3-mavzu. Rivojlanish falsafasi Reja

Element –(lot. elementum – birlamchi modda) –
butunning nisbatan bo‘linmas
qismi. Qism tushunchasi o‘z hajmiga ko‘ra «element» tushunchasidan kengroq,
chunki bu har qanday qism emas, balki nisbatan bo‘linmas qism. Bunda «qism»
butun tushunchasi bilan, «element» esa – struktura tushunchasi bilan munosabatga
kirishadi.
Element
narsaning boshqa bo‘linmaydigan zarrasini anglatuvchi kategoriya. 
Xususan, modda atomlardan tashkil topadi va atomlar moddaning elementlari
hisoblanadi. Ammo bizga ma’lumki, atom parchalanadi. Nima uchun biz elementar
zarralarni moddaning elementlari deb hisoblamaymiz? Shuning uchunki, elementar
zarralar moddaning emas, balki turli-tuman maydonlarning elementlari
hisoblanadi.
Struktura
(lot. struktura – tuzilish, joylashuv, tartib)
sistemaning tuzilishi va ichki 
shakli, mazkur sistema elementlari o‘rtasidagi barqaror o‘zaro aloqalarning 
birligi. 
Struktura narsalar va hodisalarning tarkibiy qismlari o‘rtasidagi qonuniy
aloqa usuli.

Sabab va oqibat.
Qanday voqea yuz bermasin, barchasining o‘z sababi bor.
To‘g‘ri olingan yo‘l yo‘lovchini tekisliklar orqali mo‘ljallangan manzilga olib
keladi, xato va beparvolik uni sahroga olib boradi va halokatga giriftor etadi.
Hodisalarning umumiy o‘zaro bog‘liqligi va bir-birini taqozo etishi g‘oyasi
determinizm tamoyilida o‘z aksini topadi. Bu tamoyilga binoan tabiatda hamma
narsa sababning hukmiga bo‘ysunadi.
Sabab tushunchasi insonga uning rivojlanishi dastlabki bosqichlaridayoq ma’lum
bo‘lgan. Tabiiy hodisalarning kelib chiqishini tushuntiruvchi sabablarni aniqlashga
bo‘lgan ilk urinishlarga mifologiyada, so‘ngra dinda duch kelish mumkin.
Keyinchalik sabablarning falsafiy va ilmiy izohi yuzaga keladi. Sabab (lot. causa –
sabab) shunday bir hodisaki, u boshqa bir hodisaning oqibatini bevosita belgilaydi,
yuzaga keltiradi. Sababiyat mohiyatini bir hodisaning boshqa hodisani yuzaga
keltirishi, sababning oqibatni yaratishi tashkil etadi. Oddiy ong sababiyat
jarayonini soddalashtiradi: sabab faol tomon, oqibat – passiv tomon sifatida
tasavvur qilinadi, sabab oqibatdan oldin keladi. D.Yum bunday tasavvurlarni
tanqid qilar ekan, - u sabablar mavjudligiga shubha qiladi, aniqrog‘i buni inkor
etadi: «Bir hodisa ayrim holda boshqa hodisadan oldin kelishidan ularning biri –
sabab, ikkinchisi – harakat degan xulosa chiqarish aqlga muvofiq emas. Ularning
birikuvi tasodifiy bo‘lishi mumkin, balki bir hodisa yuz berganida boshqa bir
hodisaning mavjudligi haqida xulosa chiqarish uchun hech qanday asos yo‘qdir.
Shunga qaramay... insonni bunday xulosa chiqarishga majbur qiluvchi qandaydir

---

---

tamoyil mavjud. Bu tamoyil odatdir...”

10
, deb qayd etadi. Sabablar mavjudligining
inkorini Yum shu bilan tushuntiradiki, sababning oqibatni yuzaga keltirish
jarayonini biz bevosita kuzata olmaymiz. Sabab haqida biz yuz bergan oqibatga
qarab xulosa chiqaramiz, ammo bu voqea chindan ham ayrim sababning oqibatimi,
degan savolga biz aniq javob bera olmaymiz, chunki sabab-oqibat aloqasi
mavjudligini biz sinov yo‘li bilan hech qachon tasdiqlay olmaymiz
11
.
Hozirgi zamon fani sabab ob’ektlar o‘rtasidagi o‘zaro aloqa bo‘lib, uning oqibatida
o‘zaro aloqaga kirishgan ob’ektlarning ikkalasi ham o‘zgarishini aniqlash imkonini
beradi. Masalan, Erga yirik meteoritlar tushishiga ulkan ekologik falokatlar sabab
bo‘lgan. Bir qarashda Er jabrlangan passiv tomon, meteorit esa – faol tomon
bo‘lgan. Amalda klassik mexanika qonunlariga muvofiq Er va meteoritning
to‘qnashuvi yuz bergan. Buning oqibatida ikkala jismda tegishli deformatsiyalar
yuzaga kelgan. Amaliyot har qanday hodisaning vujudga kelishi biron-bir omil
yoki omillar bilan belgilanishini ko‘rsatadi.
Yuz berishi yangi hodisa vujudga kelishiga olib keluvchi hodisa sabab deb ataladi. 
Sabab ta’sirida vujudga keluvchi hodisa esa oqibat deb ataladi
.
Dunyoda barcha hodisalar, o‘zgarishlar, jarayonlar muqarrar tarzda muayyan
sabablar tufayli yuz beradi. Dunyoda sababsiz hodisalar yo‘q va bo‘lishi mumkin
ham emas
. Sababiyat qonuni dunyoda barcha hodisalar sababiy belgilangan 
degan qoidaga asoslanadi
. 
Sababiyat qonunini tan oluvchi va uni borliqning 
barcha hodisalariga tatbiq etuvchi faylasuflar
deterministlar deb, sababiyat 
qonunini inkor etuvchi faylasuflar esa indeterministlar deb ataladi.