Ashab-i kiram şeyhulislam ibn teymiyye yayınlayan

a-  Arkadaşlığı  ve  malı  hususunda  hiç  kimse  Rasuluflah'a  Ebu 
Bekir'den (r.a.) mukaddem değildir. 
b-"Ebu Bekir'in (r.a.) kapısı hariç..." sözü, bu hususu sadece Ebu 
Bekir'e  (r.a;)  tahsis  etmektedir.  Ba"zi  yalancılar.  Ali  (r.a.) 
hakkında  da  bu  rivayete  benzer  bir  rivayet  uydurmak 
istemişlerdir.  Ne  var  ki  uydurma  rivayet  sahih  rivayete  karşı 
koyamaz. 
c-"Şayet  yeryüzünde  bir  dost  edinseydim..."  Şayet  dostluğu 
mümkün 
olsaydı, 
beşerden 
başka 
hiçbirinin 
bunu 
haketmeyeceğine dair bir hükümdür. Başkası Ebu Bekir'den (r.a.) 
üstün olsaydı, bunu hak eden o olurdu. 
Yine  hastalığı  süresince  mescitte  imamlık  yapmasını  emretmesi, 
sünneti  ikame  edip  cahiliyetin  izlerini  yok  etmesi  için  onu 
Medine'nin  hacc  emiri  olarak  tayin  etmesi  de.  onun  özel 
meziyetlerindendir. Aynı şekilde (Aişe'ye (r.a.): 
"Babanı  ve  kardeşini  çağır  ki  Ebu  Bekir  için  bir  vasiyet  yazayım.
 
42[42]
  şeklindeki  sahih  hadisle  benzeri  pek  çok  hadis  sahabe 
arasında ona denk birinin bulunmadığını beyan etmektedir. 
Rasulullah (s.a.v.)'ın Ali'ye (r.a.): 
"Sen  bendensin,  ben  de  sendenim."  demesine  gelince,  bunu 
başkalarına,  mesela  Selman  ve  Eş'arilere  de  söylemiştir. 
Aynca;Yüce Allah'ın: 
"Onlar,  sizden  olduklarına  dair  Allah'a  yemin  ediyorlar;  oysa 
sizden değillerdir." (Tevbe: 9/56) 
Bu ayetle Rasulullah (s.a.v.)'m 
"Bizi aldatan bizden değildir. Bize silah çeken bizden değildir.
43[43]
 
hadisi,  bu  büyük  günahları  işlemeyenlerin  bizden  olduğunu  ifade 
etmektedir.  Kısacası  her  kamil  mümin  Peygamberdendir  ve 
Peygamber  de  ondandır.  Aynı  şekilde  Rasulullalı'm  (s.a.v.) 
Hamza'mn (r.a.) kızına: 
"Sen bizdensin, biz de sendeniz." demesi, Zeyd'e: 
"Sen  kardeşimiz  ve  azadlımızsın.
  44[44]
  demesi  bunlara  has  şeyler 
değildir. Aksine bütün azadlıları bu durumdadır. 
"Bayrağı  Allah  ve  Rasulü'nü  seven  birine  vereceğim..."  hadisi  de 
bu durumdur. Ali'nin (r.a.) faziletiyle ilgili rivayetlerin en sahihi de 
budur. Ancak bazı yalancılar bu rivayete: 
"Ebu  Bekir  ve  Ömer  bayrağı  aldılar  ama  kaçtılar."  sözlerini  ilave 
etmişlerdir. Halbuki Ömer (r.a.)'in: 
                                                             
42
[42]
 Müslim, Folailu Sahabe: il. 
43
[43]
 Müslim, İman: 164; Ebu Davut!, Büyü: 50: Tirmizi, Büyü: 72; İbn Mace, Ticarat: 36. 
44
[44]
 Buhari, Sulh: 6; Fcdailu Ashabı'n-Nebi: 17; İbn Hanbel: 1/108. 

