54
Sührevərdinin peripatetizmə dair traktatları aristotelçi fəlsəfənin bir sıra mühüm məsələlərini
aydınlaşdırmaqdan əlavə, işraqilik təliminin əsaslandırılması üçün də əhəmiyyətlidir. Bilavasitə
işraqiliyə dair əsərlər Şihabəddin Sührəvərdinin yaradıcılığının özəyini təşkil edir, o, burada
yeni bir fəlsəfi təlimin əsaslarını işləyib hazırlamışdır.
Təbiətşünas alim, ictimai-siyasi xadim, böyük Azərbaycan filosofu Siracəddin Mahmud
Əbubəkir oğlu
Urməvi
(1198-1283) bəşər elmi-fəlsəfi fikrini
zənginləşdirmiş dahi
şəxsiyyətlərdəndir. Siracəddin Urməvi Mosulda o dövrün böyük təbiətşünas, məntiqçi
filosoflarından Kəmaləddin Musa İbn Yunusdan və başqalarından fəlsəfə, məntiq, hüquq, tibb,
riyaziyyat, astronomiya və s. elmləri mükəmməl öyrənmiş, bu sahələrin mahir mütəxəssisi kimi
ətraf məmləkətlərdə məşhurlaşmışdır. Azərbaycan alimi həmin dövrdə görkəmli şəxsiyyətlərlə
- elm adamları və siyasi xadimlərlə yaxınlıq etmiş, dövlət və hüquq işləri ilə maraqlanmışdır.
Siracəddin Urməvinin əsərlərində peripatetik fəlsəfənin bütün problemləri geniş araşdırılmış,
varlıq təlimi, idrak nəzəriyyəsi və məntiq məsələləri dərindən tədqiq edilmiş, mütərəqqi sosial-
siyasi görüşlər və etik fikirlər öz dolğun ifadəsini tapmışdır.
Siracəddin Urməvi Şərq peripatetizmi mövqeyindən çıxış edərək varlığın müxtəlif
qisimlərinin şərhini vermişdir. Filosof “varlığı”, ilk növbədə onun ziddi olan “yoxluq” anlayışı
ilə qarşılıqlı götürmüşdür. O bu anlayışları müxtəlif aspektdə nəzərdən keçirdikdən sonra üç
qisimdə qruplaşdırmışdır: *vacib varlıq - qeyri-mümkün yoxluq, *vacib yoxluq - qeyri-
mümkün varlıq və *mümkün varlıq - mümkün yoxluq. Peripatetik sələfləri kimi Siracəddin
Urməvi göstərirdi ki, vacib varlıq özü də iki qisimdir: “Biri öz-özlüyündə vacib varlıq, digəri
isə başqasının sayəsində vacib varlıqdır. Öz-özlüyündə vacib varlıq odur ki, onun mahiyyəti
(substratı)
yoxluğu qəbul etmir, bəlkə onun varlığı elə öz mahiyyət indəndir. Başqasının
sayəsində vacib varlıq odur ki, onun mahiyyəti yox ola bilir, onun varlığı başqasındandır”.
Siracəddin Urməvi maddi aləmin ayrı-ayrı cəhətlərini, keyfiyyətlərini araşdırarkən bir sıra
qiymətli təbii-elmi fikirlər söyləmişdir. Kainatın geosentrik nəzəriyyəsini qəbul edən alimin
təsəvvüründə maddi aləmi iç-içə yerləşmiş göylər, onların ulduzları, planetləri və Yer kürəsi
təşkil edir. Hər bir göyün özünəməxsus ölçüsü, qalınlığı vardır. Onun fikrincə, planetlər üzükdə
qiymətli qaş kimi göy sferalarında qərar tutmuşlar. Təbiətşünas alim göstərir ki, göylərin
dövrləri arasında müəyyən zaman fərqləri mövcuddur. Hər göyün iki nöqtədə dövrü olur, onu
qütb adlandırırlar. Göylərin dövrləri müəyyən saylarla hesablanır. Belə ki, bir dövrü Ay göyü
bır ayda, Günəş göyü bir ildə, Yupiter göyü on iki ildə, Satum göyü otuz ildə başa vurur.
