Şirvani Ədilli MƏNİm odlar diyarim
Taleyim veribdir bir kərə aman
Yüklə 0,62 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Gözəl qız, sən nə gözəlsən.
|
Taleyim veribdir bir kərə aman Taleyim veribdir bir kərə aman, Mən səni tapmışam səadətim tək! İndi itirməkdən qorxuram yaman, Qorxuram xəyala dönə bu gerçək! Qorxuram bir daha görməyəm səni, Bir də eşitməyəm incə səsini, Bir daha süzməyəm gülər çöhrəni, Bir daha duymayam gül nəfəsini! Ürəyim səndədir, vermişəm sənə, Köksündür əbədi ünvanım mənim. Heç nə bu dünyada yar olmaz mənə Sənin heyranınam, heyranım mənim! 08. 11. 2003. Tale ulduzlarımız Hara getsə görüşəcək Yollarımız bir gün yenə. Harda olsan alıb fələk, Rast edəcək səni mənə! Harda olsan, ordayam mən, Harda olsam, ordasan sən Yola çıxsaq yoldaşıq biz, Birdir olan səfərimiz! Addımbaşı qoşayıq biz, Etmə heyrət, sorma “nədən?”, Axı göydə ulduzumuz Qoşa yanır biz bilmədən. Sənin üzün mənə doğru, Mənim yönüm sənə sarı, Tale tez-tez qoşa salar Ulduzu cüt olanları! Sentyabr, 2002. Çixart gözündən eynəyi Çıxart gözündən eynəyi, Görüm qara gözlərini. Eynək sənin qənimindir Örtüb bir cüt gövhərini. Gözlərində qara eynək Varsa necə görüm səni? Gözlərimdə bir pərdə tək Eynəyin kor edib məni! Sənin o gözlərin ki var, Gözəlliyin pəncərəsi. Olmaz gözəlliklər aşkar Qalxmasa qara pərdəsi. Çıxart gözündən eynəyi, Qatma nifrət məhəbbətə, Sənin kimi bir mələyi Eynək döndərər ifritə! Sən eynəksiz bir mələksən, Əzərsən şeytanı, şəri, Eynək taxsan çəkəcəksən O simana iblisləri! Oktyabr, 2001. Tale bizi görüşdürdü. Tale bizi görüşdürdü Təsadüflər təsadüfü bildiyimiz, Hər gün gedib-gəldiyimiz Bir məkanda. Acı məktəb illərində vurulduğum, Nuruna qurban olduğum, Ömrümə bir naxış olan, İndi isə mənə çox-çox doğma olan, tanış olan O gözləri sezdiyimdə Düşündüm öz-özdüyümdə: “Tanrı səni yazsa mənim taleyimə ölməz idim, Nə dərd, nə qəm bilməz idim!” Hətta dilim dayanmadı, Söz də dedim, Söz də yedim. Fəqət sandım Addımbaşı rasta çıxan, Qəlbləri yandırıb yaxan Yüz-yüz, min-min gözəllərdən, biri də sən! Bu sadəcə mən biləndi, başqa idi tale bilən, Tale bizi görüşdürdü addımbaşı biz bilmədən! Zaman keçdi, günlər ötdü, Tale bizi yaxın etdi İllər boyu bir partada oturmaq tək, Lap əzəldən taleyimdə yer etdiyin oldu gerçək! Bu gözlərin o gözlərlə Bir atası, Bir anası varmış demə, Tale bir də o sevgini qarşıma çıxarmış demə! Mən ki səni Əlim çatmaz, Ünüm yetməz Üfüqlər tək uzaqlarda sanmış idim, Öz bəxtimi danmış idim! Gündüz Nur tək başım üstdə yanırmışsan, Gecə Ay tək başıma dolanırmışsan! İndi sənə budur sorum, Gecə Ayım, gündüz Nurum, Tanrı səni yazsa mənim taleyimə ölərəmmi? Səndən başqa kim iləsə xoşbəxt ola bilərəmmi?
