O’rta asrlar tarixi falsafasi reja dunyo va insonning o’rta asrlardagi tushunchalari

O’RTA ASRLAR TARIXI FALSAFASI

REJA

1. 
   Dunyo va insonning o’rta asrlardagi tushunchalari (ko’rinishlari).
   
2. 
   O’rta asr kosmosi. Abadiyat va vaqt to’g’risidagi o’rta asr tushunchalari. Jamiyat va shaxs.
   
3. 
   O’rta asrlarda fikrlashning ramziyligi.
   
4. 
   O’rta asr tarixi teologiyasida taraqqiyot g’oyasi. O’rta asr tarixiy bilimlarning tuzilishi.
   
5. 
   O’rta asr tarixshunosligining tavsifiy xislatlari.
   

Tarixiy manbalarning o’ziga xos xususiyatlari. Temuriylar sulolasi hukumronlgi davrida tarix fanining ham buyuk mutafakkirlari etishib chiqadi. Bunga shaxsan sohibqiron Amir Temurning tarix faniga bo’lgan qiziqishi, hurmat va etiqodi sabab bo’lgan bo’lsa ajab emas.

XV asrda tarix ilmi sohasida yozilgan asarlarini sanab ko’rsatishning hzi temuriylar davrida bu fanning nechog’lik taraqqiy etganligidan guvoxlik beradi. Bu davr tarix fanning ham o’ziga xos xususiyatlarini ko’rish mumkin.

Birinchidan - bu davr tarixchilari o’zlari voqealarni guvohi, shohidi, bo’lib ishtirok etish asosida asarlar yaratishi. Ikkinchidan – biron bir tarixiy shaxsni keltirayotganda o’zini kelib chiqish tarixi faoliyatini yozishda manbalarga asoslanmog’i Uchinchidan – voqealar ketma – ket izohlanishi orqali va hokozo. To’rtinchidan – manbalarni yutuq va kamchiliklari tarixiy manbalar ichida hozirgacha etib kelgan, fors tilida yozilgan Nizomiddin Shomiyning “Zafarnoma”, Xofizi Abro’ning “Zubdat at – Tavorix” Sharafiddin Ali Yazdiyning “Zafarnoma” Fasih Ahmad Havofiyning “Mujmali fashhiy”, Abdurazzoq Samarqandiy-ning “Matla usadayin”, Mirxondning “Ravzat us – safo, Xondamirning “Xabib us – Siyar” va Ibn Arabshohning arab tilida yozilgan “Ajoyib al – maqdurri tarixi Taymur” asarlaridir. Bu ro’yxatga yana 1404 yilda Samarqandga Amir Temur huzuriga tashrif buyurgan ispan sayohi Rui Gonzales de Klavixoning safarxotiralarini xam kiritish maqsadga muvofiqdir.

Sh.A.Yazdiyning “Zafarnoma”si tarixiy manba sifatida. Sharafiddin Ali yazdiyning “Zafarnoma”si (1424 – 1425) tarixiy kechinma va voqealar bayonini izchilligi va batafsilligi bilan ajralib turadi.

Sh.A.Yazdiyning “Zafarnoma” asarida sohibqiron Amir Temur tarixiga oid malumotlardan tashqari Temurdan oldingi o’tgan davr tarixi xaqida ham bag’oyat qiziqarli malumotlar berilgan. Muallif bu asarni temuriylardan Shohruxning o’g’li Ibrohim Sultonning tashabbusi bilan yozgan. Ibrohim Sulton bobosi Temur haqida maxsus kitob yozdirishni niyat qilgan va 1419-1420 yillarda turli kotiblarni baxshi va munislar forsiy tilda yozilgan mavjud malumotlarni to’plash haqida farmon bergan. To’plangan malumotlar bo’lgan voqealarni o’z ko’zi bilan ko’rgan kishilar hikoyasi bilan taqqoslangan, so’ngra Sharafiddin Ali Yazdiyga bu hujjatlar bilan tanishish va Ibrohim Sultonga ahborot berish topshirilgan.

Taniqli sharqshunos olim A. O’rinboev “sharq yulduzi” jurnalining 1992 yil 3-sonida bosilgan “Temuriylar davrining nodir yodigorligi” maqolasida quyidagilarni hikoya qiladi: “Zafarnoma” ning Temur tarixidan bahs etuvchi asosiy qismida Sh. A. Yazdiy shunday yozadi: “Podishohlikning birga tomonlaridan Temur haqidagi turkiy va forsiy tillarda bayon etilgan hikoyalarning hamma sheriy hamda nasriy nusxalari to’planib bo’lingach, ular bilan tanishish uchun 3 ta guruh tuzilgan , turkiy va forsiy tillarning bilimdonlari ikki guruhni voqealarni o’z ko’zlari bilan ko’rganlar esa bir guruhni tashkil etgan. Dastlab Temur haqidagi xar bir hikoya o’qilgan, agar u voqea bayoni o’z ko’zi bilan ko’rgan kishining talqiniga to’g’ri kelmay qolsa, Ibrohim Sulton haqiqatni topish uchun turli shaharlarga choparlar yuborib, mazkur voqeani Temurning boshqa zamondoshlaridan surishtirgan yoki qo’shimcha malumotlar to’plagan. Ibrohim Sulton aytib turgan bu asarning dastlabki xomakisi qalamga olingan. Ana shu asosda Sharafiddin Ali “Zafarnoma” asarini yozgan Ibrohim Sultonning buyurug’iga muvofiq kitobni bitish vaqtida sanalar, joy nomlari, ular orasidagi masofa haqida barcha malumotlar juda sinchiklab tekshirilishi shart bo’lgan” “Zafarnoma” asarini yozishda Sharafiddin Ali Yazdiyning shahsiy hujjatlaridan keng foydalanilgan. Asar muqaddima, ikki fasl va xotimadan iborat, muqaddimada Amir Temurga qadar bo’lgan turkiy xonliklar tarixi bayon qilingan . Asosiy fasllarda esa amir Temurning tarixi mukammal yoritilgan ”Zafarnoma” asosiy qism avvalida “Qissayi Sohibqiron” deb atalgan mutaqorib bahridagi sheriy qissa bor. Unda sohibqiron Amir Temurning fazilatlari va sifatlari haqida ko’tarinki ruhda muhtasar so’z yuritilib, Tarixiy Amir Temurning badiiy obrazini chizishga qadam qo’yilgan.

“Zafarnoma” fransuz, ingliz, usmonli turk tillariga ayrim qismlari rus tilida nashr etilgan. “Zafarnoma” XV asrda Lutfiy nazmda o’zbek tiliga o’girilgan degan xabar berishsada ammo uning o’zi hozirgacha topilgan emas. “Zafarnomaning to’liq asl matni 1972 yilda A. O’rinboev tomonidan Toshkentda (“Fan nashriyoti”) nashr etiladi.

