Samarqand davlat universiteti isoqjon negmatov ijtimoiy ishning etik-professional qadriyatlari

3. Uyg‘onish davri va Yangi zamon axloq konsepsiyalarining
o‘ziga xos xususiyatlari
Umuman olganda, O‘rta asrlar Ovro‘pa axloqshunosligi u qadar yuksak darajaga ko‘tarila olmadi. Faqat O‘rta asrlardan Yangi davrga o‘tish bosqichi sifa-tida namoyon bo‘lgan Uyg‘onish davridagina muayyan o‘zgarishlar ro‘y berdi: O‘rta asrlar musulmon Sharqida o‘rtaga tashlangan ko‘pgina axloqiy muammolar ta’sirida axloqqa insonparvarlik, insonni ulug‘lash, inson aqliy qudratiga ishonch singari yangicha nuqtayi nazardan yondashildi.
Uyg‘onish davrining diqqatga sazovor axloqshunoslaridan biri italiyalik faylasuf Lorenso Valladir (1407-1457). Valla “Haqiqiy va yolg‘on ezgulik”, “Ixti-yor erkinligi haqida” kabi asarlarida barcha jonzotlarning tabiatan o‘zini asrashga va iztirobdan qochishga intilishi haqidagi fikrlarni o‘z axloqiy qarashlariga asos qilib oladi. Valla insonning jonli tabiat bilan aloqasini ruh orqali chuqurlashtiradi. Uning fikriga ko‘ra, hayvonlar ham odamlarga o‘xshash xotira, aql, iroda, tanlov, qobiliyat, achinish singari ba’zi ruhiy holatlarga ega. Lekin nutqqa, kulgiga egaligi, ayniqsa abadiylikka taalluqli ekani bilan inson hayvondan yuqori turadi; Xudoga o‘xshab abadiyatga daxldorligi bilan hayvonlardan farqlanadi, boshqa jihatlari bilan esa xuddi yulduzlar biz yoqqan olovga o‘xshaganidek, ularga o‘xshaydi.
Valla lazzatni hamma yerda hamma intiladigan, ruh va vujud zavqlanishini o‘z ichiga olgan ne’mat, deb ataydi. U ‒ hamma intilishlarning maqsadi, yagona ne’-mat; hech kim qandaydir maqsadlar uchun lazzatlanmaydi, zero, lazzatning o‘zi ‒maqsad. Avgustindan farqli o‘laroq, Valla, muhabbat lazzatga o‘xshash, chunki ular ikkisining asosida ham hissiy idrok etish yotadi, deydi. Shuning uchun u Xudoni faqat Xudo bo‘lgani uchungina sevish kerak, degan fikrga qarshi boradi. Faylasuf Xudoni insonlarga ilohiylik beradigan ibtido sifatida, ko‘proq maqsad emas, vosita tarzida talqin etadi, ya’ni Xudo ne’matlar manbayi bo‘lganligi uchun muhabbatga loyiqdir.
Ixtiyor erkinligi masalasiga ham Lorenso Valla katta e’tibor beradi. Uning fik-riga ko‘ra, har bir inson farovonlik uchun intiladi, yovuzlikdan esa, u o‘z yovuz-ligimi, o‘zganikimi qochishga urinadi. Ba’zan inson kimgadir zarar yetkazsa, albat-ta, yovuzligi tufayli emas, balki o‘z farovonligini ko‘zlab shunday ish qiladi. Demak, inson o‘z farovonligiga intilar ekan, u to‘g‘ri yo‘lni tanlashi kerak. Ne’matga, faro-vonlikka egalikning eng muhim sharti-baxtsizlik, xavf-xatar, bezovtalikdan yiroq va hamma tomonidan suyukli bo‘lish. Hammaga suyukli bo‘lish esa barcha lazzatlarning manbayi hisoblanadi; nafrat qurshovida yashash-o‘lim bilan teng. Shularga qarab, insonning yaxshi yoki yomonligiga baho beriladi.
Valla zohidona fazilatlarga dunyoviy fazilatlarni ma’lum ma’noda qarshi qo‘yadi: “Fazilat nafaqat kambag‘allikka chidashda ‒ deydi u, ‒ balki boylikdan oqilona foydalanishdadir; nafaqat toq o‘tishda, balki oila qurishdadir; nafaqat bo‘y-sunishda, balki oqilona boshqarishda hamdir”. U zohidona fazilatlar asosida muhab-batni emas, qo‘rquvni ko‘radi, Xudoga ixlos emas, toqat bilan, muhabbat emas, qo‘rquv bilan ibodat qilishni ma’qul hisoblaydi¹⁸⁸.
