SƏQƏleyn həDİSİNİN ŞƏRHİ Rəhmli və Mərhəmətli Allahın adı ilə

1. Muhəmməd ibn Yaqub əl-Kuleyninin “Kitabul-Kəfi” kitabı. İçərisində 16099 hədis var. Bu kitab üç hissədən: “Furu”, “Usul” və “ər-Rovda”dan ibarət-dir;

2. Muhəmməd ibn Babaveyh əl-Qumminin (Şeyx Saduq ləqəbi ilə tanınmış-dır) “Mən lə yəhduruhul-fəqih” kitabı. 176 bölümdən, 9044 hədisdən ibarətdir;

3. Muhəmməd ibn Həsən ət-Tusinin “Təhzibul-Əhkam” kitabı;

4. Muhəmməd ibn Həsən ət-Tusinin “əl-İstibsar” kitabı.

Şiələrin daha sonra yazılmış ən mötəbər dörd hədis kitabı:

1. Əl-Feyz əl-Kaşaninin “əl-Vafi” kitabı;

2. Məclisinin “Biharul-ənvər” kitabı;

3. Hurr əl-Amilinin “Vəsailuş-şiə” kitabı;

4. Nuri ət-Təbərsinin“Mustədrəkul-vəsail” kitabı.

17 Əhli-sünnətin ən mötəbər altı hədis kitabı: Buxari və Müslimin “Səhih”ləri, Nəsai, Tirmizi, Əbu Davud və İbn Məcənin “Sünən”ləridir. Bu kitablara “Kutubi-sittə” (yəni: altı kitab) deyilir. “Kutubi-tis`a” (yəni doqquz kitab) deyildikdə, bu altı kitabdan əlavə İmam Əhmədin “Müsnəd”i, Dariminin “Sünən”i və İmam Məlikin “əl-Muvatta” adlı kitabı nəzərdə tutulur.

18 Belə bir hədis şiə kitablarında da nəql olunmuşdur. Əli (radiyallahu anh) Muhəmməd ibn Əbu Bəkrə və Misir əhlinə dəstəmazın necə alınacağını bəyan edərək deyir: “Başınıza məsh çəkin, sonra sağ və sol ayaqlarınızı üç dəfə yuyun! Çünki mən Peyğəmbəri bu cür dəstəmaz alan gördüm.” (“Müstədrək əl-vəsail” 1/44) Əli deyir: “Dəstəmaz almaq üçün oturmuşdum. Elə bu vaxt Peyğəmbər (saləllahu aleyhi və səlləm) gəldi və mənə gözəl şəkildə dəstəmaz almağın qaydasını öyrətdi. Mən ayağımı yuduğum vaxt, o, (saləllahu aleyhi və səlləm) mənə dedi: “Ey Əli! Barmaqlarının arasını da yu ki, sənə cəhənnəm odu toxunmasın.” (“əl-İstibsar” 1/65-66, “Təhzib əl-əhkam” 1/93, “Vəsailuş-şiə”1/296-297) İmam Cəfər dəstəmazı öyrədərkən demişdir: “Əgər başa məsh çəkməmiş ayaqları yusan, gərək qayıdıb başa məsh çəkəsən və sonra ayaqları yuyasan” (Kuleyni “Furu əl-Kəfi” 3/35, “Təhzib əl-əhkam” 1/99, “əl-İstibsar” 1/74, “Vəsailuş-şiə”1/318)

19 Əlidən nəql olunmuş bu hədis şiələrin bütün məzhəbləri tərəfindən də rəvayət olunmuşdur. “Zeydi” şiələrinin mənbəsi: “ər-Rovdun-nəzir şərhu məcmuul-fiqhil-kəbir” 4/23. “Cəfəri” şiələrinin mənbələri: “ət-Təhzib” 2/186; “əl-İstibsar” 3/142; “Vəsailuş-şiə” 14/441. “İsmaili” şiələrinin mənbəsi: “Dəaimul-İsləm” 2/228-229 hədis no: 858.

