01 tutunamayanlar
Dördüncü Bölüm 547
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
545
Dördüncü Bölüm 547 17 Salon-salamanjede oturuyorlardı. Hizmetçi sofrayı toplu- yordu; Nermin, küçük kızı Tuna’nın ağzını siliyordu; Tur- gut, karısının ona yeni aldığı rahat koltuğuna gömülmüştü; büyük kızı Sevgi, halının üstüne oturmuş, avucunda sıktığı kalemle, bir resim defterini büyük bir özenle karalıyordu; radyoda kimsenin dinlemediği bir adam konuşuyordu; sesi- nin tonundan, faydalı birşeyler söylediği anlaşılıyordu; Tur- gut, rahat koltuğundan uzattığı ayağıyla Sevgi’nin bacağına dokunuyordu; Sevgi: “Yapma baba; işim var, rahat bırak be- ni,” diyordu; saat dokuza geliyordu: Turgut’un canı sıkılı- yordu. Nermin, yüzü temizlenirken o güzel yemek kokula- rının yerine ağzına acı bir sabun tadı ve burnuna keskin bir sabun kokusu geldiği için yüzünü buruşturan Tuna’yı kuca- ğına aldı, çocuk, hoşnutsuzluğunu belirten sesler çıkarıyor- du. Kızı, babasının yanına getirdi; havada Turgut’un yüzüne doğru uzattı. Turgut, küçük kızın yanağından öptü ve ona iyi geceler dileyen, anlaşılmaz bir iki söz mırıldandı; ya da dudaklarını oynatarak mırıldanır gibi yaptı. Tuna için ikisi
de farketmiyordu; yatağa götürülme töreninin başladığını sezmişti; onun için bu kadarını anlamak yeterdi. Annesi onu geriye çekerken karşı koyduğunu belirtmek için, boş- luğu küçük bacaklarıyla tekmeledi. Fakat bu çırpınma da bir işe yaramadı; havada yaptığı yolculuğa devam ederek kendini hizmetçinin kollarında buldu. Halılar ve parkelerle dolu yerde birkaç adım atmaya başladığı halde, adamdan sayılmayıp uçarak taşınması, ona yapılabilecek en büyük hakaretti. Kaşlarını çatarak, bu davranışı sessizce protesto etti. Fakat hızla yatak odasına götürüldüğünü ve karşı koy- manın anlamsızlığını sezince, koridorda kaybolmadan ön- ce, elini babasına sallayarak hiç olmazsa görevini yerine ge- tirmeye çalıştı. Sevgi, babasının ayağını uzatmasına karşı son tedbir ola- rak tırnaklarını Turgut’un etine batırdı. Turgut, sıçrayarak ayağını geri çekti: yaptığı hareketi unutmuştu. Gözlerini ki- taplığına dikmiş düşünüyordu. Sevgi, ayağa kalkarak baba- sının yanına geldi, resim defterini uzattı. “Şimdi bunlar ne demek oluyor?” diye sordu Turgut. Bu çocukluk da ne za- vallıca bir durumdu. Düz bir çizgi çizebilmek için yıllarca uğraşmak gerekiyordu. Bütün iş çizgide, diye düşündü. Gü- lümsedi. Belki de bütün hayatınca düz bir çizgi çizemeye- cekti. Sevgi, parmağını çizgiler üzerinde dolaştırarak neler yapmak istediğini anlatıyordu: bu yuvarlak, adamın kafa- sıydı; altındaki daireler de elbisesinin düğmeleri. Ne kadar çok düğmesi vardı bu elbisenin: tam dokuz tane. Sevgi do- kuza kadar sayabiliyordu. Bir erkeğin elbisesinde bu kadar düğme olur muydu? Olurdu: canı öyle istemişti. Her şeyin bir açıklaması vardı! Adamın gülümseyen ağzı, yüzünün biraz dışında kalmıştı; yüzünün biraz dışında gülüyordu adam. Adamın bacakları, elbisesinin içinde bir yerden başlı- yordu. Kolları? Kolları görünmüyordu: elbisesinin içinde kalmıştı. Kolsuz ve bol düğmeli adam çok büyüktü: bu ne-
denle ağaçlar, evler, eşyalar, adama karışmıştı. Her şeye bur- nunu sokmuştu adam. Ne yazık resimde gerçek bir burnu yoktu. Neden evler küçüktü? Sevgi, ellerini iki yana açarak bu çaresizliğin de nedenini açıklıyordu: kâğıt küçük gel- mişti. Bir daha evlerden başlamalıydı işe. Peki, bu karala- malar neydi? Kalemi bastırarak neden kâğıdın orasını bura- sını karartmıştı? “Aman babacığım anlamıyorsun işte. On- lar da süs.” Şimdi ne yapmalıydı? Aklına bir şey gelmiyor- du. Babası bulmalıydı ona ne çizeceğini. Hayır, öyle de yap- mamalıydı; temiz bir sayfaya önce babası çizmeliydi. Gayet güzel bir elbise giymiş, saçları kıvrılmış bir kız çocuğu isti- yordu. Elbisesinde de tam altı düğme bulunmalıydı: annesi- nin elbisesi gibi. Turgut, önce bu teklife yanaşmadı: akıldan çizmeliydi Sevgi. “Baba, ne yapayım? Aklıma hiçbir şey gel- miyor ki.” Turgut razı oldu sonunda. Sevgi, gülerek, ellerini sallayarak, babasının çizişini seyretti. Sonra defteri aldı. Ya- pacağı resmi babasına beğendirebilmek için resim malze- mesini, yeni toplanmış olan yemek masasına taşıdı. Sandal- yenin üstüne çıktı, başını resmin içine sokarcasına çalışma- ya başladı. Nermin, Turgut’un karşısındaki koltuğa oturdu, Tur- gut’un yere bıraktığı gazeteyi aldı, karıştırdı; gelişigüzel bir yerinden okumaya başladı. Turgut, kımıldamadan oturu- yordu. Turgut Özben: iki çocuk sahibi. Gerçek mühendisle- rin kız çocuğu olurmuş. Başını hafifçe öne eğerek, karısının okuduğu sayfalara baktı. Turgut Özben: evli ve iki çocuk sahibi. Çocuklarının babası ve karısının kocası. Evin erke- ği. Erkek kuş. Sabahları penceresinden uçar gider ve bütün gün eşiyle çocuklarına yiyecek arar. Gazetede, bir bankanın talih kuşu uçuyordu: küçük, oyuncak gibi bir eve birtakım ikramiyeler taşıyordu. İkramiye taşıyan kuşların cinsiyeti nedir acaba? Yuvalarına aş taşıyan kuşlara yardımcı kuşlar. Bir kanat çırpmadır gidiyor. Yüzlerce, binlerce, milyonlarca
erkek kuş havada çırpınıp duruyor; hepsinin gagasında bir torba. Kanatlar, gagalar çarpışıyor, tüyler dökülüyor. Bazı kuşlar çıkınlarını düşürünce çevresindekiler hemen kapışı- yorlar. Göz göze, gaga gagaya bir didişmedir gidiyor. Tır- naklar kıvrılıyor, gagalar bileniyor. Gökyüzünde büyük bir kavga sürüyor, kan gövdeyi götürüyor. Dişi kuşlar da, mil- yonlarca dişi kuş da, milyonlarca yuvalarının milyonlarca pencerelerinden bu kavgayı izliyor, bir yandan da yuvaları- nı yapıyorlar. Birden erkek kuş, kan ter içinde pencereden atıyor kendini içeri. Nermin, başını gazeteden kaldırmadan konuştu: “Seni geçen gün arabada güzel bir kadınla görmüşler.” Turgut sil- kindi, başını kaldırdı. Nermin gazeteyi indirdi. Turgut karı- sının yüzünü gördü. Gülümsemeye çalışarak: “Gazetede mi yazıyor?” diye sordu. Karısına yorgun gözlerle baktı. Ner- min, gazeteyi yavaş bir hareketle elinden bıraktı. Turgut, onun sakin, meraklı yüzünü, biçimli ellerini, koltuğu çap- raz kesen bacaklarını inceledi. Sonra hemen yoruldu, gözle- rini kıstı: karısının görüntüsü hafifçe bulandı, uzaklaştı. Şimdi Nermin salonun çok uzak bir köşesinde oturuyordu. Turgut için: yüzlerce metre uzakta. Parmağını gözbebeğinin altına batırdı: bir Nermin yerinde kaldı, bir Nermin de, ka- rısına benzeyen bir renkli gölge de, yukarı aşağı oynadı. İş- te bir hayalden ibaret: parmağımla oynatabildiğim bir şekil. Parmağını gözünden uzaklaştırdı; elini saçlarında gezdirdi. Aile babasının saçlarının altın telleri azalıyor. Sesi, derinden çıkıyormuş gibi geldi Turgut’a: “Selim’in bir arkadaşı. Son aylarda tanımış Selim’i. Bana geldi.” Gözlerini açtı iyice: gö- rüntü birden hızla yaklaştı, büyüdü, keskinleşti. Tıpkı film- lerdeki gibi. Turgut başını kaldırdı: kadının başı bütün per- deyi kapladı. Konuşma: “Selim’in kız arkadaşı mı? Nasıl olur? Bize hiç bahsetmemişti... Yoksa sen tanıyor muy- dun?” Turgut, elleriyle, gözlerinin iki yanını kapadı: Ner-