Kim nə anlar ki, desəm, sən ki mələksən, gözəlim? Tanrı çox şəxsə gözəllik yetirər, qəlb verməz, Sən gözəlliklə də, qəlbinlə də təksən, gözəlim! Mənə hey öylə gəlir ki, bu mələkliklə axır Şəri-şeytanı əzib, məhv edəcəksən, gözəlim! Sanki sevdim səni hissimlə də, ağlımla da mən, Hava-su tək mənə dünyada gərəksən, gözəlim. Kim bilər, kim bilər aşiqliyimin hikmətini? Bu “kobud dunyamız”a incə bəzəksən, gözəlim. Sən bu Şirvaninin ömründə səadət naxışı, Ürəyində ən uca arzu-diləksən, gözəlim! Oktyabr, 2000. Quşcığaz Asudə, sevimli bir quşcığazsan, Budaqdan budağa gəzərsən hər an, Qonduğun budaqlar əyilər həmən, Titrəyər ağacın kökü yerindən! Hər zaman maili duran budaqlar, Sənin həsrətini içində saxlar, O müti aşiqlər hazırdır hər gün, Ayağın altında əyilmək üçün! Müti aşiqlərin zövq verər sənə, Əzib oynadarsan ayağın altda, Səndən usanmazlar budaqlar yenə, Onlar kam alarlar bundan həyatda! Əzəldən dik duran budaqlar da var, Heç zaman əyilməz, məğrurdur onlar, O dik budaqlara qonmağın çətin, Gərəkdir əyilsin sənin qamətin! Sənə əyilməyən dik budaqlara Qona bilməməyin yandırar sənı, Bu dəmdə qəlbinə vurular yara, Daha unudarsan köhnə peşəni. Bilərsən aşiqlik nə cür olarmış, Aşiqdə bütövlük, ləyaqət gərək, Əsl aşiq olan məğrur olarmış, Eşqin, mütisənsə, saxtadır demək! Oktyabr, 2000. Özüməm Məni necə görmək istəsən də sən, Bil ki, başqa biri edə bilməzsən, Sən nə görürsənsə, o da mənəm, mən, Yaxşı bax, bu qaşım, bu da ki, gözüm, Əmin ol, bu mənim özüməm, özüm!
Nə gərək bununçün qürur əyilsin, Bu mənəm, xoşuna gəlirsə gəlsin, Gəlmirsə yenə də yoxdur bir sözüm, Bax, gülüm, bu mənim özüməm, özüm!
Ruhum ki yarımçıq deyil, bütövdür, Ancaq bir üzümlə sürərəm ömür, Bil ki, yoxdur mənim ikinci üzüm, Yaxşı bax, bu mənim özüməm, özüm!
Dərd verən deyirəm nahaqdan sənə, Axı sənin məndən nə xəbərim var, Mən ancaq baxıram qıraqdan sənə. Sanıram sənə bu qəlbimi açsam, Açaram bir böyük qəbahətimi, Deyirəm qarşında qəbahətim tək Gizlədim içimdə məhəbbətimi! Bəlkə də bu namərd dilimi açsam Bir anlıq sən gedib xəyala dərin Yenə də mehriban baxışlarınla Baxarsan üzümə, qaçar ləblərin. Səndən ki özgə şey görməyib gözüm, Bir kəlmə nədir ki, dəyişəsən sən, Bir kəlmə nədir ki, nifrətə dönsün İllərin dostluğu, sayğısı birdən! Özgələr içində qıraqdan baxıb, Nə salam söyləyib, nə söz deyərsən, Təklikdə onun da əvəzin çıxıb Hər sözünlə sanki, üzr istəyərsən! Aşiq ki heç zaman, heç bir çətində Eşqin yollarından çəkilməz geri, Böyük bir sevginin həqiqətində Yoxdur bir təkəbbür, təvazö yeri! Fevral, 2000. Tək bənd Ayrılığın son qoyubdur hər şeyə, Sən getmisən, arzu gedib, kam gedib, Kədər gəlib mənlə ömür etməyə, Sevinc mənə alışmamış xam gedib! Noyabr, 1999. Möhtacam Bir ox olub, gəl sinəmə bat mənim, Hər an sənin gəlişinə möhtacam. İstəyirsən sevincimi qəm edib Qəmimə gül, gülüşünə möhtacam! Gəlib məndən əhvalımı soruşma, Dərd-qəmimə şərik olma, qarışma, Küsülü tək bir söz demə, danışma, Baxışına, duruşuna möhtacam! Qayıt gülüm, gözüm gürsün çöhrəni, Xəyalına əsir etmə sən məni, Həqiqətdə görəmməsəm mən səni, Bir yuxuma girişinə möhtacam! 