Yorab, bu javohirlarniki, manzum etdim, Chekkanim anga har nuktaki, ma’lum etdim, Har nuktaga bir tarona marqum etdim, Ko’p gavhar aning zimnida maktum etdim. Ma’nosi: Ey xudo, bu javharlarni she’r bilan yozib chiqdim, Turli nozik ma’noli so’zlarni terib ularning (mazmunini) ma’lum qildim. Har bir shunday so’zga bir ohang berdim. Ularning orasiga ko’p gavharlarni berkitdim. Endi biz “Nazmu-l-javohir”dagi to’rtliklarni ko’rmakka va ularda berkitilgan gavharlarni ochmoqqa kirishamiz.
Hazrat Ali rivoyat qilganlardan birinchisi bunday: “Imonu mar’iy yu’rafu bi iymonihi”. Ma’nosi: Kishining imoni uning ahdiga vafosida ko’rinadi. Demak, kishidagi imon, ya’ni ishonch, e’tiqod uning o’z ahdiga vafodorligida bilinadi. Shu fikrni Navoiy she’r bilan bunday bayon etgan: Imoni aningki, kufrig’a sotir (berkituvchi) erur Chin nukta demakka ul kishi qodir erur Har kimsaki, imon ishida mohir erur Imonini bilki, otidin zohir erur Ma’nosi: Ul kishiki, imoni kufrini yo’qotar ekan, Chin toza ma’noli so’z demakka qodirdir. Imon ishida mahorat kasb etgan har bir kimsaning Imoni uning otidan bilinib turadi. Ushbu to’rtlikdagi asosiy masala nukta va imondir. Nukta – chin toza ma’noli so’z. Bunday so’zni demakka qodir inson sof imon egasi bo’lgan insondir. Ko’rinib turibdiki, Navoiy asl nusxadagi ma’noni ancha kengaytirgan. Asl nusxada “aymon” ahdga vafo qiluv to’g’risida boradi. Navoiy esa imonga ega bo’lmoqni bosh o’ringa qo’yadi. Haqiqiy chin ma’noli so’zni demoqqa faqat imon ishida mohir bo’lgan zotgina qodirdir. Kim sof imon egasi bo’lsa, bu uning otidanoq anglashilib turadi. Demak, hamma gap imon, ishonch, e’tiqodda saxovatli bo’lmoqlikdadir.