Lorenso Vallaning axloqiy qarashlariga xulosa yasaydigan bo‘lsak, u odam-lararo bo‘ladigan barcha aloqalar va munosabatlarda manfaatni chetga surib qo‘y-maydi, hatto Xudoga munosabatni ham ana shu manfaat bilan bog‘laydi. Insonlar-ning o‘zaro munosabatlarida bir-biridan foydalanish maqsadi yotadi; manfaat, shax-siy farovonlik barcha insoniy qilmishlarni harakatga keltiruvchi kuchdir. Bundan, shaxsiyat va ijtimoiylik bir-biri bilan ajralmaydigan darajada bog‘liq, degan fikr kelib chiqadi.
Uyg‘onish davri axloqshunosligida keyingi davrlar uchun ham xarakterli bo‘l-gan ikki yo‘nalish ko‘zga tashlanadi. Birinchisi – inson tabiati ibtidodan ezgu, ikkin-chisi ‒ ibtidodan yovuz, degan g‘oya. Lekin ikkala yo‘nalish ham, real tajribadagi inson xudbin mavjudot, degan fikrda to‘xtaladi. Farq shundaki, birinchi yo‘nalish-dagi axloqshunoslar xudbinlikni tarixiy sharoitdan, jamiyatning oqilona tashkil etil-maganidan, tengsizlikdan kelib chiqqan deb bilsalar, ikkinchi yo‘nalishdagilar uni inson tabiatining ixtiyori sifatida talqin etadilar. Ana shu yo‘nalishlardan birinchisi-ga moyillikni Lorenso Valla qarashlarida ko‘rgan bo‘lsak, ikkinchi yo‘nalishning yirik vakili boshqa bir italiyalik mutafakkir Nikkolo Makiavellidir (1469-1527).
Makiavellining axloqiy qarashlari asosan uning “Hukmdor” (1513) asarida o‘z aksini topgan. Unda mutafakkir saxiylik va tejamkorlik, shafqat va shafqatsizlik, muhabbat va nafrat singari tushunchalarga batafsil to‘xtaladi. Lekin ularga faylasuf O‘rta asrlardagiga nisbatan yangicha mazmun va ma’no beradi. U shafqat va shafqatsizlik haqida fikr yuritib, hukmdor fuqarolarni mahkam tutib turish yo‘lida o‘zini shafqatsizlikda ayblashlaridan qo‘rqmasligi kerak, deydi. Uning bir qadar shafqatsizligi tartibsizliklarni keltirib chiqaradigan davomli shafqatsizliklardan afzaldir. Zero, o‘g‘rilik, qaroqchilik, qotillikni tug‘diradigan bunday tartibsizlik-lardan butun aholi aziyat chekadi. Bu fikrlarni Makiavelli, ayniqsa, yangi hukmdor-larga nisbatan ma’qul ko‘radi. Uning fikriga ko‘ra, yangi hukmdorni boshqa hukm-dorlarga nisbatan shafqatsizlikda kamroq ayblaydilar. Chunki yangi davlatga juda ko‘p xavf-xatar tahdid soladi.
Makiavelli hukmdor o‘z fuqarolarining ko‘proq mehr-muhabbatiga emas, qo‘rquviga erishishi kerakligini aytadi: “...qaysi biri yaxshi-xalqning hukmdorni sevganimi yoki undan qo‘rqqanimi? Aytishlaricha, birvarakayiga ham qo‘rqqani, ham sevgani yaxshi; biroq mehr-muhabbat qo‘rquv bilan chiqisha olmaydi, shu bois tanlashga to‘g‘ri kelganda, qo‘rquvni tanlagan durust. Zotan, odamlar haqida, umu-man, hech qachon minnatdor bo‘lmaydigan, beqaror, munofiqlik va yolg‘onchilikka moyil, o‘z foydasini ko‘zlab, xatardan qochadigan jonzotlar deyish mumkin: toki sen yaxshilik qilib turar ekansan, ular butun borlig‘i bilan seniki, sen uchun hamma narsasidan, qoni-jonidan ham, bolachaqasidan ham, boyligidan ham kechishga tay-yor, lekin ishing tushganda, shu zahoti yuzini burib ketadilar... Bundan tashqari, odamlar o‘zida mehr-muhabbat uyg‘otgan kimsalardan ko‘ra, qo‘rquv uyg‘otgan kimsani xafa qilishdan ko‘proq tiyinadilar”¹⁸⁹.
Xulosa qilib shuni aytishimiz mumkinki, Makiavelli o‘z asarlarida, xususan, “Hukmdor” risolasida ilgari surgan axloqiy ta’limot, davlat rahbari axloqiy faoli-yatidagi fazilat va illatning o‘zaro aloqasi, bir-biriga o‘tib turishi, ba’zan esa, biri ikkinchisini keltirib chiqarishi haqidagi yangicha fikrlari haligacha o‘z ahamiyatini yo‘qotgani yo‘q.
Uyg‘onish davrining yana bir o‘ziga xos axloqshunosi, bu Mishel Montendir (1533-1592). Uning axloqiy badihalardan iborat “Tajribanoma” (1580-1588) asari G‘arb ma’naviy dunyosida ulkan voqea bo‘lgan amaliy axloq borasidagi noyob asar-dir. Uni G‘arbning o‘ziga xos “Guliston”i deb atash mumkin. Zero, yangi davr tajri-baviy axloqshunosligi Montendan boshlanadi: “Tajribanoma”da turli davr va xalqlar hayotida ro‘y bergan juda ko‘p axloqiy holatlar yig‘ilgan: ular muallifning nozik ruhiy-ijtimoiy kuzatishlariga moyil iste’dodli axloqshunos ekanini ko‘rsatadi. Monten o‘z mulohazalari orqali insonning tajribalar girdobiga ilojsiz tushib qolgan zot ekanligini ta’kidlaydi va bizda shunday qudratli, jonli tasavvur uyg‘otadiki, bu tasavvur uchun dunyo qiyofalar yaratadigan xomashyo manbayiga aylanadi. Mutafakkir o‘z davri uchun muhim bo‘lgan barcha masalalar bilan o‘zligini tahlil etish bilan shug‘ullanadi: “Yashash mening mashg‘ulotim, mening san’atim ‒ mana shu!... Men bunda xatti-harakatlarimni emas, balki o‘zimni, o‘z mohiyatimni tasvirlayman”, ‒ deydi mutafakkir¹⁹⁰. Zero, o‘z-o‘zini kashf etish, o‘zini-o‘ziga tushuntirish, Monten fikricha, axloqiylikning sharti hisoblanadi.
Uyg‘onish davri axloqiy ta’limotlari axloqshunoslik tarixida shubhasiz olg‘a tashlangan qadam bo‘ldi. Zero, bu davr mutafakkirlari qadimgi dunyo axloqshunos-lari ilgari surgan nazariya va g‘oyalarni O‘rta asrlar musulmon Sharqi axloqshunos-ligi prizmasidan o‘tkazib, xulosalar chiqarishga intildi, muayyan ma’noda ularni Ovro‘pa axloq ilmida sintezlashtirish jarayonini boshlab berdilar.
Ovro‘pa ratsional-ma’rifatparvarlik axloqshunosligi
Bu davrda axloqshunoslik fanida turli yo‘nalishlar vujudga keldi. Shulardan biri-ratsional yo‘nalish. Bu yo‘nalishning dastlabki namoyandalaridan biri fransuz faylasufi Rene (Karteziy) Dekartdir (1596-1650).
Dekartning axloqiy qarashlari, asosan, uning “Qalbning ehtiroslari”, “Aqlni to‘g‘ri yo‘naltirish va ilmlardagi haqiqatni izlab topishga yo‘naltirilgan usul haqida mulohazalar” asarida va xatlarida o‘z aksini topgan mutafakkirning inson vujudi ruhiy holatlarini tushuntirishda mexanikani qo‘llashi axloqni tabiiyot nuqtayi nazaridan talqin qilishga olib keldi. Xatlaridan birida Dekart to‘g‘ridan-to‘g‘ri ehtiroslarni fizik, tabiiyotchi sifatida olib qarash istagida ekanini aytadi. U insondagi vujudiy va sof ma’naviy tomonlari ajratib ko‘rsatadi hamda ularni bir-birining ziddi deb ta’riflaydi. Ana shu ikki tomon oralig‘ida, Dekartning fikriga ko‘ra, olti hisdan – hayrat, muhabbat, nafrat, istak, quvonch va qayg‘udan iborat hissiyotlar maydoni joylashgan. Hislar bir vaqtning o‘zida ruhni vujud va atrofdagi narsalar dunyosi bilan birlashtiruvchi dastlabki dastaklar (richaglar) tizimini tashkil etadi. Ular qalb g‘ildiragini aylantiruvchi qayishlar va vujud harakatini uyg‘otuvchi kuchlar sifatida subyekt xatti-harakatiga qat’iyat hamda barqarorlik bag‘ishlaydi.
