O vaxtı – elektrik olmıyan vaxtında bizim kişilər hər gecə gedərmişdər bir evə, payız gecələrində. Yığışarmışdar, noxud qaynadarmışdar, nəbilim paxla qaynadarmışdar. Quru meyvə zad yeyərmişdər.
Burda da Kərbəlayı Zəhyara olub, olar mənim babamın evilə qonşu idilər. Onun da evi bu hündürrüydə pol idi. Ora da belə sürəyya vurmuşdu. Orda otururmuşdar kişilər, bu deer, mən qorxmaram, bu deer, mən qorxmaram. Rəhmətdik Zəhyəra deer ki, ə Musa qorxmirsan? Deer ki, yox biz qorxmuruğ. Deer, gala, ona ağajdan ucu iti paya düzəldillər. Deyillər, apar basdır bunu qəbristannığda filankəsin qəbri üstünə. Balteynən vur, səhər biz də gəlib cıxardariğ. Bular da ikisi gedillər. Bulardan biri oturur yerə ki, onu vursun də qəbirin böyrünə, oturanda demə əynində də şinel var imiş. Nətəri olursa şinelin bir ucu qalır payanın altında. Bu da vurur onun üstünə. Qarannığ olduğunnan bu görmür heş nəyi. Durub gələndə, nə qədər eliyir, gedə bilmir. Elə bilir kimsə bunu tutub saxlıyıb. Elə orda da urəyi gedir. Nəisə, bax belə bir haqq-hesab gəlib buların başına.
