Şeyxül-islam Muhəmməd ibn Abdul Vahhab

“Biz onlara yalnız bizi Allaha yaxınlaşdırmaq üçün ibadət edirik!”   -

 

deyirlər. 

(Zumər 3) 

 

Və bu hər biz zamanda və hər bir məkanda olan müşriklərin hüccəsidir. Onlar Allaha 

Tövhid Uluhiyada şərik qoşurlar, yəni ibadətdə. Və şübhəsiz ki,  bu xarab bir əqidə və 

etiqatdır.  Deyirlər  ki,  Allah  duaları  övliayalrsız  qəbul  etmir,  Allahdan  köməyi  onların 

vasitəsi ilə istəmək lazımdır. Onlarla təvəssül etmək olar. Onlardan şəfaət diləmək olar. 

Və islmadan uzaq olan bir əqidədir.  

 

Şirk  barədə  onlar  belə  deyirlər:  şirk  –  Allahdan  başqasının  Yaratmasına,  Ruzi 

Verməsinə,  Həyat  verib  almasına  inanmaqdır.  Deyirik:  Bu,  Allahdan  başqa  Yaradan, 

Ruzi Verən olmadığını deyən Əbu Cəhl və Əbu Ləhəbin əqidəsidir.  

 

Şəkk  yoxdur  ki,  Allah  ona  təvəssül  etməyi  sevir,  lakin  Ona  təvəssül  Onun  şəriəti 

çərçivəsində  olunmalıdır.  Mələk  vasitəsilə  yox,  ağac,  daş,  vasitəsilə  yox,  övliyalar 

vasitəsilə  yox.  Allaha  Onun  ad  və  sifətlər  vasitəsilə  təvəssül  etmək  olar,  saleh  əməllər 

vasitəsilə.  

---

 

19

Xulasə.  Bütün  bu  ayələr  bu  qaydanı  isbat  edir,  və  bu  odur  ki  –  müşriklər  Allaha 

Rububiyə Tövhidində küfr etmirlər, onlar Allaha Ona Tək ibadətə laiq olmağında küfr 

edirlər. Və biz bu qaydanı yadda sxlamalıyıq, ki dinimizin əsasını bilək və əqidəmizdə 

möhkəm olaq, dəvətimisdə, və bidət firqələrinə hüccəti qaldıra bilək.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

20