Xiva xonligida mahalliy boshqaruv tizimi

1. Ulamo mansablar.
Qozikalon – tamomi qozilarning hukmlarin yozubliqdin33 qiluvchi ham
ulamo, amaldorlarni suluk34 nasab qilishda xonga maslahat beruvchi.
Qozi idora – xonning oldida bo’ladurg’an na yerga safar qilsa hamroh
yurub, xon oldidagi arzdorlarni muhokama qiladur.
Qoziyu xos – xonning, xon vazirlari va eng katta amaldorlarning nikoh
taqsimotiga da’vochilarni muhokama qiluvchidur.
A’lamul ulamo – muftilar tomonidan da’vochilar haqida berilgan fatvolarni
tasdiqlovchi hamda qozilarg’a shariat qonunlari yo’licha rahbarlik qiluvchi.
Rais – masjidlarga imom, muazzin35 tayin qiladur hamda xalqlarni va kosib
hunarmandlarni shariat yo’li bilan tekshirib, xilofi shar’36 qiluchilarning qo’llarin
bog’lab, urib jazo beradi.
Mufti – (9 ta) xalqlarning da’vochilarin suhbatlariga muvofiq ko’rub, shariat
qonunicha fatvo yozib beradilar. Qozilar shu fatvo bo’yicha da’voni muhokama
qiladilar. Oxunlar – (70 ta) bular madrasalarda vaqf g’alla maosh olib, toliblarga
arabiy kitoblardan ta’lim beradilar.
Xatib – (2 ta) xonning masjidida xon oldida va katta masjidi jome’da namozi
juma va iydi namozlarida imomatlik qiladurlar.
Voiz – (2 ta) xon masjidida va masjidi jome’da xalqqa din yo’li bilan nasihat
qiluvchi.
Musaddir (sadr) – (4 ta) ular xon masjididagi namozlarda, amaldorlarning
maraka, yig’ilishlarida har ikkovlari birlashib, navbatli Quron o’qiydilar.
Muxbir – (4 ta) bu xon amaldorlari bilan ulamolar orasida xabar
yurituvchilardir.
2. Harbiy-ma’muriy mansablar.
Amirul umaro – bu kishi sipoho amaldorlarning amiri hisoblanadi. Xon amri
bilan alarg’a buyruq, farmon tarqatuvchidir. Amirul umaro o’z mavqeiga ko’ra
Inoqdan keyingi o’rinda turgan harbiy amaldor hisoblanardi.
Qo’shbegi – sipoho amaldorlarni tartibga solib, xon majlisiga kirguzib
chiqaruvchidur. Inoq – butun xonlikdan to’planadigan salg’ut, hirojlar ustidan nazoratni amalga oshirgan. Bundan tashqari nufuzli saroy ayonlaridan bo’lgan, o’z mavqei jihatidan xondan keyingi o’rinda turgan Inoq o’z xizmat vazifasiga ko’ra harbiy–ma’muriy amaldorlarga yetakchilik qilardi.
Mehtar – xonliqda bo’lg’an tamomi ko’l, to’g’on, daryo, arna40 va yer
maydonlarining hisobin yurgizuvchidur.
Naqib – xonliqqa doir bo’lg’an tamomi amaldor navkarlarni hisobin yuritub,
ularning ish olib borishlari ustidan xonga maslahat beruvchidir.
Otaliq – butun amaldorlarni murosat yo’lida ish olib borishlarig’a nasihat
qilg’uvchidir.
Beklarbegi–umumxonzodalarning boshlug’I SHayxul islom – islom dinining rahbari. Devonbegi – xonliqqa doir mol-mulk hisobin yuritib rahbarlik qiluvchi.
Zakotchi – dehqonlarning yerlaridan hiroj, mol, tuya, ot, qo’ylaridin zakot
to’plovchidir. Bojbon – butun hunarvand kosib, bozorchi, savdogarlardan boj, hiroj,zakot yig’uvchidur. Xazinachi – mamlakatdan yig’ilgan daromadlarni saqlaydur. Mirzaboshi – xonning maxsus kotibi hamda xonliqdagi devonlarning
boshlig’i. Mingboshi–asakarlarning boshlig’i. Sarhang – xonning safarga chiqishdag’i askariy borganining ortidan nazorat qiluvchidir. SHig’ovulbegi – horijiy mamlakatlardan kelgan elchilarni qabul qilib, ular