20. 11. 1999. Səndədir Gülüm, baş götürüb getsəm də hara, Xoşbəxt həyatımın özü səndədir, Çoxdur ürəyimə vurulan yara, Hər ürək yaramın közü səndədir! Yüz insan görsəm də tənhayam yenə, Möhtacam sevincdə, kədərdə sənə, Bu qəmli dünyada bir kərə mənə Taleyin güləcək üzü səndədir! Bərələr keçirəm, bəndlər yarıram, Hara əl atıram, qəm qoparıram, Hər şeyi “sən” görüb, “sən” axtarıram Hər an bu könlümün gözü səndədir 17. 11. 1999. Qəzəl Yaxşı ki, eşq aləmimdə sən, gülüm var olmusan, Heç zaman dönməz bu sevdama səbəbkar olmusan. Səndən əvvəl də çox afət qəlbimə mehman olub, Qəlbimi tərk etməyib tək sən vəfadar olmusan. Tək sənə oldum nədən aşiq, buna olmaz səbəb, Sən mənə Xaliq yetirmiş sevgili yar olmusan. Çatdım aləmdə səni sevməklə mən kamilliyə, Qəlbimə zülmət qaranlıqdan xilaskar olmusan. Səndə tapmışdır Ədilli ömrünün mənasını, Sən sevincimdə səadət, qəmdə qəmxar olmusan! 17. 11. 1999. Tək bənd Sən tək bir gözəli görən bir insan Ürəyi sinədə qoya bilərmi? Lap yüz illik ömür sürən bir insan Sən olan dünyadan doya bilərmi? Aprel, 1999. Gözəlliyin var Gülüm, heç özündən varmı xəbərin? Qəlbləri yandıran gözəlliyin var! Ləbin çeşməsidir abı-kövsərin, Cənnəti andıran gözəlliyin var! Sən tək bir gözəlin yox ki qiyməti, Kim danar dünyada bu həqiqəti? Min bir gözəllikli bu təbiəti Hərdən utandıran gözəlliyin var! Gözəl olduğunu sən bilə-bilə, Danışıb-gülürsən naz-qəmzə ilə, Sən özün naz edə bilməzsən belə, Səni nazlandıran gözəlliyin var! Mart, 1999. Nəyinə gərəyəm Bütün bu təbiət heyranındısa, Dünyanın nəyi var qurbanındısa, Görəni ram etmək imkanındısa, Nəyinə gərəyəm axı mən sənin? Mən bələd olaram eşqın dadına, Şeirlər qoşaram sənin adına, İstəsən, yanaram sənin oduna, Nəyinə gərəyəm axı mən sənin? Çəkərəm mən sənin eşqində zülüm, Buna görə səni minnətdar bilim? Yox, yox, mən özüm də bilirəm, gülüm, Nəyinə gərəyəm axı mən sənin? Nə fərqi, aşiqəm, aşiq deyiləm, Eşqimə sadiqəm, sadiq deyiləm, Bircə gülüşünə layiq deyiləm, Nəyinə gərəyəm axı mən sənin? Məni tanısan da, özünçün görmə, Sənə “haqq” verilib, salam da vermə, Mənə ürək verən eyham da vurma, Nəyinə gərəyəm axı mən sənin? Hərdən üzümə də gəlib gülərsən, Bir sözünlə məni xoşbəxt elərsən, Sən bunu sədəqə yəqın bilərsən, Nəyinə gərəyəm axı mən sənin? Demərəm “bu dünya belədir, niyə?” Tək tanrı sahibdir çünki, hər şeyə, Varsa bir sədəqən, ver dilənçiyə, Nəyinə gərəyəm axı mən sənin? Fevral, 1999. Qəzəl Var vücudumda dərin yarası naz etməyinin, Vəsldir yarasının çarəsi, naz etməyinin Səndə bir başqa gözəllik də görünməz gözümə, Olmuşam