min’in başını karenin içine yerleştirdi. “Hayır,” dedi sadece. Konuşmak istemiyordu; düşünmek ve seyretmek istiyordu. Konuşmak için artık çok geç kaldığını hissediyordu. Birlik- te başlamamışlardı. Nermin’le tanışmadan yıllarca önce ya- şamaya başlamıştı. Önce bu boşluğu doldurmak, anlatmak, anlatmak gerekiyordu. Daha ilk tanıdığı günden başlama- lıydı anlatmaya. Ve ilk günden başlamalıydı anlamaya, ilgi- lenmeye. Nermin, belki de bu kadar köklü bir açıklama beklemiyordu; bütün kadınların, ortak bir yaşantı sürdüre- bilmek için beklediği kadarını istiyordu. Düşünmek, hayatı ne karmaşık bir biçime sokuyor. Bu telaş içinde bekleneni veremiyorum. Her gün açıklanamayanlar biraz daha artıyor. Tarifi güç bir yorgunluk geliyor üstüme. Ellerini iki yana sarkıttı. İnatçı bir yorgunluk durumu güçleştiriyordu. Bir- kaç kelimeyle geçiştirmek imkânı varken, boğazı kuruyor, kurtarıcı kelimeler bir türlü çıkmıyordu ağzından. “Neler konuştunuz?” diye sorulmadan söylenebilecek bir iki sözü bulamıyordu. Sonra yarın, öbür gün daha çok konuşmak, hem olayı, hem de anlatmakta neden geciktiğini açıklamak zorunda kalacaktı. Şimdi bile, Günseli’den daha önce ne- den bahsetmediğini açıklamak gerekiyordu. Oysa, koltuğu- na yapışmış, boş gözlerle karısını süzüyordu. Nermin ayağa kalktı; kadınlık içgüdüsüyle, çıkmazda olan konuşmayı sürdürmeye çalıştı: “Bu karşılaşma senin için üzücü mü ol- du?” Turgut, birden sinirlenmeye başladığını hissetti. Ne olursa olsun çocuklarının babasını korumak gerekiyordu demek. Kendimi düşünmediğim zamanlarda bile, kendim- den önemli bir şey olduğunu duyduğum bir anda bile, her şeyden önemli olduğum hatırlatılıyor bana. Ayrıca, bir iha- net kokusu var işin içinde. Nermin’e anlatamadığım bir olay, onunla paylaşılmayan bir yaşantı, bugün-kimi-gör- düm-biliyor-musun-neler-konuştuk-biliyor-musun-hiç- böyle-bir-şey-beklemezdim-biliyor-musun-bütün-bu-olan-
lara-rağmen-seni-ne-kadar-seviyorum-biliyor-musun for- mülünün dışında garip bir davranış. Bir kadın... bu ne de- mek? Birlikte olduğumu başkalarından öğrendiği bir kadın. Hayat tehlikelerle dolu. Fakat yanlış yollardan her zaman dönülebilir. Yeter ki insan, kendisine verilen fırsatı zama- nında kullanabilsin. Nermin de büyük kızını yatırmak üze- re kalktığı sırada, bu fırsatı vermiş oluyordu. Masaya doğru yürürken acele etmedi. Turgut, arkasından seslendi -oysa, bir an önce gazeteyi alıp, sütunlar arasında dolaşarak, dü- şüncelerinden kurtulmak istiyordu-: “Henüz, Selim’den bahsedecek kadar uzak hissetmiyorum olayı.” Nermin dön- dü: sorgulu gözlerle Turgut’a baktı. Turgut, acele ediyordu kurtulmak için: “Selim’in başına geleni tam olarak idrak edemiyorum daha. Bu ölüm, benim için bir kelime değil henüz. Bir gün belki daha rahat konuşacak bir duruma ge- lirim. O zaman...” Sustu. Telaş gösterdiği için utanmıştı. Utanma, birlikte tanıdıkları bir duygu değildi. Kendine kız- dı. Demek bir gün, unutup rahatça bahsedecekti Selim’den. Nermin’i tatmin edememişti ve kendine ihanet etmişti. Nermin bakışlarını yumuşattı: “Nasıl istersen. Ben kendim için konuşmadım. Seni düşünerek...” Sözünü tamamlaya- madı; eteğinden çeken Sevgi’yi eğilerek kucağına aldı. Ben her şeyden önce, çocuğumun annesiyim, demek istiyordu. Sen de babası olduğunu unutma. Bu meseleyle daha fazla uğraşamam: görevlerim var benim. Senin de var. Turgut ge- ne koltuğuna gömüldü. Nermin’in yere bıraktığı gazeteyi, yerinden kalkmadan aldı. Aile babası Turgut, çocukları uyutulurken gazetesine dalmıştı. Bütün günün yorgunluğu- nu, karısının sevgili kocası dinlensin diye Amerikan paza- rından aldığı rahat koltukta gideriyordu. Geriye yaslandı; koltuğun arka kısmı da onunla birlikte hafifçe geriye gitti: aile babalarının geceleri kötü şeyler düşünmelerini önle- mek için sayısız tedbirleri vardı medeniyetin. Gazeteyi tem-
bel gözlerle inceledi. Neyse, aile babalarının başına gelen bir aksilik yoktu o gün. Hepsi uslu durmuştu. Oysa, yazıla- mayan ne acıklı olaylar vardı. Haber aldığımıza göre, iki ço- cuk babası genç bir mühendis, son günlerde evinde kötü kötü düşünmektedir. Özellikle, karısı çocukları uyuturken karanlık düşüncelere dalan bu genç adam yuvasının gelece- ği hakkında planlar kurmadığı gibi... gazeteyi elinden bı- raktı. Yanındaki sehpanın üzerindeki bir kutuya konulmuş olan pipolarından bir tane aldı: sigaranın zararlarını düşü- nen karısı ona değişik pipolar almıştı. Pipoyu yakmadan ağzına soktu. Onu Günseli’yle görmüşlerdi. Belki Aysel’le de görmüşlerdi. Onu görüyorlardı. Hiçbir şey yapmadan, aptalca bir düzen içinde yaşarken kimse görmüyordu. Son- ra, alışılmışın dışında en küçük bir davranışını görüyorlar- dı. Nasıl görüyorlardı acaba? Sizi gördük, diyorlardı. Bütün gün sadece bakıyorlardı; sonra akşam evlerine dönünce ra- hat koltuklarına gömülüp kimleri gördüklerinin bir muha- sebesini yapıyorlardı. Önce erkek, gördüklerini anlatıyor- du, sonra başkalarının görüp ona söylediklerini anlatıyor- du, en sonunda da başkalarının dahabaşkalarından duy- duklarını anlatıyordu. Sonra kadın başlıyordu: ona gelenle- rin gördüklerini anlatıyordu. Anlatma bitince, yoruma geçi- yorlardı. Birbirlerine, gördün mü? diyorlardı. Gördün mü? Peki neden ben kimseyi görmüyorum? Görmesini bilmek gerek; bakarak dolaşmalı. Parmağını havada sallayarak; gö- rürsünüz, dedi; hepsine. Hepiniz görürsünüz. Ben size gös- teririm. Yıllarca konuşur durursunuz artık. Rahat koltu- ğundan kalktı: rahatsız olmuştu. Düşünene bu koltukların faydası yok. Bir sandalyeye oturdu. Düşünceli görünüyor- sunuz Turgut. Ne korkunç bir iftira. Beni mi düşünceli gö- rüyorsunuz? Hiç âdetim değildir: düşünmem. Hayır, dü- şünceli görünüyorsunuz. Muhakkak bir sıkıntınız var. De- mek yakalanmak için bir tuzak bu. Düşünceli görünüyor-
sunuz. Düşünmeyince kurtuluyorsunuz. Neyin var, düşün- celi görünüyorsun. Bu sözden sakınmalı. Düşüncesiz de ol- ma. O zaman da ne kadar düşüncesiz bir adam derler. Dü- şünün, düşünün ama durup dururken düşünmeyin. İşiniz- de çalışırken düşünün. Ev satın alırken düşünün. Çocukla- rınızın geleceğini düşünün. Yalnız, akşam evde otururken, durup dururken düşünmeyin. Arka odadan Sevgi’nin sesi geliyordu. Uyumuyor. Gidip bir görünmeli. Nermin bekler. Babalar çocuklarına, uyumadan görünürlerse çok etkili olur. Müşfik fakat kararlı bir sesle konuşulur. Nermin, sen görünmeyince bir türlü uyumuyorlar, diyor; babalık ve aile reisliği duygusunu okşuyor. Sen söyleyince başka oluyor. Seni görünce susuyorlar. Babaları olmadan uyumuyorlar. Görünüşte ne masum bir söz. Tercümesi: hiçbir akşam ve pazar, beni onlarla yalnız bırakma. İş yolculuklarını ne ya- payım? Bırak başkaları gitsin. Şirkette adam mı yok? Terliklerini sürükleyerek çocukların odasına doğru yürü- dü. Beni neden çağırdınız demekti bu yürüyüş. Fakat kimse aldırmadı onun bu inceliğine; böyle özelliklere ancak ro- manlarda dikkat ederlerdi. Sevgi, babasının geldiğini gö- rünce, hemen yatağında ayağa kalktı. Turgut’un odaya giri- şinden, kendisini şımartacağını sezmişti; uyuma meselesin- de annesinden yana olmadığını anlamıştı. Bir aksilik vardı babasının üstünde: çekingen bir aksilik. Sevgi’yi uyumaya zorlamayacak bir aksilik. Yalnız, babasına çok dayanmaya gelmezdi; sonunda annesine kalacaktı. Birçok meselenin çözümünde annesinin daha önemli bir payı vardı. Babasına sarılırken, yan gözle de annesine bakıyordu. Turgut, mate- matiğe akılları ermiyor ama sezgileri yerinde, diye düşün- dü. Ne yazık, birkaç yıl sonra büyüyecek ve sezgileri zayıf- layacak. Kötü bir devre. Ya hep küçük kalsalar, ya da birden büyüseler. Bu yavaş büyüme dayanılmaz bir şey. Yanınızda yetişen bir şeyin siz anlamadan büyümesi. Bir bakıyorsu-
