Щяр бир алим гиймятлидир. Анъаг нязяриййяни тяърцбя иля бир

R.İlyasov:  – Ata ocağından Gəncədə qalan‐

lar varmı?

N.Ölçər: – Qardaşlarının uşaqları və nəvələri

var, qohumları var, ancaq mən tanımıram.

Baxın, qohumluq‐əqrəbalıq ele bir şeydir ki, bir

yerdə olduğunuz zaman, xatirələrinizi bölüş ‐

dü yünüz zaman məna kəsb edir. Onun xari ‐

cində illər sonra biri gəldiyində ki, mən sizin

qohumunuzam, artıq o, bir baxıma insana yad

kimi gəlir. Bu, psixoloji bir vəziyyətdir. Birlikdə

böyüməyib, keçmişdə bir yerdə olmadıqca,

xatirələri bölüşmədikcə qohumluq‐əqrəbalıq

deyilən tellər də, qan bağı da bir məna ifadə

etmir. Onun üçün Gəncəyə gedib‐getməməkdə

tərəddüdlərim var. Atamın dediyi Gəncəyə dair

zehnimdə canlandırdığım bir Gəncə var. Bilirəm

o Gəncə artıq indi yoxdur.  Bir əsr keçmişdir

üstündən. Məsələn, Bakıya getdiyimdə xəyal ‐

larım və xatirələrim can lanmadı. Sanki xarici

bir şəhərə getmişdim. Hər hansı bir Avropa

şəhərinə. Ancaq bu da nor 

maldır. Ancaq

insanın xəyalları, xatirələri başqa cürədir. Onun

üçün bir daha xəyallarımın canlana bilməyəcə ‐

yini düşünərək Gəncəyə get mirəm. İnşallah bir

gün gedərəm...