Umuman olganda, Dekartning axloqiy ta’limotida foydalilik tamoyili hukm-ron. Aql oz kuch sarflab, ko‘p foyda olish uchun muhabbat, quvonch, qayg‘u, lazzat singari hissiyotlarni boshqarib turadi. His-tuyg‘u ularni tejamkorlik bilan sarflash, vujud mashinasining korxonasi bo‘lmish sog‘liqqa zarar keltiradigan ortiqcha “xarajatlarni” bartaraf etish ‒ Dekart taqdim etadigan eng yaxshi axloq mana shu. Zero, hislar – muayyan inson majburan sarflaydigan xarajat. Ular o‘z-o‘zicha emas, balki jismoniy jarayonlarga xizmat qilishi uchun mavjud: ular kuchlarni jamlaydi, ma’lum bir obyektga qarata yo‘naltiradi. Lekin hissiyotga berilish – haqiqatdan yiroqlashadigan halokatli yo‘l. Odamlar imkon boricha ehtiroslarni bosishga o‘rganmoqlari lozim. Zotan, his-tuyg‘u uyg‘otuvchi narsa-hodisa asl holiga qara-ganda maftunkorroq ko‘rinadi. Shu bois hissiyotning ratsional (aqliy) tanqidi axlo-qiy vazifani bajarishga qaratilgan¹⁹¹.
Niderlandiyalik faylasuf Benedikt (Baruh) Spinoza (1632-1677) axloqshu-noslik borasida Dekartning ratsional qarashlarini davom ettirdi va yanada yuksak bosqichga olib chiqdi. Uning bu jihatdan “Xudo, inson va uning baxti haqida qis-qacha risola” (1660), “Ilohiyot va siyosat risolasi” (1670) va “Axloqshunoslik” (1677) asarlari diqqatga sazovordir.
Spinoza Xudoni tabiat, tabiatni Xudo tarzida talqin etadi. Xudo ‒ yagona substansiya (javhar), barcha hodisalar va yakka narsalarning ilk asosi. U abadiylik va cheksizlikka ega, yaratilmagan hamda hech qachon yo‘qolmaydi. Unga ikki belgi-sifat xos: biri ‒ ko‘lam, ikkinchisi ‒ tafakkur. Ya’ni tabiatda namoyon bo‘lgan Xudo, substansiya, azaliy va oliy ong. Substansiya o‘zi uchun o‘zi sababdir, deydi mutafakkir. U substansiya va uning sifatlarini talqin etishda modus tushunchasini kiritadi. Modus deganda faylasuf substansiyaning olamdagi ko‘pdan-ko‘p rang-barang hodisalar va narsalar ko‘rinishida namoyon bo‘luvchi holatini tushunadi. Faylasuf substansiya va uning sifatlarini ‒ yaratuvchi tabiat, moduslarni esa yara-luvchi tabiat deb ataydi. Demak, substansiya olamning yagona ibtidosi sifatida o‘zi uchun ham, olamdagi turli xil narsa va hodisalar uchun ham sababdir, ya’ni birinchi sababdir. Ana shu birinchi sababsiz olamdagi narsa va hodisalarning mavjud bo‘lishi yoki ifoda topishi mumkin emas. Substansiya o‘z-o‘zining sababchisi sifatida erkin, ayni paytda, oqibat sifatida zaruriyatdir.
Mutafakkirning fikriga ko‘ra, qalb yoki ruh doimo g‘oyalar yig‘indisidan iborat bo‘ladi. Har bir g‘oya-intensional, ya’ni ma’lum bir obyektga yo‘naltirilgan. Ruhning eng yaqin obyekti esa uning o‘z vujudi. Shu sababli faylasuf ruhni vujudning g‘oyasi deb ataydi.
Axloq-odob qonun-qoidalari, Spinoza fikriga ko‘ra, davlat huquqi qonun-lariga mos kelishi lozim. Davlat qonunlari shunday bo‘lishi kerakki, ularga ko‘ra har bir kishi o‘z manfaatiga intilar ekan, boshqa shaxslar va davlat manfaatiga xilof ravishda ish ko‘rmasligi kerak. Ana shunda “oqilona o‘zini cheklash” yuz beradi. Shu bilan birga, mutafakkir yuqori hokimiyatning insonlar shaxsiy hayotiga aralashuviga qarshi chiqadi va vijdon erkinligini, tafakkur erkinligini himoya qiladi. Har kimga o‘z fikrini aytish erkinligini berish lozim, deydi faylasuf, faqat hukm yurgizishning demokratik shakligina zarur bo‘lgan erkinlikni to‘liq ta’minlashi mumkin.