Klavixo va uning “kundaligi”. Mashxur sayoh va elchi Rui Gonsales de Klavixoning kitobi Temur va Temuriylar davri tarixidan baho yurgizuvchi muhim asarlardan biri hisoblanadi. Kitob 1404 yili Samarqandda Temur saroyida turgan Kastiliya (Ispaniya) qiroli Genrix III (1390-1406) ning elchisi Rui Gonsales de Klavexoning yo’l xotiralaridan iborat. Yani uning 1403-1404 yillari Turkiya, Eron va Movarounnahrda xususan Amir Temur saroyida ko’rgan bilganlarini o’z ichiga olgan muxim asardir. “Kundalik” muallifi Rui Gonsales de Klavixo badavlat va nufuzli oqsuyak oiladan chiqqan. Klavixoning Amir Temur yurtiga ham elchilik sayohati 1403 yilning 22 mayda boshlanib, o’n besh oy deganda u Samarqandga etib keldi. Bu sayohatda Klavixoga ilohiyot ilmining nomzodi (magistri) Alfonso Paes de Santa Mariya, qirolning maxsus soqchisi Gomes de Salazar hamrox bo’ldilar. “kundalikda” o’sha vaqtlarda Amir Temur qo’l ostidagi mamlakatlar va shaharlarning umumiy ahvoli, halqning kun kechirishi, Temur va uning yaqinlari tashabbusi bilan barpo etilgan binolar: qasrlar, masjidlar, madrasalar, xonaqohlar, savdo rastalari, do’konlar, ustahonalar: Temuriylar davlatining Xitoy, Hindiston, Oltin O’rda (Klavixo uni Tatariston deb ataydi), Mo’g’iliston va boshqa mamlakatlar bilan bo’lgan siyosiy va savdo aloqalari, Temur saroyida amalda bo’lgan tartib – qoidalar va nihoyat, Sohibqironning xotinlari va ularning mamlakat ijtimoiy – siyosiy hayotida tutgan o’rni haqida etiborga molik malumotlar keltirilgan. Bu malumotlar, shubhasiz, Turkiston zamining o’sha vaqtlardagi ijtimoiy – siyosiy tarixini ota – bobolarimizning turmush tarzini o’rganishda muhim tarixiy manbalardan biri rolini o’tashi turgan gap, so’zimning isboti uchun misol keltiraman. Saroymulkxonim tasviri: “barcha xalq o’yinlariga o’ltirib saranjomlik o’rnatilganidan keyin to’yda podishoh huzurida bo’lishi lozim bo’lgan katta Kano¹ chodirlar yonidagi sarpardalarning biridan chiqib keldi. Xonim mana bunday kiyingan edi: egnida zar bilan tikilgan, etagi ergacha sudralib turgan uzun va keng engsiz qizil shoyi ko’ylak. Yoqa va ikki eng o’rnidan bo’lak ochiq joyi bo’lmagan bu ko’ylak belidan to qaytarilgan etagiga qadar kengayib boradi... Klavixoning “Kundaligi” da ayrim noaniqliklar, xato va kamchiliklar ham uchraydi. Masalan kishi va joy nomlarini yozilishidagi chalkashliklar mavjud. Albatta, boshqa millat kishilari uchun mahalliy atamalar va so’zlarni to’g’ri talaffuz qilish juda qiyin. “kundalikda” tilga olingan Amirat Murod, Karil Sulton – Xalil Sulton, Karamish – To’xtamish, Orasan – Xuroson, Baldat – Bag’dod ekanligini anglash mumkin. Asar birinchi marta 1582 yili, yani yozib tugallangandan 150 yil keyin Ispaniyaning Sevilya shahrida “Buyuk Temurning hayoti va faoliyati” nomi bilan chop etildi.

Ravzat us – Safo – poklik bog’i. “Ravzat us – Safo” tarzida shuhrat qozongan asarning muallifi Muhammad ibn Xovandshoh ibn Maxmud bo’lib,Mirxond tarzida mashhurdir. Mirxondning tarixdan bilimdonligidan xabardor bo’lgan Alisher Navoiy unga umumiy tarix jumladan amir Temur va Temuriylar haqida xususan Sulton Xusayn Boyqaro tarixiga oid asar yozishni buyurib, o’z kutubxonasini uning ixtiyoriga topshiradi, hamda shu jarayonida uni moddiy jihatdan to’la taminlaydi. Mirxond Navoiyning taklifiga binoan umumiy tarix bo’yicha katta asar yaratdi. Bu haqida Navoiy bunday deb yozgan. “Bu faqir iltimosi bilan ofariniydan bu kungacha tarixi jomiy bitibdurkim, tasnifiga, etibdur, inshoolloh tugaturga tavfiq topg’aykim, tavorix orasida andin muayyanroq tarix bo’lmagusidir² Asar muqaddima, etti jild va xulosadan iborat tarzida rejalashtirilib, Mirhond uning olti jildini (qadimdan 1464 yilgacha bo’lgan voqealar qismini) yozadi va 1498 yilda vafot etadi. Shundan so’ng asarning ettinchi jildi (Sulton Xusayn Boyqaro va uning o’g’illari tarixini – 1523 yilgacha) hamda xotimasini Mirxondning nevarasi G’iyosiddin Xondamir yozib tugatadi.

Olamning yaratilishi, insonning vujudga kelishi va kishilik jamiyatining taraqqiyot bosqichlari Sharqda o’ziga xos tarzda talqin etiladi. Bu bevosita milliy tafakkur tarzi, Sharqu G’arb o’rtasidagi tafovutga, munosabatlar va qarashlarning turlichaligiga olib kelgan ruhiyat, fe’l-atvor, ma’naviy-axloqiy mezonlar natijasi sifatida yuzaga keldi.

Sharqda azaldan tarixga qiziqish, insoniyat tarixiy taraqqiyoti bosqichlarini o’rganish keng taraqqiy topgan. Bu qadimiy makonda inson va kishilik jamiyati, uning dunyoga kelishiga doir tarixiy-falsafiy, tarixiy-badiiy asarlar ko’plab yaratilgan. Jumladan, Abu Ja’far Tabariy (839—923) o’zining «Tarixi Tabariy», «Ta’rix ar-rasul val-muluk» (Payg’ambarlar va shohlar tarixi) nomli asarlarida eng qadimgi davrdan 915 yilgacha bo’lgan voqealar ancha keng va batafsil bayon etiladi.

Abu Bakr Narshaxiyning (899—959) «Tahqiq al-viloyat» (Mamlakat haqida aniq tadqiqotlar), «Ta’rixi Buxoro», «Axbor al-Buxoro» singari asarlari tarixiy tahlil, voqealar va hodisalarning falsafiy-mantiqiy ifodasi bilan alohida ajralib turadi.

