Referat mavzu: Turkistonda mustabid sovet hokimiyatining o’rnatilishi va unga qarshi qurolli harakat

2.Oktyabr to’ntarishi va Turkistonda mustabid Sovet hokimiyatining o’rnatilishi. "Turkiston muxtoriyati" va uning taqdiri.
Petrogradda 1917 yil 25 oktyabrda 7 noyabr bolsheviklar tashkil etgan qurolli qo’zg’olon g’alaba qildi. SHu kuni kechki payt ochilgan Sovetlarning II S’ezdida "Ishchi, askar va dehqonlarga" degan xitobnoma qabul qilindi. Unda ko’plab ishchilar, askarlar va dehqonlarning madadiga, Petrogradda amalga oshirilgan qo’zg’olon madadiga tayangan holda Sovetlar hokimiyatni o’z qo’liga olganligi bayon etildi. Samarqandlik S’ezd delegatlari D. Dehqonov va A. Frolovlar Petrograddan hamshaharlariga bergan telegrammalarida hokimiyat Sovetlarga, yer dehqonlarga o’tgani, butun jahon xalqlariga sulh tavsiya etilganligini xabar qildilar. Xabarlar Turkistondagi ahvolga muhim turtki bo’ldi.
Toshkentda ham 28 oktyabrda qo’zg’olon boshlandi. Qo’zg’olon markazlari temir yo’l ustaxonalarida joylashgan bo’lib, bolshevik V. S. Lyapin rahbarligida inqilobiy qo’mita tuzilgan edi. Qo’zgolonchilarga general Korovichenkoning 2000 kishilik yaxshi qurollangan qo’shinlari qarshi turardi. Bu qo’shinlar dastlabki vaqtdayoq Toshkent Soveti majlis qilayotgan ozodlik uyini, temir yo’l ustaxonalarini o’rab oldi. 30 oktyabrga kelib qamaldagilarga Krasnovordsk, Samarqand, Qizil O’rdada va boshqa shaharlarda Toshkent soveti chaqirig’iga ko’ra qo’shimcha kuchlar yordamga keldi. Turli sabablar bilan Turkistonga kelib qolgan vengerlar, chexlar, serblar ham ularga ko’maklashdilar.
31 oktyabr kuni qo’zg’olonchilar shahar markazini, bosh pochtaxonani, bankni eg’alladilar. 1 noyabrdagi shidatli janglar natijasida harbiy qa’la ishg’ol qilindi. Korovichenko esa xibsga olindi. To’rt kunlik qurolli qo’zg’olon Toshkentda Sovet hokimiyati o’rnatilishi bilan yakunlandi.
Turkiston o’lkasining boshqa shaharlarida ham hokimiyat birin-ketin bolsheviklashgan Sovetlar qo’liga o’ta boshladi.
1917 yilning 2 noyabrida Toshkentda butun o’lka demokratik kuchlarining qo’shma majlisi bo’lib, unda hokimiyat masalasi muxokama qilindi. Biroq, unga o’lka sho’rosi, Toshkent sho’rosi ijrokumi, musulmon vakillari o’lka sho’rosi, qirg’iz vakillari o’lka sho’rosi faqat maslahat ovozi bilan katnashishga ruxsat oldi,
holos.
Bundan norozi bo’lgan mahalliy xalqlar sho’rolari 5 noyabrda o’z S’ezdlariga yig’ildilar va chaqirilmoqchi bo’lgan ishchi, askar va dehqon sho’rolarning III S’ezdiga hal qiluvchi ovoz bilan qatnashmoqchi ekanliklarini bildirdilar.
Turkiston ishchi, askar va dehqon sho’rolarining 15-22 noyabrda bo’lib o’tgan III o’lka S’ezdi mahalliy xalqlar sho’rolarining qonuniy talablarini inobatga olmadi. S’ezda birinchi «Sovet xukumati xalq komisarlari soveti» tuzildi. U 15 kishidan iborat bo’lib F.I.Kolesov rais, A.Kazakov oziq-ovqat xalq noziri, V.N. Zavejiskiy, adliya noziri P.G.Poltaratsskiy mehnat noziri N.YA. Uspenskiy maxsus topshiriqlar bo’yicha nozirlar etib saylangan edi. Xukumat tarkibiga mahalliy xalqlar vakillaridan hech kim kiritilmadi. Uch kishi: Kolesov, Poltaratskiy, Kazakovlar bolshevik, qolganlari esa eser va mensheviklar, rus pomeshchiklari vakillari edi.
