Amid Səlimoğlu Ə Ə Bakı-2020

“ 28.12.2019 

İkisini də görmək istəmirəm. Mənə yalan danışıblar. Axı hər şey çox gözəl gedirdi. 

Hər  şey  Xədicənin  işləridi.  Əvvəldən  bunu  hiss  etməli  idim.  Necə  də  axmaq 

olmuşam...” 

 

Sevda yenidən gündəliyi vərəqləməyə başlamışdı. Oxuduqları dindirilmələri 

əks etdirirdi.  

 

“17.01.2020 

Bugün evdən rədd oldu, getdi. Onun üzünü artıq görmək istəmirəm. Elə ikisinin də. 

Başımı  itirəcək  kimiyəm.  Dərmanlar  da  kömək  etmir.  Ürəyim  sıxılır.  Dayana 

bilmirəm.” 

 

Gündəliyin bu səhifəsi Sevdanın marağını cəlb etmişdi. “Fəridə, görəsən nə 

dərman qəbul edirdi?” – deyə öz-özünə düşündü. Tibbi ekspertiza qovluğundan bu 

haqqda heç nə yazılmamışdı. Narkotik maddə istifadəçisi də deyildi.  

---

 

“ 21.02.2020 

Axı niyə hər şey belə oldu? Mən belə olsun istəmirdim. Bugün Ayaz gəlmişdi. Yenə 

boş-boş danışıb getdi. Məni inandırmağa çalışırdı. Bəlkə düz deyir? Nə bilim. Artıq 

nəsə fikirləşməyə taqətim qalmayıb. Yorulmuşam. Sona doğru gedirəm bəlkə də...” 

 

 

Sevda  insan  həyatının  necə  də  yavaş-yavaş  əriyərək  yox  olduğunun  şahidi 

olurdu.  Onun  həyatı  da  elə  rahat  olmamışdı.  Ancaq  bu  həyat  tamam  başqa  idi. 

Fəridəni istəmədən günahkar bilirdi. Ona görə o, zəif qadın idi.  

 

Gündəliyi  oxuyur,  sonunu  maraqla  gözləyirdi.  Elə  yenicə  vərəqi  çevirib 

oxumağa başlamışdı ki, gözlərinə inana bilmədi. Bu, neçə gündür axtardıqları şey 

ola bilərdi.  

 

*** 

 

– Görəsən, həkim onu xatırlayacaq? 

 

–  İnanaq  ki,  xatırlasın.  –  Şükürov  orta  güzgüdən  arxada  oturmuş  Ağayeva 

baxdı. 

 

–  Fəridənin  gündəlik  yazması  bizim  işimizi  çox  rahatlaşdırdı.  Sona  çatırıq 

deyəsən.  –  Muradov  sevincini  gizlətməyə  çalışsa  da,  üzünə  baxdıqda  bunu  aydın 

şəkildə görmək mümkün idi.  

 

Ağayeva  gecə  gec  saatlarında  mayor  Muradovu  yerindən  qaldırmış, 

öyrəndiklərini ona danışmışdı. Səhərin erkən saatlarında axtarışa başlamış, bir neçə 

saat  çəksə  də,  sonunda  Fəridənin  həkimini  öyrənə  bilmişdilər.  İndi  isə  onunla 

danışmağa tələsirdilər. 

 

Şükürov həkimin işlədiyi xəstəxanaya çatdıqda avtomobili yolun kənarında 

saxladı. Üçü də tələsik avtomobildən enib binaya doğru getdilər.  Həkim də onları 

gözləyirdi. Muradov qapını iki dəfə döydükdən sonra dəstəyi buraraq açdı.  

 

– Salam, həkim. Gələ bilərik? 

 

– Buyurun. Zəhmət olmasa, içəri keçin.  

 

Muradov içəri daxil olaraq o birilərə də arxasıyca gəlməyi işarə etdi. Üçü də 

içəri keçib divanda əyləşdilər.  

 

– Sizi narahat etdiyimiz üçün bağışlayın. Ancaq görüşməmiz çox vacib idi. – 

Muradov üzrxahlıq istədi. 

 

– Əsla narahat etmədiniz. Sizə kömək edə bilsəm şad olaram.  

 

–  Çox sağ olun.  –  Təbəssümlə  qarşılıq verdi.  –  Amalya  xanım,  Biz  Fəridə 

haqqında sizinlə danışmaq istəyirdik. Yadınızdadırsa, telefonda demişdim.  