Abu Muhammad al-Kufiy (926 yilda vafot etgan) «Futuhi ibn A’sam», arab tarixchisi va faylasufi Abu Ali Miskovayx (1030 yidda vafot etgan) «Adab al-arab val-furs» (Arab va forslarning axloq qoidalari) hamda olti jilddan iborat «Tahsil al-axloq»(Axloqiy tarbiya) nomli kitoblarida umumiy tarix, insoniyat yaxlit o’tmishining taraqqiyot omillari, bir qator xalqlarning an’analari, turmush tarzi, hayot tajribalari va tafakkur qirralari bayon etilgan.

Abul-Hasan al-Jazoiriyning (1160—1233) 12 jilddan iborat umumiy tarix haqidagi kitobi uning tarixiy tafakkur va tarixiy jarayonlarni tahlil etishda o’ziga xos maktab yaratganidan dalolat beradi. U Tabariy va Bayhaqiylarning ilmiy tajribalariga tayanib, ularni rivojlantirdi. «Olamning yaralishi»dan o’z davrigacha bo’lgan tarixni falsafiy tahlil etdi va tarixiy tafakkurning falsafiy taxliliga doir jiddiy tadqiqotni amalga oshirdi. «Komil fi tavorix» (Mukammal tarix) nomli asari Jazoiriyning tarix falsafasi sohasidagi juda katta ilmiy jasoratidan dalolat beradi. Rashididdin Hamadoniy (1248—1318) o’zining betakror tarixiy-falsafiy qarashlari, noyob ilmiy-nazariy kashfiyotlari bilan mashhur bo’lgan allomadir. U muarrix, geograf, tabiatshunos, faylasuf, etnograf va ant-ropolog sifatida o’z davrida nom chiqargan edi. Uning «Ta’rixi g’azaniy», «Ta’rixi muboraki g’azaniy» nomli asarlarida insonning yaralishi, olamning paydo bo’lishi va qadimgi dunyodan 1300 yillargacha bo’lgan mo’g’ullar tarixi bayon etilgan. V.V. Bartold xulosalariga ko’ra Rashididtsin Hamadoniyning asarlari — tarixiy qomus, qaysiki bunday mukammal asar Osiyoda ham, Yevropada ham biror bir xalqda yo’q. Uning mukammalligi, boshqa manbalarda uchramaydigan tahliliy-mushohadaliligi, tarixni talqin etishda mutlaqo o’ziga xosligi shundaki, Yevropa, Hindiston, Xitoy, Eron, mo’g’ullar istilo etgan turk mamlakatlari va xalqlari tarixi juda keng miqyosda tad-qiq etiladi. Tarixiy jarayon oqimida tahlil orqali falsafiy tafakkur yorqin namoyon bo’ladi. Tarixiy jarayonlar, voqealar, hodisalar tarixiy-falsafiy, ijtimoiy-mantiqiy uslubda o’rganiladi. Xullas, jahon tarixi va umumiy tarixiy taraqqiyot qoidalari, asoslari, omillari va yo’nalishlari ancha chuqur tadqiq etiladi. Aslini olganda olamni tadqiq etish, insonni tushunish, uning rang-barang va xilma-xil olamiga qiziqish Sharqda G’arbga nisbatan ancha ilgariroq yuzaga kelgan va bu o’z-o’zidan ilmiy qarashlar orqali fanning dunyoga kelishi, shakllanishi va taraqqiyotiga o’ziga xos zamin yaratdi.

Forobiy falsafasi: inson — jamiyat — jarayon. To’liq nomi Abu-nasr Muhammad bin Tarxon bin O’zlug’ bo’lgan Forobiy jahon falsafiy tafakkuri taraqqiyotida burilish yasagan buyuk faylasuflardandir. U Uyg’onish davri mutafakkirlarining yirik namoyandasi sifatida tafakkur olamida o’ziga xos yo’l ochdi. Jumladan, inson, jamiyat, tarixiy jarayon, davlat va boshqaruv borasidagi falsafiy qarashlarga asos soldi.

Albatga, Forobiy yunon allomalari Aflotun va Arastu falsafasi bilan o’z zamondoshlaridan ko’ra ko’proq shug’ullangan, uning moxiyatini boshqalardan ko’ra chuqurroq o’rgangan va o’zlashtirgan edi. Natijada shunday novatorlik yo’lini topdiki, ayni ana shu qadimgi yunon falsafasining o’z davri qarashlari va ehtiyojlari nuqtai nazaridan kutilmagan holatda yangi qirralarini ochib, uni boyitdi, rivojlantirdi.

Yana shunga aloxida e’tibor berish kerakki, Forobiy falsafiy qarashlariga munosabatda, uni tushunish va talqin etishda hamon sho’ro imperiyasi siyosati va kommunistik mafkura talablari saqlanmoqtsa. Allomaning g’oyat katta ilmiy merosi umumiy va yuzaki, zamonasoz ma’lumotlar shaklida bayon qilinmoqda. Forobiy falsafasining barcha qirralari, ko’lami va ilmiy-nazariy jamiyati bir yoqlama, ya’ni dunyoviy tafakkur tarzi me’yorlariga mos tomonlari tadqiq etilmoqda. Vaholanki, Forobiyning ilmiy-falsafiy fenomeni dunyoviy va diniy qarashlar o’zaro kesishgan joyda yaqqol namoyon bo’ladi. Qomusiy bilimlar majmui bo’lgan ushbu holatni akademik M. Xayrullaev to’g’ri talqin etadi va uning qator sohalar bo’yicha ilmiy qarashlari yaxlit tizimi haqida fikr yuritadi hamda ularni sanab o’tadi: til haqidagi bilim, mantiq, matematika, optika, sayyoralar, musiqa, og’irlik, mexanika, tabiiy va ilohiy ilmlar (metafizika), siyosat, yurisprudentsiya (fiqh), musulmon teologiyasi (kalom) va boshqalar.

Demak, Forobiy har qanday qarashlardan qat’i nazar inson va hayot falsafasining yorqin ijodkori. U fan va xayolot, ilmiy-nazariy taxlil va vahiylikning mushtarak yo’lini topa bildi. Xuddi ana shu jihati bilan dunyoviy taraqqiyotga, ilk uyg’onish davri tsivilizatsiyasiga misli ko’rilmagan hissa qo’shdi yoki S. M. Xotamiy iborasi bilan aytganda «Forobiy — islom falsafasi va mus-tahkam ratsional (aqlga asoslangan) tafakkur tizimini yaratgan odam. Uning maktabi yunon faylasuflari qarashlari bilan jamiyki o’xshash jihatlariga qaramay, umuman olganda ham, alohida tomonlarini olganda ham, nodir hodisadir».

Inson va jamiyat, inson va tabiat, olam va odam o’rtasidagi munosabatlar dunyoviy tafakkur asosida Forobiy zakosi bilan butunlay yangicha talqin etildi. Bu davrda mavjud bo’lgan ilohiy qarashlar, islom tafakkur tarzi ilk bor dunyoviy fanlar bilan uyg’un holda tahlil qilindi. Ana shu tarzda jamiyat taraqqiyoti qonuniyatlari, insoniyat tadrijiy rivojining asoslari va kishilik jamiyati shakllanishi, rivojlanishi va taraqqiy topishining o’ziga xos talqini Forobiy maktabida vujudga keldi. Bu maktabda falsafiy va tabiiy fanlar bir-birini to’ldi-radigan, shaklan turlicha, mohiyatan mushtarak holda o’ziga xos maqomga ega bo’ldi.

