Valentlik tushunchasi Xulosa. Sintaktik aloqa haqida

Boshqaruv aloqasi bir tomonlama shakllangan SBlar tarkibida amal qiladi. Faqat tobe a’zolari birikish uchun tobelovchi qo‘shimcha olgan SB boshqaruv yo‘li bilan bog‘langan deyiladi. Bunda hokim so‘z tobe so‘zning qanday shaklda bo‘lishini boshqaradi. Masalan, kitobni o‘qimoq birikmasida tobe so‘zning tushum kelishigi shaklida kelishi o‘qimoq fe’lining o‘timliligi bilan belgilangan. Agar bu fe’l o‘timsiz fe’lga aylantirilsa, (o‘qildi) tobe so‘zdagi tushum kelishigi shakli o‘z-o‘zidan g‘oyib bo‘ladi: kitobni o‘qimoq-kitob o‘qildi.
Boshqaruv aloqasida tobe so‘zni har xil turkumdagi so‘z boshqarishi mumkin. Misollar: uyga bormoq (fe’lli boshqaruv), mendan katta (sifat boshqaruvi), tovushdan tez (ravishli boshqaruv), o‘qishda birinchi (son boshqaruvi), aytgan bola (otli boshqaruv). ya’ni tobe so‘z oldin, hokim so‘z keyin keladi hamda a’zolar orasiga boshqa so‘zni kiritib bo‘lmaydi, (kumush qoshiq birikmasini kumush o‘nta qoshiq deb o‘zgartirib bo‘lmaydi). Ba’zan bitishuvda ham tartib ikkinchi o‘ringa tushib qolgandek tuyuladi: Majlis bo‘ladi – Majlis kechqurun bo‘ladi. Lekin bunda majlis so‘zi fe’lga bitishuv asosida emas, balki bosh kelishikda bog‘lanayotganligini esdan chiqarmaslik lozim.
Demak, bitishuv aloqasida tartib va ohang muhim rol o‘ynaydi. Bunda tobelik tartib va joylashuvdan, so‘zning grammatik xususiyati va ma’nosidan anglashilishi ayon bo‘lib turadi.
Кelishik affiksi o‘z ma’nolarini yo‘qotgan tezda kelmoq, o‘z-o‘zidan raqsga tushib ketmoq, birdan gapirmoq birikuvini ham bitishuv aloqasi sifatida qaramoq lozim. Chunki kelishik qo‘shimchasi bu SBda o‘z tizimidan ajralib, so‘z tarkibida «qotib qolgan». Bular – kelishik qo‘shimchasini olgan holda ravishga ko‘chgan so‘z.

Valentlik tushunchasi

Hozirgi tilshunoslikda gap bo‘laklari ierarxiyasida faqat

kesimning eng muhim bo‘lak, gapning struktur asosi deb qaralishi gapni tashkil etuvchi sintaktik elementlar o‘rtasidagi sintaktik aloqalar xarakteriga ham ta`sir qiladi. Har qanday gap predikat va uning argumentlari munosabati birligi sifatida qaralar ekan, predikat va uning argumentlari o‘rtasidagi sintaktik munosabatlar tushunchasi hozirgi tilshunoslikda morfologik munosabatlar tiplarining boshqaruv, moslashuv, bitishuv kabi tahlili orqali emas, balki valentlik tushunchasi orqali belgilanadi. Sintaktik aloqa reallashgan valentlik sifatida qaraladi. Keyingi yillarda valentlik nazariyasi o‘z muammosi jihatidan tilshunoslikda alohida soha sifatida ajrala boshladi. Bu termin aslida 1948-yilda S.D.Kaynelson tomonidan qo‘llanilgan edi.
U so‘zning gapda ma`lum tarzda reallashishi va boshqa so‘z bilan
ma`lum kombinatsiyaga kirishishi xususiyatini uning sintaktik
valentligi hisoblaydi.
S.D.Kaynelson bilan bir vaqtda, ammo o‘zi mustaqil holda
fransuz tilshunosi L.Tener ham 50-yillarda tobelik grammatikasi doirasida valentlik nazariyasini ishlab chiqdi. Uning bu nazariyasi jahon tilshunosligiga keng tarqaldi, yangi-yangi tadqiqotlar vujudga kelishiga turtki bo‘ldi. Tener o‘z grammatikasida gapni struktur jihatdan tahlil qilish jarayonida uning struktur asosi sifatida fe`lga tayandi.
Fe`l valentligi nazariyasiga ko‘ra gap strukturasini predikat (ko‘p hollarda fe`ldan ifodalangan) belgilaydi va u o‘ziga muvofiq kategorial belgilarga o‘rin ochadi. Gapning barcha komponentlari fe`l-predikat valentligi munosabatiga ko‘ra u bilan bog‘liq argument, aktant, agens, lokalis, kengaytiruvchilar kabi terminlar bilan bir-biridan farqlandi.
Valentlik nazariyasining mukammallashishida nemis tilshunosi G.Xelbig katta rol o‘ynadi. U nemis tili materiallari asosida fe`lning valentlik modellarini ishlab chiqdi va "Nemis tilidagi fe`llar valentliklari va distributsiyasi lugati" ni tuzdi.
Dastlab valentlik nazariyasi valentlik tabiatini turlicha
hal qiladigan ikki yo‘nalish – forma va semantik yo‘nalishga
ajraldi. Keyingi davrlarda bu ikki yo‘nalish orasida o‘zaro
yaqinlashish, so‘z shakl va so‘z leksik ma`nosi valentliklari o‘rtasidagi munosabatning mavjudligiga e`tibor berilmoqda.
Hozirda valentlikning asosan ikki turi sintaktik (konfiguratsion) va semantik turlari ko‘p tilshunoslarga yaxshi tanish. Sintaktik valentlik – ma`lum mustaqil so‘zning boshqa mustaqil so‘z bilan birika olish imkoniyati va semantika bilan ham bog‘liq. Semantik valentlik leksemalar o‘rtasidagi turli sintagmatik munosabatlarni ko‘rsatadi. Masalan, o‘zbek tilida "sayramoq" leksemasi qushlarning ovoz chiqarishi ma`nosini ifodalaydi. Shuning uchun u faqat kushlar so‘zi bilan bog‘lana oladi. Ammo u "ko‘p gapirish" ma`nosi bilan "odam" sinfiga kiruvchilar bilan ham birikadi. Bu sayramoq leksemasining semantik valentligidir.