Ratsional yo‘nalishdagi mutafakkirlardan yana biri ingliz faylasufi Tomas Hobbsdir (1588-1679). Uning axloqiy qarashlari, asosan, “Inson haqida” (1640), “Leviafan yoki Moddiyat, shakl hamda davla va cherkov va fuqarolik hokimiyati” (1651), “Erkinlik va zaruriyat haqida” (1652), “Falsafa asoslari” (1642-1658) asarlarida aks etgan.
Hobbs o‘z axloqiy ta’limotida asosiy e’tiborni insonning zo‘ravonlik va hukmronlikka yo‘naltirilgan fe’l-atvoriga, shaxslarning bir-biriga nisbatan “urush” holatida ekaniga qaratadi; inson insonga bo‘ri deydi. Faylasuf insonning xudbinlik tabiatini doimo oldingi o‘ringa chiqadi: eng ulug‘ ezgulik deydi o‘zini asrash, tabiatning eng ulkan yovuzligi ‒ o‘lim. Juda ko‘pchilik odamlardagi mana shu o‘zini asrashga intilish ularni xayvonot dunyosi bilan yaqinlashtiradi. Shuning uchun odamlar tabiatan ehtiros, qo‘rquv, g‘azab va boshqa hayvoniy tuyg‘ularni boshdan kechiradilar, ko‘proq do‘stlarni emas obro‘-e’tibor hamda foydani izlaydilar. Insonning o‘ziga o‘xshagan zotlar orasidagi hayoti asosini murakkab manfaatlar o‘yini tashkil etadi. Faylasufning fikriga ko‘ra, ezgulik va yovuzlik so‘zlari eng avvalo, insonlar o‘z hayotidagi muayyan sharoitlarda boshidan kechirgan holatlar bilan bog‘liq. “Ezgulik” doimo ular uchun o‘zlariga foydali va yoqimli, o‘zlari intiladigan narsa “yovuzlik” esa buning aksi bo‘lgan holatlar. Ushbu fikrlari bilan Hobbs keyinchalik Angliyada rivojlangan utilitarchilik ta’limotining ibtidosida turadi, desak xato qilmaymiz.
Hobbs ana shu baholi munosabatni axloqni belgilanishning asosiy modeli sifatida olib qaraydi. “Bir-birimizni qadrlashimizning ifodasini biz odatda hurmat va hurmatsizlik deb ataymiz”, ‒ deydi faylasuf. Zero, u hurmat uyg‘otadigan narsa-hodisalarnigina axloqiy jihatdan qadrli deb hisoblaydi. Hurmat esa bu o‘rinda hukmronlikning ijtimoiy ifodasi tarzida namoyon bo‘ladi: “Kimgadir bo‘ysunmoq unga hurmat ko‘rsatish demakdir”¹⁹². Qadr-qimmatni Hobbs insonga davlat tomonidan berilgan baho sifatida izohlaydi.
Faoliyatning axloqiy tomoni shundaki, inson o‘z erkini u yoki bu tarzida anglanmasdan turib yuzaga chiqishi mumkin emas. Hobbs ixtiyor erkinligiga erkinlik tushunchasini qarshi qo‘yadi, hammadan avval inson faoliyatiga taalluqli bo‘lgan erkinlik, ayni paytda ma’lum jihatdan, tabiat jarayonlarini ham izohlaydi. Faylasufning fikriga ko‘ra, erkinlik tushunchasini aql idrokli mavjudotlarga nisbatan berilgani kabi jonsiz mavjudotlarga nisbatan ham qo‘llasa bo‘ladi: agar suv solingan idish sindirilsa, suv ham erkinlikka chiqishi mumkin. Umuman olganda, Hobbssning qarashlarida axloqiy qoidalar shaxs xudbinligidan kelib chiqsada, ayni paytda ular yaxshi munosabatlarga asos ham bo‘lib xizmat qiladilar degan fikr ilgari suriladi.