bilan muomala qildurur va ularni xong’a munosabat qildiradur.
Biy – xonning borib tushajak joylariga doir asboblar tayyorlab, saranjom
beruvchidir. Hojirav – haj ziyoratiga boruvchi musulmonlarni to’plab, olib boruvchi, xonning vakilidur. Yasovulboshi – (2 kishi) xon qaramog’idagi umumiy yasovullarning boshliqlari. Xonning arzdod qilish vaqtida har biri xon oldida navbat bilan turib dodxohlarning so’zin xonga, xonning so’zin dodxohlarga tarjima qiladilar. Yasavulboshiga bundan tashqari Xonning shaxsiy gvardiyasi boshlig’i sifatida, Xonni va uning oila a’zolarini qo’riqlash, saroyda ichki tartib intizomni saqlash vazifasi yuklatilgan.
Karvonboshi – savdogarlar boshlig’i bo’lub, savdogarlar mollaridan boj,
hiroj olishda zakotchilarga yordam qiluvchi karvonchiliqqa doir janjallarni
kalontar42 bilan birlashib hal qiluvchidir.
Og’a – xon sipohiylariga doir to’y yig’inlariga rag’barlik qiluvchidir.
Darg’abegi – daryo, arna, kata yoplarda43 yuruvchi kemalar va kemachilarni
hisobga oluvchidir.
Parvonachi – xonning farmonlarini bajaruvchidir.
Mutavaliy – madrasa, masjid, qorixonalarning vaqflaridan44 ijara undiruvchi
mutvaliylar boshlig’i.
Mushrif – xonliqqa qarashli to’g’aylaridan foydalanuvchi dehqon,
chorikorlardan45 dahyak46 oluvchidir.
Mirob – arna, yop suvlari qazuvchilari ustida rahbarlik qiluvchi, saqolarni
ochib, band etuvchidir.
Sarrof – tilla, tanga, pul foqadurg’an47 sikkaxona (zarbxona) boshlig’idur.
Arbob – umumkosib-hunarmandlar hisoblarin yurutib, ular orasida boshliq
kalontarlar tayinlash ishini olib boradur.
Sartif – urushda otiladurgan va iyd ramazon bayram kunlarida otiladurgan
to’pchi mushakchilar boshlig’i.
Mirshab – xon poytaxtini va shaharlarni saqlovchi pashshoflarning hamda
jallodlar boshlig’i.
Eshikog’alar – (12 nafar) xonning arzxona eshiklarin qurol bilan
saqlaydurlar. Xon bir joyga otlansa, atrofida yurub, xonni hisoratini48 qilib
boradurlar.
Yuzboshilar – (10 nafar) har birlari 10 pashshof bilan shaharning bir
uchastkasini saqlab mirshabga itoat qiladilar.
Dahboshi – (10 nafar) har biri 10 yasovulga boshliq bo’lub, dodxohlarni xon
oldiga kirgizadurlar.
Saislar boshlig’i – (2 nafar) har biri 40 saisga boshliq bo’lub, xon otlarin
asraydilar. Navbat bilan xonga saislik kiladilar.
O’tar – xon amaldorlarining sochlarin oluvchi maxsus sartarosh.
Dasturxonchi – xon bir joyga borsa, xonning maxsus dasturxonini ko’tarib
yuruvchidir.
To’shakchi – xon bir joyga borsa, oldida xonning to’shak, ko’rpa,
tika(yostiq)sini ko’tarib yurar.
Telpakchi – xon bir joyga otlansa, xonning zapas davra telpagini ko’tarib
yuradir.
Devonalar – (2 odam) sochli, kokilli 2 devona xon oldida otli o’qib
yuradilar.
SHotirlar – (10 kishi) tizzalariga, bilaklariga, bellariga qo’ng’iroq taqib,
qo’l oyoqlari shimarilgan holda xon oldida piyoda yuruvchilardir.
Surnaychi – (2 kishi) xon bir joyga borsa, surnay chertadilar.
Karnaychi – xon oldida otli yurub, karnay chertuvchidir.
Jallodlar – (4 kishi) xon g’azabiga duchor bo’lgan gunohkorlarni urub,
qiynab, bo’g’ib, chalib, osib o’ldiruvchilardir.
Pashshoflar – (100 kishi) shaharga soqchilik qiluvchilardir.
Saislar – (80 kishi) xonning maxsus otlarini boquvchilar.