20 Əlinin Ömər barədə olan zənnini Allah həqiqətə çevirdi. Sağlığında iki dostu ilə birlikdə olan Ömər, vəfat etdikdən sonra da onlarla birlikdə oldu. (Üçünün də qəbri bir yerdədir) Əli ibn Hüseyn (Zeynulabidin)-dən soruşdular: “Əbu Bəkr və Ömərin Peyğəmbərə yaxınlığı necədir?” İmam isə əli ilə peyğəmbərin qəbirlərinə işarə edərək dedi: “Onların peyğəmbərə olan yaxınlığı indiki kimi idi.” (Zəhəbi “Siyəru Aləmin-nübəla” 4/394-395)

21 Bu mənada olan hədislər şiələrin də kitablarında mövcuddur. Bunlardan bir neçəsini qeyd edirəm. Əli daima xütbələrində deyərdi: “Allahım! Raşidi xəlifələrini islah etdiyin kimi, bizi də islah et!” Ondan soruşanda ki, “Onlar kimlərdir?”, cavabında imam belə demişdir: “Onlar, iki sevimli, İslamın şeyxləri, hidayət rəhbərləri və peyğəmbərdən sonra özlərinə tabe olunan Qureyşin kişiləri – Əbu Bəkr və Ömərdir. Kim onlara tabe olsa qorunar, onların izi ilə gedən isə doğru yolda olar.” (Tusi “Təlxisuş-Şəfi” 2/428). Zeynulabidin əl-Həşr surəsinin 8-10 cu ayələri ilə Əbu Bəkr, Ömər və Osmanı müdafiə etmişdir. (“Kəşful-ğummə”2/291) İmam əl-Bəqir demişdir: “Allah Əbu Bəkrə “Siddiq” (doğrucul) deməyənin sözünü nə bu dünyada, nə də axirətdə təmizə çıxarmaz.” (“Kəşful-ğummə”2/360) Bir qadın Cəfərdən, Əbu Bəkr və Ömər barədə soruşur. İmam isə onları sevməyi və onları dost tutmağı tövsiyə edir. (Kuleyni “Rovda əl-Kəfi” səh.88) Əli ibn Musa ər-Rdadan, Peyğəmbərin “Mənim əshabıma dua edin!” hədisi və “Əshabım ulduzlar kimidir, onlardan birinə tabe olan haqqı tapar” hədisi barədə soruşdular. O isə cavabında: “Bu hədis səhihdir” – dedi. (Qummi “Uyunu əxbər ər-Rda” 2/87) Mühəmməd ibn Əli ər-Rda demişdir: “Mən Ömərin fəzilətini inkar etmirəm. Lakin, Əbu Bəkr Ömərdən də əfzəldir.” (əl-İhticac 2/479)

22 Görəsən, nə üçün daima Kərbəla şəhidləri üçün mərsiyyə, şer və qəzəllər oxuyan şiələr Əbu Bəkr ibn Əlinin, Ömər ibn Əlinin, Osman ibn Əlinin adlarını çəkmirlər?

23 Bax! Əhli-sünnətin kitablarından: Tarix ət-Təbəri 3/162, 343 və İbn Kəsir “əl-Bidayə vən-Nihayə” 8/189. Şiə kitablarından: Əbul-Həsən Ərdəbili “Kəşful-Ğummə” cild.2 səh.64, 67-68, 90, 199, 217, 334 və cild.3 səh.10, 29, 60; Tarixul-Yaqubi 2/213; “əl-Fusulul-Muhimmə” səh.283.

Təbərsi “Ə`ləmul-vəra” səh.203; Mufid “əl-İrşad” səh.186; Əbul-Fərəc Əsfəhani “Məqatilut-Talibin” səh.78, 83, 119, 142, 561-562; Məclisi “Ciləul-uyun” səh.182 və 582; “Biharul-ənvər” 42/120; Məsudi “ət-Tənbih vəl-İşraf” səh.263; “Ənvərun-Numaniyyə” 1/371 və.s.

