bor tovushi bilan qichqirdi: «Qo‘yib yubor meni! Boshqalar qirg‘inga kirgan-da, biz tomoshabin bo‘lib turamizmi?» Otga qamchi urdi u. Kuchli ot sakrab, oldinga qarab uchdi. Bola jang qaynog‘iga kirdi. Uni qo‘riqlagan yigitlar b o ‘ronday qo‘zg‘alib, uning orqasi dan yugurdilar. Jangda ular dushman bilan qilich- lasharkan, ayni vaqtda M o‘min Mirzoni qo‘riqlashga, ustiga otilib, asir olmoqchi bo‘lganlarni to ‘zg‘itishga zo ‘r fidokorlik ko‘rsatar edilar. M o‘min Mirzo qaynoq otda dushmanning to‘da- lariga o ‘zini urib, nozik qo‘llari bilan qilich solar, yana g‘azabli ko‘zlarini atrofga tikib, o‘z yigitlari- ning ahvolini bilmoqqa, ularga dalda bermoqqa hara- kat qilardi. O'ng yoqdagi yigitlari ancha chekinib, uzoqlashgan, to‘zmoqqa boshlagan edilar. M o‘min 439
Mirzo ish ko‘rgan uch-to‘rt bahodiri bilan otini o ‘sha yoqqa burdi. Chang-to‘zondan chiqib, otni savab ucharkan, dushmanning qandaydir qalin to‘dasi ularni yoqaladi. M o‘min Mirzo yo‘lni chap berib o ‘tmoqqa intilarkan, orqadan kimdir uning yengil gavdasini egardan uzib olib, tizzasiga chalqancha yotqizdi-da, qarshi tomonga shamolday uchdi. M o‘min Mirzo bor kuchi bilan astoydil tipirchiladi. Lekin ternir changal- dan qutulish imkonsiz edi. M o‘min Mirzo bir intilib, boshini sal ko‘targach, ko‘zlari To‘g‘onbekning qahrli yuziga tushdi va bo‘g‘ilib qichqirdi: «Ha, it!» M o‘min Mirzoning ikki bahodiri To‘g‘onbekni quvib, uning oldiga tushishga ulgurdilar, har ikki yoq- dan qilich bilan hamla qilishga boshlaganlarida, ular- ning ustiga o ‘nlab dushman yigitlari otildi. Ular ko‘p