nuz, sevilip okşanmayacak kadar büyümüş. Siz de buna, yavaş yavaş, hissetmeden, o kadar alışmışsınız ki artık sevip okşamak istemiyorsunuz zaten. Bütün duyularınız, bu ya- vaş gelişmeyi, size sezdirmeden izlemiş, Akıl, ya akıl? En aptal tarafımız. Hiçbir şeyin farkında değil. Kızını kucağına aldı. “Çok sıkı bir sarılacağız ve ondan sonra hemen uyuya- caksın.” Sevgi’yi eğilerek yatağa bıraktı ve karısına bakma- dan odadan çıktı. Böyle bir düzen içinde insan düşünebilir mi? Büyük ve güzel şeyleri demek istiyorum. Önce eşya engel oluyor, sonra şartlar: kalorifer, hizmetçi, çocuk odası. Düşünmek için kendime bir daire tutsam. İçinde, düşünmeye engel olacak eşyalardan hiçbiri bulunmayan küçük bir daire. Ka- pıdan girer girmez ayakkabılarımı çıkarıyorum ve düşünme terliklerimi giyiyorum. Odalardan hiçbirinin özel bir adı yok; hepsi de sadece oda. Bir odada, sandalyenin üstünde, düşünme elbiselerim duruyor. Üstümdekileri çıkarıp he- men bir dolaba kaldırıyorum ve dolabın kapağını hemen kapatıyorum. Ne dolabı olduğu belli değil; dolap işte, her şey konabilir içine. Her şey, düşünmeyle ilgisine göre ad- landırılıyor, her şey düşünmeye yaradığı oranda önemli. Orada ne düşüneceğim? Kim bilir? Oraya gitmeden belli ol- maz. Ne düşüneceğimi düşünürüm. Hayır. Önce Ahmet Ba- yır’ın arkadaşı gibi düşünmeyi öğrenirim orada. Sonra otu- rur yazarım. Yazmak mı? Bu kelimeden ürktü birden. Ne demek yazmak? Yazmak, kendi düşünceleriyle ilgili bir bel- ge ortaya koymak. Ne kadar ürkünç bir iş. Kafamın içinde belirsiz yaratıklar olarak yüzen ve sadece var olmalarıyla yetindiğim cisimciklerin resmini çizmek. Rüyaların resmini çizmek kadar güç. Fakat Selim yazdı. Adres defterindeki düzgün yazısına hiç benzemeyen bir yazıyla karanlık satır- lar doldurdu. Hayır, okumak daha iyi. Otomobilin bagajın- 557 da duran karton kutunun içinde yatıyorlar. Yarın yola çıka- cağım ve kimse bilmeden okuyacağım. Hayır. Günseli bile- cek. Belki düşünme evine onu da çağırabilirim; Selim’den, dinlemesini öğrenmiştir hiç olmazsa. Bazı durumları anlat- mak ne kadar zor. Nerminciğim, ben bir yolculuğa çıkıyo- rum, Selim’in yazılarını okumak için. Peki, neden evde okumuyorsun? Hep birlikte yorumunu yapardık. Ne kadar iyi olurdu. Sevgi de konuyla ilgili resimler yapardı, değil mi? Selim Amcanın resmini yap bakalım. Anne, Selim Am- ca kim? Ben tanıyor muyum? Bir amca işte. Başka amcalara benzemez. Kaya Amcaya benziyor mu? Elbisesinde kaç düğme var? Yanına ne çizeyim? Bir tabanca çiz. Turgut, mü- nasebetsizlik etme. Çocuklara neler söylüyorsun? Selim Amca uzun bir adam, Sevgi. Nerede şimdi? Yaramazlık yap- tı, alıp götürdüler evinden. Bütün bu yazıları Selim Amca mı yazmış baba? Hayır çocuğum, ben yazdım. Ben de Selim Amca gibi yazılar yazacağım büyüyünce. Murat gibi duvar- lara yazmayacağım. Kim Murat? Nasıl bilmezsin baba? Ka- ya Amcanın oğlu. Kayaları da çağırsaydık Nermin. Hep bir- likte okurduk. Karısı uyuklardı. Bir incelik olarak Selim’in sevdiği yemekleri yapardık. Pikaba da Chopin’in sonu ce- naze marşı olan sonatını koyardık. Görülmemiş burjuva in- celikleri gösterirdik. Günseli’yi çağırırdık. Bize gözyaşları içinde aşkını ve Selim’in son günlerini anlatırdı. Hep birlik- te yapardık, hep birlikte. Her şeyi yaptığımız gibi elbette bunu da birlikte yapardık. Yalnız bir tek şey hariç: hep bir- likte ölmezdik sonunda. O Selim’in işi. Bizler seyirciyiz sa- dece. Dünya bir penceredir; her gelen öldü geçti. Sonra oturur briç oynardık. Sonra pasta yerdik. Sonra gene okur- duk. Sonra, bir aralık, hava güzelse, biraz Boğaz’a kadar uzanırdık üç araba halinde. Sonra geri dönerdik. Sen, kü- çük sandviç ekmeklerine, o güzel mezelerinden sürerdin. Kokteyllerimizi içerken okumaya devam ederdik. Kaya’nın
karısı her zamanki gibi uyuklamaya başlardı. Sonra, gözle- rini açardı: aman ne güzelmiş çocuklar, tatlı tatlı uyuttu be- ni, derdi. Bir kerede bitirmezdik hepsini. Her salı, bir Selim günü düzenlerdik. Bir hafta bizde, bir hafta Kayalarda, bir hafta... Kaya derdi ki: neden bunları kullanıp birşeyler yaz- mıyorsun? Nermin atılırdı: sen istersen her şeyi yaparsın. Yazdıklarını akşamları bize okursun, hep birlikte düzeltiriz. Aylardır bu konuda çalışıyorsun; bu kadar vaktini verdin buna. Uğraştığına değsin. Hep bir ağızdan: tabii, neden yaz- mıyorsun? Benim tanıdığım bir yayınevi sahibi var: kolayca bastırırız. Gazetelerde sanat haberleri yazan bir arkadaşım var: biraz bahseder. Reklamcı biri var: kapağını yaptırırız. Kuşe kâğıdına basılmış nefis cıvıl cıvıl şömize bir kapak. Si- yah çerçeveli ciddi bir ilan: bu kitap ne ciddi kavgaların, ne büyük ve yaygın sıkıntıların, ne de ezilen insanların roma- nıdır; bu kitap, mustarip bir ruhun iç çekişlerinin romanı- dır. Sizlere hizmetten şeref duyan yayınevimiz iftiharla su- nar: Tutunamayanlar. Belli başlı bütün kitapçılarda bulu- nur. Taşraya ödemeli gönderilir. Büyük bir gazetenin sahibi, bizim kayınpederin liseden arkadaşı. İlanı çok ucuza ya- yımlatırız. Belki tefrika yapmaya bile yanaşır. Duyurma işi- ni bana bırakın. Sonra, küçük dedikodular çıkarırız yavaş yavaş. Yazar, eserinin o kadar etkisi altında kalmış ki nere- deyse kendini öldürüyormuş. Tutunamayanlarla birlikte ya- şayacağım diye tutturmuş. Aylarca kendine gelememiş. Di- lenci filan görmeye dayanamıyormuş artık. Bir süre sinir buhranları geçirmiş. Az kalsın karısından ayrılıyormuş bu yüzden. Allah yazdıysa bozsun: Kaya o ne biçim söz. Henüz tam iyileşmemiş. Evine gelenlerle konuşmuyormuş. İnsan- lardan nefret ediyormuş. Hayır, insanları seviyormuş ama, genel anlamda. Bunun dışında kimseye tahammülü yok- muş. Olayı gerçek hayattan aldığını söyleyenler de var. Yok canım! Böyle olaylara rastlıyor muyuz çevremizde? Adamın
muazzam bir hayal gücü var. Adam filan değil. Çok genç bir çocukmuş. Daha liseye gidiyormuş. Olamaz. Çok derin bir hayat tecrübesi var bu kitapta. Hayır canım: bizim oğ- lanla aynı mektebe gidiyorlarmış. Şu Fransa’da bir kız çıktı ya; işte onun gibi. O kızcağıza da inanmamışlardı başında. Kaya Amca, bak Selim Amcanın resmini yaptım. Murat da çok seviyor Selim Amcayı. Büyüyünce onun gibi intihar edecekmiş. Çocukların yanında konuşursanız böyle olur iş- te. Onlara çok güzel şeyler öğretiyorsunuz. Bu Selim’den çok konuşuluyor artık; başım ağrımaya başladı hafiften. Şimdi anlıyorsun değil mi neden gitmek istediğimi? Anla- san da geciktin biraz. Ben anlıyor musun dedikten sonra anlamak, ya da ben söylemeden önce anlasan da, anlamak diye bir meselenin varlığı... Bütün bunlara dayansam bile, Selim’i seninle paylaşmaya razı olsam bile, sonunda başın ağrıyacak, Kaya da, karısı da senin başını ağrıtabilir. Belirli bir sınırı geçerlerse başın ağrır. Ben mutlak bir yoğunlaşma istiyorum: kolumu bacağımı unutturacak bir yoğunlaşma. Hem de boş yere, durup dururken bir yoğunlaşma. Sana yoğunlaşmadan nasıl bahsetsem? Gerçekten bu kelime, ara- mızda hiç geçmedi. Bunun gibi birçok kelimeyi karşılıklı hiç kullanmadık. İşte karıcığım, bütün bu nedenlerle, ben de bu yazıları evin dışında okumalıyım. Direksiyonunu is- tediğim doğrultuya çevirebileceğim bir arabanın arkasında yatan ve beni, sana tarif edemeyeceğim bir biçimde ilgilen- diren bu yazıları uzun bir yolculuk boyunca okumak niye- tindeyim. Uzun ve hazin bir yolculuk olacak: geçmişten ge- leceğe uzanan bir yolculuk. Bu yolculukta ben gelişimimi yaşayacağım. Kendime bu hürriyeti vermeden önce, kutuyu açıp bir satırını bile okumaya cesaret edemezdim. Yol uzun ve zahmetli. Bana müsaade. Çocukları uyutan Nermin, yüzünde muzaffer bir yorgun- luk ifadesiyle geldi. Biraz önce kocasına o kadından bahset-
mekte acele etmişti. Ah “o kadınlar”. Turgut’un yüzünde ve hareketlerinde sakin bir görünüş vardı; bu meseleyi hemen unutması gerektiğini düşündü Nermin. Karşılıklı oturdular; Turgut’un ertesi gün yapacağı iş yolculuğunu konuştular. Turgut heyecansız görünmeye çalışıyordu. Düz bir sesle ko- nuşuyordu: bir gün gelecek bu yolculuklar azalacaktı, son- ra bitecekti. Bütün insanlarda bulunan oturup yerleşme eği- liminden bahsetti. Sonu belirli bir işle uğraşmak insana hu- zur veriyordu. Nermin konuşmaya başlayınca bu sahte dur- gunluk bir anda bozuluyordu: düşüncelerine dalıyordu bir anda. Nermin’in sözlerinin bitmesini büyük bir sabırsızlıkla bekliyordu. Düşüncelerinden kurtulabilmek için anlatma- ya, gelişigüzel anlatmaya karşı bir susuzluk duyuyordu. Nasıl olursa olsun, bu zamanı, bu ağır geceyi geçirmek ge- rekiyordu. Düşüncelerini kendine saklamak isteyen bir in- san olarak yataktaki yakınlığın getireceği huzursuzluktan korkuyor, konuşmayı uzatıyordu. Günün yaşandığı bu oda- da, elbiselerle yapılan bu oturum, günün devamıydı onun için. Yatak odasında yeniden başlaması gereken bir yaşantı- nın düşüncesi onu yoruyordu. Orada sahte ve zorlama bir davranışı sürdürmek çok zahmetliydi. Yolculuğa çıkmadan önceki gece insan hemen arkasını dönüp yatamazdı. Ço- cuklar uyumuştu. Konuşma, anlamını kaybetmeye başla- mıştı. Hiçbir dış etkenin bozamayacağı yakınlık, kaçınılmaz duruma gelmişti. Bu huzursuzlukla, karısından önce kalka- rak yatak odasına doğru yavaş yavaş yürüdü. Korkuyorum Olric. Kendimi elevermekten korkuyorum. Majesteleri bana güvenebilirler. Ne zamandan beri majeste olduk Olric? Geçen gün konuşmuştuk efendimiz: yeni bir krallığın hüküm sürmeye başladığından söz etmiştik. De- mek yeni saltanatımız başlıyor. Öyle oluyor efendimiz. İçi- mi bir soğukluk kapladı Olric. Uzaktaki ülkemin, buzlar ülkesinin bir özlemi olacak bu Olric. Bu sahte sıcaklık beni
hiç ısıtmadı; şimdi anlıyorum bunu. Sıcak ülkelerin, insa- nın beynini uyuşturan büyüsüne kapıldım bir süre. Şimdi bu yatak, bana ülkemin bütün buzlarından daha soğuk ge- liyor. Bu kocaman yatakta kaybolacağımı sanıyorum. Bana, bu bilinmeyen ülkeye gelmek üzere yola çıkmadan önce söylemişlerdi Olric; bizim ülkenin az görünen güneşini ara- yacağımı söylemişlerdi. Çok geç kalmadan birşeyler yapma- lıyız. Kraliçe geliyor efendimiz: biraz kendinizi toparlasa- nız. Beni bırakmayacaksın, değil mi Olric? Sizi ne zaman yalnız bıraktım efendimiz? Perdeleri kapadı: bu Turgut’un göreviydi. Işık yanarken pencereye ancak erkek yanaşabilir yatak odasında. Buradaki âdetlere bir türlü alışamadım Ol- ric. Bana öyle geliyor ki bizim soğuk ülkemizde, insanlar arasında, bu kadar sık ortaya çıkmasa da, bu kadar çok sö- zü edilmese de, bu kadar yerli yersiz bahsedilmese de, daha başka türlü, daha başka anlamı olan bir sıcaklık vardır. Yatağın yanında kımıldamadan duruyordu. Soyunmadan, öyle hareketsiz bekliyordu. Nermin yaklaştı, kravatını çöz- dü. Kötü bir başlangıç. Bana dokunulmasını istemiyorum Olric. Sinirlisiniz efendimiz. Yapamıyorum artık, Olric. Ben kral rolüne daha fazla devam edemeyeceğim. Bu elbiseler beni sıkıyor; soyunmak da istemiyorum. Düşünce elbisele- rinizi mi istiyorsunuz? Yamansın Olric. Hiçbir şey belli et- mezsin. Duymamış gibi yaparsın. Çok yükseklerde olabilir- din. Ben yerimi seviyorum efendimiz. Yerimi biliyorum. Be- ni kraliçeye takdim etmediğiniz için size hiç gücendim mi? Bir türlü fırsat olmadı Olric. Münasebetsizliğimin ben de farkındayım. İstersen bu gece... “Soyunmayacak mısın da- ha? Yarın erken kalkmayı düşünüyordun.” İyi bir düşünce bu. Erken uyumalıyım. İsteksiz bir hareketle elini gömleği- ne götürdü. Nermin, vücudunu kapatmaktan çok açık bı- rakmak için yapılmış bir gecelik giymişti. Bu gece ayrılık gecesi. Başka ne giyebilirdi? Ne garip. Beni soyunurken
görmesini istemiyorum bu gece. Garip bir utangaçlık için- deyim Olric. Buzlar ülkesindeyken de öyle olduğunuzu söylerlerdi. Soyunurken kimseyi yanınıza yaklaştırmazmış- sınız. Annenizden bile utanırmışsınız soyunurken. Ne ga- rip: ben bütün bu huylarımdan vazgeçtiğimi sanıyordum. Kaybettiğim bütün eski alışkanlıklarımın beni sardığını his- sediyorum şimdi. Özlemden mi dersin? Bilemeyeceğim efendimiz. Ben sizin kadar okumuş değilim. Daha çok, ken- dimi yetiştirmiş sayılırım. Kravatını asmak için gardrobun kapağını açtı ve artık yatağa girmiş olan Nermin’le arasında yer alan kapağın gerisinde soyundu. Kapağı kapattı: birden, onu seyreden Nermin’in gözleriyle karşılaştı. Boşuna telaş ediyorum. Her zamanki gibi davranıyor aslında. Beni sey- retmekten hoşlandığını bu gece mi öğreniyorum? Fakat, yatağa yaklaşınca gene cesareti kırıldı, kapıya doğru yürü- dü: “Bir kitap alıp geliyorum,” dedi. Önce mutfağa gitti; buzdolabını açıp yiyeceklerin karşı- sında durdu bir süre. Burada güzel günler geçirdiğimizi in- kâr edemezsin Olric. Burada yaşamanın rahat bir yanı oldu- ğunu sen de biliyorsun. Belki bu arada seni çok ihmal etti- ğim olmuştur. Fakat, her zaman varlığını hissettiğim de bir gerçektir. Seni hiçbir zaman yanımdan ayırmadım. Bana bunları açıklamak zorunda değilsiniz efendimiz. Üzerinize titrediğimi belli etmeden her zaman yardımcı olmaya çalış- tım size. Birlikte daha güzel günler göreceğiz Olric. Şimdi- den uzak ülkemin kokularını duyar gibiyim. Buzdolabı açık kaldı: ondan olacak efendimiz. Bu iyi bir işaret Olric: güler yüzlülüğünü kaybetmemişsin. Gerçek neşeyi unutmamış- sın. Benim gibi, başkalarına hırslanarak neşelenmek gibi al- datıcı bir eğlenceye kaptırmamışsın kendini. Kendini koru- duğuna sevindim. Üşümeye başladığını hissetti. Buzdolabı- nı kapadı. Canı bir şey istemiyordu. Mutfaktan çıktı. Başka duvarların arasında mı kapayacağım kendimi der-
sin Olric? Efendimiz daima en iyi olanı bilirler. Benimle, karımmışsın gibi konuşma Olric. Senden bana güven ver- meni istemiyorum. Gözünü kapadı: kitaplığından bir kitap çekti.