 

–  Bəli.  Xəstələrim  çox  olduğundan  hamısını  yadımda  saxlaya  bilmirəm.  – 

Özündən qurur duyurmuş kimi sözünə başladı. – Buna baxmayaraq, kompyuterimdə 

hamısı  haqqında  məlumatları  saxlayıram.  Sizlə  danışdıqdan  sonra  bir  daha  onun 

haqqında araşdırma apardım. Düzdür, təxmini kimi soruşduğunuzu bilirdim, ancaq 

dəqiqləşdirmək üçün bunu etdim. Bəli. O, mənim xəstəm olub. Üç dəfə buraya gəlib.  

 

– Onun barəsində bizə nə deyə bilərsiniz? 

 

–  Fəridə,  sakit  biri  idi.  Nə  fikirləşdiyi  haqqında  çox  danışmaq  istəməzdi. 

Psixoloji gərginliyi açıq-aydın hiss olunurdu.  

 

– O, sizə nə haqqında danışırdı? 

---

 

– Cənab, Mən xəstələrimlə hər şey haqqında danışmağa çalışıram. Onunla da 

elə.  Uşaqlığından  bu  yana  demək  olar  ki,  danışmadığımız  mövzu  qalmamışdı. 

Düzdür, yenə də deyirəm ki, içinə qapanıq biri olduğundan ondan söz almaq çox 

çətin  idi.  Dərdləşməyi  sevmirdi.  Ailəsi  ilə  problemləri  vardı.  Qarşılıqlı 

anlaşılmamazlıq...  Uşaqlıqdan  gələn  travma.  Bəzi  insanlar  bunu  yüngül  keçirir. 

Ailədə  övladlar  arasında  ayrı-seçicilik  olduqda  uşaqların  gələcəyinə  də  bu  çox 

hallarda yansıyır. Fəridə də belə idi. Amma onun sevdiyi oğlan onu həyata az da 

olsa, döndürə bilmişdi. Yaşamağa marağını artırmışdı.  

 

– O, hansısa dərmanlar qəbul edirdi? – Ağayeva saul verdi. 

 

–  Mənə  sakitləşdirici  qəbul  etdiyini  deyirdi.  İkinci  dəfə  buraya  gəldiyində, 

təxminən  mart  ayının  sonu  olardı,  daha  çox  söhbət  edə  bilmişdik.  Fəridə  şübhəci 

xarakterli  qız  idi.  Hər  şeydən  şübhələnə  bilirdi.  Bəlkə  də  sevgilisi  ilə  yaranan 

problemləri də bununla əlaqədar idi. Şübhə insanı öldürür.  

 

–  Bəs  ölüm  haqqında  onunla  heç  danışmısınızmı?  –  Şükürov  onun  sözünü 

bitirməsini gözləmədən dedi. 

 

– Bilmirəm, sizə bunun yardımı olar ya yox, ancaq o aqnostist idi. Dediyim 

kimi  şübhəci.  Bəzən  inancının  olduğuna  inandırar,  bəzən  də  inkar  etməkdən 

çəkinməzdi. Ölüm onun üçün günahdan daha çox axmaq bir qurtuluş yolu idi.  

 

– Bu haqda çox danışmısınız? 

 

–  Xeyr,  cənab.  –  Muradovun  sualına  cavab  olaraq  dedi.  –  Biz  daha  çox 

sevgilisi  haqqında  danışardıq.  Hətta  ikinci  görüşə  gəldiyində  sevgilisinin  onu 

izlədiyini demişdi. Amma sonra... – Bir qədər düşündükdən sonra sözünə əlavə etdi. 

– bu üçüncü görüşümüzə təsadüf edir. Mənə sevgilisinin deyildə bir başqasının onu 

izlədiyini demişdi. Gecələr pəncərədən onu görürmüş. Ancaq bir neçə saniyə. Buna 

inanmaq  istəmirdi.  Tək  qaldığı  üçün  ona  yaxınında  qalmasını,  ya  da  ailəsini 

çağırmasını demişdim.   – Qadının son dediyi cümlələr onları təəccübləndirmişdi. 

Bir-birlərinə baxır, suallar içində itib batırdılar. – Pandemiya dövründə belə ailəsinin 

yanına getməmişdi.  

