Ўзбек халқи этногенези ва этник тарихининг баъзи бир назарий ва илмий-методологик масалалари

Ўзбек халқи этногенези ва этник тарихининг баъзи бир назарий ва илмий-методологик масалалари

 Post Views: 1 360

Тарих фанидаги мавжуд илмий ишланмага кўра, ҳар бир халқнинг келиб чиқиш тарихи икки босқичдан иборат бўлади. Биринчи босқич — этногенез, иккинчи босқич — этник тарихдан иборат. Халқ тарихининг этногенез қисми унинг элат, халқ бўлиб шакллангунига қадар бўлган даврни ўз ичига олади. Халқ этногенези жуда узоқ давом этадиган тарихий ва этномаданий жараён. Унинг ибтидоси қабила ва қабила иттифоқидан бошланади. Қачонким, айнан ўрганилаётган халқнинг этногенези якунлангач, унинг этник тарихи бошланади. Этник тарих ҳам жуда узоқ давом этадиган тарихий ва этномаданий жараён бўлиб, этник тарих ўз ривожининг маълум нуқтасига етгач, унинг миллат бўлиб шаклланиш жараёни бошланади. Мана шу илмий — методологик асосдан келиб чиққан ҳолда халқларнинг этногенези ва этник тарихи ўрганилади.

Халқларнинг келиб чиқиши масаласида, яъни этногенез ва этник тарихни ўрганишда махсус назарий ва илмий методологик ишланмалар борки, уларга асосланмай туриб, бирор халқнинг келиб чиқиши ҳақида тўғри тасаввурга эга бўлиш қийин. Биринчидан, ҳар бир халқ ҳозирда яшаб турган ҳудудлари билан азалдан боғликдир. Дунёда бирор халқ йўқки, ўзининг этногенез босқичида минтақадаги бошқа этник бирликлар билан аралашмаган бўлса. Бу ҳақда Ўрта Осиё халқлари тарихининг билимдони проф. С.П.Толтов шундай деган эди: «Ҳозирги замон Ўрта Осиё халқларининг биронтаси ҳам қадимги этник гуруҳларга бевосита бориб тақалмайди. Аксинча, уларнинг шаклланишида, ерли халқлар ва теварак-атрофдан кўчиб келган халқлар ҳар хил нисбатда ўз аксини топган»[1]. Бундан ўзбек халқи ҳам мустасно эмас. Шундай экан, Моварауннаҳр ва қадимги Хоразм ҳудудлари азалий ватани бўлган ўзбек халқининг илк аждодлари икки тил — туркий ва эроний тиллар туркумидаги қабила ва элатлар бўлиб, уларнинг узоқ йиллар давомида аралашуви, қоришуви жараёнида ўзбек элати халқ бўлиб шаклланди. Демак, ўзбек халқи икки хил тилларда сўзлашувчи аждодлардан, яъни этник бирликлардан таркиб топган.

Иккинчидан, этногенез ва этник тарихни ўрганишда тадқиқотчи биринчи навбатда ўрганаётган халқ этногенезининг қачондан бошланганлигини аниқлаб олмоғи керак бўлади. Чунки, этнос фақат кишилик тараққиётининг маълум бир босқичида пайдо бўлади[2]. Этногенезнинг бошлангич нуқтаси эса этноснинг қадим замонларда яшаган «аждодлари»га бориб тақалади[3]. Ўзбек халқининг қадимги аждодлари кимлар эди? Улар Моварауннаҳр ва қадимги Хоразмнинг туркий ва эроний тил лаҳжаларида сўзловчи туб жойли ўтроқ ва чорвадор аҳолисидир. Бу икки хил тилда сўзлашувчи қабила ва элатларнинг биринчи бор бир-бирлари билан аралашиш жараёни ўзбек этногенезининг бошланиши, дастлабки нуқтаси ҳисобланади.

Таниқли шарқшунос олим, проф. А.Ю. Якубовский 1941 йилда Тошкентда чоп этган «Ўзбек халқининг юзага келиши масаласи ҳақида» номли рисоласида ана шу илмий принципдан келиб чиқиб, ўзбек этногенези Турк хоқонлигидан бошланади, — деган эди[4]. Мана шу хулоса асосида Ўзбекистон тарихининг дастлабки нашрлари чоп этилди. Фанда бу фикр ўз ўрнини топди. Лекин, қадимги Хоразмда кенг кўламги археологик ва этнографик тадқиқотлар олиб борган ва Ўзбекистон тарихини яратишда беқиёс илмий изланишлар ўтказган забардаст олим С.П.Толстов ўзбек халқи этногенезининг бошланиши Қанғ давлати доирасида содир бўлди, «Қанғ давлатининг таркибида ва у эгаллаб турган минтақаларда ўзбек халқининг илк аждодлари яшаган, буларнинг этник таркиби ва тили бир хилда бўлмаган» деган ғояни кўтариб чиқди[5]. С.П. Толстов ўртага ташлаган бу ғоя Ўзбекистон ҳудудларида олиб борилган кенг кўламли археологик ва антропологик материалларда ўз исботини тўлик топган[6].

С.П.Толстов ғоясининг кенг кўламли илмий исботи академик К.Шониёзов асарларида келтирилган[7]. Шунингдек, К. Шониёзов С.П.Толстов фикр-мулоҳазаларига баъзи бир аниқликлар киритиб, «Қанғ давлати ўрамида мураккаб этник жараён юз берган. Аммо бу жараён ўзбек аждодларига хос этногенетик жараён эди. Шу жараён туфайли Қанғ давлати ичида милоддан олдинги II — милодий I асрлар давомида мутлақо янги, туркий тилли халқ — қанғар элати вужудга келади. Бу элат эрон тилли халқлар билан туркий тилли қабилаларнинг аралашиб, қоришиб бориши натижасида ташкил топди», — деган хулосага келади[8].

Таъкидлаш жоизки, XX асрнинг 70-80 йилларида Ўрта Осиё республикалари ҳудудларида, Қозоғистон даштлари, Тоғли Олтой ва Жанубий Сибирда катта масштабда археологик ва антропологик тадқиқотлар олиб борилди. Мутахасис олимлар қўлида бой фактик материаллар тўпланди. Бироқ, бу ҳудудларнинг қадимда яшаган аҳолисининг тили масаласида чиқарилган хулосалар объективлик, тарихийлик ва холислик тамойилларидан анча узоқ эди. Чунки, Совет тарихшунослиги эронпараст лингивистлар таъсирида (улар Совет даври тарихи ва тилшунослигида нуфузли мавкега эга эдилар) Қора денгизнинг шарқий соҳилларидан то Бойкалгача чўзилган чўлларда қадимда эрон забон аҳоли яшаган, бу географик кенгликнинг фақат Тоғли Олтой қисмидагина туркийлар яшарди, деган нотўғри тасаввур фанда ўрнашиб қолган эди[9]. Бундай тасаввур ҳозир ҳам нафақат Россия олимлари, балки Ўрта Осиё, жумладан Ўзбекистонлик археолог ва тарихчилар орасида ҳам хукмронлик қилади.

Совет даврида тўпланган археологик ва антропологик материалларни қайта кўриб чиқиш, улар таҳлилига холислик асосида янгича ёндашиш, мустақиллик берган ғоявий эркинликдан фойдаланган ҳолда ўтган асрнинг 90-йилларидан бошлаб, ўзбек халқи этногенезининг бошланғич нуқтаси роса минг йилга қадимийлаштирилди. Ўзбек халқи тарихи 3 минг йилдан кам эмас дейилди. Ўзбекларнинг икки хил тилда сўзлашувчи илк аждодларининг нафақат иқтисодий ва маданий, балки этник жиҳатдан ҳам бир-бирларига яқинлашиш, аралашиш, қоришиш жараёни сўнгги бронза давридан бошланди, — деган хулосага келинди[10]. Бундай ўта масъулиятли хулосага келишимизда Хитой ёзма манбалари катта рол ўйнади.

Маълумки, Совет даври қадимшунослигида хунларни туркий забон қабилалар эканлиги тан олинган. Хунларнинг илк аждодлари бутун Сибир бўйлаб кенг тарқалишига қарамай, Хитой ёзма манбаъларининг Н.Я. Бичурин чала таржималарига асосланиб, туркий халқларнинг ватани фақат Тоғли Олтой деб келинди. Бироқ, Қозоғистон даштлари, жанубий ва жанубий-шарқий Ўрол орти районлар, Жанубий Сибир ва Тоғли Олтойдан топилган бронза даврига оид археологик ва антропологик материаллар айнан бир-бирларига ўхшаш, яқин, бир хил моддий маданият ва бир хил антропологик типдаги қабилалар эканлиги Совет даври илмий адабиётларида қайд этилсада (гап андронова маданияти қабилалари ҳақида кетаяпди), андронова маданиятининг Тоғли Олтойда яшаган жамоалари туркий тилли эди, қолган минтақаларда яшаган қабиладошлари эса эрон забон бўлган, — деган ғайри илмий фикр хукмрон эди[11].

Кейинги йилларда Хитой ва Япон олимлари бу масалага қатор аниқликлар киритишдилар, яъни қадимги Хитой подшоликларида «ши» деб аталган йилномачилар қадимги шимолий ҳитой подшоликларининг ғарбий ва шимолий чегараларида чорвадор туркий забон қабилалар яшаганликларини тақъдлайдилар, яъни «ши»лар мил. аввалги 2205 йилдан бошлаб Шимолий Хитойдаги кичик ҳокимликлар тарихини ёзабошлаганлар. Ана шу кичик ҳокимликлардан бири «Шя» подшолиги бўлиб, у шимолий Хитойда мил. аввалги 2205-1766 йилларда хукмронлик қилган. Сўнг, мил. аввалги 1766-1122 йилларда «Шонг» номли кичик ҳокимлик хукм сурган. Уларнинг ҳар иккаласи девонида «ши»лар фаолият кўрсатиб, нафақат ўз ҳокимликлари тарихини тошга, суякка ва хитой қамишига ёзиб борган, балки у ҳокимликларга чегарадош қабилалар ва элатлар ҳақида ҳам маълумот қолдирганлар. Тарихда ана шундай «ши»лардан Са Же ва Рюй Сунг исмли нилномачиларнинг номи бизгача етиб келган. Мил. аввалги 1 — минг йилликда «ши» лавозимидаги йилномачиларнинг сони кўпаяди, улар ёзадиган иш хажми ҳам кенгайган. Хотиралар ҳукмдорлар истаги асосида битилиб, ҳукмдорлар «Тангри фарзанди» сифатида илоҳийлаштирилади. Уларнинг фаолияти қонун, аҳлоқ нормалари ва Тангри амри сифатида қабул қилинади. Сима Цян ана шу хотиралар асосида ўзининг «Тарихий хотиралар» асарини ёзган. Милодий 319 йилдан бошлаб нафақат тарихга оид хотиралар, балки тарихшуносликка доир асарлар ҳам пайдо бўла бошлади. Танг сулоласи даврида (618-907 й.) тарихий воқеаларни ёзиш давлат сиёсати даражасига кўтарилиб, бу иш давлат монополиясига айланади. Йилномачи «ши»лар ёзиб борган расмий сулолалар 24 та бўлганлиги учун сулолалар тарихи 24 тарих, яъни «Эрши си ши» номини олган. 24 тарихнинг биринчи жилди Сима Цян қаламига мансуб «Тарихий хотиралар» бўлса, унинг охиргиси Минг сулоласи (1368-1644) тарихидан иборат. Хронологик жиҳатдан ушбу 24 тарих 3,5 минг йиллик тарихни ўз ичига олади. Ана шу тарихнинг X асргача бўлган воқеаларни ўз ичига олган жилдлари хитойшунос олим Аҳаджон Хўжаевнинг гувоҳлик беришича, бевосита Туркистон тарихи учун кўп қимматли маълумотлар беради[12].

Сима Цяннинг «Тарихий хотиралар»ида мил. аввалги 2205-1766 йилларда Шимолий Хитойнинг «Шя» кичик ҳокимлигини ғарбий ва шимолий томонида «ху» ёки «хулу» деб аталган халқлар яшайди дейилган (Хитой тили катта иероглифлар луғати. 3-жилд, 2057 бет; Сиюан. Сўзлар этимологияси. 1218 бет). Хитойшунос олим А.Хўжаевнинг айтишича, «ху» ва «хулу» туркийча «хўр» атамасининг хитойча талаффусидир. «Хўр» қадимий туркийда эркин, озод, бир жойга боғланиб қолмаган, кўчманчи халқ маъносини aнглатган. Хитой тилида ундош «р» товушини талаффуз этиш мумкин бўлмаганлигидан хитойлар «хўр»атамасини «ху» иероглифи билан ифода этишган. Кейинроқ шарқий «ху»лар хитойчада «дунгху» деб аталиб, ушбу атама рус адабиёти орқали ҳозирги замон тилимизга «тунгус» талаффуси билан кириб келган. «Ху»ларнинг ғарбий қисми эса «рунг» ва «ди» деб аталган иккита қабилага бўлинган.

«Ди»лар ўз навбатида қизил ди («чи ди»), катта ди («жонг ди»), оқ ди («бай ди») ларга бўлинган. «Рунг»лар эса ғарбий рунг-«ши рунг», тоғли рунг-«шан рунг» ва ўрмонли рунг-«линг рунг» каби қисмларга бўлиниб яшаган. Хан сулоласи тарихининг хунлар тазкирасини иккинчи қисмида «жанубда буюк Хан мавжуд, унинг шимолида кучли «ху» мавжуд» деб хунларга ишора қилинган. Шарқий Хан тарихчиси Чженг Шюан «ху» ҳозирги сюнну», яъни хун деб ёзган (Хитой тили катта иероглифлар луғати, 3-жилд, 2057 бет). «Ди»лар баъзи қадимий ҳитой ёзма манбаъларида «динглинг» деб ёзилган. А.Хўжаевнинг таъкидлашича, қадимги хитой ёзма манбаъларида «д» товуши «т» товуши билан, «т» товуши эса «ч» товуши билан алмашиб, «динглинг» атамаси «тинглинг» деб талаффус қилинган. Кейинроқ, «нг» товуши ҳам тушириб қолдирилиб, «тинглинг», «тэле»,«чэле» ёки «чиле» бўлиб кетган. Демак, ди, динглинг, тинглинг, тэле, чэле, чилэ «ху»нинг авлодлари, милодий III-VI асрларда улар «туро» номи остида юритилган. «Тэле»- «туро» аслида битта қабиланинг номи бўлмай, балки VI асргача Марказий Осиёданинг Қозоғистон чўллари ва Жанубий Сибир даштларида, Тоғли Олтой ва жанубий-шарқий Ўрол орти районларида яшаган барча туркий қабилаларнинг умумий номи бўлган. Шимолий сулола тарихида келтирилган маълумотларга кўра, хунлар хоқонлиги емирилгандан кейин Атилла билан ғарбга кетмай ўз жойларида қолиб кетган туркий қабилалар туро (хитойча тэле) номи билан аталиб, улар таркибида 44 та қабила мавжуд бўлганлиги қадимги Хитой манбаъларида келтирилади (Кўхна Танг сулоласи тарихи. 199 боб, 2-қисм, 15393 бет).