Hobbs axloqiy qarashlarining yana bir diqqatga sazovor jihati ‒ muayyan subyektlar muammosi, subyektdagi turli kuch va intilishlarning nisbati masalasi. Faylasuf inson shaxsining haqiqiy asosini ehtiroslilikda ko‘radi. Inson hissiyotlar bilan yashaydi va ular tufayli o‘zini yuksaltiradi. Boylik, bilim, hurmat, uning barcha muayyan belgilari faqat hukmronlikning shakli xolos. Kimda-kim ana shular deb ehtirosga limmo-lim bo‘lsa, o‘sha xayolot va zehn o‘tkirligiga ega bo‘ladi. Hobbs ana shu fikrlari bilan o‘zi sezmagan holda ratsionallik doirasidan chiqib, sensual ta’limotning darvozasini qoqadi.
Sensual axloqshunoslikning eng yirik vakillaridan biri ingliz faylasfui Jon Lokkdir (1632-1704). Uning axloqiy qarashlari asosan “Inson faxmi haqidagi taj-riba” (1690) “Tarbiya to‘g‘risidagi ba’zi fikrlar” (1593), “Aqlni boshqarish haqida” singari asarlarida aks etgan.
Lokk hissiy sifatga ega bo‘lgan bilimlarning tug‘maligi haqidagi mulohazalarni aql bilan tajribaga zid deb isoblaydi. Uning fikricha, tushunchalar, fikrlar va tamoyillarning tug‘maligi to‘g‘risidagi qoidalar ham asossizdir. Zero, biz tafakkurimizga zarur bo‘lgan barcha narsalarni tajribadan olamiz. Aqldagi bor narsalarning hammasi dastavval sezgilarda mavjud bo‘ladi. Tug‘ma g‘oyalar nazariyasining tanqidi uning pedaogik konsepsiyasining ibtido nuqtasidir. Faylasuf go‘dak ongida tug‘ma bilimlarning faol mavjudligini rad etgani holda ba’zi etiyojlar, intilishlar va tuyg‘ular tug‘maligini inkor qilmaydi. Ularning bir xillari keyinchalik savqi’ tabiiy (instinkt) deb atala boshlandi, ba’zilari esa hali tug‘ilmagan bola ongiga ona vujudi orqali o‘tgan tashqi ta’sirlar natijasida paydo bo‘ladi. Lokk xulqdagi ayrim o‘ziga xosliklarining ham tug‘maligini tan oladi. Daraqiqat, hozirgi zamon fani shu tarzdagi hodisalarni e’tirof etadi va ularni zot bilan, irsiyat bilan bog‘laydi. Shu nuqtayi nazardan asab tizimini tuzilishiga jamlangan ibtidodagi xulqiy dasturda axboriy (informativ) mazmun borligi tabiiydir. Lekin, yuqorida aytilgandek, asosiy axloqiy tamoyillarning tug‘maligi inkor etiladi. Natijada Lokk ezgulik tushunchasini lazzat va foyda bilan, yovuzlikni esa iztirob va insonga ziyon tushunchalari bilan mustahkam bog‘liqligini ta’kidlaydi. “Narsalar faqat lazzat va iztirobiga nisbatan ezgu va yovuz bo‘ladi, ‒ deydi Lokk. ‒ Biz lazzatimizni oshiradigan yoki iztiroblarimizni kamaytiradigan narsalarni ezgu deymiz… Yovuz deb esa, aksincha, bizga iztirob beruvchi yoki qandaydir iztirobimizni kuchaytiruvchi, yoxud qandaydir lazzatimizni kamaytiruvchi narsani aytamiz”¹⁹³.
Mutafakkir eng oliy tamoyilni har qanday fazilat asosini insonning oqillikka to‘g‘ri kelmaydigan o‘z istaklaridan kechishida, o‘z mayllariga qarshi xatti-harakat qila bilishda ko‘radi. Baxtga erishuv huquqining axloqiy tamoyili Lokk ta’limotida insonlar tengligi qoidasi bilan to‘ldiriladi; bir xil turdagi, tug‘ilganida bir xil tabiiy imtiyozga ega bo‘lgan va bir xildagi qobliyatdan foydalangan jonzotlar bir-biriga bo‘ysinish yoki bir-birini bo‘ysundirishsiz o‘zaro teng bo‘lishlari lozim.
Xullas, Lokkning axloqshunosligini o‘z manfaatini unutmaydigan, ayni payt-da, haddan oshishdan saqlanadigan, tavakkalchilikni yoqtirmaydigan, madaniyatli fuqaroning fazilatlari haqidagi ta’limot, desak yanglishmaymiz.
Buyuk ingliz mutafakkiri Entoni Eshli Sheftsbarining (1671-1713) qarash-lari ham diqqatga molik. Axloqiy muammolar uning “Fazilatlar yoxud munosib xizmatlar tadqiqi” (1699), “Nasihatgo‘ylar” (1709) singari asarlarida ko‘tariladi.