 

– Sizcə onun ölümü intihardır, ya cinayət? – Muradov son sualını verdi. 

 

–  Bu  haqda  danışmaq  mənim  üçün  qeyri-mümkündür.  Amma  bir  ehtimal, 

intihar edəcək gücə sahib qız deyildi Fəridə. Yaşamaq istəyirdi, ancaq şübhələri ona 

aman vermirdi. Hər şeyə ani reaksiya verirdi. Panik atak deyə bilərik buna.  

 

–  Çox  sağ  olun.  Sizi  də  narahat  etdik.  İşinizdə  uğurlar.  –  Muradov  ayağa 

qalxaraq təşəkkürünü bildirdi. 

 

– Xoşdur. Bir köməyim dəydisə, şad olaram.  

Sağollaşaraq  həkimin  otağından  çıxdılar.  Pilləkənlərlə  aşağı  enərək  binanı  tərk 

etdilər.  Avtomobilə  əyləşdiklərində  Muradov  Şükürova  Fəridənin  qaldığı  evə 

sürməyi tapşırdı.  

 

*** 

 

Fəridənin  başına  gələn  hadisənin  səbəbi  hələ  də  bilinmədiyindən  evi 

yığışdırılmamışdı.  Elə  olduğu  kimi  qalırdı.  Polis  kiminsə  ora  daxil  olmasını 

istəmirdi.  Muradov  Fəridənin  otağına  girərək  onun  yıxıldığı  yerə  baxdı.  Təbaşir 

izləri olduğu kimi qalırdı. Sağ tərəflə addımlayaraq stulun sınmış ayağını əlinə alıb 

bir daha yoxladı. Sanki onun başına gələn hadisəni gözündə canlandırmağa çalışırdı. 

---

Bir  qədər  gözlərini  bir  nöqtəyə  zilləyib  düşündükdən  sonra  siyirməyə  yaxınlaşıb 

tinini əli ilə yoxladı.  

 

– Nəsə tapdınız, cənab mayor? – Ağayeva maraqla ona baxdı. 

 

–  Yadındadır,  biz  Fəridənin  cansız  bədəninə  baxarkən  əlinin  üstündə  yara 

görmüşdük. Göyərmiş halda. 

 

– Bəli, cənab mayor.  

 

– Ağayeva, Fəridə arxaya doğru yıxılanda sol əli siyirmənin tininə dəyib. Üzü 

pəncərəyə  doğru  olub.  –  Geriyə  çevrilərək  pəncərəyə  baxdı.  –  Anidən  hərəkət 

edibmiş ki, ilk öncə ayağı stula ilişib. – Döşəmədəki çıxıntıya baxdı. – Stulun ayağı 

bura ilişdiyindən həm sınmış, həm də Fəridəni daha sürətlə yerə yıxılmağa vadar 

etmişdir. Yıxılanda isə əli siyirmənin tininə dəymişdir. Başı arxa tərəfdən yerə zərblə 

çırpılıb və daxili qanaxma. Əgər yanında kimsə olsa idi, bəlkə də həyatını qurtarmaq 

olardı.  

 

– Bəs kəndir? 

 

–  Şükürov,  intihar  etmək  istəyirmiş.  Buradan  belə  nəticəyə  gəlmək  olar. 

Ancaq həkimin də dediyi kimi o intihar edəcək biri deyildi. 

 

– Dediyiniz kimi, o anidən arxaya doğru hərəkət edib. Bəs niyə? 

 

– Ağayeva, özün dedin axı, o, gündəliyində də bu haqda danışıb. Kimsə onu 

izləyirmiş. Nə yazdığını bir daha de, zəhmət olmasa. – Səbrli olmağa çalışırdı. 

 

– Fəridə onu kiminsə izlədiyini deyirdi. Əvvəlcə bunu Ayaz zənn edib. Sonra 

isə başqa adam olduğunu fikirləşib. Pəncərədən görürmüş. Yazdığına görə, adamı 

bir neçə saniyəlik görürdü. 

 

– Bu hadisə hər gün baş verirdi? 

 

– Xeyr, cənab baş leytenant. – Ağayeva Şükürova baxdı. – Bəzən hər gün, 

bəzənsə bir neçə gün fasilə ilə. Amma gündəliyin son səhifələrində bu haqda yazılıb. 