Шундай қилиб, юқорида келтирилган кадимги ҳитой ёзма манбаълари тахлилига кўра, Шимолий Хитой ҳокимликлари «ши»ларининг хотираномаларида номлари тилга олинган «Шя» ва Шонг» кичик подшоликларининг шимолий ва ғарбий чегараларида мил. аввалги III минг йилликнинг иккинчи ярми ва II минг йиллик давомида «Ху» ва «Ди» номлари остида чорвадор қабилалар яшаган. Айнан шу вақтда археологик тадқиқотлар натижаларига кўра, бу жойларда, яъни Шимолий Хитой кичик подшоликларининг шимолий ва ғарбий чегараларида андронова маданияти қабилалари кенг тарқалган эди. Улар хитой «ши»лари айтганидек, чорвадор қабилалар бўлиб, Шимолий Хитой ҳокимликларига тинчлик бермаганлар. Буюк Хитой деворининг пайдо бўлиши ҳам ана шу кўчманчи чорвадорларнинг шимолий Хитой кичик подшоликларининг экинзорларини тез-тез пайхон қилаверганларидан бошлаб юз берган. Шарқий Хан тарихчиси Чженг Шюан айтганидек, «ху»- ҳозирги «сюнну», яъни хунлар эди. Демак, чорвадор «ху»лар туркийгўй қабилалар бўлган. «Ху»нинг авлодлари «ди»лар, «динглинг», «тинглинг», «тэле» ва «туро»лар ҳам туркий қабилалар эканлигига энди шубҳа қолмади. Шундай қилиб, ўзбек этногенезининг бошланиши милоддан аввалги IIминг йилликнинг оҳирларида юз берди[13]. Бу даврда эса Ўрта Осиё ҳудудларида, жумладан Моварауннаҳр ва Қадимги Хоразмда нафақат эроний тилли қабилалар, балки туркий тилли қабилалар ҳам кенг тарқалган эди. Уларнинг моддий маданият ёдгорликлари Ўрта Осиё ҳудудларининг барча минтақаларида очиб ўрганилган. Уларнинг Қадимги Хоразм ҳудудларида истиқомат қилган қабиладошлари нафақат чорвачилик билан, балки мил. авв. II минг йилликнинг охирги чоракларидан ўтроқлашиб, деҳқончилик билан шуғулланганлар[14]. Демак, Б.В.Андриановнинг Қадимги Хоразмнинг суғориш тарихини ўрганиш борасида ўтказган тадқиқотлари ўзбекларнинг сўнгги бронза даврида яшаган туркийгўй аждодлари ҳам ўтроқлаша бошлаганлигидан гувоҳлик берарди.

Халқларни келиб чиқиши масаласидаги талаблардан учинчиси — ҳеч қачон этнос аждодларининг антропологик типи ва тили этнос тили ва типи билан бир вақтда юз бермаслигини унутмасликдир. Чунки, этногенез тарихининг илк босқичларида этник бирликлар, айниқса уларнинг тили ва типи ҳали шаклланмаган. Тил, тип ва этник бирлик тушунчалари ҳар хил давр воқийлиги бўлиб, уларнинг шаклланиш жараёни бир даврда юз бермайди[15].

Тўртинчидан, этнос, бу биологик ҳосила эмас, балки ижтимоий ҳодисадир. У кишилик тараққиёти маълум бир босқичининг ҳосиласидир. Этнос ўзининг шаклланиш жараёнида, яъни этногенез босқичида ва ундан кейин ҳам ҳар хил тарихий сабабларга кўра, унинг таркибига янгидан-янги этни қатламлар қўшилиб боради. Бу табиий ҳол. Дунёда ҳеч бир халқ йўқки, у ўз этногенез жараёнининг илк босқичларидан то миллат даражасига кўтарилгунича бошқа этник қўшилмаларсиз ривожланган бўлса. Демак, ер юзининг барча халқлари келиб чиқиши жиҳатидан кўп этник қатламлидир. Ўзбек халқининг келиб чиқиш тарихи бунга яққол мисол бўлаолади. Дарҳақиқат, ўзбек халқи этногенезининг илк босқичларидан то халқ сифатида шаклланиб бўлгунига қадар унинг асосий таркибини ташкил этган автохтон суғду-хоразмий ва қадимги туркий забон этник қатламлардан ташқари ўзига турли даврларда ҳар хил миқдорда маҳаллий ва теварак-атрофлардан келиб қўшилган этник гуруҳларни сингдириб борди[16].

Бешинчидан, ҳар бир халқнинг этник тарихини ўрганиш этник бирликнинг шаклланиш жараёнини илк босқичдан бошлашни тақозо этади. Этник бирликни пайдо бўлиши, ривожланиши ва унинг этносга айланиши жуда қадим-қадим замонлардан бошланиб, то унинг халқ бўлиб шакллангунига қадар давом этадиган бутун бир тарихий жараёндир. Этнос тарихининг муҳим босқичларидан бири эса унинг узил-кесил шаклланиш жараёнини ниҳоясига етишидир. Агар этнос шаклланиши ниҳоясига етган бўлса, унга кейинроқ қўшилган этник компонентлар шаклланган этнос таркибини ўзгартириб юбора олмайди, балки унинг таркибида этнографик гуруҳлар сифатида узоқ вақтлар яшаб, маълум бир тарихий воқийлик таъсиридан сўнг этнос таркибига сингиб кетади. Масалан, шундай ҳолат ўзбек халқи тарихида юз берган, яъни XI-XII аср биринчи ярмида узил-кесил шаклланган ўзбек халқи таркибига XIII аср биринчи ярмидаги мўғул истилолари ва XVI аср бошларида Ўрта Осиёга шайбонийларнинг кириб келиши муносабати билан ўзбек халқи таркибининг асоси ўзгариб қолмади, аксинча улар жанубий Сибир антропологик типининг тимсоли сифатида Зарафшон водийси, Сурхондарё ва Қашқадарёнинг тоғ олди ва чўл минтақаларида узоқ вақт алоҳида этнографик гуруҳлар бўлиб яшай бердилар. Уларнинг бадавлат аслзода табақаси шаҳарларга ўрнашиб, Ўрта Осиё ўзбек хонликларини бошқарсалар ҳам , уларнинг маҳаллий туб жойли аҳоли таркибига сингиши жуда секин кечди[17].

