1. O’zbеkiston insoniyat sivilizatsiyasining qadimgi o’choqlaridan biri

43. O’zbеklarning ming urug’i tomonidan Qo’qon xonligiga asos solinishi. Xonlikda ijtimoiy- siyosiy, iqtisodiy va madaniy hayoti. Farg’ona vodiysi Buxoro xonligi tasarrufida edi. XVIII asr boshlarida Buxoro xonligi ichki kurashlar oqibatida zaiflashadi. Bunday vaziyatdan foydalangan jung’arlar Farg’ona vodiysiga tez-tez bostirib kirib, talon-taroj qila boshladiiar. Vaziyat ichki kuchlarni birlashishga, mustaqil davlat tuzishga undamoqda edi. Dastlab Chust yaqinidagi Chodak qishlog’i xo’jalar jamoasi o’z mulklarini mustaqil deb e'lon qildilar. Vodiydagi ming qabilasi oqsoqollari yig’ilishib, Buxoro xonligidan mustaqil davlat tuzishga qaror qilishgan. Ming qabilasi yo’lboshchilaridan biri Shohruxbiy hukmdor deb e’lon qilinadi.1710 yilda minglar Farg’ona vodiysida hokimiyatni o’z qo’llariga olib, Qo’qon xonligi deb atalgan yangi davlatga asos solishdi. Tepaqo’rg’on Shohruxbiyning qarorgohiga aylantirildi.Shohruxbiyning o’g’li Abdurahimbiy davrida Xo’jand, O’ratepa viloyatlari qo’shib olindi. U Shahrisabz ostonalariga qo’shin tortib bordi va uning hokimi bilan Qo’qonga tobelik haqida bitim tuzishga erishadi. Keyin Samarqandni va Jizzaxni egallaydi. Abdurahimbiy Xo’jandga qaytib kelgach, qattiq betob bo’lib, vafot etadi. Qo’qon xonligi taxtiga uning inisi Abdulkarimbiy o’tiradi (1733- 1750). U Eskiqo’rg’on qal’asi yonida hozirgi Qo’qon shahriga asos solib, o’z poytaxtini Tepaqo’rg’ondan Qo’qon shahriga ko’chiradi. Shahar atrofini devor bilan o’ratadi.Erdona hukmronligi davrida xonlikning qudrati ortdi. U O’sh va O’zganni bo’ysundirdi. Erdona davrida Qo’qon xonligi g’arbda Buxoro, sharqda Xitoy bilan tengma-teng kurash olib bora olgan davlatga aylandi. Xonlikda Olimbek davrida (1798-1810) Qo’qonning siyosiy mavqeyi yanada kuchaydi. U Ohangaron vohasini, Toshkent, Chimkent, Sayram va Turkistonni o’ziga bo’ysundirdi. Natijada Rossiya bilan savdo yo’li ochildi. Orenburgga boradigan savdo yo’llari tutashgan joyda xonlikning chegara qal’asi Oqmasjid qurildi. U o’z davlatini 1805 yili rasman Qo’qon xonligi deb, o’ziga esa „xon" rutbasini oldi va uni Olimxon deb atay boshlashdi. Olimxonning markazlashgan kuchli davlat tuzishga intilayotganligi ayrim qabila boshliqlari orasida keskin norozilik tug’dirdi.Qo’qon xonligi davlat tuzumiga ko’ra mutlaq monarxiya edi. Davlat boshlig’i xon bo’lib, u rasman cheklanmagan huquqqa ega bo’lgan. Xon davlatni hukmron qabila, ruhoniylar, boshqa qabilalarning nufuzli tabaqalari, davlat boshqaruvi amaldorlari va harbiylarga tayanib boshqargan.Qo’qon xonligida islom shariati qoidalarining amal qilishiga mas'ul bo’lgan katta nufuzga ega lavozimlar ham bo’lgan. Bular shayxulislom, qozikalon, qozi, muxtorboshi, muftiy lavozimlari edi. Bu mansablarga ulamolar vakillari tayinlangan. Xonlikda shig’ovul, daftardor kabi mansablar ham bo’lgan. Ma'muriy hududiy jihatdan xonlik viloyatlarga (o’n beshta), beklik va oqsoqolliklarga bo’lingan. Olimxon hokimiyatni markazlashtirish maqsadida ichki islohotlar ham o’tkazdi. Diniy unvon hisoblangan „eshon"ni bekor qiladi. Kambag’al va qalandarlarga yer maydonlari hamda chorva mollari berib, ularni mehnatga jalb qiladi.Ayrim diniy arboblarni imtihon qiladi va yolg’onchiligi fosh qilinganlarni jazolaydi. Ulamolar xonning bu xatti-harakatlaridan norozi bo’ladi va unga qarshi fitna uyushtiradilar. 