Uzağı beş ya altı dəfə Fəridəyə belə bir hadisə üz verib 

 

–  Onun  ölüm  saatı  tam  dəqiq  olmasa  da,  bəllidir.  Bu  gecə  buradayıq.  – 

Muradov anidən dedi. – Görək biz nə görəcəyik.  

 

– Onun gələcəyinə inanırsınız?  – Şükürov təəccüblə dedi. 

 

– Şansımızı sınayaq. Burada kamera yoxdur. Əgər olsaydı, daha tez öyrənmiş 

olardıq.  

 

– Düz deyirsiniz, cənab mayor. – Ağayeva təəssüfləndiyin bildirdi.  

 

Gecəyə hələki vardı. Onlar hadisənin sonuna çatmağa çalışırdılar. Fəridənin 

başına gələn bədbəxt hadisənin səbəbkarını öyrənmək istədiklərindən neçə gün olsa, 

orada qalmağa razi idilər.  

 

*** 

 

Gecə  saat  ikinin  yarısı  olardı.  Mayor  Muradov  pəncərənin  yan  küncündə 

dayanaraq çölü izləyir, gözə dəyəcək kiçik bir şeyə belə diqqətlə baxırdı. Evin işığını 

yandırmamışdılar. Üçü də otağın bir küncünə qısılaraq ətrafı seyr edirdilər. 

 

– Hələ bir səs-səmir yoxdur. – Şükürov dərindən nəfəs alaraq dedi.  

 

– Səbrli olmaq lazımdır. – Muradov onu sakitləşdirməyə çalışdı.  

 

– Fəridənin öldüyünü bilibsə, inanmıram ki, yenə bura gələ. – Ağayeva ayaq 

barmaqlarının üzərində pəncərədən çölə doğru boylandı.  

 

– Dua eliyin. Gələcək. – Muradov zarafatla dedi. 

---

 

–  Yeganə  peşə  sahibləriyik  ki,  cinayətkarın  gəlməsi  üçün  dua  edirik.  – 

Şükürov  onun  sözünə  qarşılıq  verdi.  Onun  bu  sözü  Ağayevlə  Muradovu 

güldürmüşdü.  

 

– İşimiz budur.  

 

–  Hə,  Ağayeva.  Arada  bunu  Şükürovun  yadına  da  sal.  Bilirsən,  əvvəl  bu 

aktyor olmaq istəyib.  

 

– Cənab mayor! – Şükürov onu susdurmağa çalışdı.  

 

– Bilmirdim. Bəs niyə olmadınız? – Ağayeva maraqla soruşdu.  

 

– Nə bilim. Qismət belə imiş.  

 

– Uşaq vaxtı bir qız buna polislərdən xoşum gəlir, böyüyəndə mən də polislə 

evlənəcəm deyibmiş. Bu da ona görə aktyorluğun daşını atıb, polis olub. – Muradov 

gülməyə başladı. – Ən gülməlisi də qız sonra müğənni olub, özü də aktyorla evlənib.  

 

– Rafael əmi, sən axı niyə hər şeyi danışırsan? – Şükürov pərt olmuşdu.  

 

– İş vaxtı “əmi” sözü olmaz. Cənab mayor deməlisən. – Zarafatla Ağayevaya 

göz vurdu.  

 

– Bu saatda iş olar? Bayaqdan da bütün şəxsi həyatımı danışırsan. 

 

– Narahat olmayın. Uşaq vaxtı belə şeylər çox olur. – Ağayeva gülümsəyərək 

ona baxdı. 

 

– Görürsən, əmi? O da mənlə zarafat edir artıq. 

 

– Əsas odur, indi elə fikirləşmirsiniz.  

 

– Hə... Elədir. – Şükürov Ağayevaya baxdı. Utanaraq dedi.  

 

– Tez çölə çıxın, – deyə Muradov qapıya doğru qaçmağa başladı. Bunu görən 

Şükürovla Ağayeva da onun arxasıyca getdilər. 

 

Binadan  çıxaraq  döngəyə  doğru  Muradovun  arxasıyca  qaçırdılar.  Muradov 

döngəyə çatıb dayandı. Ətrafa göz gəzdirsə də, şübhəli heç nə görmədi.  

 

– Nə gördünüz, cənab mayor? – Şükürov onun həyəcanını hiss edib dedi.  

 

– Məncə biri mənə baxırdı. Ya da mənə elə gəldi. Ani oldu.  

 

– Necə biri idi? – Ağayeva soruşdu. 