Dönüşte, çocukların odasına uğramak gibi bir soğukluk yapsam mı Olric? Her şeyi yapabilirsiniz efendimiz. Artık işimiz soğukluk yapmak değil mi? Evet Olric. Buna mecbu- ruz. Bu kargaşalıkta çocukların yeri ayrı olsa gerek efendi- miz. Onların, büyüyünceye kadar gece üstleri örtülmeli, terleyen alınları silinmeli; onlara bu fırsat verilmeli bana kalırsa, efendimiz. Peki Olric. Bu gece senin gecen. Bu gece isteklerin yerine getirilecek. Her zaman böyle hareket ede- ceğim anlamına gelmez bu biliyorsun. Ben yerimi bilirim efendimiz. Yatağa girdi, konuşmadan kitabı açtı, okumaya çalıştı. Bi- raz sonra, karısının yumuşak kolunu, boynunda hissetti. Döndü, ona sarıldı. O gece Turgut karısıyla, bütün geçmiş alışkanlıklarını, bütün birlikte geçen yaşantılarının verdiği alışkanlıkları kullanarak sevişti. Ona artık verebileceğim bir şey kalma- mış Olric. Alışkanlıklarımdan başka verebileceğim bir şey kalmamış ona. O ise, bütün bu uzun sevişmeyi, onu şimdi- den özlemeye başlamam gibi bir duyguyla açıklıyor. Oysa Olric, içimde özlemini duyduğum uzak ülkemin soğuklu- ğu, beni başarısızlığa uğratabilirdi. Nermin için yeni bir du- rum: üzerinde fazla durmamıştır. Belki biraz hissetmiştir. Bu, son savaşımız olacak Olric. Sonu nasıl gelirse gelsin, yorgun ordumuz son savaşını veriyor. Askerler, yorgun ve isteksiz. Zafer ya da yenilgi onlar için aynı anlama geliyor artık. Artık savaşmak istemiyorlar. Bittiği zaman Nermin, başarılı bir kumandan gibi gülüm- süyordu. Turgut, onu son defa öperek yavaşça arkasını dön- 564 dü. Artık sarılarak yatamam Olric. Yüzükoyun yatarak elle- rini çarşafa bastırdı. Eşyalarımızı hazırla Olric; gidiyoruz. Uzun süreden beri ilk defa o gece rüya görmeden aralık- sız uyudu. Belki de uyandığı zaman gördüğü rüyaları hatır- lamadı, hatırlamak istemedi. Belki de ilk defa, uyandığı za- man, kafasında tek düşünce olmasını istedi. Tek bir amaçla uyanmak istedi ilk defa: kalkmak ve yola çıkmak.
Uyandık Olric. Kalktı, tıraş oldu, giyindi. Radyoyu açtı. Bir banka onlara iyi günler diledi. Sana da iyi günler sayın ban- ka. Kâbusları geride bıraktık Olric. Doğan güneşle birlikte yola çıkacağız. Kahvaltı istemedi. Bavulu hazırdı. Çocuklar uyuyordu. Onları kısa bir süre seyretti. Hafif bir sersemlik hissediyordu. Misafirlikte geçen bir gecenin sabahında du- yulan şaşkınlık gibi. Eşyaya, duvarlara yabancı gözlerle baktı. Yapılacak işler çabuk bitiyor. Kendine iyi bak. Araba- yı dikkatli kullan. Olur. Şehre erken varmak istiyorum. He- men yola çıkmalıyım. Karısını öptü. Allahaısmarladık. Güle güle. Fazla konuşmayınca her şey ne kadar çabuk bitiyor. Merdivenlerden indi. Kapıcı başıyla saygılarını sundu; eğil- di, beyefendiye sokak kapısını açtı. Bavulu taşımak istedi; Turgut bırakmadı: hayatı fazla karmaşık duruma getirmek gereksiz. Senin kapıyı açman yeter. Bu yardımın yüzünden aramızda faydasız sözler geçecek. Arabanın bagajını açtı, kutunun yanına bavulu yerleştirdi: filmlerdeki soğukkanlı banka soyguncuları gibi. Seyirciler, kutunun içinde ne ol- duğunu biliyorlar; oyuncular bilmiyorlar. Bagajı kapadı. Ar- tık bu kutunun götürülmesine kimse engel olamaz. Biraz sonra araba köşeyi dönecek, gözden kaybolacak; sahne de- ğişecek. Hafif bir sonbahar rüzgârı kolonyalı yüzünü okşa- dı; bir serinleme duydu. Pencereden kendisini seyreden ka- 565 rısına elini salladı; anahtarı kilidin içinde yavaşça çevirerek otomobilin kapısını açtı. Bu işleri yapanlar, göründükleri kadar soğukkanlı değildir Olric. Bütün hırsızlar sonunda kalpten ölüyorlarmış. Böyle görünmek de bir ustalıktır, efendimiz. Teşekkür ederim, Olric. Kontağı çevirdi, motoru çalıştırdı. Yanındaki pencereyi indirdi; hafifçe dışarı sarka- rak karısına tekrar el salladı. Soğukkanlılığınıza hayranım, efendimiz. Tam, bir dakika otuz beş saniyemiz var Olric. Bir dakika sonra köşeye varmış olmalıyız. El frenini boşalt- tı. Debriyaja basarak arabayı vitese taktı. Artık arkamıza bakmaya lüzum yok Olric. Heyecanlanıyorum efendimiz. Hareket ediyoruz Olric. Ayağımı debriyajdan çekiyorum ve yavaşça gaza basıyorum. Yavaşça sokağı geçtiler, köşeyi döndüler. Belki şu anda arkamızdan su döküyorlardır. Ara- bayı hızlandırdı. Uğurlar olsun Olric. Uğurlar olsun efendi- miz. Tanrı efendimizi korusun. Şehir yeni uyanıyordu. Kapıların önüne konulmuş çöp tenekelerini, sokakların ortalarına dökülmüş çöpleri geçti- ler. Polisler, kavşaklara henüz gelmemişti. Otomobiller bü- yük bir hürriyet havası içinde, istedikleri yerden dönüyor- lardı. Hava aydınlandığı halde, bazı dalgın otobüsler ve so- kak lambaları ışıklarını söndürmemişlerdi. Yerden hafif bir sis yükseliyordu. Etrafı maviye boyayan bu sisin içinde yer yer, apartman kapılarının önünde gerinen kapıcılar görü- nüyordu. Çöpçüler, büyük bir toz bulutu içinde, yerleri sü- pürüyorlardı. Ana caddelerden birine çıktılar. Bir taksi şo- förü, ağzı açık, arabasının içinde uyuyordu. Geçerken hafif- çe kornaya bastı: uyan dostum. Küçük bir dükkânın önün- de durdular. Sabaha kadar açık, sonra gene açık bir dük- kân. Uykulu gözlerle onları süzen tezgâhtardan, sigara ve ufak tefek yiyecek birşeyler aldılar. Anadolu’ya gidiyorum Olric. Selim’in doğduğu topraklara gidiyoruz. Taşralı, der- 566 dim ona. Yiğidin harman olduğu yerden geldim, derdi. Ara- ba vapuru kuyruğuna girdiler. Dilenciler, satıcılar, arabanı- zıtemizleyelimmiağabeyler, biletinizialalımmıamcalar çevre- lerini sardı. Vakit daha erken: tembel bir kuşatma. Her satı- cıdan bir şey aldı; yalnız, arabanızınarkasınaasarsınızsalla- nırdurur maymundan almadı. Biletini aldırdı, dilencilere para verdi. Şöhreti çabuk yayıldı; başka kalabalıklar sardı çevresini. Vapurun gelmesiyle kurtardılar yakalarını. Vapur- dan indikten sonra bizi kimse tutamaz Olric. Kocaman oto- büslerin arasından vapura girdiler. Bu kadar insan nasıl oluyor da aynı yere gitmek üzere anlaşıp bir araya geliyor- lar, yola çıkıyorlar? Ne çabuk karar veriyorlar? Bizim karar vermemiz ne kadar uzun sürdü oysa. Bir iki kişi olsa neyse: yüzlerce binlerce kişi nasıl şaşırmadan doğru otobüslere bi- nip istedikleri yere gidiyorlar? Neden oraya değil de şuraya gidiyorlar? Anlaşılmaz bir düzen bu. Ben