təkcə mən avvarəsi naz etməyinin! Məndə can qalmaz axır sən bu qədər naz eləsən, Badına getdi canım parası, naz etməyinin. Əl çəkim, baxmayım heç, bəlkə yumum gözlərimi? Oduna yandı gözüm qarası, naz etməyinin. Bu əsirlikdən Ədilli necə azad olsun? Qəlbimi ovladı macərası naz etməyinin! Yanvar, 1999. Mənimçün yaranmamısan Bəlkə qiyməti var sən tək dilbərin, Bəlkə bu dünyada var bərabərin? Gözəlim, sən bütün gözəlliklərin Bəlkə zirvəsində dayanmamısan? Hər bir eyhamının sirri var dərin, Görəsən özünün varmı xəbərin? Hələ ki, qanına boyanmamısan! Görəndə bu qədər gözəl çöhrəni Sanki bir bədbinlik bürüyür məni, Allah kiminçünsə yaradıb səni, Bilirəm, mənimçün yaranmamısan! Yanvar, 1999. Məni vəd gözləyən görməyəcəksən Məni vəd gözləyən görməyəcəksən, Tez-tez gördüyün o əziz məkanda. Bil ki, səbəbkarsan hicrana tək sən, Sonda darıxsan da, darıxmasan da! Burda axı mənim nə günahım var? Hər şey istəyinlə olub hər zaman. İndi də sən özün verirsən qərar, Qızın inadına nə deyər oğlan? O ilk tanışlığın xoş xatirəsi Başqa görüşlərdən üstün olubdur, Hər günün olsa da eşqi, həvəsi, İndi mənə qalan ilk gün olubdur! Yəqin inciməzsən məndən heç zaman, İncisən özündən inciyəcəksən, Bəlkə də bir zaman olub peşıman “Ayrılaq” sözündən inciyəcəksən! 14. 10. 1998. Bilərəmmi mən Gülüm, səni görüb ürəyim dolub, Dilimlə danışa bilərəmmi mən? Bu eşqli dünyada aşiqin olub Məcnunla “yarışa” bilərəmmi mən? Baxanda gözünə sənin bir anlıq, Həm nifrət görürəm, həm mehribanlıq, Sonda qalmamaqçün mənə qaranlıq Özündən soruşa bilərəmmi mən? Bir gün olsam səni yolundan qoyan, Çıxıb qənşərinə söyləsəm “dayan”, Qəlbimin bu sonsuz hissini əyan Etməyə çalışa bilərəmmi mən? Nakam aşiqinə sən gülə-gülə, Gözəlliyin ilə, naz qəmzən ilə, Hər gün ürəyimə od qoysan elə Bir gün də alışa bilərəmmi mən? Gzəlim, bu könlüm hər axşam-səhər, Bil ki, təkcə sənin fikrini çəkər, Sən məni bəxtimə düşməsən əgər Bəxtimlə barışa bilərəmmi mən? Sentyabr, 1998. Qəzəl Olub eşq aludəsi, bir gülərüz yar sevirəm, Daha aləmdə nə bir dərdi-qəmim var, sevirəm! Bir sevən qəlbə nə xiffət, nə kədər mail olar? Sevgisiz başa fəqət dünya gələr dar, sevirəm! Sevdıyımdən bəri biganəyəm hər yad gözələ, Olub öz yarıma bir əhli-vəfadar, sevirəm. Əsl aşiq gərək aşiqliyi ar eyləməsin, Hətta məcnunluğu da eyləməyib ar, sevirəm. Eşqimi yüz dəfə ərz eyləmişəm mən o gülə, Osa hey sevdiyini eyləyir inkar, sevirəm. Onda sahibi-cahan oldu ki, Şirvani, o yar Dedi – öz sevdiyini eyləyib iqrar – “sevirəm”! İyul, 1998. Qəzəl Səni sevən, gözəlim, təkcə bir nəfər kim olar? Cahanda tək səni sevməklə bəxtəvər kim olar? Bir an görünməyının həsrətiylə bəs gözəlim, Məhəllənizdən ötən, söylə, hər səhər kim olar? Bir az kobud yanaşıb, sonradan həyanı görüb, Tez ar edib axıdan damla-damla tər kim olar? Əgər həqiqi deyildirsə aşıqın, gözəlim, O “yox” sözünlə edən dünyadan həzər kim olar? Bu tale hər cürə saldıqca hey aralı bizi, Bu intizarda çəkən qüssə, qəm, kədər kim olar? Ədilli bəlkə də heç layiqin deyil, gözəlim, Cahanda bəs sənə layiqli bir bəşər kim olar? İyun, 1998. Qəzəl Hər yerdə, məkanda çıxan aşkara məhəbbət, Hər yerdə də hər dərdimizə çarə məhəbbət. Könlüm deyəsən bir təzə sevdaya düşübdü, Bəslər o mələk çöhrəli bir yara məhəbbət. Gördükcə yarın üstəlik əxlaqını hər dəm Qəlbimdə vurar şövq ilə fəvvarə məhəbbət. Aləmdə təki aşiq olub vəslə çataq biz, Uğrunda qoy etsin bizi avvarə məhəbbət. Qoy biz yaşayaq ki, hər an eşq ilə, çıxartsın Aləmdə bizi xoş günə, rüzgara məhəbbət. Düş eşqə gözəl hislərinin möcüzəsin gör, Malikdi müəmmalı min əsrara məhəbbət. Şirvaniyə yoxdursa məhəbbət, nə gərək söz? Baisdi bu könlümdə hər əş’ara məhəbbət! İyun, 1998. Qəzəl Gözəlim, öylə gözəl, incə gəlirsən ki, mənə, Bilmirəm mən nəyi layiq görüm aləmdə sənə! Bir baxışda sənə qurban verirəm hər şeyimi, Sən olursan bu gözümdə, gözəlim, bircə dənə. Bəlkə də səndən uzaq sanmaram, ancaq görən an Unudub hər şeyi, könlüm sənə təslimdi yenə. Deyəsən axırı bu hiss məni məcnun edəcək, Sənə bu eşqimin artır gücü gündən də günə. Nə qədər vəslinə də çatmayıb öz dilbərinin Bil ki, aşiqdə də sığmaz gözəlim, ruh bədənə. Gəlişindən bu təbiət də şərəf duydu sənin, Səni mən qısqanıram, gül-çiçəyə, çöl-çəmənə. Necə heyranın olub gör ki, bu Şirvani sənin Qurbanam, sən kimi qızlar yetirən bir Vətənə! 09. 06. 1998. Qızlar Vüsal həsrətiylə, eşq həvəsiylə, Vuran ürəklərin yarası qızlar. Hər yerdə, məkanda bu eşq əhlinin Hər zaman başının bəlası qızlar. Gələndə qəmzəylə, nazla, eyhamla, Doldurar qəlbləri arzuyla, kamla, Hər yeri düşəndə bircə məqamla, Ən böyük bir sevda dünyası qızlar. Bu qızlar qəlbləri sevdaya salıb Gözdə zirvələrə qalxıb, ucalıb. Müqəddəs analıq yükünü alıb Olar gələcəyin anası qızlar. Qızlara yaraşır ola mehriban, Olmaya acıdil, yersiz danışqan, Olanda özünə biganə, nadan, Olar xaliqinə də asi qızlar. Bəzən bir namərdi həmdəmi sanıb, Sadəlövh qəlblə hər sözə inanıb, Bir özgə məqsədli “eşq”ə aldanıb Sonradan peşiman olası qızlar. Qızların qəlblərdə necə sehri var, Bu nə bir gözəllik, bu nə iqtidar, Hansı bir məkanda peyda olsalar O dəm həmin yerin səfası qızlar. Aprel, 1998. Qəzəl Hər kimə sevdalı bu aləmdə sevda yetməyə, Yəqin aləmdə o insançün dəyər vay etməyə. Sanki bu aləm yaranmış eşq üçün, sevda üçün, Can yaranmış yar üçün hər dəm onu pay etməyə. Ey Ədilli, bil ki, nahəqdir, çalışma dünyada Özgə bir zövqü bu eşqin zövqünə tay etməyə! Mart, 1998. Gözəl qız, sən nə gözəlsən. Gözəl qız, sən Nə gözəlsən? – qaşı qara, gözü qara, Özgə bir zövq, bir gözəllik bil yanında üzüqara. Nə gözəlsən, ay gözəl qız, Saçı qara, üzü bəyaz, Üstəlik də edəndə naz Könül necə məftun olmaz? Təbiətin gör bir necə hökmü vardır, Hansı dahi, bir ilahi sənətkardır, Yaradıbdı sənin kimi bir əsəri, Gözəlliyi fəth eləyibdi göyləri! Kim çəkibdi ağ üzünə o xalını? Sehrə salıb camalını. El dilində bir söz yaşar, Gözələ lap al da geysə, şal da geysə tez yaraşar. Əslindəsə belə baxsan, Geyim nədir? – cansız əşya, Sən geyimə yaraşıxsan! Sən belə bir gözəlliklə təbiətin eyhamısan, Sənətkarlar ilhamısan, Hər dəmində şairlərin şeirisən, qəzəlisən, Gözəlliklə bu dünyanın yoxsa ki, bir axırısan, əzəlisən? Azərbaycan gözəlisən! Kim ki, görər surətini, Gözəllikdə qiymətini, Üstəlik də ismətini, Tezcə tapar ülvi eşqi, məhəbbəti, Xoşbəxtliyi, səadəti Gözlərinin, qaşlarının saçlarının qarəsində! Kim ki, görər surətini, Tez düşünər kimin yarı olacağın barəsində. Düşər bir eşq, bir sevdanın xəyalına, İstəyər ki, çata sənin vüsalına. Qeyrisinə mail olsan Coşar, daşar
eşq qarışıq xudbinliyi, Sonda yenə tapar qəmi bədbinliyi... Kimin yarı olursan ol, İstəmirəm eqoizmi, xudbinliyi, bədbinliyi, Həyat belə tələb edir. Xudbinliklə bacarmayan Eşq adıyla öz canını tələf edir! Bu sözlərim bəlkə eşqə böhtan olar, Yanlış olar, yalan olar, Özüm üçün bəlkə də bir süni, quru təsəllidir, Fəqət yenə hikməti var, yəqin sənə də bəllidir! Noyabr, 1997. Qəzəl Kim sevsə bilər ki, necə hikmətdi məhəbbət, Ən aliməqam dünyada nemətdi məhəbbət. Asudə o kəsdir çatıb eşqində vüsala, Arif olana əsla səadətdi məhəbbət. Aşiqliyə biganədi, cahildi yəqin ki, Kim söyləsə ki, sadəcə şəhvətdi məhəbbət. Eylərmi xəyanət yarına aşıq olan kəs Daim qalan ülfətdi, sədaqətdi məhəbbət. Sevdikcə də mənən durulub pak olar insan, Zalımlığa, namərdliyə nifrətdi məhəbbət! Bir ali ləyaqətdi, mərifətdi bəşərçün, Kamilliyə yol, haqqa itaətdi məhəbbət. Kim eşqə inanmır, yanılır bilsin o əsla, Aləmdə danılmaz bir həqiqətdi məhəbbət. Şirvani, deyək qoy, elə mənalı bu ömrün Mənası məhəbbətdi, məhəbbətdi, məhəbbət! Oktyabr, 1997. Olasan mənim (Sifarişlə yazılmış şeir) Gözəl qız deyirsən adım Nigardır, İstərəm nigarım olasan mənim. Bu qışı, payızı olan cahanda Çiçəkli baharım olasan mənim! Sən oldun qəlbimin eşqi, həvəsi, Bu könlüm istəməz başqa bir kəsi, Həkim qız, mənəm bir vüsal xəstəsi, Sən də xilaskarım olasan mənim! Sən olsan ömrümün tək səadəti, Neynirəm mən daha varı, dövləti, Dünyaya vermərəm saf məhəbbəti, Sən hər dövlət-varım olasan mənim. Sən bu xoş həyatda hər arzum, kamım, Eşqim, məhəbbətim, şeir ilhamım, Ən gözəl dövranım, günüm, əyyamım, Ən xoş ruzigarım olasan mənim. Bir kəsə könlümü açdımsa, inan, Xəyanət etmərəm ona heç zaman, Sən də bu sevdaya inanıb hər an, Əhli-vəfadarım olasan mənim! Oktyabr, 1997. Qəzəl Aşiqlərə afətlərinin vəsli gərəkdir, Möhtaclıq axır aşiqi məhv eyləyəcəkdir! Bir gün bu könül odlanacaq ehtirasından, Söndürməyə dünya bizə dar, ömr gödəkdir! Can məhvi görünməz gözə eşq ehtirasından, Məhv etsə də eşq aşiqi, aşiq sevəcəkdir! Pərvanə nə cür ki, özünü yandırar odda, Onda axı eşq vəsli üçün çırpan ürəkdir. Şirvani, bu qəlblərdəki eşq hissi əzəldən Ən incə naxışlarla bu dünyaya bəzəkdir! Avqust, 1997. Sevgilim Sevgilim, çöhrən bir bahar çiçəyi, Heç vədə solmayıb, solmayacaq da! Mənimçün elin min gözəl-göyçəyi Sənin tək olmayıb, olmayacaq da! Sevgilim, çöhrəni görəndə bir dəm, Mənə bu dünyada nə kədər, nə qəm? Bu könlüm özünə sənin tək həmdəm Heç yerdə bulmayıb, bulmayacaq da! Sevgilim, bu gözüm görməz özgəni, Tale çıxarandan qarşıma səni. Heç kim bu cür dəli sevdaya məni Heç zaman salmayıb, salmayacaq da! Noyabr, 1996. Qəzəl Dilbəra, o hüsnünə heyran qalanın var sənin, Hər gəliş, hər halətindən zövq alanın var sənin. Bir kərə şəfqətli çöhrəndən görərkən bir gülüş Min bəlalardan çıxıb bidərd olanın var sənin. Dilbəra, xaliq nə cür xəlq eyləmiş sən tək bəşər? Çöhrənə bir büt deyib səcdə qılanın var sənin. Sənlə dərk eylər könül Məcnun nədir, səhra nədir, Qeys tək səhrada məskənlər salanın var sənin. Dilbəra, sənlə cəhənnəmlər də dönmüş cənnətə, Ömrünə vəslinlə xoşbəxtlik bulanın var sənin. Dilbəra, kim dərk edər bir gerçək eşqi dünyada, Söyləməz Şirvaniyə “zərrə yalanın var sənin”! Oktyabr, 1996. Qəzəl Gözəl, hüsnün ürəklərdə nə halətdir, biləydin kaş, Görüb, dərk etmək əslində nə hikmətdir, biləydin kaş. Gözəl, hüsnündə xaliqdən nə möcüz iqtidar vardır, Ki, baş əymək önündə bir şərafətdir, biləydin kaş. Gözəl, səndən bu könlümdə olubdur hislərim pünhan, Bu pünhan hislərim məhz o məhəbbətdir, biləydin kaş. Gözəl, bir yol bu dünyada sənə biganə davranmaq Məhəbbət aləmində bir cinayətdir, biləydin kaş. Gözəl, varsan deyə sevmiş Ədilli ömrünü bil ki, Bu hər bir vaxt danılmaz bir həqiqətdir, biləydin kaş. İyul, 1996. Özünə vurulmuşam Bir gülərüzlü dilbər bir taleh məqamında Ürəyimə iz salıb, izinə vurulmuşam. Gözləri gözlərimə tuş olanda bir anlıq Gözlərimlə danışan gözünə vurulmuşam! Bu dilbərin surəti “mən”inin güzgüsüdür, O gözəllik, məlahət qəlbinin cizgisidir, Qəlbimdəki bu sevgi ilahi sevgisidir, Danışanda dilinin sözünə vurulmuşam. Bu dilbərin adına qəlbimdəki yer dərin, Varlığını duyanda ruhu edər səp-sərin, Könlüm mənə deyir ki, bu sevdiyim dilbərin Nə qaşına, nə də ki gözünə vurulmuşam, Özünə vurulmuşam! Özünə vurulmuşam! Iyul, 1996. Qəzəl Əhsən o dünyaya ki, sən tək gözəl cananı var, Şükr, Allahın bizə bir böylə ərməğanı var. Mən nə xoşbəxtəm səni görmək mənə olmuş nəsib, Xaliqin dünyada milyonlar ilə insanı var. Min bəla sən tək yarın eşqiylə virandır hər an, Sənlə rast olduqda qəlbin başqa bir sultanı var! Göz görüb “bir dəm sənə baxmaq qənimətdir” deyər, Çünki, hüsnündən gələn min bir könül dərmanı var. Cahil olmazmı Ədilli bilməyincə qədrini? Səndə ömrün şövqü, dünya zövqü, hikmət kanı var! İyun, 1996. Yüklə 0,62 Mb. Dostları ilə paylaş:
|