---

 
20 
 
"Ancak  o  gün  komutanlığı  sevdim
45[45]
  dediği  sahih  bir  rivayetle 
sabittir.  Aslında  hadis.  Ali  (r.a.)  hakkında  ileri  giden  Nasibe'ye 
reddiyedir  ve  bu.  Ali'ye  (r.a.)  has  bir  durum  değildir.  Aksine  her 
kamil mümin, Allah ve Rasulü'nü sever ve onlar da onu severler. 
Yüce Allah şöyle buyuruyor: 
"Allah,  öyle  bir  kavim  getirir  ki,  kendisi  onları  sever  onlar  da 
Allah'ı severler." ( Maide: 5/54) 
Bu  ayette  söz  konusu  edilenler,  mürtedlerle  savaşanlardır  ki, 
onların imamı Ebu Bekir'dir. 
Sahih bir rivayette sahabenin biri. Rasulullala: 
"İnsanlar  arasında  en  çok  sevdiğin  kimdir?"  sorusuna 
Rasulullah'ın: 
'Aise'dir' cevabını verdiği: 
"Ya  erkeklerden'.'"  sorusuna  da:  'Onun  babasıdır'  elediği 
nakledilmektedir.
46[46]
  Bu  da  Ebu  Bekir'in  (r.a.)  üstünlük 
delillerinden  biridir.  "Yanımdaki  yerinin,  Harun'un  ve  Musa'nın 
yanındaki  yeri  gibi  olmasını  istemez  misin?"  hadisine  gelince, 
Rasulullah  Tebük  gazvesine  çıktığında  Medine'de  yerine  Ali'yi 
(r.a.)  bırakınca  bu  sözü  söylemiştir.  Hatta  kendisine  buğzet-tiği 
için  onu  Medine'de  bıraktığı  dedikodusu  da  olmuştur.  Rasululfah 
(s.a.v.) savaşa çıktığında müslümanlardan birini Medine'de yerine 
bırakırdı.  Medine'de  bu  işi  yürütecek  müminler  mevcuttu.  Ancak 
Tebük  gazvesinde,  özrü  bulunanlar  hariç  hiç  kimseye  Medine'de 
kalma  izni  vermedi.  Sadece  özrü  bulunanlarla  emre  itaat 
etmeyenler  kaldı.  İşte  bu  sebeple  Tebük  gazvesine  çıktığında 
yerine  bırakacağı  kimsenin  görünürde  durumu  zayıftı.  Yine  bu 
sebepledir  ki.  münafıklar  Ali  (r.a.) 
hakkında  ileri-geri 
konuşmuşlardı.  Rasulullah  (s.a.v.)  da.  Ali'ye  (r.a.),  kendisini 
Medine'de 
bırakıyorsa, 
yanındaki 
değerinin 
eksikliğinden 
kaynaklanmadığını, nitekim risalette ortağı olduğu halde Musa'nın 
Harun'un  yerine  baksın  diye  bıraktığını  açıklamış  ve  "buna  rızan 
yok  mu?"  demiştir.  Bilindiği  gibi  daha  önce  başkalarına  da  bu 
görevi  vermiştir.  Dolayısıyla  onlar  da  aynı  durumdaydılar.  Eğer 
Tebük  gazvesindeki bu görevlendirme, diğerlerinden daha önemli 
olsaydı,  Ali'nin  (r.a.)  kendisi  de  elbette  ki  bunu  anlardı  ve 
Rasuluilah'm  (s.a.v.)  peşinden  ağlamazdı.  Hicretin  dokuzuncu 
yılında Rasulullah'ıh (s.a.v.) Ebu Bekir'i (r.a.) Ali'ye (r.a.) de emir 
tayin  etmesi  ,'bu  söylediklerimizi  teyid  etmektedir.  Antlaşmaların 
son  bulduğunu  bildirmek  üzere  Ali'yi  (r.a.)  göndermesi  ona  has 
durumlardan değildir. Çünkü adet gereği anlaşmalara son vermek 
                                                             
45
[45]
 Buhari, Cihad: 102: Müslim, I-edaılu Sahabe; 32: Tirmizi, Memtkıb: 20. 
46
[46]
 Müslim, Fedaihı Sahabe: 33; Alımetl: 2/384 

---

 
21 
 
ve  anlaşma  akdetmek  ancak  Ehl-i  Beyt'inden  biri  tarafından 
gerçekleştirilecekti.  Ehl-i  Beyt'inden  başka  herhangi  biri  de  bu 
görevi yerine getirebilirdi. Ancak HaşimoğuElan'nın en faziletlisinin 
Ali  (r.a.)  okluğunu  burada  belirtelim.  Bu  sebeple  sair 
Haşimoğullan'na takdim edilmesi, onun bir hakkıdır. 
Sonuç  olarak:  "...Buna  razı  değil  misin?"  hadisinden  sonra  Ebu 
Bekir'in  (r.a.)  emir  tayin  edilmesi.  Ali'nin  (r.a)  heryönden  Harun 
(r.a.)  menzilesinde  olmadığına  delildir.  Bu  sebeple,  her  ne  kadar 
Rasulullah.  Medine'de  onu  yerine  emir  bırakmasını  Harun'a 
benzetmişse de bu, ona has bir durum değildir. 
Kaldı  ki  Rasulııilah  (s.a.v.).  esirlerle  ilgili  görüşlerini  belirtirlerken 
Ebu  Bekir'i.  İbrahim  (a.s.)  ve  İsa'ya  ve  Ömer'i  de  Nuh  (a.s.)  ve 
Musa'ya  benzetmiştir  ve  bu  benzetmeler.  Ali'yi  Harun'a 
benzetmekten çok daha önemlidir. Hiçbir zaman bu Ebu Bekir ile 
Ömer'in o peygamberlerin menzilesinde olmalarını da gerektirmez. 
Bir  şey  başka  birine  bazı  yönlerden  benzediğinde  onu.  o  şeye 
benzetmek  hem  Kur'an'da.  hem  sünnette,  hem  de  Arap  dilinde 
çok rastlanan bir durumdur. 
"Ben  kimin  mevlası  isem,  Ali  de  onun  mevlası  dır.  Allah'ım!  Ona 
dost olanın dostu ol." hadisine gelince. Tirmizi dışında diğer temel 
hadis  kitaplarında  böyle  bir  rivayet  yoktur.  Hem  Tirmizi'de  de 
hadisin sadede: 
"Kimin  mevlası  isem,  Ali  de  onun  mevlasıdır"  kısmı  mevcuttur. 
Buna  ilave  olan  kısım,  hadisten  değildir.  Nitekim  İmam  Ahmed'e 
bu ilave sorulmuş: 
"Kufelilerin  ilavesidir'1  karşılığını  vermiştir;  Bu  ilavenin  oydurma 
okluğu birkaç vecihle sabittir: 
a- Hak. Peygamber  hariç  hiçbir zaman belli bir  kimsenin yanında 
olmaz.  Eğer  böyle  olsaydı,  her  dediğine  uymak  vacip  olurdu. 
Sahabenin  ve  etbaımn  nassa  aykırılığına  inandıklarından  dolayı 
bazı  meselelerde  ona  muhalefet  ettikleri  bilinen  bir  gerçektir. 
Mesela  hamile  olduğu  halde  kocası  öltn  kadınla  ilgili  görüsü  bu 
hususlardandır. 
"Allah'ım,  ona  yardım  edene  yardım  et..."  sözü  vakıaya  aykırıdır. 
Sfffin  vakasında  ondan  yana  savaşanlar  galip  gelmemişlerdir. 
Onun  yanında  savaşmayan  bazı  kimseler  de  mağlubiyete 
uğramamışlardır.  Mesela  Irak'ı  fetheden  Sa'd.  onunla  birlikte 
savaşmamıştır.  Hatta  kendisiyle  savaşan  Muaviye  taraftarları  ve 
Ümeyyeoğullan  bir  çok  küffar  beldesini  fethetmişler  ve  Allah 
onlara yardımda bulunmuştur. 
"Allah'ım,  ona  dost  olana  dost,  düşmanlık  edene  de  düşman  ol." 
sözü de aynı şekildedir; İslam'ın temeline aykırıdır. Çünkü Kur"an-

---

 
22 
 
ı Kerim, birbirleriyle savaşsalar ve birbirlerine haksızlık etseler bile 
müminlerin  kardeş  okluklarını  söylemektedir.  Aslında  "Ben  kimin 
mevtası  isem,  Ali  de  onun  mevlasıdır."  hadisine  ta'n  eden  hadis 
ehli  vardır.  Mesela  Buhari  ve  başkaları  onu  tenkit  etmiştir.  Bazı 
hadis  ehli  ise.  onun  hasen  olduğunu  söylemişlerdir.  Ama  eğer 
Rasulullah  böyle  bir  şey  söylemişse  bundan  özel  bir  dostluk 
anlaşılmaz, aksine müşterek bir dostluk anlaşılır. O da, müminler 
arasındaki  iman  dostluğudur.  Muvalat  (dostluk),  düşmanlığın 
zıttıdır.  Şüphesiz  başkalarına  karşı  müminlere  muvalat  gereklidir. 
Böylece hadiste Nasibe'ye reddiye vardır. 
"Ali'nin  (r.a.)  namaz  kılarken  yüzüğünü  sadaka  olarak  verdiğini." 
ifade eden hadise gelince, bu hadisin uydurma olduğu konusunda 
hadis  ehli  ittifak  etmiştir.  Uydurma  olduğu  birkaç  vecihten  sabit 
olup bu vecihler başka yerlerde etraflıca anlatılmışa". 
Gadir-i  Huni  günü:  "Ehl-i  Beyt'im  konusunda  size  Allah'ı 
hatırlatırım."  hadisine  gelince,  bu  tavsiye  sadece  Ali'ye  (r.a.)  has 
değildir. Ehl-i Beyt'in hepsi bu konuda eşittir. Bu vasiyete en uzak 
olanlar  ise,  Rafızilerdir.  Çünkü  onlar  Abbas  (r.a.)  ve  zürriyetiııe: 
hatta Ehl-i Beyt'in büyük çoğunluğuna düşmanlık besler ve onlara 
karşı kafirlere yardım ederler. 
"Mübahele
47[47]
  ayetine  gelince,  yine  Ali'.ye  (r.a.)  has  bir  şey 
değildir.  Aksine  Ali  (r.a.).  Katıma  ve  iki  çocuklarım  (Hasan  ve 
Hüseyin'i)  çağırmıştır.  Bunu  yapması  ise,  ümmetin  en  faziletlileri 
olmaları  sebebiyle  değil.  Ehl-i  Beyt'inin  ha-vassı  olmaları 
sebebiyledir.  Nitekim  bu  durum  aba  ile  ilgili  şu  hadisten  açıkça 
anlaşılmaktadır: 
"Allah'ım, bunlar Ehl-i Beyt'imdir.  Onlardan pisliği (ricsi) gider ve 
onları tertemiz kıl.
 48[48]
 
Rasulullah  (s.a.v.)  onlara  dua  etmiş  ve  duayı  onlara  tahsis 
etmiştir. el-Enfüsü" kelimesiyle tek nev' kastedilir. Mesela: 
                                                             
47
[47]
  Mübahele:  Hasım  tarafların,  taraflardan  yalan  söyleyene  İane!  okumaları  anlamına  gelir.  Ai-İ  îmran 
Suresinin  61.  ayeti  olan  Mübahele  ayetinin  nüzul  sebebi  şöyledir:  Necran  hristiyanlarsndan  bir  heyet 
Rasululîah'a (s.a.v.) geldi. Rasuhıllah, onları İslam'a davet etti, aralarında iki rahip: 
"Biz senden Önce İslam-ı kabul ettik" dediler, Rasululiah (s.a.v.): 
"Sizi İslam'ı kabul etmekten alıkoyan şeyleri biliyorum." deyince, onlar: 
'"Madem biliyorsun, baydı söyle" demişler. Rasulullah (s.a.v.): 
"Haç,  içki  ve  domuzu  sevmeleri  olduğunu  söylemiş  ve  onlar  bunu  yalanlamışlardı.  Bunun  üzerine  Rasuhılhıh 
(s.a.v.): 
"Gelin yalancıya lanet okuyalım." demiştir. 
(El-Vahidi, Esbabu'n-Nüzul, Mısır 1968, s: 58-59) 
48
[48]
 Tirmizi, Menakıb:60; Ahmed: 1/33 3. 

---

 
23 
 
"İnanan erkek ve kadınlar, kendi nefisleri hakkında en güzel zanda 
bulundular. (Nur: 24/12 ) 
"Nefislerinizi  (yekdiğerinizi)  öldürün."(Bakara:  2/54)  ayetlerinde 
anlatılan budur. 
"Sen  bendensin,  ben  de  sendenim."  hadisine  gelince,  bundan 
maksadın  Ali"nin  (r.a.)  Peygamberin  zatından  olduğunun 
kastedilmediği  açıktır.  Ama  Ali'nin  (r.a.)  Ehl-i  Beyt  içerisinde  en 
üstünü olduğunda da şüphe yoktur. Onun öyle akrabalık ve iman 
meziyeti var ki. diğer Ehl-i Beyt'te bu meziyet yoktur. Böylece Ali 
(r.a.) Mübahele kapsamına girmiş oluyor. Ancak bu. Ehl-i Beyften 
olmayanlar  arasında  ondan  daha  faziletli  birinin,  ondan  daha 
faziletli olmasına engel değildir. Çünkü Mübahele sadece akrabalar 
çerçevesinde vaki olmuştur. 
"İşte  şu  iki  hasım,  Rablari  hakkında  çekişmeye  girmişler. 
Küfredenler  için  ateşten  bir  gömlek  biçilmiştir.  Başlarının 
üzerinden  de  kaynar  su  dökülür."  (Hac;  22/19)  ayeti  de  sadece 
(r.a.)  hakkında  değildir.  Ali  (r.a.).  Hamza  ve  Ubeyde  ve  hatta 
Bedir savaşına katılan bütün müslü-manlar bunda müşterektir. 
"İnsanın  üzerinden  henüz  kendisinin  anılan  bir  şey..."  suresine 
gelince  bu  surenin,  Ali  (r.a.).  Batıma  ve  iki  çocukları  hakkında 
indiğini söylemek, tamamen yalanpır. Çünkü bu süre Mekki'dir ve 
Hasan'la 
Hüseyin 
Medine'de 
doğmuşlardır. 
Bu 
görüşün 
doğruluğunu  kabul  etsek  bile,  miskin,  yetim  ve  esire  yedirenin, 
sahabenin  en  faziletlisi  olduğuna  ilişkin  bir  işaret  yoktur.  Aksine 
ayet, bu işi yapan herkes hakkında ortaktır. Her kim bunu yaparsa 
sevap  kazanır. Kaldı ki,  Allah'a  İman,  namazı  vaktinde kılmak  ve 
Allah yolunda cihad etmek bundan çok daha faziletlidir.
 49[49]