Ihyou ulumid-din (Qalb kitobi). Abu Homid G’azzoliy
www.ziyouz.com kutubxonasi
118
qo‘yishi, hatto uning qalbiga o‘zi uchun haqiqati bilinadigan nur tashlanguncha fikrlashni
lozim tutishga buyurishi kerak. Agar bunday narsalarga
uning kuchi yetmasligini bilsa,
qalbi ko‘tara oladigan nasihat va eslatmalardan hamda uning fahmiga yaqin dalillar bilan
uni qat’iy e’tiqodlarga qaytaradi.
Shayx hushyor bo‘lishi, unga mehribonlik qilishi lozim bo‘ladi, chunki bunday holatlar
yo‘li halokatli va o‘rinlari xatarlidir. Qancha-qancha riyozat bilan mashg‘ul muridlarga
buzuq xayollar g‘olib kelib qoladi, uni daf qilishga kuchlari yetmaydi.
Shu bilan ularga
yo‘l berkiladi. Keyin bekorchilik bilan mashg‘ul bo‘lib, muboh yo‘llarga kirib ketishadi. Bu
esa juda katta halokatdir.
Qaysi bir inson zikr uchun yolg‘izlanib, qalbidan mashg‘ul qiluvchi aloqalarni daf qila olsa
ham, bunga o‘xshash fikrlardan xoli bo‘lolmaydi. Chunki u xatar kemasiga mingan. Agar
shu xatardan salomat bo‘lsa, u din egalaridan bo‘ladi. Agar xato qilsa, halok
bo‘luvchilardan bo‘ladi. Shuning uchun Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam:
«O’zingizga keksalarning dinini lozim tuting», deganlar (Ibn Tohir «Tazkira» kitobida bu
hadis
odamlar ichida mashhur, lekin aslini topa olmadim, degan). U iymonning asli va
zohiriy e’tiqodni taqlid yo‘li bilan, yaxshi amallarga mashg‘ul bo‘lish bilan o‘rganishdir.
Chunki bulardan burilib ketishning xatari ko‘p. Shuning uchun shayxga muridini kuzatib
yurishi vojib deyiladi. Agar murid ziyrak va sezgir bo‘lmasa, zohiriy e’tiqodlarga ega
bo‘lmasa, uni zikr va fikr bilan mashg‘ul qilmaydi. Balki uni zohiriy amallarga va
mutavotir vazifalarga qaytaradi. Yoki barakotlar uni ham o‘z
ichiga olishi uchun
tafakkurga yolg‘izlangan kishilarga xizmat qilish bilan mashg‘ul qiladi. Chunki jang
maydonida jihod qilishdan ojiz kishi qiyomat kunida mujohidlar jamoasida tirilmoq va
barakotlaridan nasibalanish uchun jihod qilayotgan qavmni sug‘orib va otlariga qarab
turishi lozim bo‘ladi, garchi ularning darajalariga yetmasa ham.
Zikr va fikr uchun yolg‘izlangan muridni goho manmansirash, riyokorlik, o‘zi
uchun kashf
bo‘layotgan holatlarga va zohir bo‘lgan boshlang‘ich karomatlarga sevinishdan iborat
ko‘p to‘siqlar to‘xtatib qo‘yadi. Shu holatlardan birontasiga burilib qaraganda, u bilan
nafsi mashg‘ul bo‘lganda, bu uning yo‘lida nuqson va to‘siq bo‘ladi. Aksincha, murid umri
davomida o‘z holatini dengizlar oqizib kelinganida ham o‘zini qondirolmaydigan va
doimiy chanqoq kishidek lozim tutmog‘i kerak. Muridning dastmoyasi
xalqdan Haqqa va
xilvatga o‘tishdir.
Sayyohlardan biri aytadi: «Xalqdan uzilib ketgan abdollarning biriga: «To‘g‘rilikning yo‘li
qanday?» dedim. U kishi: «Dunyoda go‘yo yo‘ldan o‘tib ketayotgan kishiga o‘xshagan
bo‘lmog‘ing», dedi. Yana u kishiga: «Meni shunday amalga dalolat qilingki, unda
qalbimni doim Alloh bilan birga topay», dedim. U kishi: «Xalqqa qarama, chunki ularga
qarash zulmatdir», dedi. «Buning iloji yo‘q», dedim. U kishi: «Ularning gapini eshitma,
chunki ularning gapi qalbni qoraytiradi», dedi. «Menga buning ham iloji yo‘q», dedim. U
kishi: «Ular bilan muomala qilma, chunki ular bilan muomala xavotirlidir», dedi. Men:
«Men
ularning oralaridaman, ularga muomala qilmaslikning iloji yo‘q», dedim. U kishi:
«Ular bilan birga turma, chunki ular bilan birga turish halokatdir», dedi.
Men: «Mana shuni bir sabab, desa bo‘ladi», dedim. U kishi: «Ey inson, g‘ofillarga
qaraysan, johillarning kalomlarini eshitasan, battollar bilan muomala qilasan-u,
qalbingni
doim Alloh taolo bilan birga topmoqni xohlaysan, bu aslo bo‘lmaydigan narsadir», dedi».