Darhaqiqat, Forobiyning buyukligi va falsafada benazirligi, falsafiy tafakkurining inson hayotini va istiqbolini ratsional o’rganishdagi keng imkoniyatlari shundaki, u ilmning barcha sohalarida o’zigacha bo’lgan davrda birinchi bo’lgan shaxsdir. Masalaning ikkinchi tomoni ham borki, Forobiy yaratgan buyuk maktab tufayli dunyo falsafiy taraqqiyoti, uning barcha yutuqlari bevosita Forobiy qarashlari asosida qurilgan. Bu — shubxasiz. Buni Sayyid Muhammad Xotamiy quyidagicha izohlaydi: «Shariat, tariqat va ratsionalizmning hamda nimaiki Islom tsivilizatsiyasi o’z cho’qqisida borliqni sharhlab tushuntirish, hayot yo’lini ko’rsatish borasida erishgan bo’lsa, jamlab ifodalagan «Sadrul Mutolihin» kitobidan keyin biror arzigulik g’oya dunyoga kelmadi. Mazkur kitob esa shu sohada yakuniy to’plamday bir asardir».

Forobiyning inson va jamiyat haqidagi ratsional falsafasi bevosita tarixiy taraqqiyot, tarixiy rivojlanish asoslari, uning o’ziga xos omillari, dunyoviy va diniy qarashlarning sintezi sifatida yuzaga keldiki, bu insoniyat tarixida o’ziga xos qarashning yorqin namunasidir.

Forobiy kishilik jamiyati, uning rivojlanish qonuniyatlari, shahar (mamlakat) aholisi va hokim muammolari, davlat va boshqaruv masalalari xususida gapirar ekan, u real voqelik va uning istiqboli hamda tanazzuli sabablarini qidiradi. Biroq biror joyda tarixiy tajriba, tarixiy jarayon tahlili va uning saboqlari, tarixni anglash, idrok etish va baholash tamoyillari haqida aniq fikr yuritmaydi. Ammo, Forobiy ilmiy-falsafiy merosining beqiyos qadriyati shundaki, u bevosita inson va uning mohiyati, kishilik jamiyati va uning qonuniyatlari, rivojlanish omillari, boshqaruv usullari, erkin fuqarolik jamiyati haqvdagi favqulodda xulosalari bilan istiqbolni belgilashda, ijtimoiy-tarixiy jarayonni ezgulik sari burishda katta ahamiyat kasb etdi, o’zidan keyingi tarixiy taraqqiyotda muxim dastur vazifasini o’tadi.

Forobiy mutaassiblikka qarshi ravishda ma’rifatlilik g’oyasini ilgari surdi. Inson tafakkurining jamiyatga bo’ysundirish haqiqatan to’g’ri ish ekanligini», — aytadi. Yana bir joyda jamiyat hayotiga zarar keltiruvchi, tahdid soluvchi ishlar haqida gapirar ekan, adolat va qonun ustuvorligini ta’minlash maqsadida «sa’y-harakati, huquklari va maqsadlari (adolatli) hokimlarga qarshi bo’lgan yovuz niyatli odamlardan shaharni tozalashdir» — degan g’oyani ilgari suradiki, bu davlat, boshqaruv, hokimiyat va uning adolatli faoliyati masalalarida o’rta asrlarda shakllanayotgan falsafiy, siyosiy, tarixiy, ijtimoiy tafakkurning naqadar yuksakligidan dalolatdir.

Beruniyning tarix falsafasi (973-1048). Ulug’ Sharq mutafakkiri Abu Rayhon Muhammad ibn Ahmad al-Beruniy Sharq tafakkur olamining o’ziga xos yo’nalishini ochib berdi va insoniyat tarixi, uning vujudga kelishi, taraqqiyoti hamda tanazzullari atrofidagi mavjud fikrlarga aniqlik kiritdi. Turli zidtsiyatli qarashlarni butun mohiyati bilan o’rganib, unga o’ziga xos yondashib, mavjud qarashlarni keskin tarzda boyitib, uning o’zanini o’zgartirib yubordi. Aniqroq qilib aytganda, Beruniy olamning yaralishi, insonning vujudga kelishi, xalqlarning taraqqiyot bosqichlari, tarixiy voqealar, tabiiy hodisalar, ularning mohiyatini ilmiy asosda o’rganish maktabini yaratdi. Ushbu maktab bugun mohiyat-e’tibori bilan dastlab Sharq, keyinchalik G’arb falsafiy tafakkurining tamal toshini qo’ydi.

Beruniyning 1030 yilda yozgan va «Hindiston» nomi bilan mashhur bo’lgan «Tahqiq mo lil-hind min ma’qula maqbula fil-aql av marzula», ya’ni «Hindlarning aqlga sig’adigan va sig’maydigan ta’limotlarini aniqlash» deb nomlangan asarida bayon etilgan betakror ilmiy g’oyalar odam va olam haqidagi tasavvurlarni keskin o’zgartirib yubordi. Bu asar butun mohiyati bilan tarix falsafasining o’ziga xos va noyob ko’rinishidir. Unda insoniyat taraqqiyoti, uning omillari va mohiyati dunyoviy tafakkur orqali tadqiq etildi va kutilmagan xulosalar ilmiy asoslangan holda o’rtaga tashlandi.

Asarning o’ziga xos tarixiy, ilmiy va falsafiy qadriyati shundaki, u hamon jahon xalqlari tarixini o’rganishda muhim manba bo’lib xizmat qilmoqda va tarix falsafasi taraqqiyotida, tarixni falsafiy anglash jarayonida zabt etib bo’lmas cho’qqi darajasiga chiqdi. Darhaqiqat, bu asarga Mag’ribu Mashriq olimlari, yirik mutaxas-sislari doimo qiziqish bilan qaraydilar. Uni juda katta extiros bilan o’qiydilar. Shuning uchun ham taniqli olim V. R. Rozen «Sharq va G’arbning qadimgi va o’rta asrdagi butun ilmiy adabiyotida bunga teng keladigan asar yo’q», degan edi.

Asar garchi «Hindiston» deb nomlansada, «hindlarning aqliga sig’adigan va sig’maydigan ta’limotlarni aniqlash»ga bag’ishlangan bo’lsa-da, uni butun mohiyati bilan insoniyat o’tmishining tarixiy-falsafiy talqinini, ilmiy-nazariy echimlari va asoslagan xulosalarini nazarda tutib ushbu yo’nalishda G’arbu Sharqning butun dunyo dinlari, qarashlari va dunyoviy tafakkur o’lchovlarining sintezi sifatida yuzaga kelgan nodir asar deyish mumkin. Aslida ham shunday. Zotan, unda inson kelib chiqishining diniy va dunyoviy qarashlari, insoniyat taraqqiyotining turli bosqichlari, davrlari, podsholiklar va payg’ambarlarning dunyoga kelishi, ularning jamiyat taraqqiyotidagi ijtimoiy, ma’naviy, madaniy va axloqiy ta’sirlari, qarashlari va munosabatlari qiyosiy tarzda o’rganiladi.