nereye gideceğimi bilemiyorum mesela. Herkes sizin gibi olsaydı bu ülke şim- diye kadar kalkınmış olurdu efendimiz. Çok şeyler biliyor- lar Olric, çok farklı şeyler biliyorlar. Kimi, pencerenin ya- nında oturmayı akıl ediyor, kimi ön tarafta yerim olsun di- ye diretiyor. Kimden ne zaman öğrendiler bu kadar bilgiyi? Bazısı sigara içiyor: öyle olur olmaz bir marka değil, kendi istediği sigaradan içiyor. Bazıları da, yol uzundur diye, bir sürü gazete, dergi alıyor otobüse binmeden önce. Gazete satanlar biliyorlar onların ne çeşit dergileri istediklerini; he- men koltuklarının altındaki yığından, kılıç çeker gibi çıka- rıveriyorlar. Sen o dergilerin daha adını bile duymamışsın; şöyle ikiye katlayıp uzatıyorlar bir anda. Zehirlenmeden si- gara içmek için ağızlıklar, saymak için tespihler satıyorlar; çakmağını dolduruyorlar, içine taş koyuyorlar. İhtiyaç sa- hipleri ve onlara ihtiyaçlarını temin için didinenler. Bu işler ne kadar uzak geliyor bize. Aralarındaki gizli bağı göremi- yoruz. Sen tam, bu adam elindeki eşyayı kime satar, diye
düşünmeye başlarken birden başka bir adam, beklenmedik bir adam elini kaldırıyor, ver bakalım bir tane, diyor. Yağ- murlu havalarda ayakkabı boyacıları vapura binmiyor; her- kes işini biliyor bizden başka. Ben bütün insanlara hayra- nım Olric. Bütün satıcılar, biletçi yanlarından geçerken na- sıl gülümsemek gerektiğini ve arkasından nasıl küfredilece- ğini biliyorlar. Biletçi de işini biliyor: atarım sandığınızı de- nize bir daha görürsem, diyor. Nasılsın arkadaş, bir sigara ister misin? demiyor mesela. Benim yanımdan geçerken de saygılı bir tavır takınıyor. İçlerinden bir tanesi bile görevini şaşırsa, kim bilir ne karışıklık çıkar. Vapur altüst olur. He- pimiz denize dökülürüz. Oysa hepimiz her şeyi çok iyi bili- yoruz. Bizi artık kimse tutamaz Olric. Kirli ve güzel şehri- mizden ayrılıyoruz. Yanımızdaki arabanın şoförü radyoyu açıyor, sabah bültenini dinliyor. Herkes olup bitenleri me- rak ediyor: başbakan ne dedi? Vietnam’da durum nasıl? Ba- kalım De Gaulle gene ne yapacak? Kimse De Gaulle’ü bi- zim gibi değerlendirmiyor. Onlar için etli canlı bir adam De Gaulle. Bizim için bir fıkranın sembolü. Bakalım bugün ne- ler olacak. Yol ve hava durumu nasıl? Kırk ikinci kilometre- de toprak kayması varmış: bizim yol üzerinde değil. Ferah- lıyoruz. Üzülmeyin, bizim için de sıkıntılı bir haber bulu- nabilir. Sonra hafif müzik başlıyor: hemen kapatıyoruz. Hiçbir şeye gerektiğinden fazla önem vermemeli; gerekeni öğrendik, bu kadarı yeter bize. Hafif bir yağmur başladı: radyo söylemişti zaten. Denizin rengi değişiyor; ayrılırken denizi bu renk bırakmak istemiyorum Olric. Damlalar va- purun kenarına çarpıyor. Islak demir kadar içime sıkıntı veren bir şey yoktur. Vapuru ıslak bir demir yığını olarak hatırlamak istemiyorum. Denizi külrengi bir sıvı olarak bı- rakmak istemiyorum. Sonra, hep bu renkte hatırlarım diye korkuyorum. Çok hüzünlü sözler söylüyorsunuz efendi- miz. Yer yer bulutlu olacak, demişti radyo. Belki bulutlu ol-
mayan bir yer buluruz efendimiz. Şimdi evde ne yapıyorlar acaba? Günlük hayatlarını yaşıyorlar efendimiz. Bir sarsın- tı: yanaştık Olric. Maceramıza başlayabiliriz artık. Sarsıntılı parke bitti, asfalt yola girdiler. Tilt lastikleri iyi yolculuklar diler. Yol boyunca reklamlarımız size arkadaşlık edecektir. Tepeler ve düzlükler boyunca, en iyi yerlerde manzaranızı kesecektir. Beş yüz metre ileride benzin istas- yonumuz. Depomuzu dolduralım Olric. Benzin istasyonu- na varmadan solda küçük bir toprak yol. Yolun başında tahta bir tabela: çarpık bir yazıyla, bir çiftliğe gittiğini yazı- yor. Daha yolun başında insanın aklını çelmeye çalışıyorlar. Belki de dönenler içindir. Kim gider oraya acaba? Durup beklesek mi? Arabayı yolun kenarına yanaştırdı, durdu. Ağaçsız, sıkıcı bir yer. Otomobiller hızla geçip gidiyorlardı yanlarından. Hep merak ederdim Olric. Çok beklemek ge- rekecek efendimiz. Olur, yola girelim. Modern bir benzin istasyonu: boyalı, küçük bir kadın gibi. Camlı odadan, sa- kalı uzamış kirli bir adam çıktı. Onu daha yenileyememiş- ler. Necati Bey bu istasyonlarda çok para var diyor; bütün mesele güvenilir bir adam bulmakta. Sonra, oturduğun yer- den para kazan. Binayı şirket yapıyor. Benzini şirket getiri- yor. Sakalı uzamış, güvenilir bir adam yeter. Her gün tıraş olup temiz giyinenlerden çekinmeli. İnelim, lastikleri kont- rol etmek gibi bir iş yapalım. Yolda kalırız sonra. Tilt lastik- leri kullansaydınız kalmazdınız. Elini alnına koymuş bir adam, eğilerek düşünüyor. Lastiklerine üzülerek bakıyor. Tilt kullanmamış olmanın acısı içinde. Lastiklere birer tek- me attı: şoförler gibi. Bu reklamları, nasıl yapıyorlar acaba? Al şu elli lirayı, diyorlar; elini alnına koy, üzgün bir ifadeyle lastiğe bak. Hangi lastiğe? Ahmet efendinin indirdiği lasti- ğe. Lastik de patlamış rolü yapıyor bedava. Bir adam da fo- toğraf makinesini bir sehpanın üstüne kurmuş, büyük bir 569 ciddiyetle ayarlıyor. Gülünç. Sonra, lastiği şişirip arabaya binerek uzaklaşıyorlar. Ne kadar sıkıcı bir iş. İnsanlarımız eskiden ne mutluydu. Belki de bu istasyonda çektiler resmi. Sakalı uzamış adam övünerek uzatıyor gazeteyi arkadaşları- na. Bizim istasyonda çekildi, diyor gururla. Bakalım daha nelerle karşılaşacağız? Bir otobüs durağını geçtiler. İnsanlar kendi evlerinde, ya da biraz daha iyi bir evde yaşamak için nerelere geliyorlar. Dağ başında otobüs bekliyorlar. Biraz uzak, ama havası te- miz. Çocuklar için katlanıyoruz. Bu temiz hava modası da yeni çıktı. Herkes temiz havaya koşuyor. Tabiata dönüş. Hilesiz süt içip taze yumurta yiyorlar ayrıca. Sizin, şehirde aldığınızdan çok ucuz üstelik. Bir yerde durup kahvaltı edelim Olric. Hususi arabaların henüz şımartmadığı bir yer olsun. Yol kenarındaki bu evi daha önce görmüştüm. Adamı da. Dünyanın her yerinde bu insanlar, bu yerler, birbirlerine benzerler. Sahi mi? Fransa’da da, İngiltere’de de böyle mi- dir? O halde mesele yok: girelim. Fakat bizde erkeklerin, kırıtmaya çalışarak hizmet etmesi bir garip oluyor. İyi terbi- ye edilmemiş sirk hayvanlarına benziyorlar. Efendimiz, mil- letimiz uşaklığa alışamıyor bir türlü. Yağmur dinmişti. Ada- ma, masanın üstünü sildirdi. Sandalyeye rahatça yaslandı. Kimse, benim burada olduğumu bilmiyor. Hiç kimsenin benim hakkımda düşündükleri buraya ulaşamaz. Güneş çıkmalı, ya da ben hava tahmin raporundan uzaklaşmalı- yım. Raporu çıkarılmamış yerlere gitmeliyim. Düşünmeli- yim. Düşüncemin bir yerinde kalkmak onu yarıda bırak- mak zorunda kalmamalıyım. Hayatımda ilk defa, bir işi so- nuna kadar götürmeliyim. Bundan sonra ne yapacağımı dü- şünmeden kahvaltı etmeliyim. Kalın kesilmiş ekmek dilim- leri, süt, yumurta, peynir, bal. Kocaman çukur tabaklar içinde kaybolmuşlar. Buraya, kahvaltı ettikten sonra, oğlum
