Ayfer Kara hayatin iÇİnden yabancılar İçin Türkçe Metinler (A2-B1) Minsk «Kolorgrad»

aşağılama
ile 
bakarak:
— 
Sus, 
bakır
nine! dedi.
Donduk. Önce gerektiğince anlayamayarak birbirimizin yüzüne bakakaldık. Sanılır ki 
ortada birden bir 
gülle patla
mıştı. Altın nine hiç sesini çıkarmadı. 
Dik bir bakış
la Ateş’e 
baktı. Dönüp, 
amber tespih
ini 
çek
e çeke, yavaş yavaş yürüdü. Bu olaydan sonra Altın 
nine bir yıldan çok yaşadı. Ama bir günden bir güne yanılıp da Ateş’e tek söz söylemedi. 
Ne zaman kızı bağışlatmak için yanına götürseler elini vermeye 
râzı ol
madı.
Bir gün, “Altın nine hasta” dediler. Bir hafta sonra da “Altın nine ölecek!” sözü evi 
dolaştı. Çocukları odasına koymadılar. En sonunda Altın nine öldü. O zamana kadar para 
olarak ne biriktirmişse, hepsiyle bir çeşme yapılması için 
vasiyet
i vardı. Bundan başka bir 
de çekmece çıktı. Onu büyük baba açtı. İçinden dört kese çıkardı. Her birinin üstünde bir 
yazı vardı: “
Fukara
ya, kızlara, uşaklara, çocuklara...”
Büyük baba:
— 
Çocuklar buraya gelsinler! emrini verdi.
Orada hazır bulunmayanlar da geldikten sonra kesenin içinden kâğıt parçalarına 
sarılı, hepsinin üstü çocukların adları yazılı birer küçük şey çıkardı. Birer birer okuyarak 
herkese dağıttı. Bütün çocuklar halka olmuş, elimizde Altın ninenin bu armağanı ile
onu 
açmaya cesaret edemeyerek duruyorduk. Keseden son kâğıt da çıktı. 
Büyük baba: 
— 
Ateş, bu da senin. Hem bak, sana Altın nine ilk kez “Ateş” demiş, 
dedi.
Sonra hepimize bakarak ekledi:

---

242 
— 
Açın bakalım, sizlere ne bırakmış?
Titrek parmaklarla kâğıtları açtık. Hepimizin elinde birer 
beşibirlik 
altın vardı. 
Gözlerimizde bir gülümsemeyle bakışıyorduk. Yalnız Ateş öfkeyle avucunu sıkıp, çıkan 
şeyi göstermemeye çalışıyordu.
Büyük baba ona:
— 
Avucunu aç, göster! dedi.
Ateş yumruğunu uzatarak açtı; onun avucunda da kocaman bir bakır kuruşluk vardı...