Çocuk Kalbi

KENDİ KENDİME ALDIĞIM KESİN KARAR

---

5 Pazar
Precossi’ye  verilen  bu  ödül  içimde  bir  pişmanlık  uyandırdı.  Şimdiye  dek
ben bir tek  ödül bile kazanamadım!  Bir süredir doğru  dürüst ders çalıştığım
yok,  kendimden  hiç  de  memnun  değilim,  öğretmenim,  annem,  babam  da
memnun  değiller.  Artık  oyunlardan  da  pek  zevk  alamıyorum,  ilk  zamanlar,
dersimi  bir  güzel  çalıştıktan  sonra  masanın  üstünden  atlar  ve  büyük  bir
sevinçle  oyuncaklarımın  yanına  koşardım  ve  sanki  aylardır  oyuncak  yüzü
görmemişim  gibi  neşeyle  oynardım.  Annem  babamla  oturduğum  zaman,
eskiden duyduğum o mutluluğu da artık duyamaz oldum. Sanki ruhumda bir
gölge var, içinde bir ses aralıksız bana: “olmuyor, olmuyor” diyor.
Akşamları  yorgun  işçilerle  birlikte  pek  çok  çocuğun  geçtiğini  görüyorum.
Bu  çocuklar  bütün  gün  işte  didiniyorlar  ama,  akşam  evlerine  mutlu
dönüyorlar.  Bir  an  önce  sıcak  evlerine  varıp  yemek  masasının  başına
oturabilmek  için  sabırsızlıkla,  hızlı  adımlarla,  yüksek  sesle  konuşarak,
gülerek,  kireçten  beyazlaşmış  yada  kömürden  kararmış  ellerini  birbirlerinin
omuzuna  vurarak  geçiyorlar.  Güneşin  doğuşundan  bu  saate  kadar
çalıştıklarını sanıyorum. Benden çok daha küçük olan o kadar çocuğun bütün
gün,  damlarda,  fırınların  önünde,  makinelerin  arasında,  suyun  içinde,
toprağın  altında,  yalnız  bir  lokma  ekmekle  karınlarını  doyurarak  çalıştığını
düşünüyorum.  Onlar  bu  koşullar  altında  çalışırken  ben  bütün  bu  süre  içinde
yalnız birkaç sayfa karaladığımı aklıma getirince adeta utanıyorum. Ah, çok
mutsuzum,  çok  mutsuzum!  Babamın  da  bu  tutumumdan  hiç  hoşnut
olmadığını,  bunu  bana  söylemek  istediğini  ama,  bundan  pek  hoşlanmadığı
için biraz daha beklediğini pek iyi anlıyorum. Sevgili babacığım, halbuki sen
ne kadar çok çalışıyorsun! Her şey sensin; evi koruyan, dokunduğum her şey,
giydiğim,  yediğim  her  şey,  beni  eğiten,  eğlendiren  her  şey  senin  çalışmanın
meyvesi,  halbuki  ben  hiçbir  şey  yapmıyorum,  çalışmıyorum.  Bütün  bunlar
sana ne kadar sıkıntı, üzüntü, yoksunluk, yorgunluk veriyor ve ben yorulacak
hiçbir  şey  yapmıyorum!  Hayır,  bu  çok  büyük  bir  haksızlık,  bu  beni  çok
üzüyor.  Bugün  kesin  kararımı  verdim.  Ben  de  Stardi  gibi,  yumruklarımı
sıkıp,  dişlerimi  kasıp  çalışacağım.  Bütün  gücümle,  canımı  dişime  takarak
çalışacağım.  Geceleri  daha  geç  uyuyacağım,  sabahları  daha  erken
kalkacağım,  durup  dinlenmeden  çalışacağım,  hiç  merhamet  etmeden
tembelliği yeneceğim, yorulacağım, üzüleceğim; didinmekten hasta olacağım
ama,  onunda  beni  küçük  düşüren,  diğerlerini  üzen  bu  tembel,  anlamsız

---

yaşantıya  bir  son  vereceğim.  Bütün  kalbimle  çalışacağım!  Bütün  gücümle
çalışacağım!  Huzur  içinde  dinlenebilmek,  gönül  rahatlığıyla  oyun
oynayabilmek,  istediğim  gibi  yemek  yiyebilmek  için  çalışacağım!
Öğretmenimin  tatlı  gülümsemesini,  babamın  kutsal  öpücüğünü  yeniden
alnımda duyabilmek için çalışacağım!