Sərraf Şiruyə
24
O gümansız bir səsdi,
O inamsız bir səsdi.
O haqqa inanmayan,
O imansız bir səsdi.
Ümidsiz bir şeytandı,
O da şərdi, böhtandı.
Yaranmış hər bir bəşər,
Ümid ilə əlləşər.
Qəlbini, ürəyini,
Hər arzu diləyini.
Bir Allaha bağlayar,
Xoş sabaha bağlayar.
Görək nə deyir bu səs,
O bəd fikir, bəd nəfəs:
– Düşkün qoca, müstər qoca,
Nə xəyaldı düşmüsən sən?
Bilmədiyin, açmadığın,
Nə sualdı düşmüsən sən?
Bu çəkdiyin nə qüssədi,
Nə məlaldı düşmüsən sən?
Çətin yola yolçu olmaq,
Səyyah olmaq istəyirsən.
Ayrılıq belə düşdü
25
Yoxsa təzdən cavanlaşıb,
Bir şah olmaq istəyirsən?
Gözündə nur, qolunda güc,
Dizində təpər qalmayıb.
Axtardığın cavanlıqdan,
Səndə bir hünər qalmayıb.
Fikrində də, zəkanda da,
Hikmət o qədər qalmayıb.
Hansı ümid, güman səni,
Bu xəyala bağlayıbdı?
Bu səfərin eşqi ilə,
Könül coşub çağlayıbdı?
Bilmirsənmi bu mənzilin!
Enişi var, yoxuşu var.
Başım üstdən ildırımın,
Qəfil yerdən çaxışı var.
Qasırğası, tufanı var,
Dolusu var, yağışı var.
Düşkün qoca deyilənə,
Canda dözüm varmı səndə?
Yoxsa ömrün düşkünlüyü,
Təzdən bir baharmı səndə?
Dedim: dayan, ey sualçı,
Cahil insan, fikri dayaz.
Get, elm öyrən, kamillik tap,
Bu həyatda sən də bir az.
|