SHu tariqa o’lkada tuzilgan yangi xukumat maxalliy sharoitni va maxalliy xalqlar talabini inobatga olmadi.
Oqtyabr to’ntarishi, uning Turkistonga ko’chirilishi allanechuk tasodif, noxush hodisa, jamiyat va vatan oldidagi jinoiy voqea sifatida ham baholandi. Bu baxs xatto uzoq Turkistondagi rus ro’znomalarida ham o’z aksini topdi.
Xatto, yozuvchi A. Gorkiy ham oktyabr to’ntarishiga o’zining salbiy munosabatini bildirgan edi. Uning «Novaya jizn» gazetasida qilingan «Demokratiyaga» deb ataluvchi murojatida oktyabr to’ntarishi Rossiya sharoitida noqonuniy ekan, O’rta Osiyo, Turkiston sharoitida esa o’n karra, yuz karra ortiqroq noqonuniy bo’lgan va zo’rlik yo’li bilan bevaqt amalga oshirilganligi ta’kidlangan edi. Bu to’ntarish tufayli minglab, milionlab ajdodlarimiz gunoxsiz qirilib ketdilar va o’z qadrdon va jonajon ona yurtini tashlab, xorijiy mamlakatlarga boshpana izlab, iztirob bilan ketishga majbur bo’ldilar. Bunday to’ntarish bilan boshqacha jamiyat qurishga Rossiyaning o’zi ham tayyor emas edi. Tezda Rossiyada boshlangan fuqarolar urushi buning isbotidir. Bolsheviklar to’ntarishi va ularning yolg’on va’dalarini amalga oshirilishi Turkiston uchun yanada murakkab edi.
Turkiston ijtimoiy iqtisodiy holatdan nihoyatda qoloq, kam taraqqiy etgan bir o’lka edi. Bu yerda feodal ijtimoiy iqtisodiy ishlab chiqarish munosabatlari hukmron mavqega ega edi. Kapitalistik ishlab chiqarish munosabatlari endigina shakllanayotgan edi. Turkiston o’lkasida endigina ba’zi bir kichik-kichik sanoat korxonalari, paxta tozalash korxonalari temirchilik ustaxonalari kabi vujudga kelayotgan edi holos. SHu boisdan, bu o’lkada bolsheviklar inqilobni amalga oshirishda asosiy kuch bo’lgan yo’qsillar-proletariat sinfining o’zi hali sinf sifatida shakllanib ulgurmagan edi. 1913 yilda Turkistondagi jami 6 million aholining faqat bir foizidan kamrog’ini ishchilar tashkil etar edi, xolos. Turkistonga Sovet tuzumi zo’rlik yo’li bilan kiritildi. Bu tuzumni mahalliy millat vakillari qo’llab quvvatladilar.
Xullas, Sovet tuzumi Turkiston o’lkasining obektiv taraqqiyot qonunlariga zid holda, o’lkaga chetdan Rossiyadan kelgan bir guruh shaxslar tomonidan zo’rlik bilan amalga oshirildi, ya’ni zo’rlik yo’li bilan eksport qilindi. Mahalliy xalq uni qabul qilmadi.
Hokimiyatning yangi organiga tub aholi vakillari kiritilmadi. YAngi hukumat ishchi, soldat va dehqonlar hokimiyatiga tub aholining munosabati butunlay noma’lum bo’lgani uchun ham, tub aholi orasida proletar sinfiy tashkilotlar bo’lmagani uchun ham o’lkaning oliy inqilobiy hokimiyatiga hozirgi vaqt musulmonlarini jalb qilish ma’qul emas, deb da’vo qildi. Turkiston o’lka xalq komissarlari Sovetining birinchi hayatini tuzishda aynan ana shu prinцip amalga oshirildi. Turkiston bolsheviklari rahbarlarining proletar inqilobining mohiyati va vazifalarini tor sinfiy nuqtai nazaridan turib tushinishi, inqilobiy yangi hokimiyat rahbariyatida aholining proletar qatlamlarigina bosh o’rinda turishi kerak deb e’tirof etishi mahalliy, asosan proletar bo’lmagan musulmon oqimining o’lkani boshqarishida ishtirok etishdan amalda chetda qolib ketishga olib keldi. O’lkadagi yangi hokimiyat o’z mohiyatiga ko’ra bolsheviklar va’da qilgandek «mehnatkashlar hokimiyati» bo’lmay balki «mehnatkashlar uchun hokimiyat» bo’lib qoldi.
Bolsheviklar boshchiligidagi sho’rolarning bunday shovinistik siyosati o’lka xalqining ular yetakchilarining noroziligiga sabab bo’ldi. SHu sababli muxtoriyat uchun kurash oktyabr to’ntarishidan so’ng musulmon sho’rolari va firqalarning bosh vazifasiga aylandi. Ularning bu kurashiga bolsheviklar rahbarining barcha musulmon aholisiga tenglik, ozodlik, o’z taqdirini o’zi belgilash, ajralib chiqish huquqlari berilganligi haqidagi murojaati ham turtki bo’ldi. 1917 yil 27 noyabrda Qo’qon shahrida "SHuroi Islomiya","Ulamo", va "Alash O’rda" partiyalari xalq ommasining istaklarini ifoda etib, IV o’lka musulmonlari favqulotda S’ezdiga to’plandilar. S’ezdda Farg’ona, Sirdaryo, Samarqand, Buxoro va Kaspiy orti viloyatlaridan ikki yuzdan ortiq delegatlar qatnashdi. SHuningdek, yaxudiy tashkilotlardan vakillar ham bor edi. S’ezdda Mahmud xo’ja Bexbudiy S’ezd xay’atiga nomusulmon vakillarini ham kiritishni taklif etdi. S’ezd delegatlaridan biri bu masalaga to’xtalib: "Xay’atga saylov viloyatlar va alohida diniy hamda milliy guruhlar bo’yicha emas, balki bilimdon zukko va ishbilarmonligiga ko’ra o’tkazilishi kerak", -degan edi.
S’ezdda Turkiston avtonom hukumati "Turkiston muxtoriyati" tuzilib, Alash O’rda rahbari Muhammadjon Tinishpoev unga boshliq qilib saylandi. Biroq ko’p o’tmay hukumat raisligiga "SHo’roi Islomiya" rahbari partiyasining Mustafo CHo’qaev tayinlandi. Hukumat tarkibiga 54 kishi kiritilib, Islom SHoahmad o’g’li moliya noziri, Mahmud o’g’li adliya noziri, Potyalyaxov oziq-ovqat noziri, Mustafo CHo’qaev ayni bir vaqtda tashqi ishlar noziri, Ubaydulla xo’ja harbiy nazir etib saylandi. Polkovnik M. CHanishev bosh qo’mondon, Saidnosir Mirjalil esa xazinachi lavozimini eg’alladi.
Bu yerda shuni ta’kidlash lozimki, Turkiston muxtoriyati boshqaruv kengashida 54 o’rindan 18, ya’ni uchdan bir o’rin o’lkadagi ovrupalik millatlar tashkilotlarga ajratildi.SHu tarzda muxtoriyat a’zolari demokratik va umummanfaat asosida saylangan edi. "Turkiston muxtoriyati"ning tuzilishi va uning atrofiga bolsheviklarning zo’ravonligidan norozi bo’lgan rus oq gvardiyachilarining, rus kapitalistlarining va boshqa oppozitsiya kuchlarining birlashishi bejiz bo’lmagan, albatta. Turkiston muxtoriyati qo’l ostida harbiy kuch va mablag’ bo’lmasligi orqasida har jihatdan yaxshi uyushtirilgan va qurollangan Qizil Armiyaga bas kelishining xech iloji yo’q edi. SHu boisdan muxtoriyat rahbariyati rus oq gvardiyachilari va kapitalistlari hamda xorijiy mamlakatlar ko’magida maqsadga erishish mumkinligini yaxshi anglagan edi. Ular o’zlarining qiyin ahvolini hisobga olgan holda bo’lajak barpo etiladigan Rossiya davlatining tarkibida Turkiston muxtoriyatini tashkil etishni rejalashtirganlar. Bu o’sha vaqtdagi sharoitda juda to’g’ri qilingan ish edi.