24 Cəfər əs-Sadiqdən soruşurlar: “Əri ölmüş qadın öz evində qalmalıdır, yoxsa harada istəsə qala bilər?” İmam cavabında deyir: “Əlbəttə, harada istəsə. Əli, Ömər öləndən sonra Ümmü Gülsümün talağını alıb onu öz evinə gətirdi.” (Kuleyni “Furu əl-Kəfi” cild.2 səh.115 bəzi nüsxələrdə: səh.311) Buna bənzər bir rəvayəti də Tusi “Təhzibul-əhkam” kitabının “Qadınların iddəti” fəslində gətirir. Ömərin Ümmü Gülsümdən övladları da olmuşdur. (“Təhzibul-əhkam”2/380 “Miras kitab”ında)

25 Qumda təhsil almış bir şiə ilə bu barədə söhbət etdikdə, o mənə belə dedi: “Ömər Əlini təhdid edib. Onu öldürtdürəcəyini və ya üzərinə oğurluq iftirası ataraq əlini kəsdirəcəyini deyib. Buna görə də Əli məcburiyyət qarşısında qalaraq qızını Ömərə verib.” Hətta İmam Cəfərin belə dediyini irəli sürdü: “Bu (yəni Ümmü Gülsüm), bizim əlimizdən alınmış namusumuzdur.” (Furu əl-Kəfi 2/141 “Ümmü Gülsümün ərə verilməsi” fəsli) Mənim isə ona cavabında belə dedim: “Sənin bu sözün Əliyə “namussuzluq” iftirası atmaqdır. Sözündən elə çıxır ki, Əli öz canının qorxusundan namusunu satıb. Həmçinin sənin bu sözün Əliyə “qorxaqlıq” iftirası atmaqdır. Necə olur ki, Əli bir qızına sahib çıxa bilmədi. Axı sizə görə Əli Peyğəmbərdən (saləllahu aleyhi və səlləm) sonra bu ümmətin sahibi sayılır. Bir qızına sahib çıxa bilməyən, bu ümmətə nacə sahiblik edə bilər? Bax, beləcə, şiələr haqqı bilənlərin yanında gizli olmayan qüsurları əhli-beytə yamaq etmişlər.”

26 Buna oxşar bir hədisi şiə alimi Nuri Təbərsi “Mustədrəkul-vəsail” kitabında cild.2 səh.379-da qeyd etmişdir.

27 Şiə kitablarından: “əl-Kəfi”6/528, “Vəsailuş-şiə”3/211, “Biharul-ənvər”76/286.

28 Şiə kitablarında da qəbir üzərində qübbə və türbə tikmək, qəbirin üzərinə yazı yazmaq, qəbrə doğru və qəbir olan yerdə namaz qılmaq kimi şirkə vəsilə olan əməllərin haram olması barəsində əhli-beytdən kifayət qədər hədislər nəql olunmuşdur: “Mən lə yəhduruhul-fəqih”1/178, “İstibsar” 1/217, “Təhzibul-əhkam”1/461, “Müstədrəkul-vəsail” 2/347, “Vəsailuş-şiə”3/202, 210-211, 235 və 5/158, 161, “Biharul-ənvər” 73/159, 79/20, 80/313 və.s.

29 Məclisi kitabının həmin yerində imamların qəbrini ziyarət etməyin qaydasını açıqlayaraq deyir: “İmam Hüseynin qəbrini ziyarət zamanı, qəbrin baş tərəfində iki rəkət namaz qılırsan. Birinci rəkətdə Fatihə və Yasin surələrini, ikinci rəkətdə isə Fatihə və ər-Rəhman sürələrini oxuyursan. Əgər, istəsən qəbrin arxasında da qıla bilərsən, amma baş tərəfində qılmaq daha əfzəldir. Bu iki rəkəti qıldıqdan sonra nə qədər istəsən namaz qıla bilərsən...” Daha sonra o, imamların qəbrini ziyarət etmək üçün əvvəlcədən necə qüsul almağı, ziyarətka-hın qapısının önündə durub dua etməyi, əl sürtməyi, öpməyi, ora necə daxil olmağı, qəbrə doğru namaz qılmağı və.s. bu kimi şirk əməlləri öyrədir.

Sübhənallah!!! Daha şeytana nə qaldı? Onun vəzifəsini artıq Məclisi gördü. Şiə alimləri imamların qəbirlərini ziyarət etməyin qaydalarına dair bu cür kitablar çox yazıblar. Onlar, bu kitabların adını adətən “Ziyarətnamə” qoyurlar. Mən isə bu kitablara “Şirknamə” deyərdim.