Олтинчидан, ҳар бир халқнинг этник тарихи билан шуғулланганда нафақат этник бирликнинг бошланғич жараёнини, балки унинг кейинги даврларини, унга ҳос этник белги ва аломатларни аниқлаб, ўрганиб боришлик талаб этилади. Чунки юқорида таъқидлаб айтганимиздек, этник бирлик белгилари бир вақтда пайдо бўлмайди, балки этногенез жараёни давомида босқичма-босқич таркиб топиб боради. Этнос белгилари орасида тил бирлиги, этномаданий бирлик ва ўзликни англаш бирлиги алоҳида аҳамият касб этади. Кўтарилган масалалар бўйича этнос шаклланишининг назарий асослари билан шуғулланган қатор олимлар ўз фикр-мулоҳазаларини билдирганлар. Масалан, археолог В.Ф. Генинг этник белгиларни этносни уюштирувчи этник омиллардан фарқ қилиб, этник белгиларнинг муҳим томони шундаки, улар доим этник маъно ва мазмун касб этади, дейди[18]. Этносни уюштирувчи объектив омилларга у ҳудудий бирлик, иқтисодий хўжалик бирлигини киритиб, булар этник муносабатлар ва этник онгни туғилишига асос беради, дейди. Этнограф Л.П. Лощук ва П.К. Козловлар тил этник бирлик шаклланишининг муҳим шартидир, тил нафақат этник омил, балки этник белги ҳамдир, — дейдилар[19]. Аммо этногенез масалалари билан шуғулланувчи қатор олимлар тилни этник омилга киритмайдилар, тил фақат этник белгидир, — дейдилар[20]. Этник белгилар ичида ўзликни англаш бирлиги ўта муҳим аҳамиятга эга эканлиги ҳақида этнографлар алоҳида такидлайдилар. Этнограф В.В. Мавродин тил ва ўзликни англаш бирлиги элатни халқ сифатида бирлаштирувчи муҳим омилдир, — дейди[21].

Шундай қилиб, этногенез ва унинг этник ривожланишини ўрганишда этник белгилар ва этник омилларнинг таркиб топиш жараёнини кузатиб бориш этногенетик илмий тадқиқотларнинг тўғри йўналишда эканлигини таъминлайди. Этник омиллар таркибини ҳудудий бирлик, иқтисодий хўжалик бирлиги, этномаданий бирлик, антропологик тип бирлиги ва сиёсий уюшма бирлиги, яъни этноснинг маълум бир давлат доирасида уюшқоқлиги ташкил этади. Этник белгиларга эса тил бирлиги, этник ном ва ўзликни англаш бирлиги, яъни тарихий қисматнинг умумийлиги киради. Юқорида такидлаганимиздек, уларнинг таркиб топиши бир даврда юз бермайди, балки улар узоқ давом этган тарихий жараёнда бирин-кетин шаклланиб боради. Қачонки, уларнинг асосий қисми таркиб топгач, элат халқ сифатида шаклланади, этногенетик жараён яқун топиб, этник тарих, халқ тарихи бошланади[22].

Еттинчидан, этногенетик жараённи ўрганишда масалага комплекс ёндашиш, яъни этногенезга алоқадор фан ютуқларидан фойдаланиш муаммо ечимига илмийлик бағишлайди[23]. Этногенез муаммоларини ҳал этишда фойдаланаётган бирламчи манбаъларнинг нисбати ва хусусиятини билиш муҳимдир. У бирламчи манбаъларни этнография, антропология, археология, лингивистика, ёзма ёдгорликлар, топонимика, нумизматика, эпиграфика ва бошқалар ташкил этади. Уларнинг ҳар бири этногенез ва этник тарих учун қимматли маълумот беради.

Этногенетик жараённи ўрганишда учта масалага ойдинлик киритиб олиш зарур. 1) Ўрганилаётган этнос туб ерлими ёки келгинди? 2) Ўрганилаётган этнос асоси бир компонентлими ёки кўп компонентли? 3) Ўрганилаётган халқ этник уюшмасининг ўзаги дастлаб қаерда таркиб топган? Тадқиқотчи ўз олдига шу саволларни қўяр экан, доима бир нарсани ёдда тутиши керакки, ҳеч қачон этник уюшманинг «моногенези» бўлмайди. Дунёда бирор халқ йўқки, у кўп компонентли бўлмаса.

Ўзбек халқининг этногенези ва этник тарихини назарий масалалари билан таниқли элшунос олим-академик К.Шониёзов ҳам шуғулланган. У ушбу масалада 1998 йилда «Ўзбекистонда ижтимоий фанлар» журналида «Ўзбек халқининг этногенезига оид баъзи назарий масалалар» номли мақола эълон қилди. Мана шу мақоласини тўлдирилган вариантини 2001 йилда чоп этилган «Ўзбек халқининг шаклланиш жараёни» китобида қайта чоп этди[24]. Ўшбу мақолада этногенез ва этник тарихга доир қатор махсус атамаларга, жумладан этнос, этник бирлик, қабила, қабила иттифоқи, элат, халқ, этнографик гуруҳ (субэтнос) ва этник гуруҳларга тариф берилган ва уларнинг мазмун ва асл моҳияти яхши очилган.

Афсуски, ишда миллат тарифи, унинг шаклланиши билан боғлик талабларни очиб бериш жавобсиз қолган. К.Шониёзов тушунчасига кўра, «элат билан миллат атамалари ҳали фанда обдан такомиллашгани йўқ»[25]. Албатта, биз бу фикрга қўшила олмаймиз. Чунки, миллат билан халқ таърифига қўйилган талаблар ташқаридан қараганда бир-бирларига ўхшаш кўринсада, аммо, моҳият жиҳатдан улар бир маънони англатмайди. Биринчидан, халқ узилкесил шаклланган феодализм жамиятининг ижтимоий маҳсули, миллат эса капиталистик жамиятнинг ижтимоий маҳсулидир. Иккинчидан, халқни уюштирувчи этник омилларданҳудудий бирлик чегаралари тарих тақозосига кўра, ўзгарувчанлик хусусиятига эга бўлади. Аммо, миллат давлат чегаралари — қатъий, мутлақо дахлсиз, жаҳон жамоатчилик ташкилотлари томонидан тан олинган ва муҳофазали бўлади. Учинчидан, халқ шаклланган пайтда ҳамма вақт ҳам унинг этник номи бўлавермайди, халқ миллат даражасига кўтарилганда эса унинг этник номи бўлиши шарт. Масалан, ўзбек халқи номи унинг элат сифатида шаклланиб бўлгандан анча кейин пайдо бўлди. Тўртинчидан, халқнинг сиёсий уюшмаси — давлат тарих тақозасига кўра, ҳамма вақт ҳам этнос номи билан аталавермайди, аммо, халқ миллатга айланганда давлат номи миллат номи билан юритилиши шарт. Бешинчидан, этноснинг халқ даражасида ўзликни англаш, миллий ғурур, ватан фидоиси бўлиш, ўз халқидан фаҳрланиш хисси ўша давр жамияти тартиб-қоидаларига кўра, кўпчилликда бир хил, юксак даражада бўлмайди. Аммо, халқ миллат даражасига кўтарилганда бу сифатлар юксак даражада бўлади. Олтинчидан, этноснинг тил бирлиги элатнинг халқ даражасида ҳамма вақт ҳам давлат мақомини олавермайди, халқ миллат даражасига чиққанда унинг тили албатта давлат мақомини олиши шарт. Еттинчидан, менталитет этноснинг халқ даражасида эмас, балки миллат даражасида шаклланади ва ниҳоят, саккизинчидан, миллат узил-кесил шаклланганда давлат жамият томонидан бошқарилади, яъни давлат халқ хизматчиси, барча соҳаларда миллат талаби ва хохиширодасини бажарувчи механизмга айланади.

Демак, миллатнинг шаклланиши этногенетик жараён каби узоқ давом этадиган тарихий жараён бўлиб, миллат этник тарихнинг энг юқори юксак чўққиси, камолат босқичики, биринчидан, бу босқичга кўтарилган халқнинг давлати миллат номи билан юритилади; иккинчидан, миллат номи билан юритилган давлат чегаралари қатъий, даҳлсиз, жаҳон жамоатчилик ташкилотлари томонидан тан олинади; учинчидан, аниқ ҳудудий чегарада муомалада бўлган умум миллат тили давлат тили мақоми даражасига кўтарилади; тўртинчидан, аҳолининг ўзликни англаш даражаси фуқораларнинг ҳаёт мазмунига, кундалик турмуш тарзига айланади; бешинчидан, миллатга хос миллий минталитет шаклланади; олтинчидан, давлат жамият томонидан бошқарилади, яъни давлат миллатнинг ҳоҳиширодасини бажарувчи механизмга айланади.

Юқорида айтилган фикр-мулохазалардан келиб чиқиб, ўзбек халқининг таркиб топиши ва унинг миллат мақомини олиш жараёни ҳақида, тезис тарзида қуйидаги хулосаларга келиш мумкин: Ўзбек халқи келиб чиқиши бўйича икки хил тилда сўзлашувчи қабила ва элатларнинг аралашиши ва қаришувидан таркиб топган экан, бу икки тилда сўзлашувчи жамоаларининг этник жиҳатдан дастлабки аралашуви археологик ва антропологик материалларга кўра, сўнгги бронза даврида юз берди. Бу даврни ўзбек халқи этногенезининг бошланиши, деб ҳисоблаш мумкин. Сўнгги бронза давридан бошланган ассимиляция жараёни антик даврига келиб, ўзбек халқига хос иқтисодий хўжалик, этномаданий ва антропологик тип бирликларини ўзида мужассамлаштирувчи, ўтроқ ҳаётга мослашган туркий ҳудудий майдон таркиб топди, ўзбек халқига хос антропологик типнинг мақон ва замони аниқланди. Бу ҳудудий майдон Сирдарёнинг ўрта ҳавзаси бўлиб, милодий II-I асрларда мана шу ҳудудда ўзбек халқига хос антропологик тип — «Ўрта Осиё икки дарё оралиги типи» шаклланди[26]. Бу ҳудудда туркий ва суғдий тилли қабилалар иттифоқи асосида Қанғ давлати ташкил топди. Ушбу минтақа иқтисодий-хўжалик ва этномаданий ҳаётидан гувоҳлик берувчи «Қавунчи маданияти» шаклланди[27]. «Қарунчи маданияти»ни шаклланишида туркий забон хун қабилалари ва қанғлилар катта рол ўйнаганлар. Оқибат натижада, милоддан олдинги II — милодий I асрлар давомида туркийгўй қанғар элати таркиб топди[28]. Бу даврга ўзбек этногенезининг иккинчи босқичи сифатида қараш мумкин.