 

–  Hündür  boy  idi.  Qaranlıq  olduğundan  tam  olaraq  anlamaq  çətin  idi.  – 

Şükürova baxdı. – Şöbəyə zəng et! Bütün günü burada polis olacaq. Ancaq mülki 

geyimdə. Hərəsi bir binada gözləyəcək. Sabah biz də yenə burada olacağıq.  

 

Yenidən  ətrafa  boylandı.  “Sən  axı  kimsən?!”  –  deyə  dodaqaltı  mızıldandı. 

Şükürovla Ağayeva ondaki narahatlığı başa düşə bilmirdilər. Hər şey anidən, bir göz 

qırpımında baş vermişdi. Qəribə hadisələr baş verirdi. 

 

*** 

 

Səhəri  gün  bütün  idarə  Muradovun  gördüyü  adamı  axtarmaq  üçün  səfərbər 

olmuşdu.  Səhərin  erkən saatlarından  artıq hər tərəfdə  mülki geyimli  polis işçiləri 

qaynayırdı. Havanın yağışlı olması işi çətinləşdirsə də, buna məhəl qoyan yox idi. 

Hər kəs gecənin gəlməsini səbrsizliklə gözləyirdi.  

Gecə saat həmin vaxtı göstərdiyində Muradov Fəridənin otağında hazır vəziyyətdə 

dayanmışdı. İndi onun yanında heç kəs yox idi. Şükürovla Ağayeva küçənin digər 

başında, binanın girişində dayanıb Muradovun işarəsini gözləyəcəkdilər. Muradov 

səbrli adam olsa da, bu onun əsəblərinə təsir edirdi. İndi az da olsa, Fəridəni anlaya 

bilirdi.  

---

 

Yağış  isə  heç  aman  vermirdi.  Havanı  qara  buludlar  örtmüşdü.  Hər  tərəfə 

yayılmış  polislər  şübhəli  şəxsi  axtarırdılar.  Binanın  girişində  dayanan  Şükürov 

Ağayevanın əllərini qollarına sürtdüyünü görüb əynindəki gödəçkəni çıxarıb onun 

çiynindən aşırdı.  

 

– Çox sağ ol. – Ağayeva minnətdarlığını bildirdi. – Bəs, sən? Soyuq olacaq. 

 

– Narahat olma! Mənə öyrəşmişəm. – Təbəssümlə cavab verdi.  

 

– Səncə o kimdir? – Ağayeva Muradovun adamı gördüyü yerə baxaraq dedi.  

 

– İnan ki, təsəvvür belə etmirəm. Mənə də çox maraqlıdır.  

 

– Qəribə bir varlıq olmalıdır. Ancaq artıq onun gəliş vaxtı keçib. İndiyə kimi 

gəlməli idi. 

 

– Hə, düzdür. Əmidən də xəbər yoxdur.  

 

Saat üç olduğu zaman Fəridənin qaldığı binanın qarşısında qaraltı göründü. 

Bu  mayor  Muradov  idi.  Şükürovla  Ağayeva  cəld  olduqları  yerdən  çıxaraq  onun 

yanına doğru qaçdılar. Yanına çatdığında Muradov başını qaldırmış, səmaya baxırdı.  

 

– Nə oldu, cənab mayor? – Şükürov səsi qısıq halda dedi.  

 

– Hər şey bitdi. Bu iş demək olar ki, son canını vermək üzərədir.  

 

– Siz adamı tapdınız? 

 

– Xeyr, Ağayeva.  

 

– Bəs, işi necə çözə bildiniz? – Ağayeva təəccüblə soruşdu.  

 

–  Bunu  sabah,  elə  bu  saatlarda  sizə  izah  edəcəm.  İndi  isə  məndən  heç  nə 

soruşmayın. Xahiş edirəm.  

 

– Yaxşı. – Şükürov astaca dedi.  

– Bütün polislərə də xəbər verin. Boş yerə burada durmasınlar. Hamı dağılışsın.  

 

Şükürov telefonu cibindən çıxararaq zəng etdi. Bir neçə dəqiqə danışdıqdan 

sonra yenidən telefonu cibinə qoydu.  

 

– Danışdım, cənab mayor. 

 

– Lap yaxşı. Gedək. Bugünlük bu qədər.  