Muxtoriyat hukumati sirtdan qaraganda muxtoriyat shaklida yagona Turkiston davlatini tuzishni mo’ljallagan edi. Lekin amalda mustaqillikni ta’minlash asosiy maqsad qilib qo’yilgan. Bu haqda Muxtoriyat hukumatining xalq ommasiga yo’llangan murojaati guvoxlik beradi. Bu Turkistonning barcha fuqarolari musulmon, rus, yaxudiy, ishchi, askar, dehqonlarga qaratilgan chaqiriqda bunday deyilgan edi: " O’lkada yashovchi barcha qabila va xalqlar, shahar va zemstva kengashlari, siyosiy, jamoat, kasaba tashkilotlari va uyushmalar, barcha davlat, jamoat xususiy masalalarini Turkiston xalq hokimiyati atroflicha jipslashishga va unga yuklangan og’ir vazifalarni xayotga tadbiq qilmoq uchun yetarli yordam berishga chaqirdi. SHunday vaqt keldiki, endi kishanlardan qutilgan Turkiston o’z yerining egasi bo’ladi va o’z tarixini o’zi yaratadi. Oldimizda turgan vazifalarning jiddiyligi va ulug’vorligini anglab, ishimizning haqligiga chuqur ishongan holda biz bu mehnatlarimizga ollohning rahmati yoyilishini tilaymiz va ishga kirishamiz. Ko’rinib turibdiki, Muxtoriyat hukumati millat va diniy etiqodidan qatiy nazar o’lkadagi barcha mazlum xalqlarni demokratik asosda mustaqillikka erishishiga da’vat etgan. Turkiston muxoriyatini o’lka ahli to’la yoqladi. Bu haqda 1917 yil dekabrida Toshkentda ikki marotaba o’tkazilgan umumhalq yig’inda Munavvar Qori, Mulla Odil Mufti, Sayd G’anixon, SHerali Lapin, Pirmuhammad A’lam nutq so’zladilar. SHuningdek, o’zbek ishchilari, kasb hunarmandlaridan 15 kishi so’zga chiqdi. Bu yerda 13 dekabrda Xayit kunida katta namoyish o’tkazishga kelishdi. SHu kuni qizil askarlar xalq namoyishini o’qqa tutdilar. Bir necha kishi kamoqqa olindi. O’sha yilning 26 dekabrida Qo’qonda musulmon ishchi va askar vakillarining I favqulotda s’ezdida "Qo’qon (Turkiston) muxtoriyati"ni yoqlovchi qaror qabul qilindi.
Xullas, Turkiston muxtoriyatining tarafdorlari kundan-kunga ko’chayib bordi. O’lkaning Sovet organlari esa muxtor Turkiston muvaqqat hukumatini tan olmasliklarini birinchi kunlaridayoq ma’lum qildi. Ular bu hukumatni "Turkistonnning bir to’da boylari va ruhoniylari" manfaatlarini ifoda qiluvchi aksi inqilobiy, burjua inqilobi deb baholadilar. Muxtor hukumat tarafida bo’lganlar jazolana boshlandi. Toshkent shahar dumasi tarqatildi. "Turkistanskiy vestnik" gazetasi yopildi. Samarqand " SHuroi Islom" tashkilotining faoliyati taqiqlandi.
Halqning aksariyat qismining muxtoriyatni qo’llab-quvvatlashi, sho’ro hukumatining muxtor hukumatga qarshi targ’ibotlari, ayniqsa 1918 yil yanvarida bo’lib o’tgan ishchi, soldat va dehqon deputatlari Sovetlari IV o’lka se’zdi qarorlari ikki hukumat muholifligini yanada keskinlashtirdi.
Buning ustiga muxtor hukumat ichida ham ziddiyatlar vujudga kela boshladi. " SHo’roi Islomiya" bilan "Ulamo" o’rtasidagi avvalgi qarama- qarshiliklar yana qalqib sirtga chiqdi. Ular muxtoriyatning asl mohiyatini va uni qo’lga kiritishning usul amallarini har-xil tushunar edilar.
