Pereira İddia Ediyor
Yüklə 0,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
campagne’ın bir-iki bölümünü yayınlamayı düşünüyorum, ne dersiniz?
Bana harika bir ikir gibi görünüyor, diye yanıtladı Peder Antonio, ama metni yayınlamana izin verirler mi bilmiyorum. Bernanos bu ülkede pek sevilmez, Viriato Taburu, yani Franco sa larında çarpışmak için Ispanya’ya giden Portekizli askeri birlik hakkında yumuşak şeyler yazmadı, kusura bakma Pereira, ama şimdi hastaneye gitmem gerekiyor, hastalarım bekliyor. Pereira kalkıp vedalaştı. Görüşmek üzere Peder Antonio, bu kadar zamanınızı aldığım için özür dilerim, gelecek sefer günah çıkarmaya geleceğim. Gerek yok senin için, diye karşılık verdi Peder Antonio, hele bir günah işlemeyi düşün önce de öyle gel, boş yere harcama zamanımı. Pereira dışarı çıkıp binbir güçlükle Rua da Imprensa Nacional’i tırmandı. San Mamede Kilisesi’nin önüne gelince, küçük meydandaki sıralardan birine oturdu. Kilisenin önünde istavroz çıkardı, sonra bacaklarını uzattı ve biraz serinliğin tadını çıkardı. Canı bir limonata çekti, hemen yanda da bir kahve vardı. Ama tuttu kendini. Gölgede dinlenmekle yetindi, ayakkabılarını çıkarıp ayaklarını biraz havalandırdı. Sonra da ağır adımlarla yazı işlerinin yolunu tuttu, kafası anılarla doluydu. Pereira çocukluğunu, Provoa do Varzim’de dede ve ninesiyle geçirdiği mutlu çocukluğunu düşündüğünü iddia ediyor, çocukluğunu mutlu olarak kabul ediyor, ama çocukluğundan söz etmek istemiyor, çünkü bunun ne anlattığı öyküyle ne de yazın yavaş yavaş uzaklaştığı ve kafasını karmakarışık hissettiği bu ağustos sonu günüyle ilgisi olduğunu iddia ediyor. Merdivenlerde, kapıcı kadınla karşılaştı, kadın onu saygıyla selamlayıp günaydın Doktor Pereira, dedi. Bu sabah size mektup yok, telefon da çalmadı. Telefon çalmadı mı, nasıl yani, diye sordu Pereira hayretler içinde, yazı işlerine mi girdiniz? Hayır, dedi Celeste utku dolu bir tavırla, ama bu sabah telefon dairesinden memurlar, bir komiserle birlikte geldiler, telefonunuzu kapıcı odasına bağladılar, yazı işlerinde kimse yoksa, telefonlara birinin cevap vermesi iyi olur, dediler, benim güvenilir biri olduğumu söylediler. Bu insanlar için siz son derece güvenilir birisiniz, diye yanıtlamak isterdi Pereira, ama bir şey söylemedi. Sadece sormakla yetindi: Ya telefon etmek istersem? Santraldan geçmek zorundasınız, bundan böyle santralınız benim, numaraları bana söylemek zorundasınız, bana sorsalar istemezdim Doktor Pereira, bütün sabah çalışıyorum ve dört kişiye yemek hazırlamam gerekiyor, çünkü doyuracak dört boğaz var, ben ve azla yetinen çocukların dışında, çok mızmız bir de kocam var, saat ikide karakoldan gelince, kurtlar gibi aç oluyor ve çok titiz davranıyor. Merdivenlerde dalgalanan kızartma kokusundan belli oluyor, diye yanıtladı Pereira, başka da bir şey söylemedi. Yazı işlerine girdi, telefonu işten çekti ve önceki akşam Marta’nın verdiği kâğıdı cebinden çıkardı. Mavi mürekkeple elle yazılmış bir yazıydı, başına ‘Anımsamalar’ diye not konmuştu. Metinde şöyle deniyordu: ‘Sekiz yıl önce, 1930’da, büyük şair Vladimir Mayakovski, Moskova’da aramızdan ayrıldı. Mutsuz bir aşk sonucunda, bir tabanca kurşunuyla kendini öldürdü. Bir orman koruyucusunun oğluydu. Çok genç yaşta Bolşevik Partisi’ne yazıldıktan sonra üç kere tutuklandı ve Çar polisi tarafından işkence edildi. Devrimci Rusya’nın büyük propagandacısıydı, politik açıdan Italyan fütüristlerinden ayrılan Rus fütüristleri arasında yer aldı ve bir lokomotife binerek ülkeyi boydan boya dolaştı, devrimci koşuklarını köylülere okudu. Halk, onu coşkuyla karşıladı. Sanatçı, çizimci, şair ve tiyatro adamı oldu. Eserleri Portekizce’ye çevrilmedi, ama Fransızcası Lizbon’da Rua do Ouro’daki kitapçıda bulunabilir. Büyük sinema ustası Ayzenştayn’ın dostuydu, birçok ilmde birlikte çalıştılar. Düzyazı, şiir ve tiyatrodan oluşan dev bir eser bırakıyor ardında. Büyük demokrat ve ateşli Çar muhali ini burada selamlıyoruz.’ Hava çok sıcak olmamasına karşın, Pereira bir ter örtüsünün boynuna yayıldığını duyumsadı. Makaleyi çöpe atmak geçti içinden, çünkü son derece budalaca bir yazıydı. Atmak yerine, ‘Ölüm Yazıları’ dosyasını açıp kâğıdı içine koydu. Sonra ceketini giydi ve eve dönme saatinin geldiğini düşündü, diye iddia ediyor Pereira. 20 O cumartesi, Alphonse Daudet’nin Son Ders çevirisi Lisboa’da yayınlandı. Yazı, sansürden rahatça geçti ve Pereira temelde ‘Yaşasın Fransa’ yazılabileceğini, Doktor Cardoso’nun haksız olduğunu düşündüğünü iddia ediyor. Bu sefer de Pereira çeviriye imza atmadı. Imzalamaktan kaçındı, çünkü bir gazetenin kültür sayfası sorumlusunun, bir öykü çevirisine imza atması hoş kaçmazdı, diye iddia ediyor, yoksa kültür sayfasını tek başına hazırladığını üstü kapalı da olsa okurlara belli ederdi, bu da canını sıkardı. Bunun gurur meselesi olduğunu iddia ediyor. Pereira, büyük bir zevkle öyküyü okudu, saat sabahın onuydu, Pazar günüydü, yazı işlerindeydi, çünkü erken kalkmış, Journal d’un curé Yüklə 0,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|