Zor zor yig’lab turar Andijon

Mirzo Ulug’bek so’zlaydi.
Bag’rimda bo’y etgan bo’z bolam,
Mergan bolam, lochin ko’z bolam.
Bo’g’zimga tig’ urgan o’z bolam,
Men dardimni kimga aytaman.
Sezmay qoldim..O’shanda chog’im,
Yulduzlarda ekan nigohim.
Bilmadim ne ekan gunohim,
Men dardimni kimga aytaman.
Qancha g’amga botmagan edim,
Qancha og’u yutmagan edim.
O’z bolamdan kutmagan edim!
Men dardimni kimga aytaman.
Tanim muzlab, goh tosh qotaman,
Men shoh emas , axir otaman,
Go’rimda ham o’ylab yotaman,
Men dardimni kimga aytaman.
Mirzo Bobur
Toqatim topdi oqibat,
Taxtni yov oldi oqibat,
O’z yurtim qoldi oqibat
Afg’on ketdim daryo kechib.
Omad kelar ketar ekan
Jon do’sting ham sotar ekan
Ortingdan tosh otar ekan,
Hayron ketdim daryo kechib.
Ikki ko’zim elimdadur,
Cho’g’dek so’zim tilimdadur.
Dilim yonib, dilimda bir
Armon, ketdim daryo kechib.
Bog’ishamol sayr endi-
Qilg’ay chiqib g’ayr endi.
Boburing yo’q , xayr endi,
Anjon, ketdim daryo kechib.
Qo’shiq: “Unutmoq osonmas ularni”
1-boshlovchi:
Muhammad Yusuf she’rlari orqali nafaqat o’zini, balki qancha – qancha hofizlarni, xonandalarni elga tanitdi. Shoirning har bir so’zi she’r edi. U inson qalbining tub-tubidagi dardini topib yoza olardi. Shoirning yuragi xalq yuragi bilan hanohang urardi.
2-boshlovchi:
U kishi barcha mavzularda: muhabbat, Vatan, ona, shaharlar madhiyasi, tarixiy shaxslar, tabiatga bag’ishlab ijod qilardi. Hatto “peshonasi yo’q qizg’aldoq…” dan tortib “ko’zi to’la yosh jayron” gacha barcha-barchani sevardi.
She’rlar. Sahnaga o’quvchilar kirib keladilar.
1-o’quvchi:
Erka kiyik, maylimi bir erkalasam.
Majnun bo’lib sahrolarga yetaklasam
Bu dunyoda birday g’arib men ham, sen ham.
Erka kiyik, maylimi bir erkalasam.
Shamol emas , izing quvib yurdi kamon,
Sayyod mening kulbamni ham qildi vayron,
Sening joning, mening jonim- omonat jon
Erka kiyik, maylimi bir erkalasam.
2-o’quvchi:
Gulim, mehr ko’zda degani yolg’on
Mening dilimda hech o’chmas yolqinsiz,
Qancha korishmasak shuncha qadrdon,
Qancha oils bo’lsak shuncha yaqinsiz.
Siz shirin dardimsiz, shirin azobim.
Siz mening ko’klardan topgan oftobim
Yerlarda yo’qotgan ko’zmunchog’imsiz.
Siz o’sha ko’zimning kiftida yurgan
Siz osha ko’nglimga ko’ngli in qurgan
To’kilay deb tilim uchida turgan,
She’rimsiz, bir umr bitmas ohimsiz.
3-o’quvchi:
Belbog’
Pahlavon yigitcha polvon yigitcha,
Dimog’i osmonni olg’on yigitcha.
O’zbek ekaningiz yolg’on, yigitcha,
Belbog’ingiz qani belingizdagi?
Uzr, og’ir olmang achchiq so’zimni,
Qoq yuragingizga sanchiq so’zimni.
Nega yahnatmaydi boqsam ko’zimni,
Belbog’ingiz qani belingizdagi?
Asli-ku siz tinim bilmas dehqonsiz,
Ter to’kib, hech minnat qilmas dehqonsiz.
Dunyoni gullatib qo’ygan hoqonsiz,
Belbog’ingiz qani belingizdagi?
Tovoningiz o’psa arzir bu tuproq,
Qancha o’psa shuncha qarzdir bu tuproq.
Ammo g’urur kerak insonga ko’proq,
Belbog’ingiz qani belingizdagi?
Ulkan paxtazordir yurtning to’rt yog’i,
Yerni oqqa o’rab bo’ldingiz chog’i.
O’sha paxtangizdan tikilgan shohi,
Belbog’ingiz qani belingizdagi?
Dehqoni, cho’poni, bog’boni bari,
Turkiyning to’qson olti qabilalari.
Ey, Mirzo Boburning nabiralari, 
Belbog’ingiz qani belingizdagi?
Sahnaga Abdulla Qodiriy qahramonlari chiqishadi.
Zaynab:
Tengim boshqa, dedi yor,
Topdim desam tengimni.
Marg’ilonlik bir dildor
Tortib oldi begimni.
Kulgi ketmay ko’zimdan
Yog’ar bo’ldi ko’z yoshim
Ko’z-ko’z qilib baxtini 
Yoqar bo’ldi kundoshim.
Nima bo’ldi, bek yigit, 
Bekangizga qarash yo’q?
Kumushdan ming o’rgilib,
Zaynabdan hol so’rash yo’q.
Taqdir derdim, shum taqdir,
Ko’nglim ko’nsa kuymasdim.
Begim, Sizni men axir, 
Kumushdan kam suymasdim.
Qolsam dardim bir dunyo,
Ketsam – bir uy ko’chim bor,
Kumushoyni keltirgan
Aravada o’chim bor!
*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***
Sen Shirinu men ham Farhod emasman,
Sen achchig’u men ham novvot emasman.
Zaynab, Zaynab, menga aytma zoringni
Sen dilxun-u men ham dilshod emasman.
Boshga neki tushsa ko’pdan atamish,
Biz bir qafas aro giryon bir juft qush.
Bir go’shada sen xomushsan, men xomush,
Sen vayronu men ham obod emasman.