1810 yilda xonning Toshkentdaligidan foydalanib, „O1imxon Toshkentda o’ldi", degan mish-mish tarqatishadi. Taxtga uning ukasi Umarxonni o’tqizadilar. Olimxon xiyonatdan xabar topgach, Qo’qonga qaytadi. Biroq fitnachilar tomonidan yo’lda Olimxon otib o’ldiriladi. Umarxon akasi Olimxon davrida Farg’ona hokimi edi. U Andijon hokimi Rahmonqulibiyning qizi Mohlaroyim (Nodira)ga uylangan.Farg’onalik tarixchi Muhammad Hakim Umarxon hukmronligi davrini eng yaxshi podsholik davrlaridan biri sifatida tavsiflagan.Qo’qon xonligining hududi Umarxonning o’g’li va vorisi Muhammad Alixon (Madalixon) davrida ancha kengaydi. Madalining ko’ngli tusagan ishlarni qila berishini qo’llab-quvvatlovchi odamlar ta'siriga tushib qolgan yosh xon o’z marhum otasining eng obro’li a'yoniarini ta'qib qila boshladi. Bularning hammasi aholining barcha tabaqalarini Madaliga qarshi qilib qo’ydi. Ruhoniylar xonni turli axloqsizlik va shariatga qarshi jinoyatlarda ayblab, unga qarshi ochiq targ’ibol olib borishdi.Xondan norozi bo’lganlar unga qarshi ochiq kurashish uchun yetarli kuchga ega bo’lmay, o’z elchilarini Buxoro amiri Nasrullo huzuriga yuborib, undan yordam so’radilar.Amir Nasrulio 1842 yilda o’z qo’shinlarini Qo’qonga qarshi safarbar etdi. Qo’qon qo’shinlari mag’lubiyatga uchradi.Madalixon o’z a'yonlari bilan tutib olindi va Amir Nasrullo buyrug’iga binoan qatl etildi. Amir Nasrullo hatto Madalixonning onasi Nodirabegimga ham shafqat qilmadi.Amir Nasrulloning Qo’qon xonligidagi hukmronligi uzoqqa cho’zilmadi. Chunki amirning Qo’qondagi noibi Ibrohim dodxoh Qo’qon xonligi aholisini avval undirib kelingan soliqqa qo’shimcha ravishda Buxoro amirligida joriy etilgan soliqlarni ham to’lashga majbur qilgan. Natijada, butun Qo’qon xonligi hududida 1842yili katta qo’zg’olon ko’tariladi. Uning oqibatida amirning Qo’qondagi noibi va beklari hokimiyati tugatildi.Qo’qon xonligida aholi suniy sug’orish mahoratini mukammal egallagan edi. Suvdan oqilona foydalanilardi, Qo’qon xonligi yerlarida bug’doy, arpa, tariq, jo’xori, makkajo’xori, sholi, mosh, loviya, kunjut, zig’ir, paxta, beda; poliz ekinlaridan: qovun, tarvuz, bodring, qovoq; mevalardan: uzum, o’rik, shaftoh, olma, nok, behi, yong’oq, olxo’ri, olcha, gilos; sabzavotlardan: sabzi, piyoz, lavlagi va hokazolar yetishtirilardi. Asosiy g’alla ekini bug’doy edi.Xonlikda paxtachilik ham alohida o’rin egallagan. Farg’ona vodiysining ko’pgina dehqonlari paxtakor bo’lib, paxtachilik yildan yilga rivojlana bordi. Qo’qon xonligida yer egaligining quyidagi shakllari mavjud bo’lgan: 1. Amlok yerlari. 2. Xususiy mulk yerlari. 3. Vaqf yerlari. Xonlik hujjatlariga ko’ra Qo’qonda hunarmandchnikning miskar, zargar, o’ymakor, kulol, qog’ozgar, to’qimachi, do’ppi tikuvchi, kashtachi, ko’priksoz, temirchi, novvoy, aravasoz, baxmalbof, bo’yoqchi, dorukash, devorzan, degrez, ko’nchi, miltiqsoz, nayzagar, panjarasoz, pillakash, po’stindo’z, taqachi, paranjido’z, chevar, chitgar, gilamchi kabi turlari bo’lgan.Xonlikda oltin ma'dani Kosonsoy (Namangan)dan, Qoratog’ shimolidagi Ko’krev daryosidan, Chirchiq daryosi bo’ylaridan, Chotqol daryosi yuqori oqimlaridan olingan. Samarqandda bo’lganidek, Qo’qon xonligida ham qog’oz ishlab chiqarilgan. Qog’oz juvozxonasi Qo’qon shahrining Mo’yi muborak darvozasi orqasida maqbara yonida joylashgan.Qo’qonga qo’shni shaharlar va xorijiy mamlakatlardan savdogarlar kelib turgan. Shaharda yakshanba va chorshanba kunlari bozor bo’lgan.Qo’qon karvonsaroylarida Hindiston, Tibet, Qashqar, Buxoro amirligi, Afg’oniston, Rossiyadan olib kelingan mollar ayirboshlanardi. Qo’qonga savdogarlar karvon yo’llari orqali kelganlar.