bu yiyecekleri küçük tabaklar içinde getirmesini öğrenin, diyen akıl hocaları gelmemiş daha. Küçük tabak kullanır- san sen de benim gibi zengin olursun, benzin istasyonları gibi şık yerler yaptırırsın. Birden sevindi. İstediği gibi bir yerdeydi. Bu gidişle insanlarla tanışabilecekti; onlarla konu- şabilecekti. Kayınpederim gibi değil. Hayır, onun gibi ko- nuşmam. İnsan bütün geçmişini, düşünme ve çağrışım alış- kanlıklarını birkaç kilometrede atamıyor Olric. Bu kayınpe- derimi bilmezsin. Eski kuşağın absurd temsilcisidir. Yalnız kendisi bunu bilmez. Şimdi geride kaldı, neyse. Daha da geride kalsın: en geride kalsın. Adamı çağırır, sorardı: bu sütü kendi ineklerinizden mi alıyorsunuz? Günde ne kadar süt veriyorlar? Çalışmalı, daha çok çalışmalı. Karın da çalı- şıyor mu? Çocuklar da çalışıyor mu? Herkes çalışmalı. Kü- çük tasarruflar yapmalı. Herkes işini büyütmeli. Geride kal- dın işte, çok geride. Evinizi büyütmelisiniz, ahırı büyütme- lisiniz. Bir de dokuma tezgâhı almalısınız. Evini kendin yapmalısın; ustaların başında durmalısın, pencereyi şöyle yapmalısın, kapıyı böyle yapmalısın. Oğlum Turgut, bu ara- zi ne kadardır? Ben ne bileyim moruk. Olmaz, sen mühen- dissin: bileceksin. Evle birlikte bir de lokanta yapsa kaça çı- kar? Otur hesap et. Çok pahalı olmasın. Canım, neden key- fimi kaçırıyorsunuz? Ben buraya süt içmeye geldim. Olmaz. Otur, yaz çiz. Ben sana söylerim nasıl yapılacağını. Bizim evden biliyorum. Yakınlarda kum ocağı var mı? İyi. Kendin getirirsin. Kamyonu, ameleyi tut, yüklet. Daha ucuz olur. Baba, şimdi hesap yapmak istemiyorum. Bugün dinlenmek istiyorum. Dinlenirken de çalışmalı. Ne kadarcık iş? Metre- kare hesabıyla yap. Şimdi, söylediğim gibi çiz oraya. Geride kaldın işte, dinlemiyorum seni. Olmaz. Seni hiç duymaz. Marangozu çağırırsın: burada yapar. Gözünün önünde. Malzemeyi sen al. Kayınpederinin dünyasını düşündü: ba- şını kaldırmadan çalışan insanlar, durmadan biriktiren yor-
gun yüzlü erkekler. Burada olduğumu bir bilse. Bu yeri sa- tın almak için geldim, babacığım. Sizden gizli biriktirdiğim paralarla. İyi. Yüzü güldü. Otomobili almakta acele ettiğini- zi söylemiştim. Önce başınızı sokacak bir yer lazım, demiş- tim. Senin gibi bir daha başımı çıkaramamak için mi baba- cığım? Bütün gün okur. Faydalı bilgiler tabii. Boyuna hesap yapar. Balkonun üstünü kapattık: camekân yaptırdık. Hiç yoktan bir oda kazandık. Mutfağın yanındaki balkonda du- ran tenekeleri buraya taşıdık. Gaz bidonunu da şuraya taşı- dık. Şu girintiye de bir dolap yaptırdım. Yatak odasında, sandıkta duran eşyayı koyuyoruz içine. O sandığın yerine de oturma odasındaki çalışma masamı koydum. Salon fe- rahladı. Bulutlar aralanıyor. Hava açacak. Güneşi göreceğiz. Bir sigara yaktı. Kahvaltımı bitirmişim. İyi çalışmalar kayın- peder, iyi değiştirmeler. Ben artık, sadece sütümü içeceğim. Güneş asfaltın üstünde parlıyordu. Kır çiçekleri yağmuru sevmişti. Bana çiçeklerin adlarını kim öğretecek Olric? Yeni şeyleri öğrenmek için çok vaktiniz olacak efendimiz. Ne kadar iyisin Olric. Benim bütün ihanetlerime göz yumuyor- sun ve bana doğru yolu göstermiyorsun. Bir gün bu çiçek- ler o kadar büyüyecek ki bütün reklam demirlerini örtecek. Sarmaşıklar reklam levhalarına sarılacak ve tabiat medeni- yeti yutacak. O zaman biz ne olacağız Olric? Biz her zaman yolda olacağız efendimiz. İlerde bir ağaç topluluğu görüyo- rum Olric. Suyu görünce bir araya gelmişlerdir herhalde. Bir akarsu olmalı aralarında. Arabayı çimenlerin ortasında durdurdu. Sürekli akan çeşmenin yanına geldi. Selim, böyle çeşmelerde her tarafını ıslatırdı; suyu da içemezdi istediği kadar. Oysa, bazı insanlar vardır; en çamurlu yerlerden bile kolalı beyaz gömleklerini ve açık renk pantalonlarını kirlet- meden çıkarlar. Böyle adamlar hayatta başarıya ulaşırlar Ol- ric. Selim nereye tutunacağını bilemezdi. Bir eliyle çeşme- nin duvarına dayanmaya çalışırken, öbür elini suya uzatır:
dengesini bulamaz bir türlü. Ayakları çamura batar, dudak- ları suya yetişmez. Islanırız, gene kururuz; ne yapalım? Yü- zünü yıkadı, saçlarını ıslattı. Saçlarım azalıyor. Yalaktaki suda yüzünü seyretti: tenim daha genç, derim gergin. Yaş- lanmış olsaydık bunu yapabilir miydik? Tolstoy, doksan ya- şında yapmış efendimiz. Ben Tolstoy değilim Olric. Tolstoy entelektüel bir devmiş. Ufak tefek olduğunu söylüyorlar efendimiz. Üstelik geleceği düşünemiyormuş: büyük bir ümitsizlik içindeymiş. Bizimle birlikte gelseydi ne iyi olur- du. Yanınıza kitap aldınız mı efendimiz? Hayır ama almalı- yız. İlk girdiğimiz kasabada bir kitapçıya koşalım hemen. Yazmak konusunda da artık biraz iyimser misiniz efendi- miz? Şimdi bunu bırakalım, şimdi bunu bırakalım. Sonra düşünürüz. Kafamı toparlamalıyım biraz. Kayınpederler- den, para biriktirmelerden, öfkelerden sıyrılmalıyım biraz. Arkasında bir otomobil durdu. Gördün mü Olric? Beni lafa tuttun. Suda kendini seyreden bir adamı seyretme imkânını verdin başkalarına. Arkasına döndü. Şişmanca genç bir adam, yanında bir kadın. Adam elinde plastik bir bidonla, arabadan indi. İyi. Su almaya gelmiştir. Bize yaramazlar. Hemen gidelim. Hayır efendimiz. İnsanların gözlerine ba- kabilmelisiniz. Sizin ne yaptığınızı kimse bilmiyor. Bilseler de daha rahat bakmalısınız. İsa da bakıyordu, deme sakın. Ayrıca o, zenginlerin cennete girebileceğinden çok kuşku- luydu. Biliyorsun. Şişman adam yaklaştı; seyrek siyah saçlı, beyaz tenli bir adam. Turgut, tekrar suya doğru eğildi: “Gençlik gitmeden saçlar insanı bırakıyor diye düşünü- yordum.”