Göylərin hərəkət sürəti onların kiçikliyindən, yaxud böyüklüyündən asılı deyildir. Siracəddin
Urməvi Yer kürəsinə mövcud planetlərdən biri kimi baxmaqla yanaşı, ona xüsusi diqqət
yetirmiş, insanı əhatə edən şeylər və hadisələr haqqında maraqlı mühakimələr yürütmüşdür. O,
göy cisimlərinin, ilk növbədə Günəşin və Ayın Yerə təsiri, Yerdəki həyat üçün mühüm amil
olmaları barədə söz açmışdır.
Siracəddin Urməvi öz əsərlərində tibb məsələlərinə geniş yer vermişdir. O, qədim və orta
əsr müəlliflərinin təbabətə dair traktatlarını dərindən öyrənmiş, mühüm məsələlərdə Aristotelin,
Qalenin və İbn Sinanın doktrinalarına əsaslanmışdır.
55
Siracəddin Urməvi dövlət idarəçiliyi işlərində inzibati cəza
tədbirlərini də nəzərdən
keçirmişdir. Mütəfəkkirə görə, xalqın hifzi və qorunması canilərin və cinayətkarları
cəzalandırmağın icrası ilə bağlıdır. Cəzanın tətbiq edilməsi həm cani və cinayətkar olacaq
adamların, həm də başqalarının həyatı üçün əhəmiyyətli hesab edilir. Urməvi cinayət faktının
xarakterinə xalqın mənafeyini müdafiə etmək prinsipindən yanaşmışdır. Mütəfəkkir günahkarı
mülkün və rəiyyətin mühafizə edilib qorunması cəhətdən cəzalandırmağı tərifəlayiq iş, padşah
və onun hakimiyyəti üçün narahatlıq doğuran cəhətdən cəzalandırmağı məzəmmətli iş
saymışdır.
Ölkədə maddi nemətlər bolluğu yaratmağı, quruculuq işləri aparmağı, ümumiyyətlə,
iqtisadi və mədəni tərəqqini rəiyyətlərin fəaliyyəti kimi qiymətləndirən filosof onların
qayğısına qalmağı vacib bilərək göstərir ki, bu qayğı yalnız ədalətlə mümkündür. Ədalətlilik
etmək vacib vəzifələr (borclar) qəbilindən hesab edilir. “Ədalət” anlayışı Urməvi tərəfindən
çox geniş məzmunda başa düşülür, təkcə insanlar arasındakı münasibətə deyil,
bütünlükdə
maddi aləmə şamil edilir. Urməvi özünün sosial- siyasi baxışlarında mötədilik prinsipini əsas
götürmüş, ifrata (artıqlığa və əskikliyə) varmağı orta həddə - ədalətə qarşı qoymuşdur. Urməvi
insanlar arasındakı münasibətdə ədaləti hər şeydən, hətta şəriətin mühüm tərkib hissəsi olan,
hər bir mömin bəndənin yerinə yetirəcəyi zəruri vəzifələri ifadə edən ibadətdən üstün
tutmuşdur. Urməvi göstərir ki, ibadət, fərdi şəkildə icra edilib, bir şəxsin mənafeyi ilə bağlı
olduğu halda, ədalət ictimai mahiyyət daşıyır.
Böyük ensiklopediyaçı alim,görkəmli filosof Nəsirəddin
Tusi
(1201-1274) zəngin həyat
yolu keçmiş, dəyərli əsərlər yazılmışdır. Tusi fəlsəfəni çox vaxt hikmət termini ilə ifadə edib,
onun hər şeyi necə varsa elə dərk etməyə, hər şeyi lazımınca yerinə yetirməyə deyildiyini
yazmışdır.