 

Muradov sözünü bitirdikdən sonra səmaya yenidən baxdı. Ondan başqa heç 

kim nə baş verdiyini anlaya bilməmişdi. Yağış isə sürətini get-gedə artırırdı.  

 

*** 

 

Muradova  görə  işin  sonuna  gəlmişdilər.  Polkovnik  belə  işin  sonunun  necə 

olacağını  maraq  etmiş  və  hadisə  yerinə  gəlmişdi.  Şükürov,  Ağayeva,  Polkovnik 

Muradovun səbəbsiz düşüncələrini bütün günü izləmiş, ancaq heç biri bir kəlmə belə 

soruşmamışdı.  Muradov  belə  xahiş  etmişdi.  İdarədə  hərkəs  ondan  danışırdı. 

Fəridənin  qətlini  maraqlanmayan  insan  qalmamışdı.  Baş  vermiş  hadisə  bir  çox 

sualları üzə çıxarmışdı. Bununla bərabər, bir çox cavabları açıb göstərmişdi. Sadəcə 

doğru  anda  doğru  sözləri  bir-birinin  ardınca  düzgün  formada  düzmək  lazım  idi. 

Muradov  bunu  bacarmışdı.  Şifrələrlə  əhatələnmiş  otağın  qapısını  sonunda  aça 

bilmişdi. Buna özü də sevinirdi. Onun hərəkətlərində bu açıq-aşkar hiss olunurdu. 

Bu hadisə eləcə sadə, sıradan bir hadisə deyildi.  

 

– Sən sona çatdığımıza həqiqətən inanırsan? 

 

– Bəli, cənab qoca.  

 

–  Muradov,  mən  zarafat  etmirəm.  İş  çox  uzanır.  Biz  çoxdan  bu  hadisəni 

bağlamalı idik.  

---

 

– Mən zarafat etmirəm. Çox ciddiyəm. Bir qədər gözlə, hər şeyi özün başa 

düşəcəksən. – Muradov avtomobildən endi.  

 

O biriləri də onun arxasıyca avtomobildən enərək Fəridənin qaldığı binanın 

qarşısında dayandılar.  

 

– Danış, Muradov. Artıq mənim gözləyəcək səbrim qalmayıb.  

 

– Yaxşı, qoca. İndi sizə hər şeyi bir-bir izah edərəm. – Dərindən nəfəs aldı. – 

Yadınızdadırsa, Ayaz ikinci dəfə dindirələrkən “Fəridə onu izlədiyimi zənn edir” 

demişdi.  Ağayeva,  sən  buna  sonradan  onun  gündəliyində  də  rast  gəldin.  Hətta 

həkimi də bunu təsdiq etdi.  

 

– Bəli, cənab mayor. – Ağayeva onun sözünü təsdiqlədi.  

 

– Lakin Fəridə Ayazın deyil də, bir başqasının izləyə biləcəyini də demişdi. 

O, gördüyü adamı bir neçə saniyə içində görürdü. Onu qorxudan da elə bu idi. Mən 

sonralar Tamerlanla danışmışdım. Onun dediklərini sonralar düşündükdə Fəridə ilə 

bir əlaqəsinin olduğunu başa düşdüm.  

  –  Tamerlan  edib  bunu?  –  Şükürov  maraqla 

soruşdu.  

  – Xeyr, Şükürov. Tamerlanın danışdıqları ilə 

baş  verən  hadisələr  arasında  yaxınlıq  vardı. 

Belə  ki,  Tamerlan  məhəlləyə  yeni  küçə 

lampalarının  qoyulduğunu  demişdi.  –  Binaya 

doğru çevildi. – Mənimlə gəlin.  

  Onlar bir söz demədən Muradovun arxasıyla 

binaya  daxil  oldular.  Fəridənin  yaşadığı  evə 

daxil olub, onun yatdığı otağa keçdilər.  

  –  Fəridə  bu  otaqda  can  vermişdi.  –  Rafael 

yenidən sözə başladı. – Hər şeyi təsəvvürünüzə 

gətirin.  Fəridə  pəncərənin  önündə  dururmuş. 

Stulun orada olmasından düşünmək olar ki, o, 

əvvəlcə  otururmuş.  Sonra  ayağa  qalxır  və 

anidən arxaya doğru atılır. Bu anda ayağı stula 

ilişir,  stulun  ayağını  sındırır,  yerə  yıxılarkən 

sol  əli  siyirmənin  tininə  dəyir.  Başının  yerə 

dəyməsi ilə də daxili qanaxmadan elə yıxıldığı yerdə can verir. – Bir neçə saniyə 

Fəridənin yıxıldığı yerə baxdıqdan yenidən danışmağa başladı. – Bizə maraqlı olan, 

onun  nədən  bu  qədər  qorxduğu  idi.  İndi  isə  hamınız  pəncərənin  önünə  gəlin.  – 

Polkovnik,  Şükürov  və  Ağayeva  pəncərəyə  yaxınlaşdılar.  Muradov  saatına 

baxdıqdan sonra əlavə etdi. – Diqqətlə küçə lampasından sonraki döngəyə baxın.  

 

– Orada kimsə var! – Ağayeva diksinərək cavab verdi.  

 

– Bəli, Ağayeva düz deyir. – Polkovnik onun sözünü təsdiqlədi. 

 

– Cənab mayor, bu nə deməkdir? – Şükürov təəccübünü gizlədə bilmədi. 

 

– Mənimlə gəlin. – Muradov dedi. 

 

Yenidən binanın qarşısına enərək küçə lampasından sonraki döngəyə doğru 

addımladılar. Döngədə heç kəs yox idi.  

 

– Burada axı heç kim yoxdur. – Polkovnik əllərini yana açaraq dedi.  

---

 

–  Elə  də  olmalı  idi.  Çünki  bizim  axtardığımız  insan  deyildi.  Heç  canlı  da 

deyildi.  –  Elektrik  dirəyinə  yaxınlaşdı.  –  Bizim  axtardığımız  budur.  –  Küçə 

lampasının işığı bura hər daim vurduğundan bunu hiss etmək mümkün olmur. Yalnız 

ay işığı gecənin müəyyən vaxtında öz axarını dəyişdirdiyi zaman bu dirək bir neçə 

saniyəlik qorxulu varlıq kimi görünə bilir. Buna onun yaxınlığındakı ağacın budaq 

və  yarpaqlarını  da  əlavə  etsək,  alın  sizə  şübhəli  şəxs.  –  Gülərək  rəisinin  və 

əməkdaşlarının üzünə baxdı.  

 

–  Mən  eşitdiklərimə  inanmaq  istəmirəm.  Neçə  gündür  ki,  biz  dirək 

axtarırmışıq. – Polkovnik təəssüfünü bildirdi. 

 

– Düzdür. Fəridə bunu hər gün görsə idi, bəlkə də başa düşə bilərdi. Yalnız 

havanın dəyişkən olması, onun fikirlərini də qarışdırmışdı. Yaşadıqları da əlbəttəki. 

Mən öz otağımda bunun bu cür olacağını təsəvvür etmişdim. Qonşuların da heç nə 

eşitməməsi məni bunu fikirləşməyə vadar etmişdi, ancaq dəqiqləşdirmək üçün bir 

iki  gün  ard-arda  burada  olub  araşdırmaq  qərarına  gəldim.  Birinci  gün  gördüyüm 

mənzərə  məni  düşündürsə  də,  ikinci  gün  havanın  yağışlı  olması  fikrimin  doğru 

olduğunun  sübutu  idi.  Fəridənin  ölümü  sənədlərə  cinayət  ya  da  intihar  deyil  də, 

bədbəxt  hadisə  kimi  keçəcək.  Bu  təsəllidirmi?  Heç  onu  da  bilmirəm.  –  Muradov 

Fəridənin qaldığı evə doğru baxdı.  

 

– İş burada da bağlanmış oldu.  

 

– Bəli, Ağayeva. – Şükürov onun sözünü təsdiqləyərək dedi.  

 

*** 

 

 

 Bir  neçə  gün  sonra  artıq  iş  bağlı  elan  edilmişdi.  Ayaz  sərbəst  buraxılmış, 

Fəridənin atası qızının nəşini xəstəxanadan alaraq rayona aparmışdı. Polkovnik bu 

işdən sonra pensiyaya çıxmaq üçün ərizəsini təqdim etmiş, Muradov xidmətlərinə 

görə,  polkovnik-leytenant  rütbəsi  ilə  tərtif  edilmişdi.  Şükürovla  Ağayeva  isə  bir-

birinə daha da yaxınlaşmışdılar. Bəzi həyatlar sona çatsa da, bəzi həyatlar hələ də 

yoluna davam edirdi. 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

---