Axloqiy ezgulik Sheftsbari tomonidan tabiatni estetik tushunish bilan butun-lay qo‘shib yuboriladi; u inson yaratgan tartib va mutanosiblikning ijtimoiy shakli sifatida namoyon bo‘ladi; axloq dunyoning ichki, axloqiy-amaliy, estetik jihatdan qayta ishlangan ko‘rinishiga aylanadi. Yomon narsalar bu ‒ ijtimoiy mutanosib-likning xudbinlarcha buzib ko‘rsatilishi yoki vayron qilinishidir. Yolg‘on obro‘, or-nomus tamoyilidagi soxtalik, soxta diniy bid’atlar natijasida inson dastlab ba’zi axloqsizliklarga qo‘l uradi, keyinchalik o‘ylaganingda kishini titratib yuboradigan qabihliklarning barcha turini bemalol amalga oshiradigan bo‘ladi. Sheftsbari axloqshunosligi va estetikasi bir-birining sharti sifatida mavjud; go‘zallik ezgulikdir, ezgulik esa insondan begonalashmagan faoliyatning go‘zalligidir.
Sheftsbari axloqiy dunyoni ulug‘ tabiat qonunining o‘ziga xos davomi sifatida ta’riflaydi. Insonning axloqiy moyasi, uning fikriga ko‘ra, hissiyotda, mulohazadan avval keladigan hayotiy faoliyatda, adolat va adolatsizlikka nisbatan bo‘lgan shov-vozlikda entuziazmda mujassam. Hamdarlik, birdamlik hissi, boshqa shaxsga nisba-tan hurmat, bir so‘z bilan aytganda, yuragimizdagi o‘zga zot bilan bir butunlikka moyillikdir.
Sheftsbari axloqiy munosbatlarga san’atning ta’sirini alohida ta’kidlaydi, san’at axloqiy yuksalish uchun oqilona axloqiy qoidalar sifatida emas, balki sub-yektning faol estetik faoliyati jarayonidagi amaliyot tarzida ta’sir ko‘rsatadi. San’at tabiat mutanosibligini, go‘zallik va ezgulik qoidalarini obyektiv ravishda qaytadan tiklaydigan ko‘zgudir. Muayyan estetik idrok etuvchi va estetik faoliyatli subyekt ayni bir paytda axloqiy shaxsdir.
Buyuk fransuz ma’riftatparvari, faylasuf yozuvchi va axloqshunos Jan Jak Russoning axloqiy qarashlari ham ma’lum ma’noda san’at bilan bog‘liq. Fransuz adabiyotida sentimentalchilik oqimining asoschisi bo‘lmish bu mutafakkir sensual yo‘nalishdagi axloqshunoslikni yuksak nuqtaga olib chiqdi. Uning “Emil, yoxud tarbiya haqida” (1762), “Tazarru” (1770), “Yolg‘iz xayolparastning sayrlari” (1778) asarlarida axloqshunoslikka keng o‘rin berilgan.
Russoning nazarida inson eng avvalo, ehtirosli mavjudot. Mavjudlik, zero, his etmoqlikdir. Chunki qalb sezgan narsa har qanday aqldan yuksak. Shaxsning o‘q tomiri o‘zini mulohaza-muhokamada emas, hissiyotda namoyon etadigan vijdon-dadir. Shu bois, subyektning pirovard ijtimoiy asoslarini tushunish uchun uni ratsio-nal tartib va jamiyat intizomi doirasidan sug‘urib olmoq zarur. Russo diqqatni eng avvalo, subyektning ichki dunyosiga qaratadi. Subyektning obyektiv dunyoga munosabati va boshqa ijtimoiy xatti-harakati uning islariga asoslanadi. Botinda ha-rakat qiladigan hislarni Russo manbayi zohirda bo‘lgan ratsionallikka qarshi qo‘yadi.
Tabiat tushunchasi Russoda qadariyatli, axloqiy mazmunga ega. Tabiat uning uchun ilohiy. Uning asarlarida xususan, “Yolg‘iz xayolparsatning sayrlari” asarida tabiat darajalardan va jabr-zulmdan ozod makon tarzida namoyon bo‘ladi. Ozodlik esa mutafakkir uchun o‘z-o‘zini jilovlash emas, qurbon qilish emas, balki uyg‘unlik, shaxsiylik va ijtimoiylikning birligi. Russo nazdida din ‒ vijdon hissi, u odamlar orasidagi birdamlik va birodarlik uchun kafolatdir. Kishi ko‘pincha ezgulik qilyapman degan bahonada yovuzlikni amalga oshiradi. Shu sababli “ezgulik qil”, degan shior o‘rniga “hech kimga hech qachon hech qanday yovuzlik qilma!” degan shiorni o‘rtaga tashlash kerak.
