Ularning har binning ko'rinishi, oyog‘-u qollari
ham chumolinikiga o'xshardi-yu, har birining
kuchi yirtqich bir shernikicha bor edi. Ular ichi
ga kimki ot surib kirsa, barchasi yopishishib, bir
damda parcha-parcha qilardilar-da, yeb qotyardi-
lar, yer ustida bir qatra qoni ham qolmasdi.
Bir necha sipohining shu tarzda halok bolgani-
ni ko'rgan Iskandar: «U yoqqa hech kim ot surib
bormasin!» - deya farmoyish berdi. Sipohlar deyi-
shardiki: «Bu bir yerdirki, tuprog'ining o‘zi jonni
titroqqa solyapti. Bu vodiy nari borsa bir yig‘och
keladi. Undan keyingi vodiy esa pokiza, Bog‘i
Eram kabi sof vodiydir. U yerda mo'rlardan orom
topgan, ularning hisobiga shodiyona qiluvchi bir
qavm yashaydi. U qavm Tangrining balosi, jahon
mol-dunyosining ajdahosi. Har birining qiyofasi
bir pora tog‘, bu jonivorlar esa ular uchun chu
molidek keladi, xolos. Ularning tilini ham hech kim
tushunmay, nima deganini anglamay turaverasan.
Bu elning uyqusi ham ko‘p qiziq. Ular o‘n kun
uxlaydilar, o‘n kundan keyin uyg'onib o‘z holat-
lariga qaytadilar. 0 ‘n kundan so‘ng yana uxlash-
ga kirishishadi, mo'rlar ularni qo'riqlashadi. Bu
mo'rlar tufayli jonlari omonda, chunki mo'rlar
ularning xazinabonlari sanaladi.
Dostları ilə paylaş: