Bu so'zlardan qoniqmagan Nozmehr o‘z dilidagi
dardlami birma-bir ocha ketdi:
«Bu s o ‘zning muhabbatga ne daxli bor?
Ki ishq ichra shohlikka y o ‘q e ’tibor!
Nasab birla bo‘lsa, anga shohliq,
Hasab birla yetmish manga mohliq.
Uning toji mamlakat xiroji hisoblansa, toj ahl-
lari mening oldimda boshlarini yerga qo'yadilar. U
Jamshid avlodidan ekanligi bilan faxrlansa, men
husnda quyoshdan ham or qilaman. Agar u o‘z aqli
bilan afsona bolgan esa, menga yuz aqlli donish
mand devona. Agar u jonlami kuydirishni o‘ziga
odat qilib olgan bolsa, men jahonga o‘t qoQishni
о‘rganganman. Agar u dam-badam xalqni oldirib
tursa, men tiriltirish ilmidan ham xabardorman.
Uning zulfi ilonni afsun qilolsai, mening afsunim
ajdahoni behol qila oladi. Qoshim yoyini kim xayol
aylasa, uyatdan ko'ziga hilol ham koYinmay qoladi.
Dostları ilə paylaş: