Nərminə:(qəh-qəhə çəkir) Sən? Yox! Sən psixoloji xəstəsən xəstə.
Nahid: Sus! Səni də mənim müalicələrim sağaltdı. Məhv olurdun sən.
Nərminə:(hirsli) Nə idi sənin müalicən? Hə, Nə idi axı? Yanında oturanda əlli dəfə baxışlarınla soyundurub geyindirirdin məni? Axırda guya məni müalicə etdin. Mən də bax, sənin kimi dəli oldum. Her şeyi atıb öz axmaq arzularımın arxasıyca qaçdım! (qışqırır) Amma nə oldu hə? Nə oldu? Tək-tənha qaldım. Xoşbəxtliyim konsertlərdəki on dəqiqəlik ifamda idi ancaq. O səhnədən enən kimi insanlardan qaçaraq dörd divar arasında gizlənib təkliyin ağrısından için-için ağlamaq idimi o müalicənin nəticəsi? (ağlayır)
Nahid: Sən də bunu arzulayırdın. Əzab çəkməyi sevirdin sən?
