Bəzən çöldəki rəngbərəng yabanı çiçəklərə baxanda onların yerində olmaq istəyirəm. Onlar həm azaddırlar, həm də heç kimdən minnət götürmürlər. Yağış suyu ilə qidalanır, günəşdən həzz alıb xoşbəxtcəsinə boy atırlar

Dibçək gülü

“Bəzən çöldəki rəngbərəng yabanı çiçəklərə baxanda onların yerində olmaq istəyirəm. Onlar həm azaddırlar, həm də heç kimdən minnət götürmürlər. Yağış suyu ilə qidalanır, günəşdən həzz alıb xoşbəxtcəsinə boy atırlar. Vaxtları da çatanda solub sonrakı fəsillərdə yenidən peyda olurlar. Bu çiçəklər heç kimdən heç nə ummurlar, qayğıya da ehtiyacları yoxdur. Onların üstündən və ya yanından ötüb keçən laqeyd insanları heç veclərinə almırlar”... Bu düşüncələr içində dərin bir ah çəkdi dibçək gülü.

O, pəncərənin qarşısında günlərlə, həftələrlə dayanıb sahibini gözləyir; sahib nə vaxt gəlib su verər, bəlkə, bir–iki kəlmə xoş söz deyər deyə ümidlənirdi. Günəşin şüaları onun nazik budaqlarını və yarpaqlarını yandırmağa başlamışdı artıq. Həsrətlə və intizarla sahibin yolunu gözləyirdi dibçək gülü. Pəncərənin qarşısında durub boylanmaqdan gövdəsi əyilmişdi. Sahibi bəzən o qədər uzun aradan sonra gəlirdi ki, o, gövdəsindən çıxan bütün budaqları ilə şüşəyə sarmaşırdı. Bu zaman da yöndəmsiz görsənirdi, şaxlığından əsər - əlamət qalmırdı.

Ancaq adam evə gəlib pəncərənin önünə nəzər yetirən kimi hər şey dəyişirdi. Pöhrələnib səmaya, buludlara doğru uçurdu az qala dibçək gülü. Hətta sahib barmaqları ilə onun yarpaqlarını oxşayanda səhəri gün tumurcuqlanırdı.

İndi yenə ev sahibi on gündür ki, evdə yoxdur. Ayaq səsləri eşidilmir, qapı cırıltı salmır. “ Ehh...Allah bilir, nə vaxt gələcək?!”- dibçək gülü yenə üzülür. Çölə baxıb köks ötürür:

-Çöldəki çiçəklər, siz necə də xoşbəxtsiniz?! Kiminsə yolunu gözləməkdən saralıb – solmursunuz. Bir mövsümlük olsanız belə, vaxt sizin üçün şən keçir. Mənsə yavaş–yavaş soluram və bunu bütün vücudumla hiss edirəm. Bəlkə də, mənim sahibim qəddar deyil. Qəddar? Bu söz ağlıma haradan gəldi axı?! Adam çox işləyir, səfərlərə çıxır. O da yalnızdır, onun da qayğısını çəkən yoxdur. Neçə dəfə olub ki, mətbəxdə yeməyi yandırıb, çayını isti içməyi unudub, gecələr üstü açıq yatıb, səhərlər öskürüb. Neçə dəfə pəncərənin qarşısında başının üstündən uzaqlara baxaraq gözləri payız buludu kimi dolub və yağmur olub mənim yarpaqlarıma çilənib. Qarşımdakı divanda oturub hönkürəndə isə çiyinləri fırtınada mübarizə aparan tənha gəmi kimi qalxıb-enib, çox olub ki, öz-özünə saatlarla danışıb. Dibçək isə insanlarda nadir rast gəlinən sonsuz səbirlə dinləyib sahibini. Özü də onun tək dinləyicisi olduğu üçün də qürurlanırdı, axı adam ürəyindəki qəmli havaları hər yerdə dilləndirə bilmir. Artıq on birinci gündür ki, adam gəlib çıxmaq bilmir. Lakin dibçək ümidini üzmür yenə də. Bu ümid onun köklərini həyata daha da sıx bağlayır.

“... ah, harda qaldı?!” - gülün ah- fəğanı otağa yayıldı. Bu səsdən tül pərdə əsdi, mətbəxdə nəsə cingildədi, süfrənin ucları yelləndi... sonra yenə səssizlik...

Artıq iki həftədir ki, sahibdən səs – soraq yoxdur. Bir dəfə də belə etmişdi. O zaman gülün zoğundakı bütün yarpaqlar tökülmüşdü. Sahib güc–bəla ilə onu əmələ gətirmişdi, yenidən həyata qaytarmışdı. Tez qabını da dəyişmişdi. Gah onu balkona- havaya çıxarmışdı, gah da yerini dəyişmişdi. O pəncərədən bu pəncərəyə, bu otaqdan o otağa... Bütün bunlardan dibçək gülünün başı hərlənsə də, diqqət və qayğı xoşuna gəlimişdi. Ona görə də tez bir zamanda yaşıllanmış, köklərinə qüvvət gəlmiş, həyata yenidən başlamışdı.

Dibçək gülü birdən fikirləşdi:

- Bəlkə, sahibimin başına bir iş gəlib... Allah eləməsin. Bu mənim sonum olar. Kimisə köməyə çağırmağa dilim də yoxdur. Heç müqəddəs yunan ilahəsi Artemida da səsimi eşitməz. Yəni beləcə tək öləcəyəm? Tənha ölməyin nəyi yaxşıdır ki? Axı mənim sahibim var. Ancaq onun yanında həyata rahatca əlvida deyə bilərəm. Görəsən, yadına düşürəmmi onun? Heç məni xatırlayıb evə qayıtmaq üçün tələsirmi? Gərək ümidimi üzməyim, bir az da səbirli olum, torpağımdan güc istəyim.

Aha! Açarların səsi! İki kilid burmasından sonra qapı açılır. İncə bir xışıltı səsi... Adam yorğun addımlarla yaxınlaşdı, otağın işığı yandırdı və divana çökdü. Yarım saatdır ki, gözlərini bir nöqtəyə zilləyib durub. Görəsən, kim üzüb, nə üzüb onu? - dibçək gülü düşünür; “mənim ciyərlərim kimi indi onun ürəyi yanır. Mənim yarpaqlarım kimi bənizi solub, saçları dağınıqdır. Sahibim çox pərişandır. Şər qarışır, hər şeyin üstünə qəribə bir kədər çökür, günəşin yorğun sonuncu şüaları adamın almacıqlarında gəzir və o, birdən–birə on il qocalmış kimi görsənir...

Bundan sonra dibçək gülü ümidini üzməyə başladı, bir gecəyə bütün yarpaqlarını tökdü. Yalnız birini - çox az saralmış, budağından bərk-bərk yapışmış yarpağını qopara bilməmişdi. Görünür, o yarpaq da son andakı möcüzəyə ümid edirdi. Ancaq kök torpaqdan çoxdan ayrılmışdı. Birdən üzülmüş gül dibçək qarışıq yerə aşdı. Divanda mürgüləyən adam diksinib ətrafa baxdı. Durdu və dibçəyə yaxınlaşıb yarpaqları tökülmüş gövdəni əlinə aldı. Gözləri doldu. Yenicə cücərmiş, kiçik bir kəpənək kimi zoğa qonmuş yarpağı gördü və mətbəxə qaçdı. Qəhvə fincanına su doldurub, masanın ortasına qoydu və ümidlə fincandakı tək yarpaqlı zoğa baxdı.