Macalan ayrim guruxlarda shpargalkalar, aytib turishlar, kuchirib
yozishlar avj olgan edi. talabalar buni tan olishdan xam uyalishmas,
bunday xolni uziga xos dustlik, jamoatchilik deb xisoblashardi. Anketa
savollariga javob olishda «Sen shpargalkaga kanday munosabatdasan?»
degan savolga fakat bir talaba — Madina bunday deb yozdi: «Aytib turishni
va aytib turishdan foydalanishni uzimga ep ko’rmayman». Anketa savollarga
javob qaytarish natijalarini muhokama qilish chogida ko’pchilik Madinaning
tutgan kat’iy yulidan gazablanishdi: «Qaranglar, qanday mag’rurlanib ketib-
di! Qadr-qimmat bizda ham bor, lekin u algebra buyicha nazorat ishiga
nisbatan ancha muhimrok, ishlarda namoyon bo’ladi».
Guruh rahbariga bu guruhda ishlash juda qiyin edi. Bu yerda kupgina
kobiliyatli va yaxshi uzlashtiradigan, ayni paytda kolok ukishda juda katta
kiyinchiliklarga duch kelayotgan talabalar xam bor edi. Darsdan tashkari paytlarda
turli tadbirlar — kechalar, uchrashuvlar, ekskursiyalar utkazilardi. Lekin bularning
hammasi eng muhim narsaga — talabalarning ta’lim jarayoniga munosabatiga va
bu jarayondagi o’zaro munosabatiga ta’sir kursatmasdi. Ko’pchilik ikkinsi kurs
talabalari o’qish — har bir kishining shaxsiy ishi, degan prinsipga amal kilardi.
Yukorida 'bayon etilgan vaziyat guruh jamoasi rivojlanish darajasining pastligidan
dalolat beradi.
Dostları ilə paylaş: |