Nəsirəddin Tusi elmi biliklərin əhəmiyyətini onların insanlar üçün lazımlı olmasında
görürdü. Varlıq təlimi, idrak nəzəriyyəsi və məntiq Nəsirəddin Tusinin fəlsəfi sistemində bir-
biri ilə üzvi surətdə bağlıdır.
Azərbaycan filosofu Farabi, İbn Sina və Bəhmənyarın
mövqeyindən çıxış edərək mövcudatın zəruri və mümkün olmaqla iki qismə bölündüyünü
yazmışdır. O, mümkün varlığın şərhi üzərində müfəssəl dayanmışdır: mümkün varlıq materiya,
forma, cisim, əql və nəfsdən ibarət substansiyaya, habelə kəmiyyət, keyfiyyət, məkan, zaman
və başqa kateqoriyalarda ifadə olunan aksidensiyaya bölünür. Filosof göstərir ki, cisimlər
materiya və formadan təşəkkül tapmışdır. Od, hava, su və torpaq bəsit, onlardan əmələ gəlmiş
minerallar, bitkilər və heyvanlar mürəkkəb cisimlərdir. Maddi aləmin məhvolmazlığı, əzəliliyi
və əbədiliyi ideyası Tusini düşündürmüş, öz peripatetik sələfləri kimi bu məsələyə müsbət
yanaşmışdır. Mövcud şeylərin qalması, yaxud məhv olması aktuallıq və potensiallıq
baxımından nəzərdən keçirilir.
Nəsirəddin Tusi maddi varlıqların məhvini onların mütləq yoxa çıxması deyil, yalnız
formalarının və əlamətlərinin dəyişməsi sayəsində birinin digəri ilə əvəz olunması, köhnə
varlığın mövcudluğuna son qoyulması mənasında başa düşmüşdür-bu dialektik bir prosesdir,
burada inkar edən özü də inkar edilir.Çevrilmə qarşılıqlı ola bildiyi üçün köhnə ilə yeni arasında
ümumi cəhət labüddür.
Nəsirəddin Tusi göstərir ki, insanlar çox elm öyrənib, çox biliyə yiyələndikcə onlann əqli
yetkinliyi, idrak qabiliyyəti artır. Filosof idrakda məntiqin rolunu
xüsusi qeyd edib onu həm
elm, həm də tədqiqat metodu (alət) kimi səciyyələndirmişdir. Məntiqin biitün mühüm
56
məsələləri Tusinin əsərlərində, demək olar ki, nəzərdən keçirilmiş, anlayış və onun tərifi,
hökmlər və onlann müxtəlif növləri geniş işıqlandırımişdir.
Tusinin etik və ictimai-siyasi görüşləri müasir dövrlə da çox səslənir, hər bir tələbə, ziyalı
üçün stolüstü kitab olan “Əxlaqi-Nasiri” əsəri bütün dövrlərin şedevri hesab oluna bilər. Tusiyə
görə, insan yaranarkən orta dərəcədə, kainatdakı təkamül mərhələsinin ortasınnda olur, fitrətinə
görə aşağı dərəcədəkilərlə əlaqədardır, yalnız iradəsi sahəsində ali dərəcəyə yüksələ bilir.
İnsanın mənəvi ehtiyacları fikir, ağıl, şüur və iradə vasitəsi ilə təmin və idarə edilir. Elm və
əməl insanın kamilliyinin göstəricisidir. İnsanlar arasında birinci ictimai birlik hesab etdiyi ailə
ilə bağlı Tusinin fikirləri olduqca maraqlıdır. Nəsirəddin Tusinin geniş mündəricəli əsərləri
sonrakı təbiətşünas, məntiqçi
filosoflar üçün örnək olmuş, peripatetik ənənələrin əsrlər boyu
qorunub saxlanılmasında fəal rol oynamışdır.
Sədrəddin Mahmud
Dostları ilə paylaş: