin degan umid bilan, dunyoda tengi yo‘q, timsoli yo‘q zo‘r umid bilan qaragani deb bilaman.
Akramjon Masturaning biz bilan yozilib o‘tirganiga qanchalik xursand bo‘lsa, toliqib qolishidan shunchalik xavotirda ekani ko‘rinib turar edi; shuning uchun Masturaga tez-tez dam berishni ko‘zlab, ko‘proq bizni gapirtirishga, o‘zi gapirishga harakat qilardi.
– Sizning nima dardingiz bor? – dedi Mirrahimovga yuzlanib.
Mirrahimov birdaniga uchta dardning nomini aytdi.
– Voy sho‘rim!..– dedi Mastura, – jindakkina joningizga-ya! Shu jussangizga uch dard sig‘dimi?
Bo‘ldi kulgi! Ayniqsa, Mirrahimov zavq qilib kuldi. Kasallik, o‘lim to‘g‘risidagi gap tugab, xushchaqchaq suhbat boshlanishiga ilhaq bo‘lib turgan Akramjon Mastura boshlagan askiyani ilib ketdi: askiyaga juda usta ekan, olamda dard nima, o‘lim nima ekanini butkul unutib rosa kulishdik. Afsuski, Mirrahimovning yo‘g‘on tovushi suhbatimizning buzilishiga sabab bo‘ldi: shifokor koridordan o‘tib borayotib, uning beso‘naqay kulgisini eshitgan bo‘lsa kerak, eshikni ochib qaradi va Masturaga zehn solib, uning yuzida horg‘inlik ko‘rdi shekilli, bizni chiqarib yubordi. Akramjon ketimizdan chiqdi, bizning bu iltifotimiz Masturaga qancha kuch-quvvat berishini aytib, ko‘nglida mavj urib, yosh pardasi bosgan ko‘zlarida ko‘rinib turgan cheksiz minnatdorchilik tuyg‘usini aytib bitirolmas, aftidan, Masturaning bir minutlik oromi uchun o‘ng ko‘zini o‘yib berishga ham tayyor edi.
Palatamizga qaytdik. Hoji aka karavotida yonboshlab, qand choy ichib, o‘zini yelpib yotar edi. Bo‘lib o‘tgan xijolatlik ish to‘g‘risida u ham indamadi, biz ham indamadik. Hoji akaga bir nima deyish u yoqda tursin, Mirrahimov ikkovimiz ham kechgacha bir-birimizga so‘z qotmadik; aftidan, borlig‘imiz Mastura bilan band, quyunday charx urayotgan taassurotlar, fikrlar, tuyg‘ularni ifoda qilgani so‘z topolmas edik.
Kech kirdi. Hoji aka o‘rtacharoq xurrak tortib uyquga ketdi. Mirrahimov dam-badam u yoqdan bu yoqqa ag‘darilar edi, nihoyat, mening uyg‘oq ekanligimni payqab boshini ko‘tardi.
– Bu xotinning joni bitta emas, ming bitta! – dedi. – Hozir tugab qolgan shamday lipillab yonayotgan joni basharti so‘ngan taqdirda ham, qolgan mingtasini yoqib keyin so‘nadi. Mana shu ishonch Masturaga o‘limni yo‘latmaydi.
Mirrahimov uzoq jim qolganidan keyin yana birdan:
– Eri-chi, eri? – dedi,– bu yigitning ham, raftoridan, yigitlik umri ming bitta-yu, shundan bittaginasini Masturaga qurbon qilyapti.
Ertasiga Mastura haqida yana bir ko‘ngilsiz gap eshitdik: bechoraning tomog‘idan hech narsa o‘tmasligi ustiga qorniga tez-tez suv to‘planar ekan...
Kunlar o‘tib, hammamiz tarqaldik. Mirrahimov o‘zining MTSiga, Hoji aka kurortga ketdi.
Oradan bir qancha vaqt o‘tgandan keyin shu tomonga yo‘lim tushdi-yu, kasalxonani bosib o‘tolmadim; kirib tanish hamshiradan so‘rasam, Mastura bir soatdan keyin operatsiyaga yotar ekan. Shifokorlar jarrohlik stolidan turolmaydi deb besh oydan beri uning ra’yini qaytarib kelishar ekan, oxiri bo‘lmabdi – Mastura o‘lsam tovonim yo‘q deb tilxat beribdi.
Kirib ko‘ray desam shifokor ijozat bermadi. Mening yo‘qlab kelganimni ko‘rsa, dalda bo‘ladigan biron so‘z aytsam zo‘raki darmon bo‘lsa, deb kutdim.
Vaqti soati yetganda Masturani hamshira bilan Akramjon ikki tomondan suyab olib chiqishdi. Lekin eshikdan chiqilishi bilanoq Mastura ikkovini ikki tomonga itarib o‘zi yurdi; bardam qadam tashlab, jarrohlik xonasining eshigini o‘zi ochib kirib ketdi. Akramjon butun diqqati xotinida bo‘lgani uchun meni payqamadi. Mastura esa menga bir qaradi-da, tanimadi shekilli, indamadi.
Jarrohlikka shifokorlarning ko‘ngli chopmagani, xastaning holi o‘zimga ma’lum bo‘lgani, Masturaning o‘limning yuziga bunchalik tik qaragani qorong‘uda qo‘rqqan kishi ashula aytganidek emasmikin, degan gap ko‘nglimdan o‘tgani uchun jarrohliknung natijasini kutmadim; kechqurun kasalxonaga telefon qilmoqchi bo‘lganimda, rostini aytsam, telefon go‘shagini dadil ololmadim. Yo‘q, xayriyat, Mastura jarrohlikdan bardam turibdi. Shunaqa deyishdi.
Shundan keyin men uzoq safarga ketdim-u, Masturaning taqdiridan bexabar bo‘ldim, lekin uni tez-tez eslar edim; bu irodali, joni temirdan insonning tuzalib ketishini, yashashini, uzoq umr ko‘rishini uning o‘zidan ham ko‘proq tilar edim. Shuning uchun oradan uch yil o‘tgach, Akramjonni bir begona xotin bilan ko‘rganimda alamimdan dod deb yuborayozdim.
Paxta bayrami hech qayerda Mirzacho‘ldagidek qiziq o‘tmasa kerak, chunki bu yerda respublikaning turli viloyatlaridan kelgan odamlar o‘z viloyatining ashulasini, o‘yinini ham olib kelgan deyishadi. Paxta bayramini yor-jo‘ralar bilan Guliston tumanida o‘tkazdik. Akramjonni boya aytganim xotin bilan shu yerda, Guliston tumani markazining chiqaverishida ko‘rdim. O‘rta bo‘ylik, xushqomat, vujudidan yoshlik kuchi va g‘ayrati yog‘ilib turgan qop-qora juvon otda olma yeb, yo‘l bo‘yida turar, Akramjon o‘z otining ayilini qayta bog‘lamoqda edi. Akramjon meni ko‘rib qoldi-yu, juvonga bir nima dedi. Juvon darrov otdan tushdi. Ikkovi yugurib keldi. Ikkovi ham men bilan juda eski qadrdonday so‘rashdi. Biroq men, harchand qilsam ham palatadan chiqib jarrohlik xonasiga kirib ketayotgan Mastura ko‘z o‘ngimdan ketmay, bular bilan samimiy ko‘risha olmadim: Akramjonni bir nav quchoqlagan bo‘ldim, juvonga esa qo‘limning uchini berdim.
– Amaki, meni tanimadingizmi? – dedi juvon va xurjundan ikkita olma olib, birini menga berdi.
– Qay yerdadir ko‘rganday bo‘laman, lekin...
Juvon qo‘lidagi olmani ustma-ust bir necha martaba tishladi va chala chaynab yutdi.
– Endi ham tanimadingizmi? – dedi.
Tanidim! Faqat ko‘zidan tanidim! Kulimsirab, olamga tabassum sochib turgan bu juvon o‘sha Mastura edi. Men nima deyishimni bilmay:
– Bu yoqda nima qilib yuribsiz? – dedim. Mastura kuldi.
– Kuchimni, g‘ayratimni to‘la-to‘kis ishga solib yuribman, – dedi.
– Jarrohlik xonasiga kirib ketayotganingizda men yo‘lakda turgan edim, hayajonda bo‘lsangiz kerak, tanimadingiz...
– Yo‘q, amaki,– dedi Mastura biroz xijolat bo‘lib, – kechirasiz, atayin so‘rashmagan edim... So‘rashsam, menga tasalli berar edingiz... O‘sha tobda menga tasalli berib aytilgan har bir so‘z ishonchimga raxna, ko‘nglimga g‘ulg‘ula solishi mumkin edi.
Uzoq suhbatlashdik. Er-xotin otlarini yetaklab, bizni talay yergacha kuzatib qo‘yishdi: so‘ng xayrlashib so‘l tomonga ot qo‘yib ketishdi. Men sahroda lochinday uchib ketayotgan Mastura bilan Akramjonga uzoq qarab qoldim. Ikkovi ufqqa yetganda, biri orqaga qaytdi, hayal o‘tmay yetib keldi. Bu Mastura ekan, yo‘ldan bir necha qadam narida turib:
– Amaki, Hoji akamga salom ayting, – dedi va ufqda kutib turgan Akramjonga tomon ot qo‘yib ketdi.
Shaharga qaytganimizdan keyin Masturaning omonatini topshirish uchun Hoji akani so‘roqlab daragini topdim, lekin salomini topshirolmadim: Hoji aka, bechora, qazo qilgan ekan.