Russoning eng olijanob va ulug‘vor g‘oyalaridan biri ‒ xalq mustaqilligini, boshqacha qilib aytganda, xalq huquqini barqaror etish. Faylasuf tenglik tamoyili davlat qonunida aks ettirilgan, xalq o‘z vakillarining faoliyatini doimiy tarzda tekshirib turish imkonini beradigan respublika tuzishni taklif etadi. Ana shunda, Russoning fikriga ko‘ra, suiiste’mol va qonunbuzarlikdan xalqni himoya qilish, manfaat va fazilat orasidagi ziddiyatni yo‘qotish mumkin. Ana shundagina har bir inson o‘zini faqat boshqalar orqali ko‘ra biladi, seva biladi, umumiy ishda o‘ziga o‘rin topadi.
Ingliz ma’rifatparvari Deyvid Hyum (1711-1776) axloqshunoslikni o‘z falsafasining ikkinchi, ayni paytda, eng asosiy qismi deb hisoblagan edi. Axloqiy muammolar uning “Inson tabiati haqida risola” (1740), “Axloqiy, siyosiy va adabiy esselar” (1751) kabi asarlarida o‘rtaga tashlanadi.
Hyum axloqshunoslik fan maqomini olishi uchun, avvalo, u his-tuyg‘ular ruhshunosligiga aylanmog‘i, juda bo‘lmaganda, ana shu ruhshunoslikka suyanmog‘i zarur, deydi. Zero axloqshunoslik odamlarning axloqiy va, umuman, ruhiy mayllaridan tashqaridagi qandaydir “alohida” narsani bilish bilan bog‘liq tarzda shakllanmaydi. Fazilat va illat qandaydir obyektiv hodisalar emas. Axloqiy baholar haqiqiy ham yolg‘on ham emas, balki mayllar, qarashlar, qilmishlar kabi “shunchaki bor narsalar”. Shu bois axloqshunoslikning vazifasi birinchi galda odamlarda axloqiy mayllarni qo‘zg‘atish sabablari (impulslari) qanday, qayerda va qachon ro‘y berganini hamda qanday odamlar ularga qanday va qachon mos yoki aksil harakat qilishini bayon etishdan iboratdir. Demak, Hyum axloqshunoslikni bayon qiluvchi (deskritiv) fan ekanini isbotlashga intiladi, axloqni insonning tabiiy hissiyotli xarakteridan keltirib chiqardi. Axloqiy mulohaza aql emas, axloqiy his-tuyg‘u orqali ifoda topadi. Inson qilmishlarining pirovard maqsadini aslo aql-idrokdan kelib chiqib tushuntirish mumkin emas. Hyumning fikirga ko‘ra, xudbinlarcha intilish bilan birgalikda insonga yaxshilikni ravo ko‘rish ‒ odamsevarlik, adolat singari ijtimoiy his-tuyg‘ular ham xos. O‘zgaga yaxshilik xuddi o‘ziga yaxshilik tilash kabi insonning insonga xos xususiyati.
Hyum axloqshunosligida ko‘rinishdan uch xil-u, lekin qisman bir-biri bilan bog‘liq bo‘lgan uch axloqiy tushuncha uyg‘unlashadi. Bular ‒ hedeonchilik, utilitarchilik, jo‘mardlik (alturiychilik). Hedeonchilik (lazzat yo‘nalishi) nimaiki lazzat hissini uyg‘otsa, o‘shani fazilat, aksincha iztirob, og‘riq, qayg‘u keltiradigan hamma narsani illat deb hisoblaydi. Utilitarchilik (foydalilik) adolatli tarzda nimaki insonga, jamiyatga, foyda keltirsa, uni ezgulik, odamlarga foydasiz hatto zarar keltiradigan nimaki bor, uni yovuzlik deb talqin etadi. Foydalilik hamma holatlarda ham maqtov va maqbullik manbayi hisoblanadi. Alturiychilk-jo‘mardlik (o‘zgalar manfaatini yuqori qo‘yish) tamoyilini ezgulikni axloqiy ma’noda hamma uchun istisnosiz tarzda foydali qiladigan hodisa deb tushunadi.