Adam gülümsedi. Elindeki bidonu çeşmeye uzatarak: “Be- nim kadar olmasın,” dedi. “Bu çeşmenin suyu gibi yoktur.” “Ben Ankara’ya gidiyorum yavaş yavaş,” dedi Turgut. Güldüler. Şişman adam bidonunu doldurdu. Turgut yarı saydam ve yeşil bidonun içinde, suyun görüntüsünü beğen-
medi. Adama arkasını döndü, arabasına bindi. Şişman ada- mın uzaklaşmasını seyretti pencereden. Şişman adam işte. Suyun bidon içindeki görünüşünden anlamaz. Kasabaya gi- delim Olric; kitap alalım daha iyi. Biliyor musun Olric, ada- ma az kalsın gidiyordum yerine gidiyorduk diyecektim. Yabancılar için kasabalar birbirine benzer. Kasabada yaşa- yanlarsa, sayılmayacak kadar değişik özellikler bulurlar ka- sabalarında. Bir kasabada günlerce kalırsınız. Belediye par- kında oturmaktan, derenin kenarındaki gazinoda gazoz iç- mekten, hükümet meydanındaki çok katlı iki üç binayı görmekten içinize sıkıntı çöker. Tozlu yollardan geçen şe- hirlerarası otobüsler bile bir yenilik getirmeye başlar size. Sonra bir gün bir yerde o kasabanın yerlilerinden biriyle ta- nışırsınız; laf olsun diye N. kasabasında bulunduğunuzu söylersiniz. Size hemen birtakım yerleri saymaya başlar, gördünüz mü, diye. Kasabanın bitip tükenmez güzellikle- rinden, yakında bulunan tarihî zenginliklerinden bahseder. Gitmiş olduğunuz lokantayı beğenmez: en iyi lokantayı na- sıl öğrenmediğinize şaşarsınız. En iyi otelde kalmışsınızdır Allah’tan: onu da nasıl beğenmediğinize şaşar. Büyük şehir- lerde bile bu kadar temiz bir otel bulunmaz. Ya şehir parkı? Ya hükümet meydanı? O zaman, daha önce söylediklerinin gerçek değerini anlarsınız. Büyük şehirlerde gördüğü hiçbir bina, hiçbir tabii güzellik, kasabasını unutturamaz ona. Za- ten biraz hayal güçleri olsaydı, bu tek katlı dükkânlarla do- lu sokaklarda bütün gün dolaşabilirler miydi? diye düşün- dü Turgut. Peki, derler hiçbir tarafını beğenmediniz; çarşıyı da mı güzel bulmadınız? Çarşı mı? Donar kalır insan. Ne çarşısı? Yan yana yan yana dükkânlar. Yeşil boyalı, mavi bo- yalı dükkânlar. Sokaklar biter, dükkânlar bitmez. Bu karışık sokaklarda, bu dükkân denizinde kitapçıyı nasıl bulacağız Olric? Burada, galiba yalnız kasabalıların ihtiyaç duyduğu 574 şeyler satılıyor. Bisikletler, halılar, koltuklar, dolaplar, her şey taksitle. Otobüs acenteleri: şirketimiz bu yıl aşağıda fo- toğrafları görünen sayın hacılarımızı, kazasız belasız Mek- keyi Şerife götürüp getirmiş ve bu mukaddes seyahatlerin- de kendilerine her türlü rahatı temin etmiştir. Cama yapış- tırılmış bir sürü vesikalık fotoğraf. Bir sokak fotoğrafçısında çektirilmiş herhalde: sayın hacıların yarısının gözleri kapa- lı, hepsi birbirine benziyor. Bir adam çıktı yazıhaneden: Turgut’a ne istediğini sordu. Kitapçı, dedi Turgut, kitapçı arıyorum. Bu adam muhakkak beni, dinî eserler satan bir yere gönderir. Neden göndersin? Eliyle ileriyi işaret etti. “Soldan birinci değil, ikinci değil, üçüncü sokağa girin. Ha- lıcı Musa’dan iki dükkân ötede.” İyi. “Bizim Kitapçı diye yazar üstünde dükkânın.” İyi. Bizim Kitapçıymış Olric. Bi- zim Kitapçı olduğuna göre bizim istediklerimizi buluruz orada. İstersen, Kan Kalesi’ni bile alırız. Hayır. Onları, hü- kümet meydanına çıkan bir sokağın başında satarlar. Ne- den mi diyeceksin? Anlatması güç. Öyle sezinledim işte. Bu kitapları öyle yerlerde satarlar. Neden mi? İzahı yok. He- men yanındaki seyyar satıcıda muhakkak gülyağı bulunur. Esans da vardır. Caminin yakınlarında bir yerdedir. Tespih ve ağızlık da saftır. Büyük şehirlerde de böyle değil midir efendimiz? Onlardan görmüş olsalar gerek. Kimin kimden gördüğü belli değil Olric. Caminin yanından geçtiler. Bu ca- mii şerifin tamiri için makbuz mukabilinde teberru kabul edilir. Ne güzel, Olric. Bağış demeye dili varmıyor. Her zih- niyetin bir dili var Olric. İşte bizim kitabevi. Çerçeveleri, sokaktaki öbür dükkânlardan farklı bir renge boyanmış. İs- tediğimiz kitapları burada bulabileceğimizi sanıyorum. Yaylı kapıyı iterek geçti. Burnuna hafif küflü ve keskin bir kitap kokusu geldi. Kitapçı dükkânlarının özel bir ko- kusu vardır Olric: nevi şahsına münhasır derler eskiler, işte ondan. Kasada duran genç adam başını kaldırdı ve gülüm-
sedi. Taşra usulü bıyık bırakmış kibar bir adam. Kitapçı olabilir: bu sıfata uygun bir adam. Kitapçıların ve çiçekçile- rin bazı özellikleri olmalıdır Olric. Gelişigüzel insanlar bu mesleklerin içine girmemeli. Kitaplar ve çiçekler özel bir itina isteyen varlıklardır. Ne yazık, bu meslekler de artık olur olmaz kimselerin elinde, sattıklarıyla ilgileri olmayan kişilerin. Durmadan kitaplara ve çiçeklere eziyet ederler, onlara nasıl davranılacağını bilmezler. Bana kalırsa, bir “ki- tapları koruma derneği” kurmalı ve kitaplara kötü muame- le edilmesini önlemeli. Herkes bu işi yapamaz. Bazı zalim insanlar, binbir itinayla hazırlanan o çiçek gibi kitapları alırlar, hiçbir koruyucu tabakaya sarmadan, evet olduğu gi- bi, üst üste koyarlar; sonra kalın ve çirkin bir iple bağlarlar. Zavallı kitapların, özellikle en üstte ve en altta kalanları, bu işlem sırasında kurban edilirler: kapaklarının üstünde haç biçimi yaralar meydana gelir. Kaba taşıyıcılar da onları ora- dan oraya fırlatırlar. Lekeler ve buruşukluklar kitapları in- citir. Kapaklar, dizgiler, baskılar için gösterilen bunca itina- ya yazık olmaz mı? Satıcılar da gelişigüzel dizerler onları: isimlerini bile öğrenmeden. Onlar için en iyi kitap, en çok satılan kitaptır. Müşterinin ne biçim bir insan olduğuna bakmadan, yalnız en çok satılan kitapları överler onlara. Bu adamları bir imtihadan geçirerek yeterlik belgesi verilmeli Olric. Herkes kitap satamamalı. Cahil kitapçıların, iyi oku- yucuları rahatsız etmelerine izin verilmemeli artık. İyi oku- yucu az bulunan, ürkek bir kuş gibidir. Kapıdan girer gir- mez kaçırmamalı onları. Bir zamanlar Selim, Balkanların ve Ortadoğu’nun en hassas okuyucusu olmakla övünürdü. Bu çeşit okuyucular, daha kapıdan içeri girer girmez sonsuz bir hürriyet havası duymalıdırlar. Kitapları serbestçe koklaya- rak başıboş dolaşabilmelidirler. Oysa, bu cahil kitapçılar hemen yanına yaklaşır, tüyler ürpertici kitap adları sayarlar. Kendi akıllarınca müşteriye yararlı olmak isterler. Ne gibi
bir kitap istediğinizi sorarlar size: polisiye bir şey mi olsun, yoksa bir aşk romanı mı? Bazı kitapları insanın burnuna so- karak, bunların çok tutulduğunu, herkesin satın aldığını söyleyerek baskı yaparlar. Oysa bu okuyucular, kaçmak için küçük bir bahaneye bakarlar: uçup giderler hemen. Bu az bulunur kuşların çekingenliğini hep yanlış yorumlarlar ap- tal kitapçılar. İşte, derler, ne istediğini bilmeyen bir müşteri daha. “Aşkın Günahları”nı sattım gitti. Olmazsa, Gece Ko- kan Cinayet’i yuttururum. Bu “iyi” kitapları uzatmakla, za- vallılara nasıl hakaret ettiklerini bilmezler. İnsan bazı kitap- çıları kapıda görünce, onların bekleyişinden korkar da içeri adımını atamaz. Bu adam onlara benzemiyor. Kitaplara bakacağını söyle- di. Bu söze karşılık vermezse, gerisi kolaydır. Vermedi. Ki- tapların arasında biraz kaybolalım. En iyisi büyük kitapçı- lardır. Müşterilerle fazla meşgul olamadıkları için, koridor- larda, rafların arasında rahatça dolaşabilirsin. Kasaba kitap- çılarında da, tükenmiş nice kitabı bulabilirsin. Selim de Yüklə 1,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|