Beruniyning ushbu asari o’z davrining mutlaq yagona voqeligi emas edi. Chunki bu paytda podsholiklar va payg’ambarlar hayotiga bag’ishlangan turli-tuman xotiralar, afsonalar va rivoyatlarga asoslangan ma’naviy-ma’rifiy asarlar, sayohatnomalar, badialar ko’pdan-ko’p yozilgan edi. Beruniyning daholik qudrati shundaki, u o’zigacha yaratilgan va mavjud bo’lgan manba hamda adabiyotlarning eng asosiylarini mumkin qadar chuqur o’rganib, ularning har biriga munosib baho berib, eng asosli xu-losalarni ilgari surdi. Bu xulosalar hozirga qadar ilmiy yangiligi, dolzarbligi, nazariy asoslanganligi, muhim kontseptual ahamiyatga egaligi va ulkan ijtimoiy mohiyat kasb etganligi bilan alohida qadrli.

Tarixni o’rganar ekan, insoniyat kelib chiqishi va uning rivojlanish dinamikasini tahlil qilar ekan, Beruniy haqiqatga ishonmovchi kishilar bilan munozara qilib, ularni skeptitsizmda ayblaydi va bular «qatiy hujjatlarni qabul etishda xuddi sherdan qo’rqib qochgan eshaklardek qochadilar», — deydi.

Sharq tarix falsafasining o’ziga xosligi shundaki, unda turli davrlarda hukm surgan podsholiklar va ularning sulolalari tarixiy davr sifatida qabul qilinadi va ana shu davrda yuz bergan barcha voqealar, ma’naviy-axloqiy mezonlar, madaniy va ijtimoiy taraqqiyot bevosita ana shu podsholiklar va ularning sulolalari yurgizgan siyosat asosida o’rganiladi.

Beruniy ham ana shu tartibotdan unumli foydalangan. U o’zining «Osor al-boqiya» deb nomlangan asarida turli davrlarda hukm surgan podsholiklar va sulolalarning ko’pdan-ko’p jadvallarini kiritgan: Makedoniyalik batlimuslar (ptolemeylar), rum, xristian, qadimgi Eron, sosoniylar sulolasi podshoxlari, arab xalifalari (ummaviylar va abbosiylar) kabilarning o’z davriga xos shajaraviy-tarixiy jadvalini yaratdi. Ular o’ta aniq va ishonchli manbalardan olingan bo’lib, podshohlarning hukmronlik qilgan davrlari deyarli to’g’ri ko’rsatilgan. Ular boshqa tarixiy kitoblar bilan solishtirish natijasida to’la isbot etilganligi bilan alohida ajralib turadi. Beruniyning ushbu asari insoniyat tarixini o’rganuvchi mutaxassislar, tarixchilar, sotsiologlar, faylasuflar, etnograflar va demograflar uchun muhim manba bo’lib xizmat qilmoqda.

Atoqli manbashunos Ismatulla Abdullaev Beruniyning «Qadimgi xalqlardan qolgan yodgorliklar» asari xususida fikr yuritar ekan, alloma o’z davrining ijtimoiy muhiti, kishilik tarixiy taraqqiyoti, xalqlar, urf-odatlar, madaniyatlar va olamni ayaylash borasidagi qarama-qarshi fikrlarni ancha chuqur egallaganligini bayon etadi. Jumladan, Beruniy yunonlar, rumliklar, eroniylar, sug’diylar, xorazmliklar, qibtiylar, xristianlar, yahudiylar, islomgacha bo’lgan arablar va musulmonlarning vaqt o’lchovlari, yil xisoblari, hayitlari va muqaddas kunlarini ijtimoiy-tarixiy, madaniy va ma’rifiy jihatdan ancha chuqur o’rgangan. Bu insoniyat tarixini bevosita falsafiy o’rganish, mantiqiy xulocalar chiqarishga asos bo’lgan.

Beruniyning tarix falsafasi ayni ana shu turli xalqlar, mamlakatlar, mintaqalarda mavjud turmush tarzi orqali rivojlanish omillari, taraqqiyot yo’nalishlarini o’rganadi va tegishli xulosalar chiqaradi. Bu bevosita antropologiya, antropogenez, demografiya va etnografiya bilan bog’liq bo’lgan qomusiy tadqiqot usulini taqozo etadi.

Beruniy qadimgi xalqlar tarixi, ularning ma’naviy-madaniy yodgorliklari, ijtimoiy-axloqiy qarashlari xususidagi ushbu asarini qanday maqsadda yozganini quyidagicha ifoda etadi: «Adiblardan biri mendan (turli) xalqlar haqidagi tarixlar, ularning boshlanishlari va shoxobchalari, ya’ni oylar va yillari ustida u tarix egalarining ixtiloflari va bu ixtilof sabablari, mashhur bayramlar, (har xil) vaqtlar va yumushlar uchun belgilangan kunlar, millatlarning ba’zisi amal qilib, ba’zisi amal qilmaydigan boshqa (marosimlar) haqida so’radi va meni imkon boricha ularni juda ravshan bayoy etib, o’quvchi fahmlaydigan, (turli) kitoblarni axtarish va shu kitob egalarini surishtirishga ehtiyoj qolmaydigan (bir asar yozishga) da’vat etdi».

Ibn Xaldunning tarix falsafasi (1332-1406). Sharq tarix falsafasini jiddiy ravishda rivojlantirgan, uni o’zining ilmiy qarashlari bilan birmuncha boyitgan, tarixga falsafiy yondashish usullarini ishlab chiqqan yirik olimlardan biri Abdurahmon Muhammad Ibn Xaldundir.

Ibn Xaldun o’z davrining etuk mutafakkiri, faylasufi va tarixchisi sifatida o’zini namoyon etgan va «Valiuddin» unvonini olgan etuk shaxs edi. U yirik siyosiy arbob sifatida ham jamiyatni boshqarish, kishilik jamiyati ijtimoiy-madaniy taraqqiyotiga munosib hissa qo’shish borasida etarli tajribaga ega bo’lgan va ayni paytda diniy hamda dunyoviy bilimlarni chuqur egallagan allomadir.

Ibn Xaldun insoniyat tarixi, uning shakllanyshi, rivojlanish omillari va bosqichlari, inson va jamiyat, inson va tabiat o’rtasidagi munosabatlarni tadqiq etish borasida o’zining noyob qobiliyatini namoyon etgan va bu borada qator ilmiy-nazariy yutuqlarni qo’lga kiritgan olimdir.