Jarchi – xonning farmonlarini xalqqa e’lon qilib qichqiruvchidir.
Yasovul – (100 kishi) dodxohlarni, da’vogarlarni olib keluvchilardir.
Hammalari ot, yarog’li yurub, hojati bo’lg’an odamlarni xon arkiga keltiradurlar.
Oqsoqol – xonliq doirasidagi umumqishloq, shahar oqsoqollarin hisobga
olib, mirzaboshiga maslahatdosh bo’lib, yorliq olib beruvchidir.
Xulosa qilib aytganda, Safarov Bobojonning “Xorazm tarixi” asarining
“Amaldorlarning belgilangan vazifalari” deb ataluvchi 7-bobi Xiva xonligidagi 19
unvon va undagi mansablarni o’rganish masasalasida muayyan o’ringa egaligi
bilan ahamiyatlidir.
Yuqorida keltirilgan ma’lumotlarni umumlashtirib aytganda, Xonlikdagi
barcha mansab va unvonlarni 3 toifaga: xarbiy-ma’muriy, harbiy va diniy
amallarga bo’lish mumkin. Saroy unvonlari ichida Xondan keyin eng katta nufuzga
inoq, otaliq va biy unvonidagilar mansub bo’lgan. Ular xonning eng yaqin
maslahatchilari bo’lib, davlatning siyosiy, iqtisodiy, moliyaviy, harbiy hayotini
nazorat qilgan. Xonlikning siyosiy-iqtisodiy hayotida ulardan tashqari naqib, amir
ul-umaro, mehtar, qushbegi, beklar begi, devonbegi, parvonachi, dasturxonchi,
eshik og’asi, shotir, yasovulboshi, udaychi, mingboshi, mirroboshi va boshqa
mansabdorlar ham muhim o’rin tutadi49.
Diniy hokimiyat shayxulislom boshliq din peshvolari qo’lida edi. Mahalliy
shayxlar Said Ota SHayx avlodlari, Darvish shayxlari - davlatdagi nufuzli diniy
amaldorlar sirasiga kirar, barcha diniy mansablar ularning vakillariga berilardi.
Xiva xonligida davlat tili o’zbek tili bo’lib, Buxoro va Qo’qon davlatlaridan farqli
ravishda, bu yerda ikki tillilik xukmron emas edi. Barcha farmonlar, davlat ishlari,
hujjatlar o’zbek tilida yozilardi50.
Mahalliy boshqaruv beklik (ba’zi manbalarda viloyatlar deb ham
ko’rsatilgan) hokimlar va noiblar qo’lida edi. Ularning ham, odatdagidek, o’z
boshqaruv tizimi mavjud bo’lib, bekliklar mirshabboshi, soliq yig’uvchi
amaldorlar (tanobchi, bojbon), qozi, rais kabi diniy mansabdorlar, oqsoqollar yoki
katxudolar yordamida idora qilinardi. Hokim va noiblar xon tomonidan tayinlanib,
o’z vakolatlarini yakkaboshchilik asosida amalga oshirganlar. Ular ma’muriy,
moliyaviy, siyosiy, sud funktsiyalarini bajarganlar51.
Barcha mahalliy amaldorlarning asosiy vazifasi o’zlariga tobe hududdarda
osoyishtalikni saqlash, belgilangan soliqlarni o’z vaqtida yig’ishdan iborat edi.

49 Sagdullaev A., Aminov B., Mavlonov O‘., Norqulov N. O‘zbekiston tarixi: davlat va jamiyat tarakkiyoti. 1-kism. – Toshkent: Akademiya, 2000. – B. 241-243; Eshov B. O‘zbekistonda davlat va mahalliy boshqaruv tarixi. – Toshkent: Yangi asr avlodi, 1012. – B. 395-396. 50 Sagdullaev A., Mavlonov O‘. O‘zbekistonda davlat boshqaruvi tarixi. – Toshkent: Akademiya, 2006. – B. 126-128.

51 Eshov B. O‘zbekistonda davlat va mahalliy boshqaruv tarixi. – Toshkent: Yangi asr avlodi, 2012. – B. 395-396.
Foydalanilgan adabiyotlar

1. 
   Sagdullayev A. S. Ózbekiston tarixi.
   
2. 
   Vohidov Sh., Xoliqova R. Markaziy Osiyodagi davlatboshqaruvi tarixidan. Toshkent. Yangi asr avlodi. 2006. 6-21 b
   
3. 
   https://shosh.uz
   
4. 
   www.ziyonet.uz