Ўзбек халқи этногенезининг учинчи босқичи илк ўрта асрлар даврини ўз ичига олади. Илк ўрта асрлар даври кушонлар империяси ва Қанғ давлатининг инқирози билан бошланди. Ўрта Осиё ҳудудларига туркийгўй хиёнийлар, кидарийлар, эфталийлар ва Турк хоқонлиги кириб келди ва улар билан бирга кириб келган қабилалар таркибида қарлуқ, чиғил, тухси, аргун, турк, калтатой, мусабозори каби туркий забон қабилалар қўп эди. Уларнинг кўпчиллиги маҳаллий туб жойли аҳоли билан аралашиб яшай бошлади, уларга хос анъанавий ҳаёт тарзи Ўрта Осиёнинг тоғ олди минтақаларида ярим ўтроқ ярим кўчманчилик билан кун кечираётган туркийларда давом этади, бадавлат чорвадорлар эса янги яйловлар қидириб, кенг даштларга қайтадилар. Илк ўрта асрларда туркий қабилаларнинг бу заминга кириб келишининг кети узилмайди. Бу ҳақда проф. А.Ю. Якубовский тарихий ёзма манба материалларини кўп келтиради[29]. Боз устига, бу ерда Турк хоқонлиги деярли 100 йил ҳукмронлик қилди. А.Ю. Якубовскийнинг такидлашича, бу даврда Ўрта Осиёнинг бирор жойи қолмадики, у ерларга туркий қабилалар кириб бормаган бўлса[30]. Бу даврни ўзбек этногенезининг учинчи босқичи дейиш мумкин.

Моварауннаҳр ерларини араблар эгаллагач, улар бу заминга туркий қабилаларини мунтазам кириб келишини тўхтатиш йўлини қидирдилар. VIII аср давомида бу заминга олдинроқ кириб келиб ўрнашиб қолган туркийларнинг ўтроқлашиши жадаллашди. Натижада, бутун VIII аср давомида Моварауннаҳр ҳудудларида яхлит туркий этник қатлам, жонли туркий тил муҳити вужудга келади, маҳаллий суғдий забон аҳоли орасида туркийлашиш жараёни жадаллашди. Бу даврда нафақат шаҳар аҳолиси таркибига, балки қишлоқ аҳолиси ичига ҳам ўзбекларга хос тип — «Ўрта Осиё икки дарё оралиги типи» кириб борди. К. Шониёзовнинг кузатувларига кўра, IX-X асрларда ҳам бу этногенетик жараён, яъни туркийларнинг ўтроқ ҳаётга ўтиши жадал давом этади. Бу асрларда Моварауннаҳрда гарчи сиёсий ҳокимият сомонийлар қўлида бўлсада, Моварауннаҳр ва Хоразмда туркий этник қатлам кучли этник асосга эга бўлди. Бу кучли этник асосни аксарият кўпчиллигини ўтроқлашган турғун турклар ташкил этарди. Бу даврга ўзбек халқи этногенезининг тўртинчи босқичи сифатида қараш мумкин бўлар. Қорахонийлар даврида Моварауннаҳр ва Хоразмда сиёсий ҳокимият туркий сулолалар қўлига ўтиши муносабати билан ўзбек халқи этногенезининг якунловчи босқичи бошланади. Ўзбекка хос туркий этнос минтақада қарор топади. Элатга хос барча этник омиллар руёбга чиқади. Қардош туркий тилли халқлар олиму-фузалоларини ҳозиргача эътирозига сабаб бўлиб келаётган умумтуркий тил – Маҳмуд Қошғарий тили ичидан қарлуқ-чигил лаҳжалари асосида элатнинг жонли сифатида эски ўзбек тилига асос солинади. Бу жараён Ғарбий Қорахонийлар давлати доирасида юз берди. Демак, ўзбек элати халқ сифатида XI-XII асрнинг биринчи ярмида узил-кесил шаклланди. Ўзбек халқининг шаклланиши билан унинг этник тарихи бошланади.

Ўзбек халқининг этник тарихи ҳам узоқ давом этадиган тарихий жараён бўлиб, бу жараён минтақада капиталистик ишлаб чиқариш муносабатларининг қарор топабошлаган давргача, яъни XIX асрнинг охири ва XX асрнинг бошларигача давом этди. XX аср бошларидан ўзбек миллатининг шаклланиш жараёни бошланди. Бу тарихий жараён ҳозиргача давом этмоқда.

Академик А.Асқаров

«ЎЗБЕК ХАЛҚИНИНГ КЕЛИБ ЧИҚИШИ:  ИЛМИЙ-МЕТОДОЛОГИК ЁНДАШУВЛАР,  ЭТНОГЕНЕТИК ВА ЭТНИК ТАРИХ» МАВЗУСИДАГИ РЕСПУБЛИКА ИЛМИЙ-НАЗАРИЙ СЕМИНАР МАТЕРИАЛЛАРИ

Тошкент шаҳри 2004 йил 19-20 ноябрь

xorazmiy.uz

[1] Толстов С.П. Основные проблемы этногенеза народов Среденей Азии. СЭ, 1947. №VI-VII. С.304

[2] Асқаров А. Ўзбек халқи этногенез ва этник тарихининг баъзи бир назарий ва илмий методологик асослари. «Ўзбекистон тарихи» журнали. 2002 й. №4

[3] Аскаров А. Некоторые аспекты изучения этногенеза и этнической истории узбекской народы. (Материалы к этнической истории населения Средней Азии). –Ташкент, 1986. С. 3

[4] Якубовский А.Ю. Ўзбек халқининг юзага келиши масаласи ҳақида – Тошкент, 1941. 6-7-бетлар

[5] Толстов С.П. Основные проблемы этногенеза народов Среденей Азии. СЭ. 1947, №VI-VII. С.303

[6] Аскаров А. Некоторые аспекты изучения этногенеза и этнической истории узбекской народы. (Материалы к этнической истории населения Средней Азии). – Ташкент, 1986. С.8,10.; Буряков Ю.Ф. Генезис и этапы развития городской культуры Ташкентского оазиса. — Ташкент. 1982. С.70-80.; Ходжаев Т.К. Палеоантропология Средней Азии и этногенетические робелмы. — М., 1981. С. 19, 37-38

[7] Шониёзов К. Қанғ давлати ва қанғарлар. — Тошкент. 1990

[8] Шониёзов К. Ўзбек халқининг шаклланиш жараёни. – Тошкент, 2001. 19-бет

[9] Смирнов К.Ф. Е.Е.Кузьмина. Происхождения индоиранцев в свете новейших археологических открытии. М., 1977 г. С.5-56; Кузьмина Е.Е. Происхождения индоиранцев в свете новейшых археологических данных. Сб. Этнические проблемы истории Центральной Азии в древности. М., 1981 г. С.101-125.; Кузьмина Е.Е. Откуда пришли индоарии?. Материальная культура племен Андроновских обшности и происхождения индоиранцев. М., 1994 г.; Дьяконов И.М. Прородина индоевропейцов (по поводу книги Е.Е.Кузминой «Откуда пришли индоарии ?» ВДИ. 1995 г. №1. С.123-130.; Грантовский Э.А. Раняя история иранских племен Передней Азии. М., 1970 г. С.351-358; Бонгард-Левин Г.М., Грантовский Э.А. От скифии до Индии. -М. 1983 г.; Оранский И.М. иранские языки в историческом освешении. -М., 1979 г

[10] Асқаров А. Мустақиллик йиларида тарих, археология ва этнология. Ўзбекистонда ижтимоий фанлар журнали. 1996 й. №6. 71-бет.; Асқаров А. Ўзбек халқи этногенез ва этник тарихининг баъзи бир назарий ва илмий методологик асослари. «Ўзбекистон тарихи» журнали. 2002 й. №4 55-бет

[11] Смирнов К.Ф., Кузьмина Е.Е. Происхождения индоиранцев в свете новейших археологических открытии. М., 1977; Кузьмина Е.Е. Происхождения индоиранцев в свете новейшых археологических данных // Этнические проблемы истории Центральной Азии в древности. М., 1981; Кузьмина Е.Е. Откуда пришли индоарии? // Материальная культура племен Андроновской обшности и происхождение индоиранцев. — М., 1994

[12] Хўжаев А. Қадимги Хитой манбаларидаги туркий халқларга оид этнонимлар. «Ўзбекистон ўрта асрларда: тарих ва маданият». – Тошкент, 2003. 178-184-бетлар

[13] Асқаров А. Мустақиллик йиларида тарих, археология ва этнология. Ўзбекистонда ижтимоий фанлар журнали. 1996. №6

[14] Андрианов Б.В. Древние оросительные системы Приаралья. – М., 1969

[15] Асқаров А. Ўзбек халқи этногенез ва этник тарихининг баъзи бир назарий ва илмий методологик асослари. «Ўзбекистон тарихи» журнали. 2002,. №4. 55-бет

[16] Ўша манба. 55-бет

[17] Ошанин Л.В. Антропологический состав населения Средней Азии и этногенез его народов. Ч.1-3. Ереван. 1957-59. С.59

[18] Генинг В.Ф. Этнический процесс в первобытности. Свердловск, 1970. С.23

[19] Лощук. Л.П. О формах донациональных этнических связей // «Вопросы истории». №4. — М., 1967. С.80; Козлов В.И. Динамика численности народов. — М., 1969. С.26-28

[20] Крюков М.В., Софронов М.В., Чебоксаров Н.М. Древние Китайцы. Пробелмы этногенеза. — М., 1978. С.4

[21] Мавродин В.В. К вопросу о складывании Великоруской народности и русской нации. СЭ, №1. 1947. С.89

[22] Асқаров А. Ўзбек халқи этногенез ва этник тарихининг баъзи бир назарий ва илмий методологик асослари. «Ўзбекистон тарихи» журнали. 2002, № 4. 57-бет

[23] Крюков М.В., Софронов М.В., Чебоксаров Н.М. Древние Китайцы. Проблемы этногенеза. — М., 1978. С.11

[24] Шониёзов К. Ўзбек халқининг шаклланиш жараёни. – Тошкент, 2001. 74-102-бетлар

[25] Ўша манба. 77-бет

[26] Ходжаев Т.К. Палеоантропология Средней Азии и этногенетические пробелмы. — М., 1981. С. 19, 37-38

[27] Буряков Ю.Ф. Генезис и этапы развития городской культуры Ташкентского оазиса. –Ташкент, 1982. С.7080.; Филанович М.И. Ташкент. Зарождения и развитие города и городской культуры. –Ташкент, 1983. С.135-152

[28] Шониёзов К. Ўзбек халқининг шаклланиш жараёни. – Тошкент, 2001. 19-бет

[29] Якубовский А.Ю. Ўзбек халқининг юзага келиши масаласи ҳақида. -Тошкент. 1941

[30] Ўша манба