13 dekabrda Toshkentda sho’rolar hukumati tomonidan begunoh odamlarning qonini to’kilishidan norozi bo’lgan "Ulamo"chilar 1918 yil 5 yanvardagi mitingda muxtor hukumatga norozilik bildirdilar. Bu norozilik muxtor hukumat rahbariyati almashuviga ham sabab bo’ldi. M. Tinishpoev o’rniga M. CHukaev bosh vazir etib tayinlandi. Moddiy ta’minot, harajatlar sarfi oshib boraverdi. 1918 yil yanvariga kelib, Qo’qonning o’zida ham vaziyat keskinlashdi. Qo’qon Soveti qo’lida bo’lgan yangi shahar bilan Muxtor hukumat qo’lidagi eski shahar o’rtasidagi qarama-qarshilik ham yanada avj ola boshladi. Mana shunday ikki tomonning bir-biriga dushmanligi oshib turgan bir vaziyatda 1918 yil 30 yanvar kuni noma’lum kishilar telefon stanцiyasi va Qo’qon Soveti binosiga hujum uyushtirdilar. Aynan shu harakat keyingi fojiali voqealarga sabab bo’ldi. Favqulodda holat joriy etildi. Qo’qon Soveti muxtor hukumatga aybdorlarni tutib berish, qo’lga olinganlarni 3 soat ichida ozod qilish haqida ultimatum topshirdi. YAlpi safarbarlik e’lon qilinib, Toshkent va boshqa shaharlardan madad so’raldi. 31 yanvarga o’tar kechasi Skobelevdan K. Osipov otryadining kelishi bilan zo’rayib qolgan Qo’qon Soveti qurolli kuchlari ertalabdan eski shaharni pulemyotdan o’qqa tuta boshladi. O’z navbatida qarshi tomondan ham o’t ochish boshlandi. Revkom K. Osipovga muvaqqat hukumatni kamoqqa olish va ularni artileriyadan o’qqa tutishga ruxsat berdi. SHaharning Muxtor hukumat joylashgan qismida yong’in boshlandi, o’g’irliklar avj oldi. G’azablangan xalq ham qo’liga nima tushsa, qurollanib hukumat harbiy qismlari bilan ko’cha janglariga kirib ketdilar. Biroq bu urinishlar bexuda ketdi. Omon qolib nochor qolgan aholi sarosima ichida shahardan qochib yaqin atrofdagi qishloqlarga yashirindi.
Muvaqqat hukumat militsiyasi boshlig’i Ergash va uning tarafdorlari hokimiyat to’ntarishi yasadi. M. CHukaev mahamasi ag’arildi. Harbiy kengash raisi M. CHanishev va uning eng yaqin safdoshlari rus ofitserlari kamoqqa olindi. CHukaev hukumatining demokratik qnotini tashkil etuvchi boshqa a’zolar Ergashdan yashirinib Qo’qonni tashlab chiqib ketdilar. Faqat ichki milliy kuchlarga tayanuvchi Turkiston mustaqilligi uchun oxirigacha kurashga jazm qilganlargina qoldi, xolos.
1918 yil 5 fevraldan 6 fevralga o’tar kechasi Turkiston xalq komissarlar Soveti tomonidan o’lka harbiy komissari YE.O. Perfilev boshchiligida ikkinchi etalon harbiy qismlar Qo’qonga kelib, 6 fevralda ular eski shaharga bostirib kirdilar. Muxtoriyat qo’shinlari vahimaga tushib tinch aholi bilan shaharni tashlab chiqa boshladi. Bu harakat natijasida eski shaharning uchdan bir qismi yakson bo’ldi. Aholi o’rtasida ko’p qurbonlar bo’ldi. O’sha davrdagi "ulug’ Turkiston" gazetasida yozilishicha "Qo’qon o’liklar shahri"ga aylantirildi. Muzokaralar boshlanib, 9 (22) fevral kuni "Tinchlik shartnoma"si imzolandi. O’qqa tutilgan, talangan, taxqir qilingan aholi Sovet hokimiyatini tan olishga majbur etildi.
Muxtoriyatchilarning Sovet hokimiyati tomonidan tor-mor etilishi tarixda "Qo’qon fojiasi" deb nom oldi. "Turkiston muxtoriyati"ning o’zi esa o’lka xalqlari ozodlik harakatining qudratli, haqiqat ramziga, erkinlik va mustaqillik uchun kurash ramziga aylandi.