30 Ümumiyyətlə şiələrin əhli-beyt barədə olan etiqadlarını oxuyanda insanı dəhşət bürüyür. Şiə alimlərinə görə İmam Hüseynin qəbrinin torpağını, palçığını yemək bütün dərdlər üçün dəva, xəstəliklər üçün şəfadır. (“Kitabul-kəfi” 3/378; “Biharul-ənvər” c.98 səh.118, 129, 131) Xomeyni “əl-Hukumətul-İsləmiy-yə”kitabında (səh.75) belə deyir: “Bizim məzhəbin zəruriyyətlərindəndir ki, imamların dərəcəsinə nə Allaha yaxın bir mələk, nə də rəsul olan bir peyğəmbər çata bilməz.”

Ayətullah Zeynulabidin “Ənvərul-vilayə” kitabında (səh.440) demişdir: “Məsum imamların içi də, çölü də təmizdir... Onların bövl (sidik) və ğait (nəcis)-ləri murdar sayılmır. Əksinə, bunlar misk kimidir. İmamların bövl və ğaitlərini içən şəxsə Allah Cəhənnəm odunu haram edər və ona Cənnətə girmək vacib olar.”

31 Buxari “Tarix” 2/198; Əbu Nəim “Hilyətul-Övliya” 3/192; Zəhəbi “Siyər” 6/255.

32 Şiələrin ən mötəbər kitabı olan əl-Kəfinin ilk iki cildində Əhli-əbadan, yəni, Peyğəmbərdən (saləllahu aleyhi və səlləm), Əlidən, Fatimədən, Həsən və Hüseyndən (Allah onlardan razı olsun!) nəql olunmuş hədislərin sayını sizə təqdim edirəm:

1-ci cilddə 1445 hədis var. Bu hədislərdən 4-ü Peyğəmbərdən, 38-i Əlidən, 2-si Hüseyndən rəvayət olunmuşdur. Bu cilddə Fatimə və Həsəndən bir dənə də olsa hədis rəvayət olunmamışdır. 1445 hədisdən cəmi 44-ü Əhli-əbadan nəql olunmuşdur.

2-ci cilddə 2346 hədis var. Bu hədislərdən 17-si Peyğəmbərdən, 30-u Əlidən, 1-i Həsəndən, 1-i də Hüseyndən rəvayət olunmuşdur. Bu cilddə də Fatimədən bir hədis belə rəvayət olunmamışdır. 2346 hədisdən cəmi 49-u Əhli-əbadandır. Fikir verin, bu iki cilddə olan 3791 hədisdən cəmi 93 hədis Əhli-əbadandır. Mən hələ bu hədislərin səhih olub-olmadığından danışmıram. Kitabul-kəfini şərh etmiş üç şiə alimi: Məclisi “Miratul-Uqul”da, Behbudi “Səhihul-kəfi”də və Muzəffər “əş-Şəfi fi şərhi usulil-kəfi”də bu hədislərin (yəni 93 hədisin) hamısının zəif olduğunu bəyan etmişdilər. Ey şiələr, siz nə üçün Fatiməyə, Həsən və Hüseynə məsumluq isnad edirsiniz? Ona görə ki, onlar xəta edə bilməzlər və bu səbəbdən də onlara tabe olmaq vacibdir? Budurmu onlara tabeçilik? Onlardan səhih olaraq nə rəvayət etmisiniz ki, ona da tabe olasız.

33 Ancaq bunun əksinə, dörd imam və onların tələbələri müsəlmanlar üçün etiqada, fiqhə və hədisə dair əsərlər qoyub gediblər. “Müsnəd”, “Fiqhul-əkbər”, “Fədailus-sahabə”, “Kitabuz-zühd”, “Rəddu aləl-Cəhmiyyə”, “ər-Risalə”, “əl-Umm” kimi əsərlər onların müsəlmanlar üçün miras qoyduqları əsərlərdən yalnız bir qismidir. Onların tələbələri tərəfindən yazılmış kitablar isə həddən artıq çoxdur.