Ibn Xaldun falsafasi tarix va sotsiologiya, insonshunoslik, falsafa hamda mantiq bilan qorishib ketgan. Shu bilan birga diniy tafakkurning dunyoviy tafakkur bilan uyg’unlashgan shakli sifatvda dunyoga kelib, Sharqu G’arb tafakkur olamvda o’ziga xos maktab yaratdi. Uning eng mashhur asarlaridan biri «Muqaddima» deb ataladi va bu asari bilan u tarixni anglash, tarixni tushunish, insoniyat tarixiy tajribalarini diniy va dunyoviy tafakkur orqali talqin etishning o’ziga xos uslubini yaratdi. U tarix haqida gapirar ekan, «Fanning ikki jihati bor. Birinchisi qadimgi mamlakatlar va davlatlar haqida hikoya etuvchi tashqi tomoni bo’lsa, ikkinchisi tadqiqotlarning birining tarixi va yangi fikrlarni kashf etish bo’lgan ichki tomonidir. Tarix Olam asoslari sababiyatini aniq izlaydigan fan. Bu voqealar va ularning sabablari haqvdagi chuqur ilm», deydi.

Ibn Xaldun ana shu tarzda tarixiy tadqiqotning umumiy va ichki jihatlariga aloxida e’tibor beradi. Ilmiy tahlilning tashqi tomoniga turli mamlakatlar, davlatlar, xalqlar, ularning boshidan kechirganlari, xullas, tarixiy voqeliklar kirsa, ichki tomoni bevosita ana shu voqeliklarni tafakkur elagidan o’tkazib, uning atrofida falsafiy fikr yuritib, sotsiologik tadqiqotlar o’tkazib, mantiqiy xulosalar chiqarishdir. Ana shu jihatdan ham u tarixning ildizini falsafada ko’radi. Munosib falsafiy fikrlar, umumlashmalar, xulosalar chiqarishga chaqiradi va natijada tarixni falsafiy fanlar qatoriga qo’shadi.

Ibn Xaldun o’z davrining nodir tarixshunosi sifatida tarixnavislikdagi mavjud an’anaviy usullardagi kamchiliklar, nuqsonlar, jumladan, o’tmishni soxtalashtirish, chalkashtirish, voqeliklarni o’z manfaatlariga moslashtirib bayon etish kabi illatlarni keskin qoralaydi. Har bir millat va qavmning kelib chiqishi, ularning taraqqiy topish yo’llari, tarixiy rivojlanish manbalarini chuqur o’rganish millatning uygonishiga, o’z qadru qimmatini bilishiga va istiqbol rejalarini aniqroq tuzishiga yordam berishini aloxida ta’kidlaydi.

Tarixda adolat ustuvorligi, tarix haqiqati hamisha bosh mezon bo’lishi, har qanday voqea va hodisa taxlili to’g’ridan-to’g’ri munosabatni, odillik bilan yondashishni taqozo etishini muhim fazilat deb biladi. Tarix haqida asar yozar ekan, u o’zini tarixshunoslikka bo’lgan munosabatini va yondashish usulini quyidagicha bayon etadi: «Bu kitobni tuzish va boblarga bo’lishda men hali ma’lum bo’lmagan yo’ldan bordim, ajoyib yangi usul yaratdim, o’quvchi bo’lib o’tgan voqealarning sababini o’rganishdan foyda olsin uchun tarixiy-ijtimoiy voqealar va insoniyat jamiyati taraqqiyoti qonuniyatini sharhlab berdim», deydi.

Ibn Xaldunning ana shu «yangi usul»i tarixdagi bayonchilik, oshirib-toshirib yozishlar, safsatabozlik, xush ko’rmagan voqealarni keskin tanqid qilish kabi illatlarga nuqta qo’ydi. Tarixshunoslikning fan maqomini egallashiga doir o’ziga xos ilmiy-nazariy me’yorlarni yaratdi. Buni quyidagilarda ko’rishimiz mumkin:

Birinchidan, har qanday voqea va hodisalarning sababini o’rganish, uning mohiyatini ochish tarixiy voqelik mazmunini bilib olishga zamin yaratadi. Uning atrofida fikr yuritib, aqlni ishlatish, fikrlash, tafakkur qilish imkonini beradi.

Ikkinchidan, Ibn Xaldun har qanday tarixiy voqelikka ijtimoiy tus beradi, ijtimoiy mohiyat qatlarini ochish orqali o’sha davr mohiyatiga, ijtimoiy-siyosiy muhitga, turmush tarziga baho beradi.

Uchinchidan, «kishilik jamiyati taraqqiyoti qonuniyatlarini sharxlab berish» orqali davlat va jamiyat qurilishiga tegishli bo’lgan fanlar — huquqshunoslik, falsafa, sotsiologiya, siyosatshunoslik, mantiq singari fanlarning rivojlanishiga turtki berdi. Ana shu sharhlash orqali Ibn Xaldun aqliy takomil, fikriy rivojlanish yo’lini ochdi. Qachonki o’quvchi uning kitoblarini ko’zdan kechirar ekan, tarixiy voqeliklarni o’rganish bilan birga voqealar atrofida fikrlaydigan, unga munosabat bildiradigan, baholaydigan bo’lib qoladi. Bu esa ayni tarix falsafasining o’ziga xos ko’rinishi edi.

Ibn Xaddun tarixnavislikda mavjud bo’lgan xilma-xil rivoyatlardan, turli hikoyatlardan va afsonalardan foydalanishga chek qo’yib, real hayot va real jarayon tahliliga ko’proq e’tibor berish tamoyilini ilgari surdi va shu tarzda tarixnavislikning butunlay yangi yo’nalishini rivojlantirishga muhim hissa qo’shdi. Uning xulosalariga ko’ra tarix «...o’rganilish ob’ekti insoniyat jamiyati va odamlar jamoasi bo’lgan mustaqil fandir, uning faoliyat maydoni birin-ketin almashib keladigan voqealar sababi va vaziyatlar xususiyatlarini tushuntirishdir».

Ana shu tarzda Sharq tarix falsafasi shakllana bordi. Demak, tarixning tadqiqot ob’ekti bevosita kishilik jamiyati xisoblanadigan bo’ddi. Jamiyatdagi mavjud ijtimoiy-siyosiy jarayonlar, voqeliklar, hukmron siyosat va boshqaruv usulining tahlili orqali ma’lum voqelik asoslari o’rganildi. Tadqiqotning bunday shakli tarix fani predmetiga aylantirildi. Natijada Ibn Xaldunning tadqiqot usuli va tarixnavislik uslubi ana shu tarzda ijtimoiy fanlar taraqqiyotini belgilaydigan muhim hodisaga aylandi.

Ibn Xaldun ilmiy faoliyatining va tarix falsafasining axamiyati shugina emas. U inson va jamiyat, odam va olam, kishilik jamiyati tuzilishi, vujudga kelishi, shakllanishi va tanazzullari borasida o’ziga xos fikr yuritgan, o’ziga xos talqin etgan va o’ziga xos falsafiy mushohada yuritgan yirik shaxsdir. Ibn Xaldun yashagan davr hamda o’sha paytdagi mavjud musulmon madaniyati va falsafasi namoyandalari uning falsafasini rivojlantirishdi va davom ettirishdi.