34 Mufid adıyla məhşurlaşan bu alimin əsl adı Əbu Abdullah Məhəmməd ibn Məhəmməd ibn ən-Numandır. H.413-ci ildə vəfat etmişdir. “əl-İrşad”, “Əvailul-Məqalət”, “əl-İxtisas” və “Şərhu Əqaidis-Saduq” kimi bir çox əsərin müəllifidir. Yusuf Bəhrani onun barəsində demişdir: “Şiə şeyxlərinin ən dəyərli olanlarından,onların ustadı və rəislərindəndir.” (Lulutul-Bəhreyn, 356-357) Abbas əl-Qummi isə belə demişdir: “Ümmətin başçılarının başçısı, dəyərli şeyxlərin şeyxi və şiənin fəxridir...” (Əl-Kunə vəl-Əlqab 3/164)

35 Muhəmməd Bəqir əl-Behbudi Kitabul-Kəfini təhqiq edən şiə alimlərindən biridir. O, “Səhihul-kəfi” adlı bu kitabında 16 min hədisdən yalnız 4428 hədisi səhih saymış və yerdə qalan 11693 hədisi səhih görməmişdir.

36 Elə bu səbəbdən də İmam Buxari “əs-Səhih” əsərində Cəfər əs-Sadiqdən bir dənə də olsa, hədis nəql etməyib. Çünki o, İmam Cəfərin zamanında yaşama-dığından ötrü, birbaşa ondan hədis nəql edə bilməyib. Ancaq o, imamın adından yalan hədislərin çox yayıldığını və doğrunu yalandan ayırd etməyin də həddən çox çətin olduğunu bildiyi üçün, hədis ravilərinin onun adından nəql etdikləri hədislərə güvənməmiş və bu hədisləri kitabına götürməmişdi. Çünki ondan hədis rəvayət edən ravilərin əksəriyyəti yuxarıda da qeyd etdiyim kimi, Küfənin “hədis uyduran şiə sənətkarları” idi.

37 Təqiyyə – doğru olanı daxildə gizlədərək, onun ziddini (yalanı) üzə çıxarmağa deyilir. Şiələr təqiyyəyə (yalana) o qədər aludə olublar ki, hətta onu dinlərinin əsasına çeviriblər. Onlar əl-Bəqirin belə dediyini rəvayət edirlər: “Təqiyyə, mənim və ata-babalarımın dinindəndir, təqiyyəsi olmayanın imanı yoxdur” (Kitabul-kəfi 2/219; Biharul-ənvər 72/431). Guya ki, İmam Cəfər demişdir: “Dinin onda doqquzu təqiyyədir, təqiyyəsi olmayanın da dini yoxdur” (əl-Kəfi 2/217). “Təqiyyədən daha sevimli əməl yoxdur” (Biharul-ənvər 72/398) “Ən təqvalınız, ən çox təqiyyə edəninizdir” (əl-Kəfi 2/218). Şeyx Saduq demişdir: “Təqiyyəni tərk edən ilə namazı tərk edən eyni səviyyədədi.” (“Etiqad” səh.127). Bu yerdə belə bir sual ortaya çıxır. Onlar nə üçün təqiyyəyə bu qədər önəm veriblər? Cavab: Onlar görəndə ki, əhli-beyt öz şiələrini söyür, şiə raviləri imamların dilindən lənətlənir, səhabər imamlar tərəfindən təriflənir, belə olduqda onlar bu cür deməyə məcbur oldular: “Bütün bunlar təqiyyə ilə deyilmiş sözlərdir.” Deməli, şiəlik məhz təqiyyə (yalan) əsasında və təqiyyə (yalan) üzərində qurulub.

38 Rical – ravilərin tərcümeyi-halından bəhs edən elmin adıdır. “Rical”-“Kişilər” deməkdir. Hədisləri rəvayət edən ravilər kişilər olduğundan, bu elmə də rical elmi adı verilmişdir. Şiə məzhəbinin ən etibarlı rical kitabları bunlardır: Ricalul-Kəşşi, Ricalul-Hilli, Ricalun-Nəcaşi, Ricalut-Tusi və.s.