Yana bir narsani alohida ta’kidlash kerakki, bugun tarix falsafasi, sotsiologiya, ijtimoiy falsafa borasida ilmiy maktab yaratgan G’arb olimlari o’z davriga xos tsivilizatsiya nuqtai nazaridan yondashib, Sharq falsafasidan unumli foydalanishdi. Jumladan, Forobiy, Beruniy, Ar-Roziy, Abulhasan Movardiy, Nizomulmuluk, G’azzoliy, Ibn Bojja, Ibn Xaldun, Ibn Rushd va boshqalarning ilmiy merosini, falsafiy qarashlarini musulmon dunyosi xalqlariga nisbatan ancha chuqur o’rganishdi. Mahorat bilan o’zlashtirishdi va ularni yangi davr tsivilizatsiyasi nuqtai nazaridan tartibga solishdi, yaxlit tizimini ishlab chiqib, yangicha ilmiy-nazariy uslub bilan ifodalab berishdi.

Ibn Xaldunning kishilik jamiyati qonuniyatlarini tadqiqotishga haratilgan asarlari, xususan «Muqaddima»si shundan dalolat beradiki, uni «Islom fikriy doiralarida, istibdod va despotizm tuzumining jamiyatshunosi deb atashimiz mumkin. ...Darhaqiqat, diqqat qilsa, fikr biddirsa arziydigan yangi tasavvur va talqinlarni taqdim etadi», deydi Sayyid Muhammad Xotamiy.

Ibn Xaldun jahon tarixini o’rganar ekan, madaniyatlar, tsivilizatsiyalarning yuzaga kelishi, madaniyatlararo integratsiya va jahon hamjamiyatining umumiy taraqqiyoti qonuniyatlarini o’ziga xos tarzda tadqiq etadi. Turli madaniyatlarning vujudga kelishi, ko’chmanchi xalqlarni, kichik etnoslar va millatlarni bir-biriga qo’shib yuborish natijasida kelib chiqadigan integratsiyalashuvning salbiy oqibatlarini aniq ko’rsatadi va har qanday kichik madaniyatlar «madaniy integratsiya» oqibatida katta xalqlarga madaniy tobelik orqali yo’q bo’lib ketishi mumkinligi kabi og’riqli g’oyalarni ilgari suradi. Asrlar o’tib V. Shmit, O. Mengen, V. Koppers, A. Toynbi kabi Yevropa falsafasi namoyandalari ayni ana shu g’oyani ilgari surdilar va Ibn Xaldun nazariyasi tarixiy haqiqat ekanligini ko’rsatdilar.

Ibn Xaldun tarix falsafasining biz sharqliklar uchun yoqimli bo’lgan va ayni paytda katta ruh, rag’bat, kelajakka ishonch, buyuk istiqbolga imon keltirishga da’vat etadigan yana bir g’oyasi borki, nazarimizda buni aloxida ta’kidlash zarur: u bir joyda «dunyoda ikki millat hokim bo’lishga yaratilgandir: biri arablar, boshqasi turklar» desa, boshqa bir joyda «Temur davri bashariyat tarixi inkishofining eng yuksak nuqtasidir. Dunyo yaratilganidan beri bunday bir davlat qurilmagandir. Bobil va Eron hukmdorlari va Iskandar bu buyuk turk hukmdoriga nisbatan ko’laga bo’lib qoladi. Zero, davlat asabiya ruxi ustiga quriladi va uning ahamiyati ham shu milliy asabiyatning qudrati darajasida bo’ladi. Asabiya xususida esa dunyoda hech bir millat turklarga teng kelolmaydi», deydi.

To’g’on va Sharq tarix falsafasi. Sharqda tarixni o’rganishning asosan ikki yo’nalishi mavjud. Bu bevosita tabiat, tabiiy hodisalar, olamning yaralishi bilan bog’liq bo’lgan yo’nalishlar, ikkinchisi esa insonning dunyoga kelishi, insoniyat tarixi bilan bog’liq bo’lgan kishilik hayotining vujudga kelishi, insoniyat tarixiy-tadrijiy rivojining bosqichlari, mohiyati, mazmunini qamrab olgan tarixiy-falsafiy, ma’naviy-axloqiy hamda bularning barchasini o’ziga mujassam etgan mantiqiy taxlil va tadqiq tashkil etadi.

Har bir tarixchi o’z davri ijtimoiy tuzumi, uning mazmuni va qadriyatlari nuqtai nazaridan o’tmishga yondashadi va ana shu qarashlar hamda ehtiyojlar asosi-da tarixiy taraqqiyotga baho beradi. Biroq tarixiy jarayonlarga, ma’lum voqea-hodisalarga ichki va tashqi ta’sir — jamiyat ma’naviy, ijtimoiy, iqtisodiy asoslari va tabiiy hodisalar mohiyati, ular ta’sirida kelib chiqqan real voqelik o’zaro bog’liqlikka tadqiq etilmog’i lozim. Chunki uning zamirida tabiiy va ijtimoiy-tarixiy taraqqiyotning butun mohiyati har ikki yo’nalishda namoyon bo’ladi. Shuning uchun ham atoqli tarixshunos Ahmad Zaki Validiy o’zining «Tarixda usul» nomli kitobida «o’z hayotimizni tadqiq etar ekanmiz, ko’ramizki, bizning butun borlig’imiz asosan ikki narsaga bog’liqdir. Bir tomondan ehtiyojlarimizga muvofiq keluvchi yoki ularga ters keluvchi tashqi ahvol, shart-sharoitlar, boshqa tomondan esa shaxsiy xohish-istaklarimiz mavjud. Jamiyat ham xuddi shunday mavjuddir. Umumiy shart-sharoit, masalan, zilzilalar, osmondan yog’iladigan har xil ofatlar, urushlar va vabolar, iqlimning o’zgarib ketishi kabi tabiiy hodisalar bilan birga alohida individual guruhiy istak insoniyatning ichki ta’sir quvvatlari insonlar borlig’ida qatiy ta’sir ko’rsatuvchi omillar vazifasini o’taydi», deb yozadi.

Insoniyat taraqqiyotida va kishilik jamiyati rivojlanishida tashqi ta’sir — tabiiy ofatlar, turli yuqumli kasalliklar, urushlar va ommaviy qirg’inlar qanchalik kuchli ta’sir etsa, ichki mohiyati bilan ma’lum bir ijtimoiy guruh, siyosiy manfaatlar o’rtasidagi ziddiyatlar ham katta ahamiyat kasb etadi. Bular esa bevosita tarixda insonning o’rni, roli, maqsad va intilishlari, orzu va umidlarining ifodasi sifatida o’zini namoyon etadi. Ba’zi holatlarda ayrim shaxslar favqulodda voqelik mohiyatiga ega bo’ladilar. Natijada ular daholar, ulug’ sarkardalar, payg’ambarlar timsolida mavjud ijtimoiy tuzumni keskin o’zgartirib yuboradilar. O’ziga xos ijtimoiy-iqtisodiy, siyosiy-huquqiy, ma’naviy-axloqiy va mafkuraviy me’yorlarni o’rnatishadi. Ana shu tarzda «Tarix insoniyatning go’yoki bir tarjimai holi va ruxiyati»ning ifodasi sifatida dunyoga keladi.

Axmad Zaki Validiy To’g’on insoniyat tarixini o’rganish va tarix falsafasining nazariy-metodologik jihatlarini ishlab chiqar ekan, quyidagi tamoyillarni ilgari suradi:

• 
  tarixning teokratik va dualistik talqini;
  
• 
  tarixni materialistik tushunish;
  
• 
  tarixning pozitivistik talqini;
  
• 
  tarixni idealistik tushunish;
  
• 
  tarixni ekspressionistik talqini;
  
• 
  tarixning gumanistik talqini va hokazolar.
  

Shuni alohida ta’kidlash kerakki, Sharq tarix falsafasi metodologiyasining o’ziga xos jihatlari mavjud. Bu bevosita tarixiy haqiqat, real voqelik bilan birga mavjud bo’lgan afsonalar, rivoyatlarning uyg’unlashib ketishi kabi holatlardan o’tmishni tarixiy, falsafiy, mantiqiy tushunishning ilk va noyob tajribasi sifatida dunyoga kelgan qarashlardir. Bu davrda tarix juda katta shavqu shuur, quvvai hofizani talab etadigan yuksak badiiy tasvirlar, obrazlar, o’xshatishlar bilan ifoda etilgan jozibador va hayajonli tarixiy-badiiy uslubni tashkil etadi. Ba’zi bir tarixiy asarlarda tarixiy shaxslar, payg’ambarlar, sarkardalar, sipohdorlar, podshohlar fe’l-atvori, xarakter belgilari, jang holatlari tasvir-lari yuksak badiiy mahorat bilan bayon etiladi (Masalan, Firdavsiyning «Shohnoma», Navoiyning «Tarixi anbiyo va hukamo», «Tarixi mulki Ajam», Boburning «Boburnoma»; Ulug’bekning «To’rt ulus tarixi» asarlari, turli sayohatnomalar va boshqalar). Ayni ana shu san’atning o’zida etnografiya, antropologiya, sotsiologiya, falsafa, mantiq, siyosatshunoslik va boshqa fanlar yo’nalishlariga xos bo’lgan qarashlar ham uyg’un holda o’z aksini topganki, bu tarixni o’rganishda, voqealar moxiyatini anglashda beqiyos shavqu zavq, ajdodlar hayotiga katta qiziqish va hayajon bilan qarash, ular turmush tarzi, dunyoqarashi va an’analariga katga ehtiyoj sezishga olib kelgan.

Ahmad Zaki Validiy To’g’on Sharq tarix falsafasining dunyoga kelishi, uning rivojlanish omillari va tadrijiy taraqqiyoti xususida fikr yuritar ekan, ulug’ islomshunos mutafakkirlardan biri Ibn Miskavayxning ilmiy qarashlariga mufassal to’xtaydi va uning «Davlat idorasi, davrning ruhiyati, millatlarning uyg’onishi va inqirozlarning sabablari kabi masalalarni ichki bir aloqadorlik bilan tushuntirgan, o’rni kelganda ularni oydinlashtirishga jur’at qilgan» buyuk muarrix sifatida baholaydi. Demak, Sharq tarixshunosligi va tarix falsafasida davlat, jamiyat, boshqaruv va inson tushunchalari atrofidagi mulohazalar, mushohada va ilmiy muhokamalar ancha ilgari vujudga kelgan va G’arb tarixiy tafakkurining shakllanishida, tarix falsafasi predmeti hamda metodologiyasining yangi tsivilizatsiyaviy davr talablari darajasiga ko’tarilishida muxim manba bo’lib xizmat qilgan.

Ahmad Zaki Validiy To’g’on islom olami tarixshunosligi va tarix falsafasi predmeti, uning metodologiyasi, o’rganish usullari va uslublari, tadqiqot ob’ekti va sub’ekti xususida fikr yuritar ekan, qator Sharq allomalari ilmiy merosini chuqur o’rganganini ko’rsatadi.

Ahmad Zaki Validiy To’g’onning tarix falsafasini yaratishdagi ilmiy qadriyati shundaki, u Turkiston tarixiga doir turli qarama-qarshi, ziddiyatli g’oyalarga aniqlik kiritdi. Zotan, Turkistonning boy madaniyati va ulkan tsivilizatsiyaviy taraqqiyotiga turli manfaatlar orqali qarash, boshqacha qilib aytganda, uni talon-toroj qilish, har kim o’zining mulkiga aylantirish ten-dentsiyasi hukumronlik qilar edi. Jumladan, kimlardir Yevropaparastlik, g’arbparastlik, yana kimlardir slavyanparastlik, boshqa birovlar esa eronparastlik manfaatlari nuqtai nazaridan yondashib, qadimiy Turkiston madaniyatiga egalik qilish da’volari bilan yashardilar. Vaholanki, Turkiston azal-abaddan yaxlit makon hisoblangan. Turkiston xalqlari tarixi insoniyat tarixi bilan tengdosh, jahon tarixining ibtidosi bilan hamohang ravishda rivojlangan va umuman insoniyat hayotiga madaniyat olib kirgan buyuk tarix va mo’’jizaviy qadriyatdir.

Turkiston xalqi o’z hududi doirasida insonning ilk paydo bo’lishi, jamoachilikning boshlanishi, ma’lum jamiyat qiyofasiga ega bo’lgan ijtimoiy hayot tarzidan boshlab bugungi tsivilizatsiyaviy darajagacha bo’lgan noyob, o’ziga xos, jozibador va ayni paytda nihoyatda iztirobli, ziddiyatli, keskin vayrongarliklar va buyuk kashfiyotlar, sevinchu iztiroblarni o’zida mujassam etgan yaxlit tarihdir. Ahmad Zaki Validiy To’g’on Turkiston tarixiga ana shunday yondashadi va uni butun buyukligiyu fojialari bilan yaxlit holda tadqiq etadi.

Ahmad Zaki Validiy To’g’on tarix fani taraqqiyotini tor doirada tushunmadi. U tarix mantig’ini izlashda manbashunoslik, tarixiy tilshunoslik, arxeologiya, etnografiya, poleontologiya, epigrafiya, numizmatika, sotsiologiya, falsafa va mantiq fanlarining umumiy talablari va metodologik asoslari orqali o’rgandi. Tarixni anglash va tushunishda bu juda ulkan va o’ziga xos, ilmiy-nazariy jihatdan progressiv hodisa edi.